Voor Morax kon het allemaal niet meer erger worden. Zircon bleek weg te zijn, Amor III heeft hij nog altijd niet onder ogen kunnen komen, Serano was opgestapt en hiermee was hij alpha rang drie geworden en had hij zichzelf maar weer eens moeten aanpassen. Bij deze gedachten liet hij zijn hoofd lichtjes zakken en verliet een zachte zucht zijn lippen. Nu moest hij samen werken met Qzarina een merrie waar hij nog niet eerder van had gehoord. Hij wist wel dat ze betha twee was voor haar betha rang in rang drie. maar meer wist hij niet over deze mysterieuze merrie. Hij was wel van plan om contact te zoeken met haar, maar wanneer? Daar had hij nog geen idee van.

Zijn enige doel op dit moment was Siberia bereiken en hopen dat hij daar zijn hoofd kon legen en eindelijk eens tot rust kon komen. Dat hij zich niet meer druk hoefde te maken over vanalles en nog wat. Natuurlijk wou hij ook weten hoe het met haar ging na de brand. De helft van zijn manen waren weggebrand, maar dat maakte hem helemaal niets uit. In een vltte galop bewoog hij zich verder door de bossen van Anderfels. Vele waren platgebrand en zagen zwart ven de kool, maar daar kon hij nu niks aan veranderen. Zijn hoeven klapperde op de grond terwijl zijn manen waren omhoog geblazen door de huilende wind.

Zijn amberkleurige ogen waren tot spleetjes getrokken en zijn manen wapperde in de koele wind die tegen zijn bruine hoofd werd aan gesmeten en vervolgens langs zijn wangen weg sneed. Zijn lichaam bevond zich ondertussen al in Ferelden en niet lang daarna bereikte een hinnik van Siberia zijn oorschelpen. Zijn benen bewogen zich nog sneller onder zijn bruine, gespierde lichaam. Hij moest Siberia bereiken nu hij wist dat ze niet heel ver van hem weg was. Wanneer hij Siberia op zijn netvlies te zien krijgt steigerde hij hoog en hinnikte luid om daarna in een rustig en soepel drafje naar haar toe te draven en zijn hoofd onder haar manen te steken. "Eindelijk rust." Sprak hij zacht en liefdevol.

Grinmir-stock - Spot-Stock

Siberia’s tranen maakte zijn hals onder zijn zwarte manen klammig,. Morax wist dat er iets niet klopte, maar hij was niet in staat nu te vragen wat er aan de hand was als hij eindelijk dacht rust gevonden te hebben. Hij duwde zijn hoofd dichter tegen haar aan om te laten weten dat hij er altijd voor haar zou zijn. Een zachte bries ontsnapte uit zijn neusgaten. Toch kon hij het niet over zijn hart laten komen om Siberia’s verdriet te negeren. Hij deed enkele stappen naar achteren en duwde zijn neus liefdevol tegen de hare. ”Wat is er lieverd?” Zowel zijn ogen, als zijn stem waren bezorgd. Als aanmoediging hinnikte hij zachtjes. Hij wist dat het iets ergs was, Siberia weende niet snel, enkel als het haar dierbaar was. Dat had hij geleerd toen hij als een lafaard wegrende uit de grot. Weer liet hij neus langs haar wang glijden en dan zo tot onder haar manen om daar geruststellend haar manen te kriebelen.

Het was herfst en het leek wel of de natuur haar jas uittrok. Vele bladeren kleurde geel, rood of bruin en lieven vervolgens af en raakte met een zachte plof de grond. Morax wou soms wel eens dat hij een boom was. Die stond altijd stevig, liet nooit zijn hoofd zakken en stond altijd recht. En 1 keer per jaar kreeg hij gewoon een nieuw uiterlijk. Hij daarentegen, liet zijn hoofd wel eens hangen en zijn vacht. Die verloor hij wel, maar dat was anders, het jeukte en kriebelde en het deed vervelend. Die bomen leken er geen last van te hebben.

Het zou bijna winter worden en Morax had X’aryon al lang niet meer gezien. Toch bleef hij zich vasttanden aan het feit dat hij gewoon zijn leven en zijn lichaam wou leren kennen. Plots schoot het hem te binnen, maar hij durfde het niet aan te halen. Wat moest Siberia wel niet denken als hij dacht dat er iets met X’aryon was gebeurt als zij voor hem ging zorgen. Het enige wat de stevige warmbloed hengst nu wist was dat hij het zich nooit zou vergeven moest er iets met X’aryon gebeuren. Het was zijn eigen bloed en zijn eerste zoon. Het was zijn verantwoordelijkheid om er voor te zorgen dat er niks met hem gebeurde.

Bij deze gedachten begonnen de vele spieren in zijn te werken, hij wou weg rennen, op zoek naar X’aryon, waarom was hij zijn eigen vader nog nooit komen opzoeken? Maar dat kon hij Siberia niet maken, hij moest bij haar blijven en dat was ook precies wat hij van plan was. Zijn warmbloed lichaam met zijn deels frieze bouw wandelt verder achter haar door en gaat zo naast haar staan om zijn neus weer tegen de hare te bouw en haar zijwaarts in haar gifgroene ogen te kijken. Een glimlach sierde zijn lippen. ”Wat er ook aan de hand is, we lossen het wel op en alles komt goed.” Zelf was hij hier niet echt van overtuigd, maar hij was bijna zeker dat dit Siberia gerust zou stellen.

Hij pakte Siberia manen vast en draafde weg. Niet lang daarna liet hij haar manen los en hoopte dat ze zou volgen. Gezellig wandelen of rond draven, dat zou de spanning wel weg nemen, of toch deels. Hij draafde rustig verder en ging niet veel later over naar een kalme galop. Hij zette koers richting een prachtig bloemenveld met aan de top een treurwilg en achter die prachtige brede treurwilg bevond zich een waterval, die er zo prachtig uitzag. Zircon had hem deze plek laten zien, hij had wel door dat de schim er toen van walgde, van al die schoonheid, maar hij vond het prachtig. Achter het vallende water bevond zich een grot. Waar hij toen had geslapen, zo stil en rustgevend, dat zou hij nooit vergeten. Dat was nu de plek waar hij Siberia meer naar toe zou nemen. Niet veel later bereken ze de plek waar hij Siberia naar toe wou brengen om samen tot rust te komen en draafde naar de treurwilg onder deze prachtige die nog vele van zijn blaadje had. Hij legde zich neer en had zijn blik naar het prachtige riviertje gedraaid. Hij kek Siberia kort aan en met een knik nodigde hij haar uit om zich bij hem te voegen.

Zijn oren draaide zich genietend wat naar achteren en zijn ogen waren half gesloten. Een koele herfstwind aaide zijn zwarte manen terwijl zijn staart in een krul achter hem lag. De zon tintelde op zijn bruin vacht. Het vallende water da op het riviertje neer kletste gaf hem een geruststellend gevoel. Alsof niks hem nog kwaad, verdrietig of ongelukkig kon maken, eindelijk zorgde heel deze plek daarvoor. De vogels die nog in het gebied waren zongen prachtige liederen. Het leek wel of deze plek altijd het langste in de lente sfeer bleef. Deze magische leek nog niet eens getroffen te zijn door de herfst. Een glimlach sierde Morax’ mond. Hij opende zijn ogen waar volledig en keek het riviertje kalmpjes aan. Niet lang daarna sloot hij zijn ogen weer om verder te genieten van al de mooie geluiden.

Grinmir-stock - Spot-Stock

Morax keek haar verbaast aan bij haar woorden en kon niet langer rustig blijven en liggen. De stond haastig weer op. De bruine hengst was misschien jong en kende Siberia nog niet zo super lang, maar hij kende haar lang genoeg om te weten dat er iets niet goed was. Hij duwde zijn neus zacht tegen die van haar en sprak zacht terug. "Ik kan niets beloven Siberia, het enige wat ik kan doen, is mijn best doen." Morax beloofde nooit iets, hij wist dat hij er alleen maar mee in de problemen kon raken.

Hij richtte zijn blik kort naar de hemel en briesde om vervolgens weer naar Siberia te kijken. Zijn amberkleurige ogen straalde verwarring en het was ook duidelijk dat Morax wou weten wat er aan de hand was. Hij rechtte zijn rug weer en maakte zichzelf groot. Dit deed hij vaak als hij zich ongemakkelijk voelde. Zijn hoofd stak hij statig naar voor hij briesde eens krachtig. Hij voelde zijn hart als een wilde tegen zijn borstkas aan bonken toen hij dacht aan X'aryon.

Dit duurde te lang voor hem. "Siberia! Zeg het!" Hij kon het niet laten zijn stem te verheffen en zijn hoofd nog hoger te dragen. Verschillende woorden zweefde door zijn hoofd. Wat moest hij doen als het iets et X'aryon was. Hij had zichzelf beloofd en en hij had tegen zichzelf gezegd dat hij zijn eerste echte veulen zou beschermen met zijn eigen leven.

De stilte liet een rilling over zijn rug lopen. Een zacht geruis achter hem deed hem omkijken. Als deze stilte nog zo lang bleef ging hij beginnen vloeken tegen een geest. Spanning gierde door zijn lichaam. Hij liet zichzelf statig opgebouwd staan en boog geen seconde, dat liet deze benepen situatie niet toe.

Grinmir-stock - Spot-Stock