R u e No Pain Is Forever

A long time ago, wist een prachtexemplaar haar ogen te openen. Je kon niet zeggen dat het een geschenk van liefde was, als je wist dat haar moeder eigenlijk degene was die haar vader verleid had om zo via een zwangerschap naar de macht te kunnen grijpen. Het was een bittere tijd geweest. Voor de rest van de kudde was haar moeder niet meer dan de goedhartigheid zelf maar voor het veulen, die zich later zelf Rue genoemd had, ging het van kwaad naar erger. De drang naar macht werd groter en groter en Rue’s moeder snode plannen kenden geen einde. She killed my father… Enkel een pijnlijke fluistering was het nog, een zware gedachtte die het leven van de kleine Rue volledig had veranderd. Haar moeder had haar verbannen, maar ondanks het feit dat ze volle controle had over heel de kudde, was er nog steeds iets van het kleine veulen dat haar intimideerde. Zij was de enige die de echte waarheid kende en zou bij haar opgroeien nog steeds haar plannen kunnen dwarsbomen. Dus vervloekte ze haar. Ze gaf Rue een amulet, eens deze haar lichaam aanraakte was deze nooit meer af te krijgen. Cursed.. Rue werd verbannen met de vloek nooit meer te kunnen praten. Of deze vloek ooit zal ophouden blijft voorlopig een raadsel.

"You are the fairest one of all" But what is beauty nor power without a voice ?

Rue leefde voor volharding, eerlijkheid en de lust van het leven. Ondanks alle tegenslagen die deze kleine merrie gekend had probeerde ze zich toch zo enthousiast mogelijk door het leven heen te slagen. Zoals het gezegde al zei, had elk einde een nieuw begin en dat was ook het geval bij Rue. De verbanning was ten einde en Rue besefte dat zonder die gebeurtenis ze het gebied bmh nooit tegemoet zou lopen. De wereld was iets vreemd. Net zoals de toekomst. Telkens als er ook maar iets in je levenspatroon zou veranderen, had dat zware gevolgen voor de toekomst. Het was een eindeloze weg die we aflegden, met duizende, wat zeg ik ? biljoenen zijweggetjes. De ene maakte omweg, de andere vond dan weer een binnenweg. Maar allemaal hadden we dezelfde bestemming, namelijk de dood. Rue had al vaak gezworen deze weg veel te vroeg in te slaan, want leven zonder woorden was erg eenzaam. Sommigen vonden je een vreemdeling, anderen vonden je dan weer onbeschofd omdat ze een respons verwachten. Ja, de zoektocht naar een nieuw leven werd Rue niet zo makkelijk in de hoeven geschoven en dat wekte soms wel eens frustraties op.

Een klein rookwolkje vormde zich rondom haar neus bij het uitademen, en hoewel het midden zomer was waren de ochtenden erg kill en vochtig. Rue was een ochtenddier. Ze hield ervan de zonsopgang te aanschouwen. Het was vredig en het was het enige moment van de dag dat je van ultieme stilte kon genieten. Rue leefde voor zo'n momenten, zo'n momenten waar ze geen gevecht moest aangaan met de harde wereld, een moment waar ze zichzelf kon zijn.

Haar pikzwarte oogjes vulde zich ontroerd
met een glinstering waarbij ze het prachtig
fenomeen aanschouwde. Ze miste haar vader...
Ze miste de aanwezigheid van geliefden om
haar heen... Individuen die haar begrepen.