Dwars door de sneeuw galloppeerde het lichaam van een witte, arabische hengst. Zijn donkere ogen waren op de kudde gericht, de kudde van rang 3, zijn thuis. Het was alweer een tijd geleden dat hij hier had gelopen. Na het overlijden van Omniel, zijn grote liefde, had hij zich terug getrokken tot de bossen. Hier had hij zich thuis gevoeld, zichzelf kunnen zijn, zonder gestoord te worden door anderen. Toch had iets hem nu bewogen terug naar de kudde te komen.

zijn passen vertraagden zich terwijl hij bij de kudde aankwam. Zijn ogen glijden even over de paarden, tot hij een jonge merrie ziet staan, met een bijzonder vlekken patroon. Ze had een arabisch uiterlijk, net als hij. Hij wist wie ze was. Alèzna, het ene deel van de tweelingdochters van Theron. Meteen dacht hij terug aan de eerste keer dat hij haar had ontmoet, tijdens de enorme brand die de schimmen veroorzaakt hadden.

Xariv, toen nog maar net weg bij de guards, had zijn hulp aangeboden bij de derde rang, en zodra hij te horen had gekregen van de emperor, E’vesdar, waarschijnlijk de enige die iets tegen de schimmen zou kunnen betekenen, dat zijn dochter veilig bij Theron was, had hij zijn aandacht op de andere paarden gericht.

2 merries, jong, éen met een gapend gat in haar hals. Alèzna en Aleydis. De tweelingdochters van Theron, de oogappeltjes van de oudere hengst. Nog altijd in zijn vechtersmentaliteit had de witte arabier zich uitgesloofd om de wond van de ene te stelpen, om er voor te zorgen dat zij niet zou overlijden. Dat zou niet gebeuren terwijl hij er was.

Nog voor hij kans had gezien de merries normaal te kunnen begroeten had die bonte leider, dat jonge hengstje, Roque, hun verteld dat ze moesten verzamelen in het dal, zodat de hele kudde bij elkaar was. Ze waren er van door gegaan, en dat was de laatste, en enige, keer dat hij hun gezien had. Hij wist niet eens of de merrie met de wond het overleefd had.

hij draaide zijn lichaam uit de koers die hij draafde, ging over in een energieke stap en stopte uiteindelijk voor de merrie. Of het zij, of haar zusje was die de wond had gehad wist hij niet meer. Wel dat zij het iniedergeval overleefd had, aangezien ze hier nu voor hem stond. ’Hallo, Alèzna.’ een glimlach speelde over zijn lippen terwijl zijn donkere ogen zich twinkelend op de hare richtten.