Waarom passen om iets dat geen babysitter nodig had. Hij had zijn gebied in een zekere haast verlaten, hij had geen zin om te staan en kijken hoe zijn leven langzaamaan voorbij tikte. Zijn vader had geen bescherming nodig, Avareth was groots genoeg om voor zichzelf te passen ... trouwens hij zat in rang vier, hij had die soort bescherming niet nodig. Dus had Axis alles achtergelaten enkel en alleen om even zijn gedachten de vrije loop te kunnen laten, om zijn leven nog wat zieliger te maken dan het al was.

Zijn gigantische halve shire lichaam stapt met lange regelmatige passen door het bos. Hij snoof de zoete dennegeur in en droomde even weg tussen de wereld van goed en slecht. Hij mistte alles wat hem erbovenop hield, de botheid, de ergenis nam meer en meer bezit van zijn lichaam. Hazelaar had hij in jaren al niet meer gezien, hij miste haar meer dan hij missen kon. Maar het grootste gat in zijn lichaam was veroorzaakt door Iris. De merrie waar hij altijd van gehouden had was er niet meer en dat maakte hem chagrijnig en lastig. Hij was een moeilijk paard om mee te onderhandelen, recent tog. Hij had meer slechte dagen dan goede en niemand kon hem helpen. Niemand kon zeggen dat het ooit goed zou gaan, niemand kon de wonden op zijn lichaam met wijze woorden doen stoppen met bloeden.

Die gedachten zaten allemaal zo vastgeankerd dat het hem amper bewust maakte van zijn omgeving. Zijn hoofd schoot wat in de lucht, zijn paarse oog rolde verslavend in zijn oogkas terwijl zijn zwarte oog het allemaal zo rustig tolereerde. Was hij zo ver afgedwaald? Hij blikte opzij naar het donkere woud en zette instinctief koers naar de andere kant. Zijn oren schieten immers naar voor bij het horen van geluid. Hij snoof diep en ademde dan de witte wolkjes weer de hemel tegemoet.

Langzaam volgde hij zijn zintuigen naar de bron, een kleine zwarte merrie en ze was alleen. Axis speurde de omgeving af en liep dan langzaam wat dichter. 'Je brengt jezelf in gevaar.' Zei hij zwakjes, zijn oren scannen voor de tiende keer de omgeving maar enige aanwezigheid van schimmen is er niet. Hij richtte zijn blik dus weer op de merrie en knikte in een zacht begroetend gebaar ...

Axis knikte langzaam bij het horen van zijn naam in haar zangerige stem. Het was een aangename stem, een stem waar hij uren naar zou kunnen luisteren en hij even zijn zorgen zou bij kunnen vergeten. Het deed hem vaak aan Hazelaar denken, een vriendin die hij al in tijden niet gezien had. Hij had niemand die hem kon bijstaan met woorden die wat betekende. Avareth? Hij wist waar Axis mee zat maar hij kon niet helpen op de manier dat een ander paard het zou kunnen. De hengst gooide kort zijn oren plat bij die gedachten en schudde dan zijn hoofd en spitste ze weer naar Myou. Haar glimlach was vluchtig en geamuseerd, bijna aanstekelijk. Axis zou willen protesteren maar ze zei dat hij zich geen zorgen moest maken om haar. Toch deed hij dat.

'Mijn taak is me zorgen te maken dus bij deze ...' Hij zweeg en glimlachte vluchtig met een zwakke knipoog. Zorgen, het enige wat hem nu lastig viel en het zou nooit verdwijnen, toch niet bij bepaalde situaties. Haar voorstelling trekt hem weer uit gedachten, zijn hoofd ging een stukje omhoog en hij sloeg zijn oren kort neer op de grond. 'Sorry.' Exuseerde hij zijn onoplettendheid, het zou niet mogen met zijn status als leider. 'Ik kende je van naam en uitzicht maar desniettemin aangenaam Myou, ik ben Axis of gelijk hoe je me wilt noemen.' Hij was nu niet bepaald trots op zijn naam. Iris heette hem altijd Erebus, Hazelaar noemde hem kracht van de Storm en zo kon je wel nog even verder gaan. 'En van je relatie met Avareth.' Mompelde hij meer voor zichzelf dan voor haar. Hij glimlachte en duwde zijn neus heel kort tegen haar hals ter begroeting.

Haar vraag deed hem wat schrikken. Hoe lang was ze hier al?? En ze had Avareth nog niet gezien?? Hij had zijn vader de eerste jaren nooit hoeven missen, hij kende hem niet eens. Nu ... nu zou hij zijn vader soms wel eens missen al was het maar voor een troostende babbel. 'Hij is hier al even.' Sprak hij zachtjes. Hij wou de naam van zijn vader niet direct uitspreken, je wist maar nooit dat het haar hart enkel meer deed krimpen. 'Hij zit in mijn gebied.' Legde Axis voorzichtig uit. Hij zette een stap naar voor en keek dan kort over zijn schouder. 'Wil je even meewandelen myou?' Vroeg hij vriendelijk. Het was misschien een troostende gedachten voor haar om bij een zoon van Avareth te zijn. 'Ik kan hem zeggen dat je hier bent of ik kan je naar hem toe brengen als ik je daar een plezier mee doe, of ik kan naar je luisteren en helpen of beschermen ...' Zijn stem stierf weg terwijl hij alle mogelijkheden opsomde om haar ook maar bij te staan. Het feit dat ze hem mistte zei al genoeg. Weer zette Axis alles van zijn leven opzij voor een ander paard, zijn plicht zoals het hoorde ...

Axis zag even hoe oud Myou werd, door de blik in haar ogen, het zakken van haar hals. Een klein detail kon je hele leven bijna veranderen, er was zoveel aan Axis dat je deed twijfelen. Er was zijn paarse oog vanwaar je meteen zou wegrennen en ervan onder uit gaat dat hij door en door slecht is. Dan had je zijn status waarvan iedereen uit ging dat hij misbruik maakte van zijn trots en macht. Wat de laatste tijd misschien een beetje zo was maar daar had hij zijn eigen redenen voor. En dan had je ook zijn sterke halve Shire lichaam waarvan je zou denken dat hij groots en sterk was ... was hij ook maar zijn hart, en dat zagen weinigen, was verbrijzeld. Zijn geest was al lange tijd gestorven. En velen zagen dat niet maar dat was Axis nu, een hengst die werd nagejaagd door het verleden en heden. De blik dat ze oud was verdween weer in een oogopslag door haar motivatie om mee te gaan wandelen. Axis glimlachte berustend, blij dat ze dat aanzoek aangreep. Hij had misschien wel even behoefte aan wat wijsheid of iemand die over bloemetjes en bijtjes kon praten.

Zijn oren spitsten haar kant uit als ze weer op haar eigen prachtige manier begint te praten. Ja, hij zou Iris ook vinden zonder zintuigen. Hij kon haar nabijheid voelen, haar geest proeven op zijn tong. Hij wist haar te vinden net zoals Myou Avareth zou kunnen vinden. 'Ik begrijp het.' Bracht hij welgemeend in. Hij zou Iris op mijlen ver kunnen vinden, al was ze aan de andere kant van de wereld. Haar aanwezigheid voelen was al genoeg, dat maakte hem gerust dat ze nog steeds veilig was. Toen ze hem vertrelde dat ze nood had aan een babbel met een neutraal iemand brak een vrij gevoel open in zijn borst. Een neutraal iemand, ze noemde hem een neutraal iemand. Niemand zag hem op die manier terwijl hij dat eigenlijk wou, dat iemand hem zo zag. Het voelde zo goed, hij voelde zich voor even gelukkig. 'Bedankt.' Zei hij met een oprecht gevoel van liefde. 'Om me te zien als ieder ander, neutraal.' Hij glimlachte zo tevreden dat al zijn zorgen even leken te verdwijnen. 'Soms is de natuur beter gezeldschap dan een kudde paarden. Hier heb je ...' Hij zweeg en blikte naar de bomen die langzaam aan hen voorbij gleden. 'Rust, geborgenheid, stilte ...' Zijn stem stierf weg.

Zijn liefde voor de natuur had hij meegekregen van Iris. Ze was altijd bezeten door de bomen en hun verhalen. De natuur kon je soms meer vertellen, dingen die nuttig konden zijn. Hij vond moeder natuur één van de wijzeren onder de goden. Ze kon zoveel doen met één simpele bloei van een bloem. Ze kondigde Lente aan in zo'n betoverende manier. Axis keek even dromerig voor zich uit om dan terug naar Myou te kijken. 'Want vind jij het mooiste aan deze wereld?' Vroeg hij nieuwsgierig ...

Ze sprak snel zijn vaders naam uit, alsof ze er niet had over nagedacht. Kon Avareth zo'n gevoel bij anderen losmaken? Hij had verhalen gehoord uit het verleden van zijn vader, hij had merries op de ene of andere manier misbruikt, net als nonkel Alvaro had gedaan maar dan waarschijnlijk weer op een andere manier. Ook zijn moeder moest eraan geloven ... maar zonder dat zou Axis hier niet staan, trots en machtig als iedereen hem zag. Avareth was er de eerste jaren helemaal niet geweest en Axis had zo'n haat tegen zijn vader gecreëerd al even erg als dat hij tegen schimmen had. Maar de problemen in zijn leven zorgde ervoor dat hun pad weer samen liep en nu hield Axis van zijn vader. Van de vele veulens die er waren uit Avareth was hij één die trots mocht zijn op wie hij was, wie hij was geworden. En daar was hij zijn vader dankbaar voor.

Aandacht luisterde Axis naar Myou haar verhaal. Hoe ze ook was achterlaten en het leven in haar eentje moest trotseren. Maar er was een hengst geweest, haar leeftijd die haar door iedere slag en stroom trok. Wat vriendschap, vertrouwen en liefde kon doen met een paard ... Hij had ook zijn persoonlijke hel gehad en voor hem was iedere dag een hel. Hij geloofde in betere dagen maar had die een maand geleden voor goed uit zijn gedachten gebannen. Er was geen wereld waar hij zichzelf kon zijn en gewoon aan niets hoefde te denken. Dat was er gewoon niet, daar geloofde hij niet in. Voor ieder leven dat werd genomen gaf hij zichzelf de schuld en zo zou het blijven gaan tot hij zou sterven. Welke dood het ook mocht zijn. Het was even stil en in die tijd raasde zijn leven onder haar woorden opnieuw voorbij. Maar hij wou haar op geen enkele manier belasten met zijn problemen, zijn verleden.

Kon hij zeggen dat hij het goed gedaan had op deze wereld? Misschien, hij wist het niet zo goed. Hij was niet altijd eerlijk met zichzelf zoals hij was met anderen. Hij loog over zijn goedheid, zei dat hij dat niet was, hij loog over zijn ware identiteit die zo goed en trouw kon zijn. Hij verbande die gedachten door met zijn hoofd te schudden en keek opzij naar Myou, hij schonk haar een vriendelijke glimlach en blikte dan weer naar de bomen en het pad voor hen. 'Het is leuk te horen dat mijn vader iemand op die manier gelukkig heeft kunnen maken want ...' Hij zweeg even en keek haar kort weer aan. 'want één ziel meer gelukkig op deze wereld is er eentje waar men zich minder zorgen om hoeft te maken.' Hij legde de nadruk niet neer op zichzelf. 'Voor zover ik kan horen heb je een goed en leuk leven gehad. Doet me goed.' Hij sprak het zacht alsof hij haar al jaren kende ...

Acceptatie? Hoe kon hij ooit in zijn leven accepteren wat hij al allemaal had fout gedaan. Hij had familie laten doodgaan zodat hij in zijn glorie kon verder gaan. Hij had veulens zien sterven omdat hij niet goed genoeg was. Hij had dierbaren zien wegkwijnen van pijn omdat hij net niet snel genoeg was. Soms dacht Axis eraan om uit het leven te stappen ... maar wat zou had dat brengen? Meer oorlog? Zou hij dan alle paarden achter laten gewoon omdat hij zelf vrede wou hebben. Zou hij het echt over zijn hart krijgen om alles wat deze wereld hem ooit bracht zomaar achter te laten. Nee, hij zou het niet kunnen. Het was zijn plicht en hij zou dat volbrengen, al moest hij ervoor gaan sterven. Haar woorden waren gedrenkt met een zekere wijsheid, een wijsheid die hij niet accepteren maar daar liet hij geen blijk van zien. Hij voelde haar neus en liet zijn neus nog wat dieper zakken. 'Is het dan echt zo gemakkelijk. Ik kan het niet ...' Hij zweeg even en stapte uiteindelijk weer achter haar aan, niet verder gaand op zijn eerdere woorden.

Ze sprak een naam. Axis keek op met een zekere angst in zijn ogen, Flight? Hij had de naam nooit eerder gehoord en hij kende echt iedereen. Dat was een deel van zijn taak, het was zijn plicht om iedereen te kennen bij naam en te herkennen als ze voor hem stonden. Flight was een zoon van Myou ... Leefde die hier? Zijn hersenen kon je bijna horen werken terwijl hij dacht over de naam. Misschien vaag, in een heel ver verleden dat hij de naam had horen vallen maar hij kon zich geen paard bij voor de geest halen. Hij deed zijn mond open maar sloot hem alweer toen ze verder sprak over Flight. Hij stemde wel in met haar woorden. Hij kende ook wel zo'n paar paarden, die gewoon verder gingen met hun leven nadat iets kostbaarst of ergs was gebeurt. Alvaro was daar een mooi voorbeeld van. Hij bande de naam meteen uit zijn gedachten. Bij haar vraag gaat zijn hoofd een stukje in de lucht en hij kijkt Myou kort aan. 'Ik hou van je manier van praten.' Hij glimlacht luchtig en liet zijn hoofd weer zakken. 'Maar ik kan geen antwoord geven.' Hij zweeg weer en richtte zijn blik dan op de bomen, de schoonheid van moeder natuur. 'Lukt het jou gemakkelijk, iets accepteren en daarna jezelf of een ander vergeven?' Hij wou het haar niet zo meteen vragen maar het kwam er gewoon uit ...
° srr voor late reactie, ziek geweest.

Axis werd wat afwezig, de naam die hem zo onbekend klonk maalde maar door zijn hoofd heen. Toen ze weer sprak schoot zijn hoofd een stukje in de lucht. Kleine Hazelaar ... er kwam vanzelf een rustigevende blik in zijn ogen, een vredelievende glimlach op zijn lippen. Naast Iris was Hazelaar een belangrijk iemand in zijn leven geweest maar hij miste haar. Hij had niets meer van haar vernomen, alsof ze van de aardbol verdwenen was. Hij kon haar zo voor de geest halen, met haar kleine prachtige oogjes en haar kleine doorwinterde lichaam. 'Hazeltje.' Fluisterde hij langzaam. Zijn hart brak, misschien was haar iets overkomen dat hij helemaal niet wou. Misschien had hij haar ook niet kunnen beschermen zoals hij bij de andere deed. Weer was Axis zich bewust van de nakende waarheid ... dat hij weer gefaald had.

'Waterval bij maanlicht? De onderleider van rang 3.' Zijn mond viel open. Verbaast over het feit dat hij nooit diens echte naam had gebruikt. Dat hij in een zekere zin had kunnen misleiden. Axis had geweten dat het een bijzonder aparte naam was ... dus in werkelijkheid heet hij Flight. Misschien waren er redenen, zo zou Axis ook graag zijn naam willen veranderen. 'Flight ...' Herhaalde hij de naam weer. Hij was vrij zeker dat het hem niet zou lukken om Flight echt te gebruiken en hij zou het bewust ook niet doen. Daarvoor had hij teveel respect voor anderen en hun identiteit. 'Bedankt om me dit te zeggen.' Hij glimlachte oprecht tevreden, hij was weer een stukje slimmer, al kon die slimheid op een dag zijn dood worden.

Het compliment van haar kant deed hem weer glimlachen. 'Dankje.' Fluisterde hij. Vervolgens luisterde hij aandachtig naar haar woorden, haar wijsheid. En het hielp hem want Axis was het beu het verleden op zich te laten jagen. Toch, het zou moeilijk worden om het allemaal achter te laten, het zand erover te gooien en doen alsof er niet meer was om naar terug te kijken. Ze was een vechter, dat zag je nou eenmaal maar hij wist van zichzelf niet hoe hij een goed iets moest vinden in een slecht iets. Hij zou niet weten hoe dat er kon zijn. Zijn ogen gaan bedachtzaam naar de omgeving en kijken dan terug naar Myou. Ze schenkt hem een warme glimlach en binnenin zwelt zijn hart een beetje meer op. 'Ik vecht evenals jou al lang om te overleven maar ik snap niet ...' Hij zweeg en zuchtte langzaam. Myou was misschien de enige met haar ouderdom en wijsheid die hem zou kunnen helpen. Iris haar pogingen waren tevergeefs, misschien omdat alles rond haar draaide, zijn hele wereld. 'Ooit werd een geliefde van mij ...' Hij zweeg, zo startte hij zijn verhaal, over Iris. 'Ze heet Iris en ze werd op een blauwe maan genomen door de schimmenleider.' Voor zijn ogen flitsten de gedachten verder, pijnlijk gedachten en het maakte hem weer zo ziek als de dag zelf dat hij het ontdekte. 'Hij takelde haar toe, verkrachtte haar enkel om mij te raken. Nu loopt er een hengst rond van haar en hem dat ik niet kan aanvaarden enkel om datgene dat hij met Iris heeft gedaan. Ik beschuldig mezelf ervan omdat ik haar niet kon helpen, niet genoeg beschermde.' Hij schudde kwaad zijn hoofd en een pijnlijke blik schoof over zijn gelaat. 'Hoe kan ik daaruit iets goeds vinden zodat ik mezelf er niet de schuld van geef?' Vroeg hij fluisterend. Hij wist dat ook Myou misschien geen antwoorden zou vinden maar toch ... hij geloofde in een merrie als haar. Ze had dezelfde kracht en liefde die Hazelaar bezat. 'Myou? Kun je me helpen, raad geven want het lijkt alsof ik mezelf ben verloren in een zee van verdriet.' Fluisterde hij zachtjes ...

Axis stond er weerloos, in de meest kwetsbaarste positie die hij zichzelf ooit gegund had. Hij had wel tien keer het bos afgespeurd, chekkend of Avanti niet zou luisteren. Of er geen spionen in de buurt waren. Hij had zich altijd hard opgesteld, met een masker zonder emoties. Het was enkel nu, als hij brak zoals een twijgje dat hij zo kwetsbaar werd. Iedereen zag dat Axis was veranderd en allen wisten ze dat hij slechter was geworden. De schimmen, voor hen was het enkel één grote twijfel. Wachtend tot de leider op zijn zwakst was ... maar wat als je daar niet kon achterkomen? Axis hield zo zorgvuldig dat masker op dat niemand van de schimmen kon zien of dat nu goed of slecht was. Zo dom was Axis nu ook weer niet, hij bleef vechten tot zijn hart ermee ophield. Maar Myou had gelijk, zoals ze vaak had. Hij zou het nooit hebben kunnen voorkomen, Avanti zou haar te pakken krijgen. Maar waarom net op de nacht dat ze hengstig was ... waren net dan? Het was waarschijnlijk een lot, een lot dat niemand kon vermijden. Zo ging het leven nou eenmaal, op een dag zou je sterven, als moeder natuur je dat voorlegde en daar had je vrede mee te nemen.

Hij kon een flauwe glimlach niet weerhouden. Iris haatte zijn over-beschermende gedrag. Steeds weer hield hij haar in de gaten en dat vond ze niet leuk. 'Ze kon op haar eigen benen staan.' Fluisterde hij Iris zachtte woorden na. Nu het ook uit iemand anders mond kwam wist hij dat het zo was. Hij kon niet iedereen beschermen, al was hij een god. Hij luisterde aandachtig terwijl hij naar de bomen, groot en klein, keek die hen passeerde. De woorden drongen één voor één door en lanzaam accepteerde hij ze voor wat ze waren. Wat Myou hier zei was de waarheid. Hoe wijsheid zich in zo'n rank kleine zwarte merrie kon verstoppen was onvoorstelbaar. Een en al bewondering, respect en deels medeleven luisterde hij naar haar verdere woorden. Hij glimlachte langzaam, de manier waarop ze over Iris sprak was een manier waarmee ze haar eigen veulen zo toespreken. In die eerste ontmoeting hier had Myou een onverandelijke waarde gegeven aan zijn leven en onrechtstreeks zou hij haar net als de weinige andere dierbare in zijn hart beschermen en vechten tot zijn adem ermee stopte.

Bij haar laatste woorden knikte hij vastberaden. Als een veulen dat zijn eerste strijd zou doen. Hij wist dat Avanti zou terugdeinzen als hij zag hoe stanvast en trost Axis weer was geworden. 'Hij is mijn drijfveer, mijn vechtlust. In theorie kun je niet zonder je vijand want wat zou het leven dan zijn? Als hij er niet was zou ik niet zijn wie ik nu, de dag van vandaag, ben.' Hij zweeg en duwde zijn neus in een lief gebaar tegen haar hals. 'Dankje Myou, voor alles al was het misschien maar zo weinig.' Hij glimlachtte zwak maar liefdevol. Het respect straalde van zijn gezicht, zijn ziel half herwonnen. Het zou nog even duren voor hij weer de oude waar maar hierbij zou hij iedere keer haar woorden herhalen en ze nooit vergeten of achterlaten. Er was echt nog één iets wat zijn geest berroerde, nog één iets van de zovele. 'Is het hebzuchtig en arrogant om een ander leven in gevaar te zetten voor mijn geluk?' Vroeg hij uiteindelijk. Zijn grootste wens was een veulen, een eigen zoon of dochter maar kon hij dat? Wetend dat de schimmen misschien jacht op dat leventje zouden maken? ...

Myou had zoveel raad, zoveel woorden waar Axis enkel maar om bleef talmen. Niet wetend hoe hij ze moest opnemen en verwerken. Hij was vanaf kleins af veel met wijsheid en dergelijke in contact geweest. Hij vond zichzelf niet zo wijs in tegenstelling tot Myou die hele verhalen kon vertellen. Maar met ieder jaar ouder werd je iets wijzer en Myou telde er al velen ... veel meer dan zichzelf. Ieder had zijn eigen manier van denken, de ene al abstracter dan de andere, de ene met raadsel en de andere in woorden van haat. Zo zat de wereld nou eenmaal in zijn werk.

Hij spiste zijn oren bij haar aanraking en de blik zijn zwarte oog werd minder chaotisch. Hij zichzelf behoorlijk in de nesten gewerkt door iedere keer zichzelf de schuld te geven van al het leed in de wereld. En hij snapte het nu meer dan anders. Langzaam knikte hij zijn gigantisch zwarte hoofd waarna hij zwak glimlach. Hij zou nog duizend maken bedankt willen zeggen maar wat zou het uitmaken. Myou, dit was haar manier van praten, van communiceren en voor haar was de raad die ze gegeven had niet meer dan ze zichzelf zou geven.

Terugkerend op zijn vraag keek hij haar kort aan. Hij had niet de kans haar reactie te beantwoorden want opnieuw kwam een stroom aan geruststellende woorden zijn richting uit. Hij luisterde aandacht en knikte dan heel langzaam. Als er een veulen kwam dan werd het een potentieel gevaar voor hem, Iris en dat veulen. De schimmen zouden niets liever hebben dan een veulen van een leider klein krijgen. Bij de vraag verstijfde hij kort en keek haar aan. Waar was hij bang voor? Hij luisterde maar half naar haar woorden want hij zat op de vraag te kauwen. Hij had maar één angst die alle andere meteen ook dekten. Hij werd tot orde geroepen en keek haar recht aan. Recht in haar zachte, tedere ogen. Zijn blik was niet meer dan in zijn paarse oog de haat en in zijn zwarte oog de twijfel. Hij keek haar lange tijd doordringend aan en schudde dan langzaam haar hoofd. 'Als je gelukkig wil zijn dan moet je leven met de gevaren die er misschien kunnen zijn, die er kunnen komen.' Hij zweeg en blikte kort naar de grond voor hij weer voor zich uit keek. 'Ik kom van een hele ingewikkelde en leerzame kindertijd waarin ik heb leren observeren en handelen. Ik weet precies hoe ik het slecht moet strijden maar soms word dat oordeel verblind door mijn emoties en liefde.' Hij zweeg en knikte dan wat meer vastberaden. Hij wist dat Iris en hij het gevaar aankonden, hij wist dat hij een toekomstige zoon of dochter zou kunnen beschermen en dat was genoeg voor zijn verdere leven...