Thriumph kon Achilles met gemak bijhouden, zijn spieren rollend onder zijn vacht. Het was nog gaaf en zonder littekens, maar dat zou nog wel komen. Hij leek bijna nog een normaal paard, behalve de zwarte ogen die leegheid uitstraalde, je kon er niks in vinden al deed een paard nog zo zijn best. En natuurlijk zijn enorme slachttanden die zijn mond en lippen sierde. Nog geen bloed, nergens al verlangde hij er zo naar. ”Ben je er klaar voor Binky Boy, je eerste slachtoffer.” Bij de woorden likte hij voorzichtig langs zijn tanden. ”Zeker.” Was zijn antwoord, een grijns was af te lezen over de lippen van Thriumph. Hij kon er nu niet narrig om zijn dat hij weer met die verschrikkelijke naam werd benoemd, want nu deed Achilles zelfs wat voor hem. Hij wist dat hij zou moeten luisteren mocht hij de hengst zijn bloed mogen proeven. ”Ruik je je prooi al. Het is vast iemand die je herkend.” De hengst had zijn blauwe gloed weer gekregen over zijn vacht, het gloeide bijna op als de blauwe maan er op scheen , eerst had hij het als een nachtmerrie gezien. Hij hoefde helemaal niet op te vallen ten tijden van de blauwe maan, maar misschien was het zelfs een voorteken. De blauwige hengst snoof heel diep in, een angstig paard was wat hij rook tot zijn verrassing. Er kwam een lichte drang van hem van binnen, de drang om zijn strot door te snijden met zijn scherpe hoektanden. Maar hij zou zich moeten inhouden, en niet zo’n beetje ook. ”Sultan…” Siste hij zacht, bijna onhoorbaar. “Wie is daar?" Zegt de zo stoer lijkende hengst. Het was Sultan, zeker weten, en nu hij de hengst in beeld zag kwam de drang gevaarlijk sterk in hem, hij vocht ertegen, elke seconde. Hij wilde de hengst aanvallen, maar hij moest gedult hebben. "Watch Binky Boy." Zij Achilles weer terwijl hij een takje liet kraken in de kou. Thriumph zette een smerige grijs op, terwijl hij Achilles terug aan keek. "Stoor ik? of nou ja, storen wij?" Terwijl Achilles naar Sultan stapte was dat Thriumphs moment om zich aan de rechterkant naast Achilles te tonen. Met de smerige grijs nog steeds op zijn mond terwijl hij zijn lange tanden tevoorschijn liet komen.

Met de blik in Sultans ogen voelde hij de drang sterker dan ooit, hij vocht tegen zijn spieren die al naar de hengst toe aan het rennen waren. Hij wilde maar mocht niet. Zijn spieren begonnen zelfs te trillen van intensiteit. Maar hij moest geduldig zijn, leren, en niet alleen dat. Hij moest zich kunnen beheersen, anders houd hij zich nooit sterk, en dit zou zijn eerste les daarin worden.

Thriumph keek Sultan nog steeds scherp aan, zijn moordlustige verlangens had hij nog maar net onder controle gehouden, maar dat zou ook niet lang meer duren. Met zijn smerige grijns kijk hij neer op Sultan. Terwijl hij met grote passen naar Sultan toe liep. Zijn grote hoektanden blonken in het duistere licht van de blauwe maan. Zijn vacht gloeide zachtjes op terwijl de blauwe aspecten in zijn vacht zich zichtbaar maakten.

"He's yours Binky Boy.." Het waren de woorden die uit de zwarte hengst kwamen, hij had het nooit verwacht, maar het was wel het enigste wat hij zou willen horen. Terwijl hij langs hem naar de schaduwen toe stapt fluistert Thriumph "Dankje." Deze klanken die uit zijn keel kwamen zouden Sultans oren nooit hebben kunnen bereiken.

De geur van het bloed wat van Sultan af kwam maakte hem nog meer een monster, hij zag er misschien wel goed uit, maar zijn ziel was dat verre weg van. Zijn manen die zo lang waren dansten over de heftige windvlagen die Seheron met zich mee bracht. Alleen die 2 rottende puntjes in zijn hals tekende zijn vacht. "Zo zo zo, Sultan." Siste hij naar de bange hengst die zich voor hem vertoonde, deze keer konden de trillingen wel zijn oren bereiken. "Wat moet deze hengst zich hier vertonen, op het Seheron, tijdens de blauwe maan?" Siste hij nog eens naar de oren van de hengst. Hij tilde zijn kaken op om ze vervolgens weer dicht te klappen. Een hap bereikte zijn vacht, heel lichtjes liet hij zijn tanden over zijn schoft glijden om het onschuldige bloed te proeven. Het genot was puur, en hij verlangde naar meer, veel meer. Hij keek de hengst uitdagend aan, waarschijnlijk had hij niet lang meer te leven.

Thriumph likte zijn tanden af, het bloed smaakte voor hem naar meer, en voor deze hengst zag het er niet zo goed uit, zeker niet als de schim zijn dreigende woorden hoort. "Dat gaat je niets aan, het is trouwens geen eens een interessant verhaal, dus als je me nou laat gaan..." Een grinnik komt uit zijn keel, hij klinkt zwaar en o zo gevaarlijk. "Dacht je dat je tegen een schim kan dreigen?" Zijn zijn klanken die er uit de keel komt als antwoord op de hengst die zich stoer voor begint te doen. De klanken zijn sissend en arrogant. Hij kijkt de hengst minachtend aan. Nog een grinnik komt er uit zijn keel, de hengst had geen idee waar hij mee bezig was, hij wist dat de hartslag van de hengst vele malen sneller klopte dan de zijne, wat hij vreemd genoeg had gevoeld door de grond.

Hij was niet ervaren als schim en Achilles zou hem nog veel moeten leren, maar veel dingen leerde hij door ervaring. En dat kreeg hij nu, deze hengst zou bij de eerste maan al een slachtoffer leveren, Avanti zal trots zijn op zijn nieuwste schim. Toch was hij benieuwt naar de andere schim, wat die al gedaan had, hoeveel bloed die gedronken had. Zijn gedachten dreven weg maar al gauw drong er een verse geur van bloed zijn neus in. Terwijl de witte wolkjes damp uit zijn neus ontsnapte likte hij nog eens zijn tanden af, zijn lippen erna.

Thriumph heeft zijn oren plat in zijn nek liggen en trekt zijn hoofd omhoog om twee samenklappende kaken te ontwijken, het was een reflex, hij was zeker niet bang voor Sultan. Een grinnik komt uit zijn keel terwijl hij automatisch terug hapt naar de hengst die ineens niet meer zo heel zeker is van zijn actie een paar momenten ervoor. Met een kracht boren de twee slachttanden zich in het zachte vlees van de hengst zijn hals. Diep dringen ze door in zijn weefsel terwijl er bij Thriumph een gevoel van genot zich verspreid. Terwijl hij net zo snel als hij zijn tanden in de hals had gezet trok hij ze weer terug, dit alles in een flits van een seconde. "Niet zo slim ... Sultan." Sist hij erna naar de hengst terwijl hij weer met zijn oren naar achter trekt. Het bloed wat uit zijn hals kwam als straaltjes maakte hun weg naar beneden om vervolgens in het mulle zand te verdwijnen of uit elkaar te spatten op een klein steentje. Hij keek de hengst doordringend aan, wachtend tot hij nogmaals zou toeslaan.

Thriumph likte zijn tanden af, nog eens en nog eens, de hengst had hem ondertussen aardig pissig gemaakt en leek geen idee te hebben van wat er zich in de schim afspeelde. Stomme, zielige hengst denk hij bij zichzelf, hij zou de hengst in een hap kunnen vermoorden, maar dan zou het niet eens meer zo leuk zijn. Hij had de hengst genoeg kansen gegeven, om zijn drang te doorstaan en zijn geduldigheid te testen. Hij wist dat hij dat nodig had voor latere klussen.

Hij zou Avanti niet terleurstellen, en de eerste de beste hengst die hij tegen kwam zou hij vermoorden, het zinde Thriumph totaal, het was een win-win situatie. Hierna zou hij gerust naar Yacira kunnen zoeken om haar te ontvoeren. Terwijl de blauwe maan zich wederom liet zien leken zijn tanden nog een centimeter te groeien. En dat was huiveringwekkend voor zijn omgeving. Wanneer er een verdwaalde vogel langsvloog kon Thriumph het niet laten om het uit de lucht te grijpen en het te doorboren met zijn enorme tanden. Het fladderende geval blijft echter niet lang in zijn mond, spoedig smeet hij het op de grond om er op te stampen en het laatste leven uit te vogel te drukken. Hij keek Sultan nu weer met een smerige grijns aan, hij zou het zelfde kunnen doen met de hengst, maar hij maakte er een spelletje van.

Met zijn door en door zwarte poelen zou niemand kunnen spotten, geen normaal paard zou eraan kunnen ontsnappen, terwijl Seheron zijn plaats koud maakte stond geen spier te trillen. Bij Sultan zag hij ze hevig trillen van de kou, en angst, combinatie ervan. Hij stond tamelijk klaar voor de aanval, elke enkele spier die verborgen lag onder zijn glanzende vacht stond op spanning om zo onder zijn vel te rollen om weer een uithaal te maken naar de hengst.


" Kom dan! Maak me dan af! Als dat is wat je wilt, best! Maar denk maar niet dat ik achterlijk ben!" Met de woorden die in zijn oren kwamen werd Thriumph pissig, en niet zo'n beetje ook. Hij werd woest, zijn drang om aan te vallen werd groter en groter. Zijn spieren begonnen lichtelijk te trillen van de angst. Op het punt dat hij zijn razendsnelle aanval naar de hengst in wilt zetten, komen er nog meer, hele zachte trillingen aan in zijn oren. Hij heeft buitengewone zintuigen en zou het kleinste gefluister nog horen. " Hij kan niets doen, ik ben sterker. Zie hem: Amper schrammen.. hij heeft vast gefaald in al zijn eerdere aanvallen dus ik kan hem ook aan... Ik lijk misschien slap maar ik weet beter.. Ik kan het... ik kan het..." Thriumph snoof hard, de witte dampwolkjes ontsnapten uit zijn neus en kwamen tot aan de grond waar ze hun weg vervolgen om zijn hoeven heen. "Denk jij dat jij mij aan kan?!" Schreeuwde hij uit, nu pas was hij echt woedend, en Sultan mocht het weten ook "Denk jij alles over mij te weten?! Wie zegt dat jij het recht hebt om zulke dingen over mij te zeggen?! Zijn stem werd steeds harder en harder. Na de kleine rust gaat hij ongestoord verder. "Denk jij dat jij beter bent?!" waren zijn slot woorden terwijl hij gevaarlijk dichtbij zijn strot zijn kaken op elkaar sloeg. In een flits boorden zijn enorme tanden zich in zijn buik waarna hij ze door liet glijden naar zijn schoft. Daarna zet hij zijn tanden nog eens in zijn hals terwijl ze bewust door zijn hals aderen schoven. Als een heet met door de boter, het genot wat door de schimmenhengst trok was onbeschrijvelijk. Hij had een moord gepleegt, en dit zal zeker niet zijn laatste zijn.


Als je niet wilt dat ie nu dood is, dan zeg je et maar dan pas ik het aan