Mijn benen strekte zich krachtig uit. Mijn ogen stonden speels. Ik deed mijn best me zo soepel mogelijk voor te brengen door het mulle zand. Ik was vaak in orlais. Voor Theron, waar ik zo nu en dan de dynamische tweeling dumpte om even van de rust te kunnen genieten. En gewoon, om hem te zien. Zijn neus te voelen. En hem in de buurt te hebben. Mijn staart stond opgeheven en nek opgekruld wanneer ik enthousiast snuif. Ik schud mijn manen vrolijk door elkaar terwijl ik een hoge bokkesprong maak. Ik was vrolijk. Mijn leven was perfect. Ik had alles. Een geweldige vent en 3 geweldige veulens, 2 jonge merrie’s en een volwassen zoon die ik net stiekem had begluurd. Ik zag het in zijn ogen. Hij had zijn merrie gevonden. Ik wens hem alle geluk toe met de knappe Rhaira. Wanneer ik in witte stip zie in het parelwitte zand knijp ik mijn ogen tot kneepjes. Ik beet op mijn lip terwijl ik een poging deed het paard te onderscheiden van het zand. Wie zal het zijn. Wanneer ik dichterbij kwam herkende ik haar. Een hese hinnik verliet mijn keel terwijl ik enthousiast op haar af rende.

De witte Zehlia. Ze was voor me geweest in een lastige tijd. Ze zou me nooit laten zitten. Maar toch voelde ik me schuldig. Ik had haar al een poos niet meer gezien. Waarschijnlijk kende ze de tweeling niet eens, die het hoogtepunt van het gesprek waren in orlais. Wanneer ik bij haar ben draai ik enthousiast een half rondje om haar heen. Mijn ogen stonden vrolijk. ”Zehlia!” Klonk mijn heldere stem vrolijk. Ik nam de witte merrie in me op. Ze was even knap als altijd. Ik duwde mijn neus tegen haar hals. Ik had haar gemist. ”Wauw... Ik voel me erg slecht nu...” Sprak ik schamend uit. Als ik geen haren had gehad had je me kunnen zien blozen.

Wie was de merrie geweest de afgelopen tijd? Niet meer echt bij haar vrienden in iedergeval. Ze miste ze 1 voor 1 en vele hadden weer een hoofdstuk afgesloten. En zij ... ? Zij ook maar dat ene hoofdstuk, Nee die ene hengst die haar leven was binnen gevallen of zei in die van hem .. Die bleef hangen, ze wilde hem maar kende hem nog eens niet en dat was het verwarrendste van de hele situatie. Ze was dus weer terug gegaan naar haar stekkie daar waar ze tot nu toe nog steeds in de rang zat. hoger op klimen kwam met de tijd... als ze het zeker wist wat ze wilde. En op dit moment was het toch even vriendschappen zeker stellen. Niet omdat ze bang was dat ze ze kwijt was. Nee ze was niet bij wat er allemaal was gebeurd met haar vrienden.

Ze was de droge zandvlakte binnen gewaggeld, al dagen lang had ze geen regendruppel gevoeld en het water was op sommige plekken erg schaars. Behalve het meer, die was enkel wat geschrompeld van de warme dagen meer niet. Maar dan ineens komt er wat op haar afgerend als een zot. ze moet haar ogen wat dichtknijpen op een helder beeld te krijgen. lichtelijk verschoot ze ervan maar al gauw wanneer de stem te horen is springtte wat omhoog en hinnikt zacht als begroeting terijl ze haar fluwelen neus wat ruw tegen haar neus drukt. "KAY !! " Klinkt haar stem helder en sterk. Ze wilde nbg was zeggen maar ze hoorde de worden van de jonge merrie al haar oren binnen vliegen. "vertel eens .. "enkele secondes is ze stil en ze realiseerd dan dat de volle felle zon har vacht brand. "Vertel het maar terwijl we ondertussen een schaduw plek opzoeken. "ze glimlachte vrolijk met en breede lach op haar lippen. Langzaam komt ze weer in beweging terwijl ze weer merkt dat met de felle zon haar ogen nog slechter mee werken dan anders ... Niets laten wetend want eerst wilde ze eerst het verhaal horen van haar vriendin. Haar goede vriendin die ze zeker niet kwijt was .

Een grijns hing aan mijn lippen wanneer ik haar mijn naam hoorde roepen. Maar één iemand kon het zo doen. Ik knikte om te zeggen dat ze me moest volgen. Ik zette mijn lichaam in een vloeiende stap. Ik besefte hoe erg ik het had gemist iemand te hebben. Ja, ik had iemand. Ik had theron, de tweeling, Astracan. Maar ik bedoelde iemand aks Zehlia, een vriendin. Ik had ze volledig laten zitten. Het was iets waar ik me erg slecht over voelde. Afkeurend schudde ik mijn hoofd in mezelf. ”Wauw, heb je al te lang niet gesproken...” Ik slaakte een zucht. ”Ik heb een geweldige tijd gehad, door alles ben ik je helemaal vergeten. Het spijt me echt...” Ik haar hoopvol aan in haar zeeblauwe ogen. ”Misschien heb je wel gehoord van Theron en ik, en de tweeling, Aleydis en Alézna... Het is gewoon zo geweldig ineens” Klonk mijn heldere stem als altijd. Maar dan zweverig. Ik kon uren over de tweeling praten. Ik volgde haar passen. Het was heerlijk haar weer is te spreken.

”Maar voordat ik je ga vervelen met mijn gebrabbel, Zehlia, mijn schat, waar heb je al die tijd uitgehangen?” vroeg ik met een oprechte interesse. Ondanks dat ik niet naar haar had gezocht bleef het me verbazen dat ik haar niet eerder zag. Ik was 24/7 in Orlais, hoe kon ik haar nou gemist hebben? Ze had zich toch in orlais gevestigt? Of was ze al weer naar Anderfalls? Dan ha dik haar ook al gezien moeten hebben. Ik leef zelf ook in Anderfalls...

Rustig stapt ze langs de slanke merrie af en toe werpt ze een blik tot haar maar ze hield het liefst haar ogen op de omgeving. Niet dat ze bang was maar ze had gewoon de koelte nodig, schaduw waardoor ze kon schuilen voor de felle zon. Het geratel van de merrie was ze niet vergeten. Ze grinnikte een keer en richt dan haar hemelblauwe ogen tot haar. Ze had dus de leiders hengst te pakken. Zoals ze dat voorheen ook had met de oude leider van de eerste rang. Had al twee jonge merrie's samen met Theron en ze had het deels allemaal gemist. Alsof ze verdwenen was terwijl ze dat helemaal niet was. Ze was soms naar Minanter, anderfels of ferelden binnen gewandeld en had her en der weer wat contacten op gebracht. Had ze zo lang getreuzeld in de andere gebieden ? “Liefje , mooi te horen dat je weer je plekje hebt gevonden. Je een hengst hebt die van je houd en wonderbaarlijke dochters hebt. “ Ze glimlachte “en het maakt niks uit dat we elkaar was verwaarloost hebben , want echte vriendinnen kunnen elkaar een lange tijd niet gezien hebben en dan weer de draad oppakken. Zoals we nu doen”Ze lachte kort en richte haar ogen weer rond de omgeving, in de verte kon ze een valk horen krijsen , overduidelijk een aanvals krijs dus die had zijn buit snel binnen waarscheinlijk. Ze hoorde de merrie weer praten en even voelde ze een steek. Alsof iemand haar een mes in de ribben stak als straf dat zei de jonge merrie zo had verwaarloost. “Eigenlijk verveel je me niet met je gepraat, ik geniet er wel van dat jij je zon weer gevonden hebt na de andere hengst” ze glimlachte zacht en duwde haar neus vriendschappelijk tegen die van haar . “Oww ik … “ ze zweeg even “Overal en nergens .. enkele dagen in Minanter dan weer in Ferelden en toen weer naar Anderfels nu weer hier. Zo was het een beetje .. “ dat was ook zo maar moes ze vertellen over die ene hengst die haar hard sneller had laten kloppen ?? ze wist het niet zeker of ze het nu gelijk ging vertellen want dan zou het verhoor beginnen. “Maar lief, vertel meer, ik wil alles weten. ” Ze lachte wat plagerig terwijl ze wist dat Kay helemaal in de zevende hemel zat ..