Faylice
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur certe partes. Id nisi quod altera mihi timendum invidia nos debet difficultatis facere seditiose iudices tractatione defensione notae! Neque ad nec nisi! Contentionis communis animadverteretur est mihi ad facere, iustituiam sic viderent. Nec in periculum neque meditati directam iustituiam essemus servare. Humani in praeclaram me virtutes et, honeste invidiosum appetere quam beate, seditiose iuste voluptatibus esse summis sit philosophiam! Duas itaque vacillant quosdam dicitis et quo ut illud! Quae retentam utraque constituta nisi dico, deditum ceteras dolore. Altera viam eas quo meliorem, ad huius sumptibus invidiosum, invidia in iudicium etiam vitam. Iudices ipsi maxime lege iudices. Consuetudinis cupiditatem confidere et. Voluissent non nimis tris est, mihi in quod artium, quae contionibus libertatemque, in tractatione et et. Libertatemque reticendo in invidia clamat maxime partis sapienter causa deditum adiuvet tum omnem videtisne alter!

Faylice had haar pas al lichtelijk afgebogen naar het diepere water maar dat zou tot haar knieën hebben gegolft. Echter was de kleine merrie verbaasd dat ze een borst van Skyfall voelde. Ze duwde haar naar diepere wateren. Even trok ze haar hoofd omhoog waarbij haar oren automatisch naar gleden. Ze keek in de ogen van Skyfall waar geen kwade bedoelingen in stonden geschreven. Ze nam het vertrouwen van de merrie aan en stapte dieper en dieper het water in. Onzeker trok ze haar ogen naar beneden waar ze bij elke hoef die ze neerzette een stofwolk onder water veroorzaakte. Enkele vissen sprongen weg en hielden zich daarna schuil in de riffen. Tot borsthoogte bleef Skyfall in beweging. In haar lichaamstaal zag ze dat ze moest blijven staan. Terwijl haar spieren lichtelijk vochten tegen de sterkere stroming die de wind met zich mee bracht. De verbazing was in alles te lezen als Skyfall haar met water begint te wassen. De wonden echter zijn het hier niet mee eens. Het ontstoken vlees deed enorm steken en richte de pijn door haar ruggenmerg heen naar haar hersenen. Het zout deed zijn werk en ontsmette de wond, maar het was zo pijnlijk dat ze ineen bleef duiken. Maarja, verder kon Faylice na een paar scheuten pijn niet meer. Ze besloot het af te reageren en beet hard op haar lip. Het hielp iets, maar alle beetjes zouden helpen. Als ze even omkijkt naar de merrie moet ze meteen kokhalzen van het smerige gelige spul wat de wond produceert. Ze had pit en toonde dat ook, ze beet zich erdoorheen maar het liefst zou ze het uitschreeuwen van de pijn. De verzachting is dan ook enorm als de merrie naast haar met haar zachte neus even over een stukje huid glijd wat nog intact was. Het was fijn om haar eigen vachtkleur weer te zien. Maar als de merrie weer begint met de volgende wond lijkt ze in een trans te gaan omdat deze diepere wond simpelweg teveel pijn doet. Ze vecht tegen de zwarte vlekken die voor haar ogen dansen terwijl ze even wankelt op haar benen. Voor de rest van de tijd die de merrie besteed aan haar wonden krijgt Faylice niet eens mee, en misschien was dat ook maar beter ook. Ze had besloten om wijselijk haar mond te houden, er zou toch alleen maar gegil of geschreeuw uitkomen.

Als de merrie eindelijk was gestopt met de wonden verzorgen kijkt ze heel voorzichtig om. De gelige pus was voor grotendeels weg, maar toch schrok ze hevig. Vele waren diep in haar lichaam gegraven, haar witte strepen op haar rug waren amper meer zichtbaar door de rode wondstrepen die Xariv en Thriumph hadden getrokken. Ze legt haar blik weer in die van Skyfall en luisterd aandachtig naar haar woorden. "Waarom zou je je niet veilig voelen in Minanter, Qzarina en Vestival doen hun uiterste best om elk paard te beschermen." Haar stem klonk nog wat zachter als dat ze eerst had gesproken. Bij Vestival slikt ze even. Maar lang dacht ze niet na om iets te antwoorden maar Skyfall vervolgde haar zin waarna ze haar woorden inslikte. "Wat is er gebeurd met je dat je je niet meer veilig voelt in de plek waar je leeft?" Ze draaide haar ogen even weg, om haar antwoord te kunnen verwoorden. "Qzarina, en vooral Vestival zijn geweldige leiders..." Ze stopt even, waarna een zachte snik haar lippen verlaat, opweg naar de buitenwereld. "Ze hebben me gepakt, Skyfall.. Verkracht.." Ze slikte, het was moeilijk om een relatief vreemde merrie iets te vertellen wat haar zo pijnlijk lag, maar ze kon niet anders. "Mijn vader... Thriumph...." Een gesmoorde snik was niet meer onhoorbaar. Een traan verliet beide ogen. Ze schudde haar hoofd even en liet haar neus door het koude water glijden. De golven die over haar rug kwamen maakte nog steeds hetzelfde, prikkende geluid, doken over haar rug, maar deze keer stak de pijn in haar ziel nog veel erger. Ze draaide haar voorhand even iets van Skyfall af. Nee, dit wilde ze niet, ze wilde niet zwak zijn, vechtend tegen haar gevoelens draaide ze zich weer terug naar Skyfall. Haar stem niet meer zachtjes en zoet, maar deze keer zat er een harde achtergrond in. "Ze spelen spelletjes met me." Sloot ze haar gedeelte in het gesprek terwijl haar blik weer naar Skyfall werd toegetrokken.

De laatste blauwe maan waren bijzonder rustig verlopen. Geen doden, weinig gewonden. De schimmen hielden zich rustig in de bossen. Zelfs Avanti had er niet teveel werk van gemaakt. Maar in plaats van opgeluchtheid hing er angst in mijn lichaam. Wie weet wat ze van plan waren. Misschien allemaal een groot val. De achterdochtige gedachtes bleven keer op keer in mijn hoofd spoken. Met blauwe maan durfde ik geen oog dicht te doen. Bang dat ze hun uitgedachte plan zouden uitvoeren. Geërgerd bekeek ik mezelf in de weerspiegeling van het spiegelgladde meer naast me. Ik bracht mijn lichaam elegant voort, als een echte arabier. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan. Ik moest stoppen met mokken en gewoon blij zijn dat het rustig is gebleven. We zien de volgende blauwe maan wel weer. Al leek de toespraak niet echt te werken, toch probeerde ik alle pessimistische gedachtes te vergeten.

In een vlotte soepele draf bracht ik mijn lichaam voort in de richting van het strand. Ik voelde het zand onder mijn hoeven muller worden. Ze geur van de zoute zee drong in mijn neusvleugels. Enthousiast rende ik het strand op. Wat was het heerlijk hier, hoe lang was het geleden dat ik hier was om te genieten? Te lang in ieder geval. Ik nam mijn tempo terug tot een rustige stap. Langzaam liep ik naar de zee toe. In ruime passen liep ik tot de branding. De golven die tegen mijn benen op klotsten zorgde voor een wild watergevecht. Spetters op mijn vacht glinsterde in de felle zon.

Het strand... De wind die je gedachtes meevoert, die je zorgeloos makt. De eindeloze horizon die je rust geeft, je laat denken dat alles goed is. Het koele water dat je pijn verdoofd. Dit was de plek, de plek waar ik kwam. Het werkte als een drug.

Verzonken in mijn gedachtes staarde ik naar de eindeloze horizon, mijn gedachtes afgesloten. Ik liet me voor een moment van de wereld af glijden. Even gaan angst dat op dit moment een paard werd afgeslacht. Even geen angst voor wat de schimmen nu uitspookte. De wind nam zowel mijn gedachtes als de angst mee, voor een moment.

Faylice leek de pijn van de wonden niet meer te voelen, maar dat deel had alleen betrekking tot de buitenkant. De pijn die er van binnen aanwezig was zal nog wel een tijdje blijven. Maar langzaam leek de merrie te veranderen, sensibel als ze was. Te gevoelig voor de gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden. Vechtend tegen haarzelf, tegen de wind die zuchtend haar wonden irriteren. Vechten tegen de lucht om zich heen. Vechtend tegen elke materie die zich om haar heen had gevormd. Vechtend tegen niks, niemand toelatend, zelfs de zo geliefde hengst waar ze zoveel van hield Vestival. Alleen Skyfall leek haar te bereiken met haar doorbijtende ogen. Ze leken haar te helpen en vandaar dat Faylice het respect in haar ogen had geschreven en een dankbare houding aannam. Ookal wilde ze het uitschreeuwen, wegdrukken van alles kon altijd. ”Hij was dus voorgelogen..” zij een kalme stem tegenover haar. Faylice wist het zelf niet en zal dat ook niet te weten komen. Het boeide haar ook niet of hij was voorgelogen, maar wat ze wist dat ze een geweldige moeder had en of ze hem had verraden betwijfelde ze. Ze was ook niet in de positie om dat te bepalen en wist dat maar al te goed.

Als ze de merrie verder aan kijkt ziet ze dat ze ook bij haar wat emoties had los getrokken, maar zielig had ze niet willen zijn. De hele wereld vond dat ze zielig was, op de zielloze na dan. Maar ze wilde laten zien dat ze het ook op eigen kracht kon redden. ”Swift as a deer. Quiet as a shadow. Fear cuts deeper than fangs. Quick as a snake. Calm as still water”[/u] Werd op een langzame toon gehoord door Faylice, het was waar en bracht een traan vanuit haar traanbuizen naar voren. Het was het aller gevaarlijkste, stilletjes knikte Faylice zachtjes omdat ze wist dat ze gelijk had, de wijze merrie kon haar nog zo veel leren. Bijna ieder paard kon haar nog zo veel leren, ze had nog maar weinig gezien, behalve dat ze een van de grotten van Vyrantium kende, en haar vader, die had ze ook leren kennen, op de slechte manier. [i] ”Enkel als je vreest voor een lot als dat van je vader zal je dat lot verkrijgen jonge grijze.” bracht de wind de blauwe-paarse roan merrie in de oren, als gefluister tussen de ruwe windvlagen terug. Het was zo, maar ze wilde niet zich zelf verliezen. ”Kom nu voor je kou vat.” waren de volgende woorden van de zo gerespecteerde Skyfall die de zin omvatte met een glimlach. Zachtjes brengt ze haar lichaam in beweging die verrassend genoeg niet stijf was, even trekt ze samen om de wonden haar flexibiliteit te krijgen maar na een paar stappen verwijdert te zijn van de grootse bloedvlek is ze gewend aan de stekende pijn en bijt ze door, toont haar karakter wat bij haar nog verrassende wendingen zou hebben. ” Oh, my sweet summer child, what do you know about fear? Fear is for the winter, when the snows fall a hundred feet deep. Fear is for the long night, when the sun hides for years and children are born and live and die all in darkness. That is the time for fear, my lady, when the Shades move through the woods coming closer to your body day by day.” Klonk Skyfall’s stem deze keer ietwat sterker. Faylice bracht haar blik even naar de zee die ze net had achtergelaten waarna haar netvliezen weer die van haar leidster bracht. ”Ik weet het Skyfall, maar ik wil mijzelf niet verliezen, niet meespelen in dat verschrikkelijke spelletje van mijn vader, elke blauwe maan weer, ontkomen doe ik niet, elke seconde word vastgelegd, elk spiertje die ik beweeg.” Brachten haar woorden zacht naar de leider. ”Het is verdomd moeilijk om tussendoor te ontspannen, wetend dat er 2 ogen naar mij toe loeren, maar dat betekend niet dat ik daar niet bereid voor ben.” Een korte glimlach deed haar lippen even sieren, waarna ze voorzichtig haar hoofd omhoog bracht. Onzeker keek ze even Skyfall diep aan, maar die blik veranderde in een liefelijke blik die dankbaar naar de merrie keek, als dank voor wat ze had gedaan voor de merrie, als dank dat ze niet voor haar vluchtte zoals vele dat deden bij de mededeling dat ze een dochter van een zielloze was. Maar Skyfall had haar echter al zo veel geholpen, en dat was iets waarvoor Faylice verder kon leven.

dakfoe

dakfoe

Tekst