There's nothing wrong with some idea's ... [Ayana]

Tussen de dichtgeplantte bomen van het bos ... ver weg van de zon die je vacht verbleekte ... ver weg van al die perfectie ... daar stond hij. Verhuld in een volledige duisternis die bezit nam van zijn hart en ziel. Die hem zo eentonig maakte maar des te gevaarlijk ... die hem maakte wat iedereen vreesde. Zijn paarse ogen waren gesloten, hun vernietigende glans verlichtte niet langer de omgeving. Zijn lichaam, bezaaid met littekens en wonden van gevechten die hij stuk voor stuk gewonnen had stond in een rusthouding. Maar toch was iedere spier gespannen, klaar om toe te slaan, klaar om te overwinnen. Zijn ene oor was het enige in zijn lichaam dat werk leverde, het bewoog gestaag rond en lokaliseerde geluiden die een normaal paard niet eens kon registreren. En zou bleef hij staan, tussen regen en wind door tot de donker hemel werd verlicht met moeder natuur's oh zo prachtige stralen.

De regelmaat waarmee zijn gigantische gitzwarte lichaam galopeerde hoorde je amper door de grond dreunen. Hij was een geboren sluipmoordenaar, niets kon hem horen komen enkel de kracht van zijn paarse ogen zoog je aandacht naar hem toe. De grens van schaduw naar zon deed hem stoppen. Vanuit de schaduw keek hij toe naar Anderfelds, het gebied van rang 3. Zijn paarse ogen staarde naar de leiders, allemaal op een kluitje bijeen maar net buiten Avanti's bereik om ze te horen. Het was de eerste keer dat hij zag hoe al de leiders bijeen kwamen en stonden te praten over dingen die waarschijnlijk niet eens het praten waard waren. Misschien praatte ze wel over Avanti, niet dat er iets zinnigs uit kon voortkomen, er was namelijk niets dat de schimmenleider plat kreeg. Maar ze laten hun kudde onbeschermd achter en dat ... dat vond Avanti te roekeloos. 'Ik had meer van je verwacht E'vesdar.' Siste hij kortaf. Moest het lukken zou hij hinniken en zijn schimmen samen roepen ... alleen dan zouden de leiders het horen. Voor ze te halen was er te weinig tijd. Hij kon misschien enkel Ayana heel snel bij hem krijgen aangezien ze elkaar konden vinden met hun gedachten.

Hij draaide zijn lichaam terug het bos in en gooide zijn oren plat. Zijn hersenen gonsde van activiteit. Blauwe maan was routine geworden voor de kudde, hij haalde niet het aantal slachtoffers die hij wou dus hij moest iets anders bedenken. Terwijl zijn paarse ogen de omgeving zachtjes verlichtte stapte zijn gitzwarte met wit getekende littekens verder door het donker. Hij was creatief in manieren bedenken om anderen te vermoorden, er moest dus iets anders zijn om de kudde te verassen. Plots staat hij stil en glijden zijn paarse ogen langs de bosrand. Zijn neusgaten sperren zich terwijl een bekende geur zijn omgeving vult. 'Na al die jaren kun je me noch steeds niet verassen.' Sprak hij met een vage toon van dreiging en liefde. Ze was zowat de enige die 'meer' betekende in zijn leven, zijn Ayana, zijn rechterhand ...

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Ayana haalde haar pas gevormde klauwen door de aarde onder haar. Amosis was haar ontglipt en als een bange hond het bos uit gevlucht. Ze hoefde niet te weten welke richting hij op ging, het was haar duidelijk dat hij zijn mammie op was gaan zoeken. Nu mocht zij Avanti onder ogen komen om hem te vertellen dat ze de jonge hengst had laten gaan. De meeste woedde was op haarzelf gericht. Met dit nieuwe lichaam had ze hem even gemakkelijk onderuit kunnen krijgen. Maar het waren de schok en het ongeloof die haar reactiesnelheid zodanig hadden verlaagd dat hij had weten te ontkomen. Nu stond ze daar, met het bloed van Amosis nog aan haar rechter voorpoot. Natuurlijk was hij er niet vanaf gekomen zonder enkele schade. Hij mocht hopen dat zijn oog nog te gebruiken was. De merrie gehuld in het lichaam van een panter snoof even, waarna ze zich omdraaide en het bos door stapte. Nu ze dan toch was veranderd, kon ze net zo goed leren met dit lichaam om te gaan. Als zelfs zij dit niet aan had zien komen, kon het nog van grote waarde blijken in de toekomst, wanneer ze het tegen haar vijanden zou gebruiken.

Met rustige passen bewoog ze zich geruisloos voort door het schaduwrijke bos. Hoewel ze het nog altijd vreemd vond en het nog niet helemaal kon bevatten, moest ze toegeven dat de manier waarop ze zich nu kon voortbewegen haar zeer aanstond. Waar een ander het hogere lichaam van een paard verwachte, verscheen nu de tengere verschijning van de panter. Ayana hield stil bij een van de bomen en tuurde omhoog, zich afvragend hoe makkelijk het zou zijn om te klimmen. Net toen ze tegen de stam op wilde springen leek er een onzichtbare draad aan haar te trekken. Als een magneet werd ze aangetrokken. Er was maar één persoon die deze werking op haar had. Het was alsof zij en Avanti elkaars gedachten konden lezen. Zonder ook maar een woord te hebben gesproken, een hinnik te hebben geslaakt, wist ze dat hij haar zocht. En dus zat er niets anders op dan hem een bezoekje te brengen. Niet dat ze hier tegenop zag. Avanti was meer dan haar leider, iemand die altijd haar volle respect en trouw zou behouden. Zelfs als hij haar zou straffen voor het kwijtraken van Amosis.

Ayana draaide zich automatisch in zijn richting en rende op volle vaart door het bos heen. Niet alleen kon hij haar roepen zonder werkelijk te spreken, ze voelde ook zijn aanwezigheid. Alsof er een kompas in haar lichaam zat dat altijd naar hem wees, iets dat haar altijd bij hem terug bracht. Toen ze eenmaal in de buurt was besloot ze het hogerop te zoeken en klom moeiteloos één van de bomen in. Hoewel ze nooit had getwijfeld aan haar kracht en techniek, had ze niet verwacht dat alles zo soepel zou gaan in dit getransformeerde lichaam. De ontdekking was net gedaan, maar ze voelde zich al volledig thuis. Niet dat ze permanent zou willen ruilen, haar oorspronkelijke verschijning was haar daar veel te dierbaar voor. Met enkele lenige sprongen geraakte ze zonder moeite in de volgende boom, waarna ze de donkere hengst van bovenaf bespiedde. Zijn paarse ogen leken zoals altijd op te lichten in de duisternis. Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen bij het zien van zijn vertrouwde vorm. De hengst sprak, want ook hij lette op de details en wist dat ze in de buurt was. De woorden die hij over zijn lippen bracht deden haar echter lichtelijk grijnzen. 'Is dat zo, Avanti?' sprak ze op zoete, plagende toon, waarna ze met één beweging haar lichaam terug op de grond bracht. Ze was recht voor zijn neus geland en zwiepte even met haar lange staart. In haar kenmerkende groene ogen was een lichte twinkeling te zien. Avanti was zeer slim en had meestal alles door, maar had hij ook dit zien aankomen?

Shade // Avanti's Right-Hand

Avanti kende alles wat in dit bos schuilde dus technisch gezien kon je hem niet verbazen of verassen. Hij had Ayana altijd weten verassen maar omgekeerd was het haar nog nooit gelukt al werd ze sterker en beter in haar vaak. Ze beschouwden het beide als een spelletje, waarin het haar taak was om Avanti te overmeesteren of een element of suprice te geven ... altijd mislukt. Hij bleef stilstaan terwijl zijn paarse ogen de omgeving afspeurde. Hij rook haar en hij voelde haar geest zo dichtbij. Hoe kwam het dat hij haar niet hoorde. Hij draaide zijn hoofd en snoof kort in voor hij zijn blik de richting uitstuurde vanwaar haar geur kwam. Hij spiste zijn oren in enkele tellen en gooide ze dan weer argwaan in zijn nek. Hij hield wel van spelletjes ... tikkertje en verstoppertje waren zijn favoriete spelletjes, alleen kende ze niet zo'n vruchtbare afloop.

Bij het horen van haar stem schoot zijn hoofd naar boven en nog geen twee tellen laten landde een zwarte panter voor zijn neus. Geen verbazing, geen vragende blik maar wel zijn natuurlijke instinct ... aanvallen. Hij stootte zijn hoofd tegen haar buik zodat ze omviel en plaatste zijn hoef op haar schouder. Zijn scherpe hoektanden blonken in het groen van haar oren. Zijn oren in zijn meest agressiefste houden en zijn paarse ogen gevuld met pure haat. Zijn neus was zo vlakbij haar scherpe tanden terwijl zijn paarse ogen in de hare boorden. De geur was van haar, evenals de stem en de blik in haar ogen. Alleen het lichaam klopte niet. Hij sperde zijn neusgaten en ademde een aantal keer diep in, ja, ze had hem doen schrikken. 'Ayana!' Siste hij dreigend. Zijn tanden klapten toe voor haar ogen voor hij een stap naar achter plaatste en zijn hoef van haar schouder haalde. 'Je hebt me doen schrikken.' Meldde hij nochalant.

Hij zette nog twee stappen achteruit en nam haar onderzoekend op. Hier moest toch een verklaring voor komen. 'Je bent onvoorspelbaar liefste en dat is de reden waarom ik zoveel van je hou maar ...' Hij zweeg en een valse vrij liefdevolle glimlach kwam over zijn lippen. 'Doe dat nooit meer.' Ging hij dan doelend verder. Hij glimlachte sluw terwijl zijn paarse ogen over haat gitzwarte lichaam gingen. Dit was werkelijk ... hij had er geen woorden voor. Straks moest hij haar noch alpha maken omdat ze beter was ... nee, weinigen konden Avanti overtreffen. 'Is het daarom dat ik Amosis als een bange haas door het bos zag rennen?' Hij grinnikte geamuseerd. Als er een echte panter in de boom had gezeten had hij het geweten maar deze panter droeg de geur van een paard en dat verastte hem het meest. 'Je hebt een punt. Aangename verassing maar ik vraag me af ...' Zijn stem dreef weg terwijl er een onheilspellende blik over zijn gelaat gleed. 'Kun je me verassen op een andere manier.' Hij stapte achteruit tot er enkele meters tussen hen in kwamen. 'Komaan, val me aan. We kunnen niet sterven dus voor één keer mag je.' Hij glimlachte uitdagend. Als ze dit lichaam nog lang kende dan zou het haar niet lukken hem te overtreffen maar oefening baart kunst ...

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Ze had natuurlijk gemerkt hoe hij voor haar entree om zich heen had gekeken. Geen paard verwachtte een soortgenoot uit de boom te zien springen, gezien een paard onmogelijk een boom kon beklimmen. Het maakte het enkel interessanter voor haar, gezien ze hem nog nooit had weten te verrassen. Avanti won elke keer als ze besloten dat spelletje te spelen. Ze was de tel kwijtgeraakt van hoe vaak hij haar wel niet beet had. De reactie die ze uit hem had weten te ontlokken was echter niet helemaal wat ze had verwacht. Er was geen tijd meer om zich schrap te zetten, waardoor ze tegen de grond klapte toen hij met zijn hoofd tegen haar buik stootte. Al snel werd er een hoef op haar haast zwarte schouder geplaatst en zag ze zijn tanden gevaarlijk dichtbij komen. De paarse ogen van haar leider boorden door die van haar heen, gevuld met een haat die nog nooit zo fel op haar was geprojecteerd door hem. Even twijfelde ze of dit wel een goed idee was geweest, maar Avanti leek haar al te herkennen. Hij siste haar naam en klapte een enkele keer met zijn tanden voor haar gezicht, waarna hij zijn hoef van haar af haalde en wat achteruit stapte. De zwarte panter kwam overeind en schudde haar vacht uit om het zand en de dorre bladeren van zich af te krijgen. Bij zijn volgende woorden schoten haar mondhoeken een tikkeltje omhoog, terwijl de serieuze blik werd vervangen door een speelse twinkeling in haar groene ogen. Het was dan wel niet zo gelopen als ze het origineel had gepland, hij was alsnog verrast.

Avanti begon weer te spreken en ze priemde haar oren naar voren om te luisteren naar de vertrouwde stem. Elk compliment van hem telde, gezien hij degene was waar ze het meeste naar op keek. Als Ayana iemand als voorbeeld moest stellen, dan was dit Avanti wel. De glimlach die op zijn lippen verscheen deed de hare ietwat verbreden. De emotie die er geprojecteerd werd wist ze er wel uit te halen, want Avanti was niet het type om ook maar enig teken van liefde te tonen. De donkere panter zwiepte even met haar staart en knikte. 'Ik zal het onthouden' antwoordde ze hem, nog altijd met die glimlach rond haar lippen. Wanneer een ander haar had gezegd zoiets nooit meer te doen had ze nooit toegestemd, maar hij was nu eenmaal haar leider en hoewel ze redelijk wat kon flikken, over de streep zou ze nooit gaan. Want zij wist even goed dat hij niet zou inhouden en haar zou straffen als ieder ander wanneer hier een reden voor was. Dat was maar goed ook, het zou zwak zijn geweest had hij haar van elke straf ontheven. Eens de hengst over Amosis begon grinnikte ze even. Met een grijns op haar gelaat knikte ze opnieuw. 'Inderdaad. De arme ziel wist niet wat hem overkwam' sprak ze op geamuseerde toon.

De hengst begon opnieuw te spreken en zijn woorden in combinatie met zijn uitdrukking, deden haar nieuwsgierig toekijken. Wat was hij van plan? Zo gauw als ze deze vraag in haar hoofd had verteld, opende hij opnieuw zijn mond om het haar te vertellen. Ietwat verbaast zag ze hem een paar passen naar achter doen. Ayana wist dat ze niet konden sterven, althans niet door het toedoen van hun eigen soort. De panter grijnsde een beetje, voor ze haar spieren aanspande en wat naar voren sloop. Haar groene ogen scande de precieze omgeving voor enkele seconden, voor ze naar voren schoot. Met een aantal krachtige sprongen had ze vaart gemaakt, om op een goede afstand naar rechts af te buigen, zich tegen een van de bomen af te zetten en recht op hem af te springen, met uitgestrekte klauwen. Haar nagels blonken in het gedimde licht van het woud. Als hij haar vroeg om dit te doen, meende hij het en dat betekende dat het niet nodig was om in te houden. Genoeg was genoeg, Avanti of zij zou het laten merken wanneer de tijd om te stoppen was aangebroken.

Shade // Avanti's Right-Hand

Was het gevoel dat Avanti bekroop een zekere trots voor wat Ayana bereikt had? Ze was altijd zijn lievelingetje geweest ondanks wat ze ooit gedaan had maar ze was gebleven bij hem terwijl de anderen allemaal waren gaan lopen. Er was niets meer dat Avanti frustreerde dan geen loyale kudde. Zijn schimmen nu ... hij was tevreden met mate. Er waren schimmen die beter hun best mochten gaan doen en er waren er ook die te zeer hun best deden om hun meester goed te stemmen. Zijn paarse ogen bleven op het slank en lenige lichaam van de zwarte panter met haar gifgroene ogen rusten. Hij glimlachte gemeen ... je zou eens moeten weten wat nu door zijn hersenen spookten, wat hij kon doen met haar. Wat voor hulp ze kon zijn. Hij wist het verhaal niet en hij wist ook niet wat ze allemaal kon maar dat zou komen, hij wou enkel testen hoe goed ze daadwerkelijk was.

Toen ze beaamde dat Amosis inderdaad niet wist waar hij heen moest kruipen grinnikte hij geamuseerd. 'Niet rijp voor deze wereld, zal hij nooit zijn vrees ik.' Net als alle andere zonen en dochters van schimmen was er een serieus probleem met ze. Ze hadden altijd een neiging zichzelf in een moeilijk bocht of probleem te wringen. Ze waren niet capebel voor het beroep dat Avanti uitvoerdde, weinigen waren dat trouwens. Zijn paarsen ogen glijden naar Ayana die haar staart heen en weer laat glijden. Haar spieren spannen zich, haar lichaam zakt wat dichter naar de grond.

Avanti laat zijn hoofd zakken zodat hij op dezelfde ooghoogte stond. Zijn tanden kauwen ongeduldig, zijn scherpe hoektanden glinsteren kort op. Met een geamuseerde glimlach keer hij toe, wachtte hij op haar zet, haar aanval. Als ze naar voor springt schiet zijn hoofd omhoog terwijl hij haar aanval volgt. Ze zet zich af tegen een boom en komt met uitgestoken klauwen zijn kant uit. Dat was één ding dat ze meer had, die klauwen. Avanti steigerde, gooide zijn oren plat en ving haar hele panterlichaam op. Hij voelde haar lange klauwen langs weerszijde van zijn hals over zijn vacht scheuren, er was de pijn, de kick. Hij beet in het vel rond haar hals en gooide haar opzij terwijl hij terug zijn afstand neemt. Zijn blik glijdt naar zijn hals schouder waar haar klonken in verzonken zaten. Hij knikte goedkeurend en keek Ayana terug aan. 'Niet slecht.'Hij grinnikte en sprong naar voor, haar richting uit. Zijn hoeven zouden haar voluit raken als ze niet haar behendigheid het werk zou laten doen ...

Ayana

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Beiden stonden ze daar even stil, voor zij de aanval had ingezet waarom hij had gevraagd. De zwarte panter wierp zich op zijn steigerende lichaam, maar al te goed wetend dat hij ook haar gemakkelijk zou kunnen verwonden. Avanti was niet zomaar een tegenstander, dat had ze ook nooit verwacht. Als leider van de schimmen moest je immers een machtige positie behouden onder een stel monsters. Hoewel het zijn dienaren waren, ze vroeg zich af of er niet eens een schim was geweest die de macht had willen overnemen. In ieder geval was dat nog nooit voorgevallen in de tijd dat zij Avanti diende. De hengst ving haar op met zijn lichaam, maar kon niet voorkomen dat ze haar nagels door zijn gitzwarte hals haalde. Het moment van triomf was echter snel weer voorbij, want hij pakte haar in haar nekvel vast en smeet haar tegen de grond. De klap tegen de harde ondergrond blies alle lucht uit haar longen. In de tijd die zij nodig had om een goede hap lucht te halen en zichzelf te herstellen, was hij naar achter gestapt. Met nieuwe kracht draaide ze haar kop iets in zijn richting, om zijn acties nauwkeurig te volgen met haar groene ogen. Een teken van goedkeuring werd gevolgd door een snelle actie van zijn kant. De hengst stoof naar voren, zijn hoeven klaar om haar voluit te raken. Met een behendige, sierlijke beweging schoot ze net onder zijn wapens vandaan. Stil stond ze echter niet, gezien Ayana direct doorschoot naar zijn zij, om op te springen en haar nagels in zijn huid te boren zodat ze niet van hem af gleed. Het was tijden geleden dat ze zoiets had gedaan, hoewel het eigenlijk niet te vergelijken viel met de andere gevechten waar ze zich wel eens in had gemengd. Zoals ze al had verwacht was Avanti een geduchte tegenstander en hoewel ze nu al een tijd aan zijn zijde stond, hij was nog altijd haar leider. Hoe veel deze extra vormen ook mochten bieden, de gedachten om het over te nemen waren nooit in haar hoofd aanwezig. Vroeger had ze nooit kunnen voorzien dat ze een paard ooit genoeg zou kunnen respecteren om vrijwillig onder hem te blijven staan, maar hij had die visie veranderd, vervormd. Ergens kon ze zich geen leven meer voorstellen waarin ze geen schim was en hij niet boven haar stond. De oude tijd, die van haar en haar zusje, leek zo vreselijk ver weg en ook de emoties waren vervaagd. Herinneringen werden beelden die niet uit haar eigen hoofd leken te komen. Als een film die ze bekeek, niet vanuit eigen ogen, maar van een afstand. Dat was wat het met je deed, het schim zijn, maar moeite had ze hier niet mee.

Shade // Avanti's Right-Hand

Jennifer schreef:: Zijn paarse ogen flitsten naar de lange bloederige lijnen op zijn schouderbladen. Ze had haar kenteken in zijn donkere zwarte vacht gekerfd en met een tevreden valse glimlachte richtte hij zijn blik weer op haar. Ze was behendig, behendiger dan een paard ooit kon worden en ze was medogeloos maar dat wisten we allemaal van Ayana. Hij observeerde haar lange elegant soepele lichaam, ieder beweging nam hij in zich op. Ieder klauw tikkend tegen de grond had hij gehoord. Ze was niet voorspelbaar en reageerde snel en koelbloedig al vocht ze tegen haar eigen leider. Maar dat wat hij verlangde, hij wou dat ieder paard zich gedroeg als haar. De opdrachten zonder morren uitvoeren al was hij de meest wreedszaamste ooit.

Zijn aanval wist ze te ontwijken en ze sprong naar zijn flank. Haar vrij luchtige lichaam zat bovenop het zijne. Hij reikte met zijn scherpe hoektanden naar haar vacht en trok haar met het gescheur van zijn vacht naar beneden. Hij plante zijn hoef tegen haar luchtpijp en sloot die deels af. Hij grinnikte en bracht zijn paarse ogen naar haar groene. 'Vertel Ayana.' Hij zweeg en keek naar haar zwarte lichaam zonder de druk op haar luchtpijp weg te halen. 'Hoe ben je zo geworden?'

**Profile**

» I'm not sure, but I think I'm wrong.. ~Mitch
» Never been so angry before. [Ayana]
» Love is never WRONG, and so it never DIES ~
» Messing with the wrong stallion [Nirvana]
» Hate and anger, the wrong way to go (alleen voor de paarden die toestemming hebben)

There's nothing wrong with some idea's ... [Ayana]

There's nothing wrong with some idea's ... [Ayana]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen