Theron Hunter of the West

Met een zekere kracht die je enkel bij hengsten zag bewoog ze zich voort. De bladeren die zich al vroeg losmaakten van de bomen knisperde onder het gewicht van haar elegantie. Het was moeilijk te weerstaan aan Miragine, moeilijk te onderscheiden wat ze eigenlijk was. Ze was niet de merrie die je in hokjes indeelde, laat staan bestempelde. Anders dan andere merries was ze behoorlijk zelfzeker ondanks het feit dat ze nog jong was maar enkel die prille voorliefde voor vechtlust was het begin van iets groots. Ze had meer gratie, misschien een zekere mannelijkheid over haar Arabische lichaam rusten. Ze was veel groter dan de meeste arabieren van haar leeftijd en ze keek met diezelfde grootsheid op je neer. Ze was niet uit de hoogte, nog barbaars maar ze was domweg ook niet snel van haar gedachten af te leiden. Niet op haar mondje gevallen ongeacht dat ze zich altijd naar behoren zou gedragen. Ze had iets, iets wat je moeilijk woorden bij kon leggen, iets anders ... anders dan die andere merries.

Tussen de kalende bomen door draafde haar zwarte lichaam verder. Een zwak blauwe tint spreidde zich langs de witte aftekeningen op haar benen naar boven over de rest van haar vacht. Haar lange blonde manen verstrengelde zich met de onaantastbare lucht rondom haar. De dauwdruppels die van de takken wipten verenigde zich met haar vacht en gaven een magisch glinsterend blauw effect terwijl ze naar beneden gleden. Plots bleef ze staan ... haar zwarte oren drukten zich naar voor terwijl haar neusgaten zich ver opensperren. Haar lange maantop waait zachtjes op waardoor haar blauwe ogen en witte maanvormige kol zich blootgeven aan de omgeving. Ze draait haar hoofd in een sierlijke beweging naar links, ze kijkt het bos uit, richting de zee. Langzaam komt ze weer vloeiend in beweging, het blauwe lint in haar staart zweeft ongehinderd mee in de bewegingen van haar lichaam.

En uiteindelijk vind ze wat ze eerder al had geroken en gehoord, een kudde. Naar oude gewoontjes zou ze die mijden gewoon omdat het haar nooit iets had gedaan. Ze had nooit echt geven om sociaal contant ondanks dat haar lichaam ernaar hunkerde. Maar ze had een hele weg gerend en was toe aan wat ze heette "een nieuwe start". Haar blauwe ogen tellen maar tien seconden de omgeving en ze weet wat ze weten wou, hier heerste hiërarchie of hoe heette die dingen nou weer. Ze werd niet graag rond gecommandeerd en had liever zelf de touwtjes in handen, zo was ze tenminste zeker dat het allemaal goed zou aflopen. Toch kiest ze er niet voor om naar de kudde te gaan maar neemt ze even de tijd naar het strand te gaan en naar het water te staren, of eerder de horizon. Het was een belachelijk iets, ze snapte niet hoe paarden zo konden hunkeren naar die horizon, wat daar lag gaf je enkel pijn en koesterde haat. Iedere horizon was anders toch was ze zeker dat iedere horizon iets negatiefs had. Ze voelde de ogen in haar rug prikken, de blik op haar donkere vacht. Haar oren gaan kort plat en dan weer vooruit terwijl ze de dader en zijn blik vind ... een gevlekte hengst. Ook hij keek kort naar de horizon en ze kon het niet houden kort te grinniken. 'Wat aan de horizon ligt is geen sprookje.' Sprak ze stilletjes. Haar blik ging opzij naar de hengst. 'Iedereen denkt dat het daar beter is maar dat is niet zo.' Zei ze weer, ja, ze was tegen een wildvreemde bezig, typisch Miragine...

Theron Hunter of the West