Roque, de gammaleider van de tweede rang. dat was hoe de meeste paarden hem kenden. toch wist ook bijna iedereen hem te kennen als; Roque, de zoon die achtergelaten werd door zijn moeder Darlica, die met een schim ging, en nu het veulen draagt van loner Aeron. de bonte hengst liet zijn hoofd hangen terwijl hij op een van zijn favoriete plekjes was, hélemaal boven aan de kliffen. aan de ene kant schuimde het zeewater onder hem, klotsend tegen de rotsen, aan de andere kant het veld waar de kudde liep, en daarachter de bossen. de bossen die zijn moeder was doorgestoken om in Seheron te komen. nu zou ze het nooit meer doen. ze was verbannen uit Orlais. Ze mocht alleen nog in Minanter komen, zolang als ze leefde.

Eigenlijk was het fijn. Zijn moeder, die hem niet zelf had opgevoed maar hem had gedumpt bij zijn vader E'vesdar, de emperor, en Delaney, had nooit haar excuses aangeboden, had hem altijd mishandelt en toen hij uiteindelijk volwassen was durfde ze zich niet meer te vertonen in Orlais. gelukkig maar. het zou alleen maar moeilijke momenten brengen. Roque was tevreden met het leven dat hij, helemaal zelf, had opgebouwd. hij had een prachtige kudde die hij, samen met de beta en alpha leider, mocht leiden. er liepen genoeg knappe merries rond, maar Roque was nog te jong voor een relatie. de pracht van een merrie lichaam kende hij echter maar al te goed. hij had al een veulen rond lopen. de naam van de merrie.. dat was een goede.. hij had haar ooit ontmoet tijdens de blauwemaan, een merrie uit de eerste rang, niet bijzonder om te zien, maar wel met een prachtig karaktertje. hij had vernomen dat er een veulen was voortgekomen uit hun samenzijn, maar had het kleine ding zelf nog niet gezien. hij interesseerde zich er niet voor. het was de schuld van die merrie..

hij brieste eens zacht, zijn gedachten verhelderend, en kijkt uit over de prachtige zee die in de laatste zonnestralen van de dag oranje kleurt. hij hinnikt, laat zijn gespierde gestalte op zijn achterbenen balanceren terwijl zijn voorbenen de wind meppen. met een klap komt hij neer, draait op zijn achterbenen om en gallopeert het nauwe, gevaarlijke paadje af dat weer naar de kudde leidt. ookal was hij nu een volwassen hengst met een voorbeeldfunctie als leider zijnde, hij voelde zich jong, en mocht zich zo af en toe echt ook wel zo gedragen.

Zijn bonte lichaam spurt over de velden, zijn oren naar achter van de wind en zijn manen en staart vliegend. in een mum van tijd bereikt hij de bosrand, en mindert iets vaart om niet tegen de bomen op te knallen. in een verheven draf met zijn staart trots omhoog trotseert hij de eerste paar rijen bomen, om bij de rivier uit te komen. hij stapt verder, zijn krachtige passen dof kloppend op de grond. hij laat zijn neus zakken en drinkt tevreden enkele slokken van het koele water. niks aan hem liet zien dat hij net die dolle ren achter de rug had. geen zweet, geen gesnuif. hij had een fantastische conditie en was éen en al spier. het toppunt van arrogantie, dat ook. Roque vond zichzelf nog knapper dan dat de meeste merries hem vonden.

een geluid doet hem opkijken, zijn neus in de lucht en zijn linker voorbeen geheven. altijd klaar om problemen op te lossen, om gevechten te doen stoppen. zijn prachtige blauwe maanoog, geërfd van zijn eveneens bonte moeder, schittert in de zon, zijn oren schoten heen en weer, opzoek naar het paard dat het geluid had gemaakt. het was ook bijna onmogelijk dat hij hier alleen was, zeker omdat dit éen van de weinige plekken in Orlais was waar het water niet zout was door de zee.

de laatste keer dat hij een merrie had gezien, had het er toe geleid dat zij drachtig raakte. het kleine veulen, zíjn nakomeling, huppelde nu waarschijnlijk door Minanter. hij had haar nog niet gezien, en haar moeder ook niet. het was niks anders dan een lolletje voor hem geweest, hij had de merrie maar éen enkele keer ontmoet, en daar was het veulen uit voort gekomen.

hij brieste zacht en keek de merrie die vlak bij stond nog eens aan. een arabische schone. hij grijnsde en stapte op haar af, zijn lange manen dansend op zijn spieren die onder zijn vacht rolden. hij had deze merrie nog niet eerder gezien. hij kende bijna ieder paard uit zijn kudde wel, dus het moest wel dat ze uit een andere rang kwam. hij glimlachte vriendelijk terwijl hij voor haar stopte. 'Hallo.' glimlachte hij, zijn charmante, diepe stem dragend over de wind.

de merrie leek ietwat gespannen, iniedergeval niet zoals de meeste merries waren; altijd enorm gespitst op het contact leggen met hengsten, altijd enorm willend. hij glimlachte, een bijzondere merrie was het die voor hem stond. ze had nog niks anders gezegd dat een begroeting, en zijn ogen gleden even over haar heen om haar de tijd te geven om er nog iets aan toe te voegen. toen dat niet gebeurde liet hij even zijn staart zwiepen en bekeek haar nog eens. was ze zijn tijd waard?

'Ik ben Roque.' glimlachte hij, besluitend dat ze zeker zijn tijd waard zou zijn. ze was erg bijzonder en blijkbaar was ze dus anders dan andere merries hier. hij besloot om niet te vertellen dat hij de beta leider van rang 3 was, hij vond het altijd interessant om te zien of hij anders behandelt werd als paarden daar achter kwamen.

** ik heb de brand er nu dus niet in betrokken, als je dat wel wilt moet je het gewoon doen hoor. (;

haar stem is een verademing. het doorbrak de stilte op een aangename manier en streelde zijn gevoelige oren. hij glimlachte en bekeek haar nog eens. Luna dus. haar lichaam beweegt zich soepel en sierlijk het water in, terwijl zijn ogen nog altijd op haar gericht zijn spreekt ze opnieuw.

Hij kucht even, scheurt zijn ogen los van haar en richt ze op het water, rimpelend door haar bewegingen, zijn spiegelbeeld verscheurd. 'Ik ben geboren in Orlais, toen naar Ferelden gegaan met mijn vader mee, toen de beta leider van Orlais geworde, en nu de beta leider van Anderfels.' hij grijnst 'Overal en nergens dus.' zijn ogen twinkelen in het licht van de maan dat langzaam op komt. nog even en de blauwe maan zou weer aan de hemel schijnen. dat zouden weer slapeloze nachten worden voor hem en de andere leiders, dat was zeker.

rustig laat hij zijn voorhoeven éen voor éen ook het wateroppervlak breken, en onder begeleiding van nog meer rimpelingen in het water stapt hij tot hij naast haar staat, zijn lichaam tot de borst in het water en zijn staart en manen drijvend. 'En jij Luna, waar kom jij vandaan?' kort drukt hij zijn neus tegen haar fluwelen hals aan, terwijl zijn ogen in de hare blijven hangen.

haar stem laat hem tevreden glimlachen. hij begon deze merrie te mogen, hij kon haar vertrouwen had hij het idee. zijn ogen glijden naar die prachtige kijkers van haar. hij grijnst kort. 'Dan is het heel simpel, zoek de leiders van Orlais op..' hij wist zeker dat het geen moeite zou zijn voor haar om door te groeien naar de tweede rang. hij had nog niks aan haar ontdekt dat het tegendeel bewees, en daarbij, meestal was de tweede rang bereiken niet heel moeilijk.

zijn voorbeen hakt in het water, waardoor fijne waterdruppels alle kanten opschieten. hij briest opgelaten en laat zich nog wat dieper het water in gaan, waardoor hij al snel met krachtige slagen aan het zwemmen was. het koele water was een verademing op zijn hete vacht, de gewichtsloosheid een verademing aan zijn vermoeide spieren.
**sorry voor het late/korte antwoord.

verontwaardigd schudt hij zijn hoofd als de golf water zijn lichaam bereikt, zijn lange manen druipnat plakkend langs zijn hals. haar neus raakt, voor hem onverwacht, zijn wang, en even wordt hij overspoeld door gevoelens die hij niet kent. Luna was gewoon een simpele merrie, een merrie uit de laagste rang, maar de vlinders die door zijn lichaam schoten bewezen hem dat er meer achter haar school. ze was niet alleen een knappe verschijning, het was duidelijk dat ze ook een goedwerkend stel hersenen bezat.

hij brieste zacht, waardoor druppels water van zijn neus vlogen, en draaide zich toen om, en zwom naar de kant. hij kwam behoorlijk bars over waarschijnlijk, maar hij wist gewoon niks te zeggen. de gevoelens in zijn binnenste waren aangewakkert. hij kende het niet, en wist dus niet hoe hij er mee om moest gaan. opde kant gekomen schudt hij zichzelf uit, en kijkt dan even bedenkelijk om naar Luna. wat nu?

hij voelde Luna's blik op zijn lichaam, maar bleef toch stoïcijns naar de bosrand om hun heen kijken. wat deed hij hier eigenlijk? hij hoorde bij zijn kleine kudde te zijn.. de 4e rang, de rang waar alleen de machtigsten, de sterksten, de slimsten ooit voet zouden zetten. hij brieste zacht, besluiteloos. de gevoelens die door hem heen spoelden maakten hem gek.

het geluid van water deed zijn oren toch nieuwschierig omdraaien. wat deed ze, daar in het water? de ranke merrie intrigeerde hem. hij wilde alles weten van haar, maar hoe kwam hij erachter? was het wel goed van hem om met een merrie uit zo'n lage rang om te gaan? hij schudde zijn hoofd, in gedachten verzonken. hoe kon hij zoiets denken? uitgerekend hij, zoon van een eerste rangs merrie en de Emperor.. liefde behoefte geen rang. liefde was liefde. dat werd niet bepaald door rangen, maar door harten. liefde? hij fronste. waar gingen zijn gedachten nu toch naar toe?

ruw werd hij onderbroken in zijn overpeinzingen door haar stem. het duurde even tot haar woorden tot hem doordringen, maar dan draait hij zich vlug om en stapt op haar af. 'Natuurlijk niet!' verontschuldigt hij zichzelf, en hij duwt zijn neus tegen haar wang. de kille wind die de herfst aankondigde waaide over zijn rug, en hij rilde. met een natte vacht, een aankomende herfst, en de lucht die donker begon te kleuren, was wind niet erg lekker.

hij brieste zacht en keek Luna weer aan. 'Wil je terug naar je kudde?' hij hoopte stiekem op een nee, dan zouden ze samen kunnen blijven.. samen de nacht kunnen doorbrengen.

de gevoelens die door zijn binnenste dwarrelden als nieuwe sneeuwvlokken, als vallende bladeren, als vliegende vlindertjes, hij kende het niet, hij wilde het niet. hij had nu al wel bedacht wat het was. zijn lichaam vertelde hem dat hij verliefd was, maar zijn hoofd ontkende het. ja, Luna was een leuke verschijning,met een lief karakter, maar verliefd? nee. daar had hij helemaal geen tijd voor, en geen zin in. hij brieste zacht, en schudde kort zijn hoofd, om zijn dwaze gedachtes tot orde te manen.

ze wilde hem weghebben. bam. dat was het. ook het prille gevoel dat in hem nog schreeuwde om aandacht, was nu uitgedoofd en verstopte zich weer in de duistere hoek waar het zich zojuist van had vrij gevochten. opzich had ze natuurlijk wel gelijk. zijn kudde kon niet altijd alleen blijven. aan de andere kant; die paarden zaten niet voor niks in de hoogste rang, daar hadden ze zichzelf voor bewezen, en dus konden ze echt wel even zonder hem.

'Ze kunnen vast nog wel even zonder me.' opnieuw streek de koude wind over zijn nog niet opgedroogde vacht, en een rilling schoot door zijn gespierde lichaam. 'Komop, het is koud.' zijn stem ietwat bars, meer tegen zichzelf, door die rare gedachten, dan tegen haar. hij zet zich in draf, waardoor de druppels om hem heen vliegen en zijn natte manen als zwepen op zijn huid slaan. de koude wind blies zijn gedachten weer schoon.

nog voor hij haar woorden goed en wel had begrepen, schoot het zwarte lichaam met de zilvere manen voor hem weg. hij glimlachte onbezonnen en zette zijn gespierde lichaam in een vlotte galop, vastberaden om haar in te halen.

Plots was alles anders. het was niet meer onbezonnen, het verliefde gevoel veranderde in ijskoude haat. het monsterlijke wezen voor hem, éen van Avanti's volgelingetjes. zijn oren schoten in zijn brede nek terwijl zijn ogen zich samen knepen van kwaadheid toen het wezen voor hen haar stem liet horen. ze was verschrikkelijk. samengeklitte manen, overal wonden, ontstoken en nog bloedend, maar ook kale botten die door haar smoezelige vacht heen staken.

Hij walgde van deze wezens. probeer haar te beschermen, probeer haar te redden. ROque zou zijn eigen leven geven voor Luna. de prille gevoelens in zijn lichaam sloegen op hol, en zijn lichaam pompte zich op, klaar voor alles wat maar komen kon. het witte zweet parelde op zijn lichaam, terwijl zijn blauwe oog gevaarlijk glinsterde onder de blauwe maan.

'Rot op terug naar de hel.' zijn stem was niet meer dan een lage grom, een snauw. bang was hij niet, kwaad des te meer. zijn ogen vlogen even naar Luna en hij knikte, ten teken dat het wel goed zou komen.