Beste leden;
Het heeft toch wel even geduurd maar hier zijn we dan. Iedereen is vast nieuwsgierig naar al de creaties omtrent The Guardian. We weten enkel dat de Guardian een eiland met bron bewaakt. Niet iedereen is welkom op het eiland. De meeste informatie volgt nadat we de winnaar bekend hebben gemaakt. We hebben als beheer geprobeerd het zo eerlijk mogelijk te laten verlopen en zelf jullie zullen de kans krijgen om uit de drie beste je favoriet te kiezen. Even een korte schets van hoe we de winnaar kiezen. Het beheer (Jennifer, Mimi, Tiny en Wazbeer) zullen punten geven op drie verschillende aspecten:

• Naam en beschrijving
  
• Originaliteit
  
• Het totaalplaatje

Per deelname zullen twee beheersleden daar punten op tien aan geven. Zo voorkomen we dat een beheerslid zijn eigen creatie punten kan geven. De punten worden opgeteld per creatie tot een totaal. De drie beste daarvan komen in een enquête te staan en dan is het aan jullie om jullie favoriet eruit te kiezen. Let vooral op Originaliteit van de creatie! De enquête zal drie dagen open staan en dan, diegene met het meeste stemmen is de winnaar! Ik denk dat we op die manier het eerlijk spelen en jullie er ook bij betrekken. Hieronder geef ik alvast de creaties die zijn binnengekomen. Nu kunnen jullie al even rustig kijken en lezen. De enquête zal bijna meteen volgen eens het beheer alle punten heeft gegeven en ze zijn opgeteld. Voel je gerust vrij om je mening te geven over de verschillende creaties hieronder!

Liefs, Het beheer

De Cogitationes Ingressu is een heel spiritueel wezen die door iedereen anders word gezien. Het is een soort geest en heeft geen vaste vorm. Het is verbonden met een groot stuk water en beschermt dit, indringers komen er ook niet zomaar door en moeten dus hun tol betalen. Alle Cogitationes Ingressu's zijn vrouwelijk. Wanneer een iemand hun water in stapt kan het in diegene zijn hart kijken en zijn gedachten lezen, dit doet het voordat het actie onderneemt. De Cogitationes Ingressu is helemaal wit en in de vorm van diegene zijn dierlijke aura, dat kan dit een kat, een hond, een wolf, een ijsbeer env. Het kan alles zijn. Ook zingt de Cogitationes Ingressu heel mooi, meestal zingt ze de liederen van de zeemeerminnen. Dit lijkt allemaal wel zo lief en aardig maar bij elke stap die diegene dichterbij zet word de Cogitationes Ingressu feller en gaat ze harder zingen. En als iemand echt heel erg dichtbij komt word het licht zo fel dat je blind raakt en het gezang zo hard dat je doof word. Je zou denken dat elk iemand hier doof en blind uit komt maar dat is niet zo. vanaf het begin dat je in het water staat ben je met haar verbonden en gaat zij met je spelen als een kat met een muis. Zij weet waar jij bang voor bent en waar je gevoelig voor bent en ze gaat je daarmee in je gedachten op de proef stellen. Zwakke zielen die de proef niet doorstaan raken voor eeuwig blind en doof. Bij de sterke zielen die de proef wel doorstaan zal de Cogitationes Ingressu stoppen met zingen en zal het licht langzaam afnemen. Ze trekt zich dan terug naar haar hol en geeft diegene de toegang haar water te betreden.
De Cogitationes Ingressu werd vroeger gecreëerd door de zeemeerminnen. Ze bewaakten hun schatten en spirituele plaatsen. Maar de Cogitationes Ingressu's wilden dit niet zomaar doen, zij wilden er wel iets voor terug krijgen. Zij wilden na hun langdurige bewanking van een schat hun vrijheid en hun vaste vorm en zeemeerminnen gaven hun woord. Alleen kwamen zij hun beloften niet na. Toen de Cogitationes Ingressu's vonden dat ze lang genoeg gewerkt hadden vonden de zeemeerminnen dat niet en gaven hun vrijheid 'nog niet'. Uit wraak lieten de Cogitationes Ingressu's alle zeemeerminnen sterven die binnen kwamen. 1 hele sterke zeemeermin heks hielp de Cogitationes Ingressu's door een vloek over hun uit te spreken. 'Only those with a strong heart come through, and they will bring them back to the depth. But those with a weak heart will become blind and deaf, and in the worst case they will give their soul to her. When offering 200 souls she will be free and she will have her own shape'

Toch hebben de zwakken soms een kans erdoor te komen. Wanneer hun een weg door de lucht hebben zullen zij haar niet tegen komen. Allen via het water kom je der tegen.

Naam: Vendelín: (m) (Czech-Old German) leader of the tribe.
Ras: Peregrin: (m) (English) "stranger, traveler"
Vrouw: Nami: (f) (Japanese) Wave.
Op dit plaatje heb ik hem gebaseerd, alleen is dit dan zijn vermoorde vrouw, Nami.;
[Alleen beheerders zien deze link]
____________________________________________
Mijn naam is Vendelín.
mijn leven is oneindig, oneindig veel langer dan dat van ieder ander.
ik woonde hier al, in deze waterwereld, blauw en fijn, voor er gras was op de aarde rond mijn eiland, voor er grotten waren in de bergen hier om mij heen, voor de duivel fluisterde in het hoofd van sommige van de paarden, nog voor er zelfs paarden bestonden.

de laatste zomers is het veranderd hier. ik merk de verandering als geen ander. elke beweging op het zand, de aarde hier om mijn water heen, die voel ik. elke hoefstap, elke konijnensprong, elk miertje dat graaft, ik voel het allemaal. veranderen doet de aarde constant, maar deze keer is het anders.

Sinds de rode vlammen de aarde geteisterd hebben, klopt het niet meer.
Het land is verschroeid aan de ene kant, donker aan de andere kant, maar de rest van het gebied probeert stellig voort te leven alsof er niks aan de hand is. éen van hun leiders is verdwenen. zo van de ene op de andere dag was hij weg. ze snapten er niks van, hij had hun pas daarvoor nog geholpen met het verslaan van die brand, die likkende vuurtongen die overal langs vlogen. Hij had van mijn water, met zijn krachten, waterpaarden gemaakt, die het vuur geblust hebben. Een prachtig schouwspel was het, ik kon het van hieruit perfect zien.

Ik ben de enige, de enige die hem weg heeft voelen gaan. hij vertrok langzaam, vanuit het gebied dat zij Ferelden noemen, wat ooit zijn gebied was, maar nu door zijn bastaard zoon beheerd wordt, al maakt die er ook een potje van, hij is meer bezig met het zoeken van vrouwelijk schoon. oh, en had ik al verteld over wat voor raars ze in dat andere deel hebben? Een vróuwelijke leider! Nou zeg ik je, een vrouw aan het hoofd van een groep paarden, in een gebied dat geteisterd wordt door de duivel? Wat dachten ze wel niet toen ze daar ja op zeiden? Maar, ik dwaal af.

ik weet het nog precies. Het was die avond heerlijk hier, de wind was stil, het water bewegingsloos. Ik was juist wat aan het kijken naar mijn voorraad zeekraal, jammie, toen ik hem voelde naderen. Hij heeft hele duidelijke voetstappen, krachtige passen, een zweem van arrogantie komt erdoorheen geschemerd. Het was donker, ik zag hem niet. Je moet weten namelijk, zijn vacht was zo duister als de nacht. Hij benaderde me steeds dichter, en ik vroeg me af wat hij wilde. Kwam hij mijn schatten stelen?

honderden jaren geleden is de laatste andere van mijn soort gedood. Ze was prachtig. Zij en ik, wij zouden samen zorgen voor het overleven van onze soort. Maar toen kwam hij, die duivel. Hij probeerde hetzelfde als alle anderen die ooit van ons bestaan hebben geweten. Hij wilde onze schatten, de schatten van de Peregrins, die wij zo dapper hebben verdedigd al deze tijd, voor zichzelf opeisen. Natuurlijk heb ik, zoals van onze soort bekend is, eerst proberen te redeneren, te overleggen. Maar dit dier, paard of wat je het wilt noemen, was daar niet voor vatbaar. Zijn ogen, ze waren doods, ze straalden niks dan haat en agressie uit. Al snel had hij het zo bont gemaakt dat zij zich er mee kwam bemoeien, en uiteindelijk heeft hij haar vermoord. Nu zeg ik je, dat was nergens voor nodig. Daarom ook dat ik meteen op mijn hoede was toen ik de donkere hengst voelde naderen. Zou hij het zelfde met mij komen doen?

zijn stem was duidelijk hoorbaar over het kabbelen van mijn water, en hij had mij geroepen. Hoe kende hij mijn naam? Ik was naar boven gekomen, en het verbaasde me dat hij niet eens schrok toen hij me zag. Hij deed normaal, alsof mijn verschijning niet angstaanjagend was, niet heel iets anders dan het uiterlijk van alle knappe paarden die over de velden dwarrelen alsof het land van hun is.. daar zitten trouwens ook merkwaardige schepsels bij hoor. Ik zag al een merrie, zij beweegt zo licht als een vogeltje, die helemaal donker is, zoals die leider, maar haar haren zijn spierwit.. en een andere, die heeft overal roze lokken, ook al zo’n bijzonder schepsel. Ik heb er zelfs gezien met vleugels, nou vraag ik je, hoe kan zoiets groots als een paard vliegen? En toch heb ik het gezien. Er is er echter éen die opvalt, zij gebruikt, net als ik, meer haar voel-zintuig, dan haar ogen. Ik denk dat zij niet zo goed kan zien. Haar stappen waren vroeger aarzelend, vooral toen de vrouw die haar op de wereld gezet had, zichzelf in mijn water had gestort, bij de kliffen van het gebied dat zij Orlais noemen. Toen deed de kleine niets anders dan wiebelen op haar benen. Dat is nu echter al weer enkele zomers geleden, en nu loopt ze standvastiger, ze weet wat ze wil en weet hoe ze het wil. Ik vind het knap, dat ze zo verder kan terwijl ze de enige is, die zo is. Ik weet hoe het voelt om de enige te zijn…

maar goed, die donkere hengst dus. Hij vertelde dat hij .. hoe heette hij ook al weer? Ik herinner me zo veel, dat van die kleine dingetjes er wel eens tussendoor glippen. Sorry. De donkere hengst vertelde me dat zijn gebied werd geteisterd door iets wat hun schimmen noemen, dat zijn die paarden die met de duivel praten. Ik denk dat ik dat al langer wist dan hij, maar goed, ik laat hem in zijn waan dat hij alles wist, zoals ik al zei, hij komt soms een beetje arrogant over. Maar ik stond versteld van hem. Hij kwam mij waarschuwen, waarschuwen dat de slechte schepsels mijn eiland, maar belangrijker, mijn water, wilden overnemen voor mijn schatten. Nou vertel ik je, die schatten zijn het enige dat ik nog heb, dus daar komt niemand in de buurt. Toch kwam hij mij waarschuwen, en dat waardeer ik ten zeerste. Ik heb hem dan ook het geheim van mijn schatten verteld, en hem heel erg bedankt voor zijn waarschuwing. Hij vertelde mij dat hij niks dan het goede voor had met zijn kuddes, die in het land van de blauwe maan proberen te overleven.

Toen vertrok hij, naar het noorden, ik heb hem lang gevolgd met mijn ogen, tot zijn zwarte lichaam oploste in de schaduwen. Zelfs de rode ogen van het wezen dat hem altijd vergezeld waren niet meer dan speldenprikjes in het duister, toen het nog éen maal omkeek. Dat was het laatste dat een levend wezen van de grote leider, de emperor, heeft gezien. Want laat me je vertellen, het was géen levend wezen dat zijn leven heeft beëindigd. Het kwam geruisloos, zo geruisloos dat ik het niet voelde. Ik voelde het plotseling, en rilling door de aarde, hoefstappen die furieus over de aarde dansten, een gevecht, op leven en dood. Een harde, doffe klap, die mijn water deed trillen, kondigde de verliezer aan. De leider was dood. Hij lag daar, in het duister. Althans, dat dacht ik.

Dagenlang heb ik niks geen beweging vanuit die richting gevoeld, alsof het gebied wist dat er daar iets vreselijks was, zelfs geen bosdieren die er langs durfden. Toen, op de 5de dag, dacht ik dat ik gek werd. Het waren zíjn passen die ik voelde, het kon niet missen. De sluipende passen van Rys, de tijger die hem volgde, waren ook onmiskenbaar aanwezig. Hij was opgestaan, opgestaan uit de dood die het ondode wezen hem had bezorgd. Hoe hij het heeft gedaan weet ik niet, en eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten, want ik denk niet dat het fijn voor hem was, maar hij héeft het gedaan, hij is opgestaan, en zonder aarzelen is hij het land van de blauwe maan uitgegaan.

Dit was het moment waarop ik wist dat ik écht alleen was. Alleen de slechte wezens wisten nu van mijn bestaan af, de kudde paarden waren onwetend, ze werden beschermd door hun leiders, want mijn schatten kunnen een paard hebberig maken. En hebberigheid is niet goed, dat is duidelijk. Kijk maar naar die schimmen daar, zij wilden de macht, werden hebberig, en tja, kijk maar wat er van hun geworden is…

mijn naam is Vendelín.
en ik ben de laatst overgebleven Peregrin op deze hele wijde wereld. Je kunt mij het beste omschrijven als een vredelievend, intelligent wezen, een mensachtig iets met een vissenstaart, paarden oren die naar beneden wijzen, ik heb van alles wat. Ik ben misschien niet de aller knapste, maar wel de alleroudste. En dat zal ik blijven, want ik zal mijn schatten verdedigen, en hier blijven, niemand zal mij doden zoals ze mijn liefste Nami hebben gedood. Ik ben onsterfelijk.

Sharpian is 2x tot 1,5 keer zo groot als een normaal paard en is ook ver verwant aan gewone paarden. Haar stekels lijken misschien niet kwalijk maar zijn stevig en sterk als steen en ook nog eens scherp. Vaak laat ze haar staart zien als een schorpioen boven het water uit steken, deze lijkt zeer op die van een nog groter enger monster waardoor de meeste, zeker door de verhalen die ze gehoord hebben, meteen weer weggaan. Ze is ook wel lief zeker voor diegenen die haar lief benaderen. Haar huid is geen huid maar allemaal mini schubjes die pas van heel dichtbij zichtbaar zijn. Ze leeft vaak heel diep maar voelt elke beweging in het water die ongewoon is.

De wateren rondom het mystieke eiland in BMH worden veelal ruig en onvoorspelbaar genoemd. Golven die al schuimend meters hoog kunnen reiken, wind die binnen enkele seconden van een zachte bries kan aanwakkeren tot een snijdende luchtstroom. In deze woeste zee vind ik mijn thuis. Niet enkel omdat de zee zelf mij heeft betoverd met zijn charmes. Nee, wat er zich op dat eiland bevind, dat is mijn echte belang. Iets van onschatbare waarde, tevens iets dat niet voor iedere ziel is weggelegd. Ik ben hier om hen die waardig zijn te leiden en hen die niet klaar zijn het pad te blokkeren. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben geen kwade geest die hier schuilt, enkel de bewaarder van dit geheim.

Laat ik je iets vertellen over mijn verschijning. Iets dat ieder op een andere manier interpreteert. In de meeste gevallen ben ik slechts een schim in het water. Een verschijning in de golven of een vervormde mist die boven de uitgestrekte wateren hangt. Op deze momenten lijk ik meer op de geest van een paard. Iemand die misschien ooit is verzwolgen door de golven zelf. Ondanks dat men mij niet kan raken, is mijn aanwezigheid te voelen. Ik stuur het water en de wind, om de tocht gemakkelijker of juist moeilijker te maken. Zoals al eerder gezegd, niet iedereen is waardig genoeg om dit eiland te kunnen betreden. Heel zelden, als je geluk hebt, kun je mij in mijn mooiste gedaante aanschouwen. Een glanzende witte merrie, zijdezachte lange manen, met een blauwe gloed rondom mij. Zeeblauwe lijnen vloeien sierlijk over mijn benen. Mijn manen en staart rijkelijk versierd met het mooiste, kleurrijkste koraal dat men in de zee kan vinden. Er is een reden waarom ik het uiterlijk van een paard heb aangenomen. Het zijn paarden die BMH voornamelijk bewonen. Zulke mooie, gracieuze wezens. Zij zijn in enkele gevallen waardig genoeg. Mijn gedaante is die van een witte merrie, omdat men zich hieraan kan relateren. Toch neemt het niet weg dat ik er af en toe wel van houd om een beetje met mijn bezoekers te spelen. Het is volledig aan mij of je me ziet of niet, maar mijn zangerige stem is ook te horen wanneer ik besluit me te verbergen. Ik wijs je blindelings de weg, of laat je met haast terugkeren.

Mijn krachten laten mij mijn omgeving besturen. Ik spreek met de dieren van het water en zij helpen mij wanneer nodig. Wanneer men waardig blijkt zal het weer gunstig zijn, de zee kalm en helder. Ik zal degene in kwestie persoonlijk ophalen en hem of haar een voorspoedige reis toe wensen. Wanneer iemand mijn zege heeft zal deze zonder al te veel moeite op het eiland aankomen. Ben ik het er echter niet mee eens, dan verzoek ik hen vriendelijk om terug te keren naar het land. Luistert men niet naar mij, dan laat ik de onheilspellende zee zijn gang gaan. De wind raast over het wateroppervlak en de golven reiken metershoog. De stroming onder water duwt en trekt met zo'n kracht, dat je niets anders kan dan gehoorzamen. De zee zal je uitspugen, terug het zand in werpen. Ik ben ertoe in staat om dit alles te laten gebeuren. De paarden nemen mij en mijn oordeel serieus, luisteren naar mij, gezien het niet mijn doel is om hen te straffen met de woeste zee. Het geheim van het eiland is niet voor niets een geheim en dit zal het ook blijven. Dat is mijn taak als bewaarder. Zie mij als de sleutel die past op de schatkist van verlangen. Ik ben Thalassa, bewaarder van het geheim, godin van de zee.

Hallo daar vreemdeling. Je vraagt me naar wie ik ben? Hoe ik eruit zie en vanwaar ik kom? Ik ben al eeuwen oud weet je … ik heb je zien geboren worden. Ik heb deze wereld zien geboren worden. Ik ben de schepper van dit gebied, ik ben de kracht achter iedere plant, achter ieder wezen. Ik ben je moeder, ik ben de eeuwenoude voogd van ieder wezen op deze aardbol. Iedereen hier is er door mij. Ik begon er ooit mee en maakte dit gebied het meest verrukkelijkste op aarde. En tot de dag van vandaag is dat noch steeds men taak. Maar mijn doel ligt veel hoger, ik bescherm Mysticus Isle tegen een veel hoger kwaad dan jullie kennen. Je begrijpt het niet? Je begrijpt niet wie ik ben, wat ik hier doe en vanwaar ik kom? Heb je even tijd om te luisteren naar mijn verhaal?!

Ik ga gepaard met vele mythes en legendes, ik ga door het leve met vele verschillende namen. De meeste noemen me Moeder Natuur omdat ik de schepper ben van vele gebieden op deze aardbol. Sommigen noemen me Artemis, omdat ik jacht maak op het slechte. Anderen noemen me Praestigiae vanwege de kracht die ik bezit om een illusie op te roepen. Als je me niet kent onder Moeder Natuur dan ken je me zeker onder Praestigiae wat Latijns is voor illusie. Ik ben een meesteres op verschillende vlakken. Ik ben een meesteres in het helen, veranderen, vechten en betoveren. Ik ben in staat liederen te zingen die je gevangen houden in je diepste dromen. Ik ben in staat je grootste angsten te tonen zodat je mijn eiland niet betreden zou. Ik ben in staat nieuwe dingen te vormen en maken en ze tot je grootste verlangen naar voor te drukken. Ik ken jullie simpele taal niet, mijn taal is veel moeilijker, een bijna dode taal jammer genoeg. Mijn liederen zijn Latijns, mijn wensen of vloeken evenals. Ik ben in staat verschillende vormen aan te nemen maar slechts twee zijn me eigen.

Ik leef in het water rondom Mysticus Isle waar ik veilig ben want weet je, er zijn vele die jacht op me maken. Maar als je niet weet wat ik ben, hoe kan je me dan doden? Daarom weet ik zo lang te overleven, daarom kan niemand me vinden, ik val gewoon niet te vinden. Ik heb de grote van een potvis en ja, ik lijk daar ook heel erg op. Ik zwem traag en onopgemerkt tussen creaties die ik zelf gemaakt heb. Ik heb staalblauwe dikke huid met gouden aftekeningen. Sommigen zeggen dat het een illusie is en anderen denken dat ik een nieuwe soort ben. Meestal zien ze me maar één keer voor ik weer verdwijn. Alles komt tot mijn ziel, alles weet me te vinden. Bij eb neem ik een ander gedaante aan om zo beter mijn bezit, de bron van verlangen, te kunnen beschermen. Dan vlieg ik over Mysticus Isle als een gigantische roofvogel. Mijn veren zijn bruin met slechts dunne gouden lijntjes, mijn klauwen zijn krachtig en dodelijk. Ik kijk toe vanuit de bossen, doe wat ik moet doen, verdedig wat ik zo lang heb gekoesterd.

Nu vraag je me waarom de bron zo veilig moet zijn? Waarom ik alles zo goed moet beschermen? Wat er slechter kan zijn dan het slechte op aarde? Wel, daarom hebben we vele jaren terug te keren. We zijn nog steeds hier maar duizenden jaren in het verleden terug. Toen was ik niet zo eenzaam als nu, had ik men broer naast me. Ook hij is gekend onder vele namen; De duivel, Diablo, Satan, Mefisto. Ik? Ik ken hem nog steeds als mijn broer ondanks de vele fouten die hij heeft gemaakt is hij nog steeds mijn broer en ik mis hem. Ik wenste dat ik nog eens met hem kon praten, kon zeggen hoe hard het me spijt. Want door mijn beslissing lijdt mijn gebied onder zijn bewind. Sorry, edele dieren. Het was niet mijn bedoeling …

Ik en mijn broer hebben beide de kracht om te scheppen. De bron was beide onze grootste zorg. Ik wou er nieuw leven mee geven, ik wou er een gebied mee oprichten wat later BMH werd gedoopt. En nee, ik koos niet die naam, dat deed men broer toen hij zijn laatste woorden sprak. Het was geweldig om zoveel leven te zien komen, de dieren, de planten, de wind. Broer vond dat er ook negatieve dingen aan dit gebied moesten zijn dus maakte hij storm, sneeuw, schepte de seisoenen en de schroeiende zomerzon. Maar hij wou meer, hij wou de bron gebruiken voor een macht die ver buiten ons bereik lag. De edele wezens die we schepten moesten capabel zijn hun eigen rangen te bepalen, hun eigen gevechten te vechten. Broer wou dat er een macht was die niet volgens men principes gingen. We kregen ruzie en het ging er vreselijk aan toe. Het stormde dagen tot het zo erg werd dat ik een einde moest maken aan zijn leven. Hij zou het me nooit vergeven voor moest hij het overleven maar zijn laatste twee minuten in leven waren de twee ergste uit het mijne. Hij gaf mijn kind, mijn geboren gebied een vloek, hij zei dat hij voor eeuwig en altijd zou voortleven in zijn bewind. Hij zei dat er geen dag zou zijn dat ik geen spijt zou hebben van wat ik gedaan heb. En hij heeft gelijk, er is geen dag die voorbij gaat dat ik denk blij te zijn dat broer er niet meer is. “Mijn zuster, hierbij verklaar ik een oorlog tussen goed en kwaad. Ik vervloek je kind met de nacht. Vanaf heden zal er iedere maand een tijd zijn van blauw gewin. Hierin zullen mijn zonen en dochters verderf zaaien over je gebied. Zijn zullen moorden en martelen. Vanaf nu zullen jouw kinderen vervloekt worden door de mijne.” De woorden die hij sprak waren gedenkt met een woede en haat. Ik hoopte dat het niet waar was maar iedere maand kwam een blauwe maan op en hoorde ik de kracht van zijn woorden gillen. Ik moet de bron beschermen tegen hen, voor het te laat is dus hoor mijn kind. Onthou dit verhaal, weet dat ik het niet zo bedoeld heb. Ik zegen u, ik zegen alle leiders van dit gebied met mijn woorden;