Drie dagen heb hij aan de rand van dit land blijven staan. Drie dagen om te rusten en te observeren om wat hem verteld was. Hij had gekeken hoe een blauwe maan over het land heerste en hij wist dat hij goed zat. Velkan was geen angsthaas maar toch bezorgde het diepe gegil van merries, hengsten en veulens met pijn hem de kriebels. De stilte, de absolute stilte die er dan gevallen was gaf hem de huiveringen. Zijn vader had hem verteld over dit land, hij moest hiernaartoe komen, hij had immers nooit gezegd wat hier te vinden was. Nu de zon bijna onder was begaf hij zich vanuit de bossen naar het land. Zijn gitzwarte lichaam sloop als een schaduw verder, de sierlijke aftekeningen rondom zijn lange elegante benen leken te fonkelen in het donker. Zijn bijna volledig witte hoofd lag verscholen achter zijn zwarte lange maantop. Hij was hoog gebouwd, niet zozeer de bouw van een fries maar dan toch weer wel. De mix van zijn beide ouders maakte hem behoorlijk uitzonderlijk. Al wist hij zich te herinneren van zijn vader dat in dit land zijn uitzondering één van de vele was. Het beetje licht dat nog over de horizon gluurde prikte in zijn blauwpaarse ogen, meteen voelde hij een zekere druk op zijn geest. Hij glipte uit het licht en draafde naar de kudde.

Er waren vele dingen die hij moest opnemen. Zoals de zekere verandering in zijn lichaam, bij die blauwe maan enkele dagen geleden had hij zich op de één of andere manier aangetrokken gevoel maar anderzijds stootte het zien van lijken en gewonden dat gevoel weer af. Wat was dit voor land? De kudde waarlangs hij liep keken hem argwaan aan. Het grootste deel vluchtte van hem en het andere deel gooide zijn oren plat en dreigde fel.

"Paarden zullen je niet mogen Velkan. Ze zullen denken dat je een zoon bent van een paarsoog, ze zullen je verafschuwen. Het is veel moeilijker contacten te leggen met deze kuddes, ze zijn bang, gevoed met een afschuw voor de paarsoog, terecht. De dingen waar je op moet letten, de grote machtige paarden die je ziet zijn de leiders, mijdt ze. Ze gaan je enkel maar in de gaten houden. Zij die slecht over me spreken zijn de waarheid achter je bestaan niet waard, diegene die mijn naam met eer en respect uitspreken zijn degene die je alles kunt zeggen. Ze zijn mijn bondgenoten. Er zijn twee paarsogen waar je over moet weten. Er is mijn broer, degene die op me lijkt, negeer hem want hij is je aandacht niet waard. Er is ook de grote shire met het ene paarse oog, hij zal het proberen goedpraten, geef hem niet zijn zin ..."

Die informatie had zijn vader hem gegeven acht jaar geleden en Velkan was er nog geen woord van vergeten. Zijn lange zwarte manen deinsde op de zuchtende wind terwijl hij zich verder langs de kudde begaf. Soms knikte hij maar veelal negeerde hij de paarden compleet. Hij keek de leiders een tel lang aan maar liep ook hen voorbij. Ondertussen was de zon helemaal gezakt en waren zijn ogen volledig paars, hij schudde zijn witte hoofd en bleef staan op tweehonderd meter van de kudde. Hij had werk te doen maar er was eerst tijd voor het leren kennen van dit land. Begin nooit onvoorbereid aan een taak had zijn moeder hem altijd gezegd. Zijn ogen bleven plots rusten op een merrie/veulen, ze was anders, ze had iets ... nouja anders. Maar ze was te ver weg om echt te kunnen zien wat haar anders maakte, toch leek haar aura zich op de één of andere manier naar hem uit te strekken ... alsof ze om aandacht vroeg ...
° geen idee of je Nyxje nog veulen is =P

Zijn lange zwarte benen hielden stil. De witte lijnen kronkelde naar boven en stopten al even absurt als de witte korte plukken in zijn lange gitzwarte manen. Zijn maantop reikte tot zijn neus en zijn oren waren naar voren gespits, naar dat veulen of was het een jaarling? Hij had nog maar twee keer een zekere aantrekkingskracht gehad voor iets. De eerste keer was acht jaar geleden toen hij zijn vader ontmoette, hij werd er praktisch naartoe getrokken. De tweede keer was drie dagen geleden, toen hij hier aankwam. Toen er die blauwe maan was voelde hij een zekere kracht in zijn lichaam, als iemand die hem riep, hem toefluisteren dichter te komen. Velkan was op zijn hoede, hij was altijd op zijn hoede.

Ondertussen was de bron van aantrekking dichter gekomen. Zijn paarse ogen konden nu duidelijke een jaarling onderscheiden, zijn neus zei dat ze een merrie was. Een jonge merrie die amper haar leven begonnen was. Ze was misschien ouder of jonger dan een jaar, hij kon het moeilijk zijn. Zijn paarse ogen glijden van haar af naar de omgeving, geen moeder die zorgzaam met haar veulen omspringt, goed want dat was het laatste wat hij wou. Met de stapt die ze dichter zette voelde Velkan zich op de één of andere manier vreemd worden. Hij hief zijn hoofd op, zijn grote zwarte lichaam maakte zich nog wat groter dan hij al was.

En toen zag hij het en hoogstwaarschijnlijk was hij even verstomd en verbaast als de jaarling merrie voor hem. Zijn altijd zo kalme lichaam klopte iets harder dan normaal. Zijn ogen schieten over haar lichaam, hij merkt wat littekens, littekens die een veulen niet hoort te hebben. Hij was altijd goed opgevoed door zijn moeder, hij wist van respect en zorgzaamheid al luisterde hij niet altijd. Hij had nog maar twee keer paarse ogen gezien, die van zijn vader en van zichzelf in de weerspiegeling van het water. Even was hij stil en dacht aan wat zijn vader zo hardnekkig had gezegd: "Ik heb het gebied in mijn macht, diegene voor wie ik je niet waarschuw en de paarse ogen dragen als die van jezelf zijn ongevaarlijk maar let op." Ze was een jaarling, hoe kon hij nu weten of hij voor haar moest opletten. Maar er was iets in zijn hoofd dat hem zij dat ze elkaar niet zomaar konden treffen. Haar simpele hallo sloeg hij in de wind, hij was te verstomd om iets te zeggen. Moest hij hier een boodschap achter vinden? Hij liet zijn hoofd zakken en staarde recht in haar paarse ogen met de zijne. Hij was bloednieuwsgierig om eerlijk te zijn. 'Wauw.' Fluisterde hij, er kwam een zwakke glimlach op zijn lippen. 'We kunnen doorgaan als broer en zus.' Grapte hij. Ze leken zo goed op elkaar, zwart met de witte aftekeningen, de paarse ogen, de gratie maar de kilte erin. Hij bleef haar de hele tijd aankijken voor hij zijn hoofd weer wegtrok en opkeek naar de kudde. 'Het kan geen toeval zijn dat ik jou tref op de eerste dag dat ik dit gebied binnen wandel. Ofwel?' Hij hield zijn witte hoofd schuin en ontspande alles spieren in zijn lichaam. Hij was geen bedreiging, voor niemand ...
° love her already <3