DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


Engeltje. dat was hoe haar moeder Darlica haar noemde. eikel. dat was hoe haar moeder haar vader Aeron noemde. de loner had, zo vertelde haar moeder haar dikwijls, haar gedekt zonder dat ze het wilde, maar toch was Dahlai een engeltje en zou ze haar nooit kwijt willen. Nu was het zo ver. de kleine merrie was uiteindelijk oud genoeg om onder haar moeder uit te komen. gelukkig. een verstikking was het geweest. haar moeder hield van haar, dat was duidelijk, maar altijd dezelfde verhalen, over hoe erg ze het vond dat ze haar zoon Roque had achtergelaten, over hoe kwaad ze was op Dahlai's vader.. vreselijk vond ze het.
de kleine, toffee kleurige merrie brieste opgelaten en draafde door Orlais, haar slanke maar korte benen hoog optillend over de hopen nog niet gesmolten sneeuw, en over de plekken waar het al wel gesmolten was, resulterend in vieze modderplassen. het zou niet lang meer duren voor ze echt weg was van haar moeder, die verbannen was naar minanter, en zij eindelijk naar anderfels zou kunnen. tot nu toe durfde ze het niet. haar moeder achterlaten was toch moeilijker dan ze dacht. enkele uren kon nog wel, maar het idee dat haar kleine bonte moedertje helemaal alleen zou achterblijven, zonder de mogelijkheid om haar op te komen zoeken, dat kon ze nog even niet aan. vanuit Orlais was Minanter niet ver weg, en haar moeder vinden was nooit moeilijk, ze hield zich altijd op in het bos. maar vanuit Anderfels zou het toch een stuk verder zijn om haar te bezoeken, en het werd tijd dat de toffekleurige Dahlai haar eigen leven ging leiden, zonder haar moeder overal bij te betrekken.
haar donkere manen wapperden in de wind terwijl ze haar lichaam moeiteloos in galop zette en door het gebied kruiste. aangekomen bij de rand van het bos stopte ze abrupt, haar lichaam gespannen terwijl haar ogen naar de bossen staarden. het zat nog vers in haar geheugen. hoe alles in brand had gestaan, een boom bijna boven op haar was gevallen en haar staart brandde. gelukkig was de vieze brandwond goed geheeld, en had ze maar een klein litteken er aan over gehouden op haar achterbeen, maar de herinnering zou ze voor altijd bij zich dragen. de geur van de verschroeide aarde, de wonden van de paarden om haar heen, het stond haar nog zo voor de ogen. haar ogen sloten zich, terwijl ze oppervlakkig, gehaast ademde, bijna in paniek, zo echt waren de herinneringen nog voor haar. ze was een veulen geweest, waardoor alles nog veel meer in druk op haar had gemaakt.

*& Lynn.

A loving heart is the beginning of everything.


Het was moeilijk om een leven voor jezelf te beginnen als je alles dat je deed altijd voor je moeder hebt gedaan. Dahlai was de enige die ooit nog met Darlica praatte sinds ze verbannen was. haar bonte moedertje zat constant in de bossen verscholen, bang voor enige vorm van contact. Dit had er voor Dahlai ook voor gezorgd dat zij als veulen veelal afgeschermd van de kudde had geleefd, en niet veel contact met paarden had gehad. Gespreks kunsten had ze niet, en ergens was ze nog altijd bezig om zichzelf los te weken van haar moeder, en eindelijk eens een leven voor zichzelf op te bouwen, een leven dat niet rond haar moeder draaide, maar waarin zij degene was die aan de touwtjes trok.

nog altijd ging haar adem paniekerig en schokkerig door haar mond, terwijl haar ogen gesloten waren, de beelden van de bosbrand nog vers in haar geheugen gegrift. Plotseling werd ze onderbroken in haar gedachten door een stem. Alles oke? de stem klonk niet angstaanjagend, maar ook niet bepaald vriendelijk. Dat het een hengst was die zich nu bij haar had gevoegd was niet moeilijk te raden. Even slikte ze, hoorbaar in de stilte om hen heen, dan opent ze haar ogen en blikt ze voorzichtig opzij, haar ogen meteen getrokken naar de grote hengst die naast haar stond.

hij was, in vergelijking met Dahlai, behoorlijk groot, en had een donker lichaam dat gestroomd was met wit, zijn lange manen meer blond achtig. Even hield Dahlai haar ranke hoofdje scheef, zich afvragend hoe een paard er ooit zo uit kon zien. Dan tovert ze haar eeuwige glimlach op haar lippen en knikt naar hem. ’Het gaat wel.’ ze kapt even met haar achterbeen in de modderige grond, om het gevoel dat haar litteken haar gaf te laten stoppen.

’Ik ben Dahlai.’ knikte ze toen naar de hengst, terwijl haar ogen nog eens over hem heen gleden. Ze had hem nog niet eerder gezien, niet hier, en ook niet in Minanter. ’Ben je nieuw hier?’ vroeg ze nieuwschierig, terwijl haar oortjes rond draaiden in de wind, haar ogen, éen blauw, en éen groen kleurig, met een beetje goudachtig erdoor, strak op de hengst gericht.

Ookal had ze geen ervaring met hengsten, en was ze er eigenlijk wel een beetje bang voor, dankzij haar moeders verhalen, besloot ze hem simpelweg de kans te geven om te bewijzen dat niet alle hengsten verschrikkelijk waren.

Ik probeerde contact te maken met de toffeegekleurde merrie, die duidelijk een paar maatjes kleiner was dan mijn grote gestalte. Ze keek me even vreemd aan, met haar hoofd gekanteld, alsof ze zich iets afvroeg. Waarna een glimlach op haar lippen verscheen. ‘Het gaat wel.’ waarachter aan ze zich meteen voorstelde als Dahlai. ‘Aangenaam kennis te maken, Dahlai.’ weerklonk mijn warme stem, gedreven door de koele wind die op het strand hing. ‘Ben je nieuw hier?’ vroeg haar stem. Ik plaatste mijn lichaam zo dat mijn rechterachterhoef op rust kwam te staan. Zwiepend met mijn karamelkleurige staart bestudeerde ik de merrie met een nieuwsgierige blik in mijn heterochrome ogen. De wind legde de lange gekarameliseerde voorlok voor mijn ogen vallen. Ik hield mijn halfwitte hoofd een halve graad schuiner dan gebruikelijk en niette een zachte glimlach op mijn lippen. ‘Als je een paar weken nieuw noemt, dan wel ja. En jij? Je komt me niet bekend voor, zit je in een hogere rang dan rang één?’ sprak mijn warme, krachtige stem zacht en aangenaam. Ik blies mijn lange voorlok opzij, zodat ik haar nu mijn volledige aandacht op haar gericht had. Ze had iets waardoor ik niet meteen van haar walgde, zoals bij bijna alle andere merries. Misschien zou hier ooit nog een prille vriendschap uit ontstaan. Aan de ene kant hoopte ik daar vurig op, maar aan de andere kant ook weer niet. Het was normaal voor mijn om tweestrijdige gevoelens te koesteren jegens alles. De eeuwige twijfelaar, zo werd ik ook wel genoemd. Een naam die me niet eens zo slecht stond, kuch.

Ik liet mijn ogen afglijden naar het grote eiland voor de kust van Orlais, Mysticus Isle. Ooit zou ik daar voet aan wal zetten, nam ik mezelf voor. Vele verhalen aka geruchten deden de ronde over het eiland. Dat het bewaakt zou worden door een groot, mysterieus onderwaterwezen. Tot nu toe was ik er nog niet achter gekomen wie óf wat het was, dat waterorganisme.

Mijn gedachtes dwaalden af naar mijn moeder, Adelin - alweer. Ik kon haar nooit vergeten, ze was altijd aanwezig in mijn hart, altijd bij me. Ik keerde me een halve meter van Dahlai af en keek uit over de woeste zee, wiens golven kapot sloegen tegen mijn witte benen. ‘Ben jij ook buiten dit gebied geboren of is je levensverhaal hier begonnen, zoals de meeste paarden hier?’ zei ik rustig, omkijkend naar de jonge merrie. Ik vroeg me af hoe oud ze was, van dezelfde leeftijd als mij of jonger? ‘Hoe oud ben je eigenlijk?’ vroeg ik als toevoeging op mijn vorige vraag.

A loving heart is the beginning of everything.


De hengst had zich voorgesteld als Vestival. Een bijzondere naam, die goed bij zijn bijzondere vachtpatroon paste. Een glimlach gleed over haar lippen terwijl ze naar hem knikte. ’Van het zelfde, aangenaam’ zijn stem was aangenaam om aan te horen, rustig en laag. Hij verplaatste zijn hoef, en even schoot de kleine merrie opzij, ietwat geschrokken van zijn plotselinge beweging.

Dahlai was het niet gewend met hengsten om te gaan, eigenlijk was ze helemaal niet zo sociaal als iedereen altijd dacht. Net als haar moeder zwierf ze gewoon veel rond, alleen, en als er paarden langskwamen dan ging ze er in mee, maar echt de aandacht opzoeken was niet iets dat in Dahlai’s aard lag. Een zachte zucht verliet haar lippen toen ze zag dat de hengst nog altijd op zijn plek stond, zijn staart langzaam heen en weer zwiepend. Vestival had duidelijk niks verschrikkelijks in de planning staan.

ietwat trots op zichzelf knikte ze opgelaten. ’Ik zit in de derde rang.’ ze liet haar ogen even over Orlais glijden, voor ze zich weer terug tot Vestival richtte. ze schudde langzaam haar hoofd, haar dikke manen bos zich herverdelend, waardoor haar blauwe oog nu achter de donkere manen verdween, het groen/gouden oog schitterend in de zonnestralen.

Ze zag zijn ogen even afdwalen, en haar blik volgde de zijne. Meteen vond ze Mysticle Island. De guardian.. een rilling ging even over haar lichaam, wetend dat ze zich daar binnenkort zou bevinden. Het was tijd. Ze moest en zou meer te weten komen over haar vader, en haar beste kansen lagen daar, daar waar alleen de leiders konden komen.. een gevaarlijke trip, maar ze had er voor over.

Zijn stem haalde haar uit haar overpeinzingen, en ze richtte haar ogen weer op hem terwijl ze een paar passen vooruit deed, haar voeten zich nu in de zee bevindend, die ruw tegen hen op klotste. ’Ik ben geboren in Orlais, maar heb in rang éen gezeten tot ik oud genoeg was..’ antwoordde ze toen, terwijl haar oren nog altijd heen en weer draaiden, altijd uit kijkend voor een teken van gevaar. ’Orlais heeft mijn hart gestolen.. ookal mag ik nu Anderfels mijn thuis noemen.. Orlais blijft mijn thuis..’

Ze blikte opzij naar Vestival. ’en jij.. wat is jouw verhaal, je komt duidelijk niet van hier..’ zei ze toen, voorzichtig glimlachend. ze was maar wat nieuwschierig, maar probeerde het niet al te erg te laten doorschemeren. Ze bleef nog een beetje nerveus, maar de hengst zijn acties, en zijn rustige stem en lichaamshouding lieten haar al gedeeltelijk ontspannen in zijn aanwezigheid. ’Ik ben.. 5 denk ik..’ zei ze toen, haar ogen samengeknepen terwijl ze over de zee uitstaarde, de zon prikkend in haar ogen.

Langzaam zette ze nog een paar passen vooruit, terwijl haar lichaam tot aan de borst in het water stond, klaar om verzwolgen te worden door de sterke stroming, maar haar hoeven hielden haar krampachtig op haar plaats terwijl ze zuchtte. De koele zee had haar verhitte lichaam afgekoeld, terwijl ze zich langzaam omdraaide en haar ogen Vestival weer vonden. Ze glimlachte licht, niet precies wetend hoe ze verder moest gaan met het gesprek. Dat was het gebrek aan sociale contacten..

Mijn grote lichaam stak donker af tegen de laagstaande zon. De wind trok speels aan mijn manen, terwijl mijn heterochrome ogen rustig uit hun gaten blikten. Menig paard kon zien dat ik een geboren leider was, geboren om anderen bescherming te bieden tegen de gevreesde monsters; schimmen. Ik woonde hier enkele weken, nu, maar zelfs ik wist wat voor een monsters het waren. Onder leiding van Avanti joegen ze onschuldige kuddepaarden angst aan, namen hun levens mee de duisternis in. Ik was hier om hen te behoeden van het gevaar, met mijn leven zou ik hen beschermen. Het deed me dan ook pijn dat als ik een paard in nood zag en niet kon ingrijpen omdat die zich niet binnen mijn rang bevond, Minanter. Het ruige gebied dat toch zo zijn charme had, al lag mijn hart toch echt bij het Anderfels of Ferelden. Ik kon mijn keuze niet definitief maken, helaas. ‘Van het zelfde, aangenaam,’ sprak de toffeegekleurde merrie met een glimlach op haar gelaat. Ik knikte enkel vriendelijk. Soms kon je meer duidelijk maken met non-verbale communicatie dan met woorden. Woorden konden soms meer schade aanrichten dan daden. Ze bevestigde dat ze in rang drie huisde, haar stem vol trots. Het was ook een hele presentatie om het tot die rang te schoppen, want tegenwoordig werd dat steeds moeilijker. Ik kende rang één paarden die het al moeilijk hadden om tot de tweede rang toegelaten te worden. Ieder etmaal kwamen ze teleurgesteld of gefrustreerd terug in de kudde, boos omdat ze nog steeds tot de laagste rang behoorden. ‘Ik ben geboren in Orlais, maar heb in rang één gezeten tot ik oud genoeg was..’ Ik keek even geïrriteerd naar haar constant bewegende oren, maar ik verzachtte mijn blik snel weer. ‘Orlais heeft mijn hart gestolen.. ook al mag ik nu Anderfels mijn thuis noemen.. Orlais blijft mijn thuis..’ Haar blik werd naar mij gezonden. ‘en jij.. wat is jouw verhaal, je komt duidelijk niet van hier..’ Ik glimlachte zacht bij haar woorden, terwijl zich bij haar ook een glimlach vormde. Ik begon haar wel te mogen, zo vreselijk was ze nou ook weer niet. ‘Mijn hart is gestolen door Anderfels, al heb ik ook gevoelens voor Ferelden, het zijn beide mooie gebieden met veel charme.’ zei ik kalmpjes, toekijkend toen Dahlai de zee in stapte. Ze was dus vijf jaar, ongeveer even oud als mij. Ik hield mijn leeftijd niet specifiek bij, het deed er niet toe voor mij. Zo lang ik maar gelukkig was en bij Faylice kon zijn, was het voor mij voldoende om te kunnen leven.

Dahlai’s slanke gedaante werd omgedraaid en ze blikte in mijn ogen, alsof ze niet goed wist hoe ze ons gesprek op gang moest houden. Ik zette mijn lichaam naast de hare en sloot mijn ogen, genietend van de warme zon die mijn donkere vacht kuste. Langzaam opende ik mijn kijkers weer. Woorden werden gevormd door in mijn stembanden en kregen vorm door mijn tong. ‘Ik kom van een land ver van hier. Uitgestrekte vlaktes, hoge blauwe bergen en veel water, vooral veel water. Ik mis mijn geboorteland, al was het verstandig om het verlaten, ik heb geen spijt jegens mijn beslissing om hier te settelen en niet ergens anders.’ sprak in op heldere toon, het verdriet verbergend achter een oprijzende muur. Ik wilde deze merrie niet belasten met mijn trieste jeugd, niemand wilde ik dat aandoen.
Ik blikte naar de jonge merrie naast me en kreeg plotseling een idee, een ondeugend idee. Heel sneaky deed ik een stap naar rechts en schepte met mijn hoofd water uit de zee die belandde op haar rug. Vrolijk sloeg ik een zware hinnik, één die ongetwijfeld van een hengst was. Ik grijnsde mijn zoetste grijns allertijden en daagde haar uit tot een watergevecht.

A loving heart is the beginning of everything.


’Ferelden..’ dromerig liet Dahlai haar ogen langs de zee gaan, in de richting van het gebied van de hoogste rang, haar eindbestemming. De enige plek die ze liever zou betreden dan Orlais. De veiligheid van de hoogste rang.. en dat niet alleen.. het zou haar een kans bieden haar broer te ontmoeten.. hij was tenslotte de bèta van rang 4 nu.. en daarbij. De schimmen.. ergens was ze bang voor de schimmen. Haar moeder had, sinds haar ‘date’ met Zircon, steeds meer het idee gekregen dat de schimmen achter haar aan zaten, en daarom zou het logischerwijs mogelijk zijn dat ze ook de kleine toffeekleurige merrie hadden gezien, en hadden gemerkt als doelwit.. ’Mijn halfbroer is de bèta leider daar.’ knikte ze toen, terwijl haar ogen naar Vestival glijden voor een teken van herkenning. Zou hij het verhaal kennen van Roque en Dahlai? Het verhaal van hun moeder? Het verhaal van hun vaders?

Vestival zette zijn lichaam in beweging en kwam naast haar staan, enkele druppels van zijn bewegingen bereikten haar nek, waardoor ze even rilde. Ookal scheen er een warme zon, de zeewind was koel en maakte dat haar lichaam snel afkoelde. Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden. ’Als leider kun je ook bijna geen spijt hebben.’ grijnsde ze naar hem, haar ogen twinkelend. De hengst mocht trots zijn op zijn rang. Ookal had ze het nog niet eerder laten blijken, natuurlijk wist ze, zodra hij zijn naam had genoemd, wie hij was.

Dahlai voelde hoe de warme zon haar rug streelde, nog een kennisgeving van de aankomende zomer. Net als de merries die overal achter de hengsten aangingen. De lente was hier, en iedereen en alles was in de ban van veulens. Vruchtbaarheid had ook Dahlai’s jonge lichaam bereikt, maar de merrie liet het voor wat het was. ze had geen hengst, en nog geen behoefte aan veulens.

Vestival zette een pas naar rechts, en Dahlai bewoog nieuwschierig haar hoofd mee, zich afvragend waar hij plotseling heen ging, maar nog voor ze haar hoofd goed en wel gedraaid had belandde er een enorme plens water op Dahlai’s rug. De merrie opende haar mond, hapte naar lucht en steigerde toen, haar oren naar voor gepriemd terwijl ze luid hinnikte. Een lach brak door haar mond terwijl ze weer neer kwam, golven water voor uitstuwend met haar borst.

met grote sprongen ging ze op vestival af, die ze ontdeugend aankeek. Zonder iets te zeggen, liet ze zich vallen, waardoor haar lichaam door nat werd, en er een golf water op de hengst afkwam. Door het bewegen voelde ze de kou van het water niet. Zodra ze weer boven kwam schudde ze zichzelf nog eens goed uit, haar natte manen als strengen langs haar nek plakkend.

Een tweede keer weerklonk een sterke hinnik vanuit het diepste van mijn longen. Mijn hoeven kwamen omhoog uit het water en maaiden door het luchtruim. Vanuit mijn ooghoek zag ik de toffeekleurige merrie op me afstormen, haar blik had een brutale uitstraling. Automatisch vormde zich een grote grijns op mijn witte lippen. Ik lachte mijn rij witte tanden bloot. Ik was er niet op voorbereid dat Dahlai zich liet vallen en daarbij een enorme golf gevormd werd, die recht op mij afkwam. Voor even was de merrie onder het wateroppervlak verdwenen, waarna ze helemaal doorweekt weer bovenkwam.
Ondertussen was mijn hele lijf evenals door- en doornat, al boeide het me vrij weinig. Op zo’n zonnige lentedag als deze kon een badderpartij geen kwaad. Ik plaatste mijn lichaam voor dat van de merrie, mijn houding trots en een stralende blik. Ik hief mijn gespierde hals en hinnikte luidkeels; ik was volkomen zorgeloos voor enkele ogenblikken.

Mijn manen lagen te drogen op mijn natte, donkere hals. Door de zon zou het niet lang duren voor ik volkomen opgedroogd was. Ik bekeek Dahlai vriendelijk en dacht na over haar eerder gestelde vraag. Ik kende de leiders en bèta’s van alle rangen nu redelijk goed van naam en uiterlijk. ‘Je bedoelt Roque? Die ken ik wel, ja.. van gezicht dan. Ik heb hem nog nooit echt gesproken.’ Een klein belletje ging rinkelen, toen ik doordacht. Een vosbonte merrie uit mijn rang drong mijn netvlies binnen. Ze had een connectie met Roque en Dahlai die ik zo één, twee, drie niet kon benoemen. Ook haar naam schoot me niet zo snel te binnen. Darlica. Opeens wist ik het weer. Ik kende haar – evenals de leiders – alleen van naam en gezicht en had haar nog nooit echt aangesproken. ‘Is Darlica soms jouw en je halfbroers moeder?’ antwoordde ik bedachtzaam, een frons vormend tussen mijn heterochrome ogen. Het zou goed mogelijk kunnen zijn, vooral nu ik Dahlai wat beter bekeek. Haar bouw was duidelijk eentje die ik eerder had gezien, ik nam dus aan dat dat die van haar moeder was, al wist ik het niet honderd procent zeker.

Het antwoord over mijn rang, deed me glimlachen, nog breder dan ik al deed. Natuurlijk was ik apentrots op mijn rang binnen de kudde. Ook lag het in mijn voordeel, zo kon ik Faylice veel beter bescherming bieden. Mijn blik gleed af naar de langzaam ondergaande middagzon, het zou niet lang meer duren voor de dag plaats zou maken voor de nacht.

A loving heart is the beginning of everything.


De glimlach op Vestival’s lippen, die eerlijk en gemeend over kwam, zorgde dat Dahlai, op het moment dat ze onder water ging, ook een enorme glimlach op haar gelaat had. de lach van de hengst werkte aanstekelijk. Ze schudde haar hoofd lachend terwijl ze naar Vestival keek, éen bonk spieren, een luide hinnik uit zijn keel opwellend terwijl hij trots voor haar stond. Het was bijzonder hoe een hengst met zoveel verantwoordelijkheden, als leider zijnde, zich nog zo jong kon gedragen.

een trotse grijns drong over Dahlai’s lippen terwijl ze langzaam het water uitstapte, de klotsende golven haar achtervolgend. ’Jep, dat is mijn broer’ ze draaide zich weer om, om Vestival aan te kunnen kijken terwijl ze sprak. Haar staart droop nog na van het zeewater, terwijl haar ogen twinkelden in het zonlicht.

’Ja..’ er klonk niks door in Vestival’s woorden. Geen verwijt richting haar moeder of iets anders dan dat. Hij klonk neutraal, en Dahlai besloot hem het voordeel van de twijfel te geven en er van uit te gaan dat hij ook neutraal was. ze draaide haar hoofd, waardoor het blauwe oog hem nu aanstaarde. ’familie trekje’ giechelde ze.

het was waar, haar moeder had de felblauwe ogen doorgegeven aan haar kinderen. Dahlai had éen blauw oog, en éen was groen, bijna geel gekleurd. Roque had éen felblauw oog, precies zoals die van zijn moeder, en éen heel donker oog. Het was het enige dat ze gemeen had met haar halfbroer, hun blauwe oog. Verder leken ze in de verste verte niet op elkaar.

Ze volgde Vestival’s blik. Haar ogen vonden de horizon, die donker oranje begon te kleuren dankzij de onder zakkende zon. Dahlai liet opnieuw haar kenmerk, haar grote glimlach, over haar lippen glijden terwijl ze het adembenemende schouwspel in zich opnam, de grote oranje zon die boven het water van de zee naar beneden zakte. Het water leek oranje te kleuren onder de laatste zonnestralen van de dag.

opgelaten draaide ze haar lichaam, en ging sierlijk in enkele drafpassen vooruit, in de richting van het pad dat omhoog cirkelde langs de kliffen. Haar lichaam leek wel te dansen over het strand, terwijl haar staart hoog gedragen werd en haar hoofd fier omhoog kwam. ’Kom op, sloompie!’ giechelde ze, terwijl ze haar passen verlengde en het zand rond haar stoof terwijl haar lichaam zich moeiteloos naar de paden begaf. Vanaf de hoge kliffen zou de zonsondergang nog beter te zien zijn, en dat was iets dat de kleine merrie niet wilde missen nu ze de kans had.

Mijn tijd met deze toffeekleurige merrie was fijn en vooral zorgeloos. Zulke momenten had ik vaak moeten missen door mijn taak als bèta van rang één, maar die tijd zou binnenkort voorgoed achter me liggen. Nu er een nieuw rangensysteem zou worden ingevoerd waren er geen bèta’s meer nodig. Aan de enige kant een soort van opluchting, maar aan de andere kant een nachtmerrie omdat ik nu weer kwetsbaar zou worden voor de schimmen, en die mormels wisten dat maar al te goed. Ik richtte mijn heterochrome ogen op de jonge merrie, een glimlach vormend rond mijn witte lippen. Nu al wist ik dat we dikke vrienden zouden worden, waarschijnlijk, je wist het nooit helemaal zeker wat vriendschap betrof. Ze leek erg veel plezier te putten uit ons ‘waterpretje’, anders zou er ook geen glimlach van hier tot Tokyo op haar snoet gestaan hebben. ‘Jep, dat is mijn broer.’ hoorde ik haar vrouwelijke stem antwoorden, mijn vermoedens waren dus toch waar. Ik volgde haar met mijn ogen toen ze bewoog en haar blauwe oog naar mij toedraaide. ‘Familie trekje,’ giechelde Dahlai. Ik glimlachte warm naar haar. ‘Een familie trekje waar je trots op mag zijn, je blauwkleurige oog is prachtig.’ sprak mijn stem complimenterend, zwiepend met mijn lange staart om de vliegen op veilige afstand te houden.

De merrie voor me leek wel een dansende ballerina, zo sierlijk en licht als ze voortbewoog, haar hoofd fier hoog dragend en haar staart als een vlag die achter haar aanwaaide. ‘Kom op, sloompie! hoorde ik haar giechelen. Uitdagend blikte ik terug en volgde haar op de voet, evenals proberend net zo elegant als haar over te komen. De spieren rolden onder mijn dunne zomervacht en mijn ogen stonden levendig en helder. ‘Wie noemt mij hier sloom, madame?’ riep ik naar haar met een uitdagende toon in mijn stem, terwijl ik haar voorbij stoof in volle galop. ‘Wie het eerste op de kliffen is heeft gewonnen!’ Met die woorden versnelde ik mijn passen met enkele kilometers per uur. Hoe dan ook, ik zou niet verliezen van een merrie, dat mocht gewoon niet.

Het duurde niet lang voor ik de top had weten te bereiken. Ik keek om me heen, speurend naar Dahlai, maar het bleek zo te zijn dat ik de enige was hier. Dus nam ik aan dat ik gewonnen had. Mijn blik werd getrokken door de langzaam ondergaande zon. Adembenemend als het was viel mijn mond een stukje open van diens schoonheid en vrede die dit moment uitstraalde. Dit moest Dahlai ook zien. ‘Dahlai, schiet eens op! Je moet dit echt aanschouwen, het is werkelijk prachtig!’ riep ik achterom, wachtend op de merrie.

-Sorry voor het superlate antwoord, maar ik wilde dit awesome plotje niet opgeven, dus ik hoop dat je hiermee nog verder wilt, en anders kunnen we er een gewoon topic van maken.

Mijn gehele tweekleurige lichaam genoot van het adembenemende uitzicht dat het Orlais bood vanaf deze klif. Mijn ogen sloten zich voor enkele momenten, intens genietend van de rust die hier als een wolk boven het gebied leek te hangen, figuurlijk bedoeld dan. Een klein glimlachje sierde rond mijn lippen toen ik de stem van Dahlai ergens achter me hoorde. ‘Wacht, waaacht, ik kom al!!’ Haar gehijg werd luider naarmate ze zich dichter naar mijn positie bewoog, tot ze op een gegeven moment naast me stond. Mijn ogen gleden naar links en bekeken haar slanke gedaante nieuwsgierig, maar niet hebberig of bezitterig zoals sommige hengsten naar merries keken. Ik putte voldoening uit haar reactie op de ondergaande zon; het bezorgde me een apart, vredig gevoel vanbinnen.
‘Ik vermoedde al dat je dit uitzicht mooi vond.’ sprak ik kalm, het rare gevoel wegdrukkend, maar toch voelbaar in mijn woorden.

Ik liet een lange stilte tussen ons vallen, zodat ik de tijd kreeg om alles op een rijtje te zetten in mijn chaotische hoofd. Af en toe liet ik mijn blik op Dahlai rusten, maar al snel liet ik die weer naar de kolkende zee in de diepte gleed. Ik was blij een merrie als haar tegen het lijf te zijn gelopen. Ze leek zo.. zorgeloos en levens genietend te zijn. Haar vrolijke energie tilde me uit de eindeloze put waar ik sinds de dood van mijn geliefde moeder in was gezonken. Toen Faylice in mijn leven kwam was dat ook een zet in de goede richting geweest, maar zij dealde zo ook met haar eigen problemen dus ze kon me niet blijvend omhoogtillen naar het positieve.

Ik liet de wind door mijn lange, gekarameliseerde manen waaien, voelend hoe de avondzon mijn rug kuste. Ik keek warm in de ogen van de merrie naast mij, warmte die een dankbaar iemand aan een goede vriendin zou schenken. ‘Dankjewel dat je me vreugde en plezier schonk, twee dingen die ik door mijn drukke bestaan vrijwel zelden tegenkwam. Duizendmaal dank, Dahlai.’ Mijn stem was vol van nieuwe hoop. Ik drukte zacht met mijn neus tegen de hare, een kort gebaar als teken van een nieuwe vriendschap. Een vriendschap die hopelijk ook in haar ogen erkend zou worden. Ik deed een stap in haar richting en liet mijn blik op de oranje avondlucht rusten. ‘Ik besef net dat ik nog niks over mijn verleden heb verteld, niet dat dat een erg rooskleurige was.. tot op zekere hoogte.’ antwoordde mijn diepe stem fluisterend. Ik had zojuist een onderwerp naar voren gehaald waar ik vrijwel nooit over sprak. Mijn gedachten vlogen naar de stralende, witte wijlen merrie Adelin. Mijn moeder en tevens ook mijn gids in het leven. ‘Al mijn hele leven draag ik een groot schuldgevoel met mij mee, alleen is het zo diep weggestopt op een plek waar ik het niet kan zien of voelen, maar het is toch altijd een soort van aanwezig.’ Een zucht vormde zich in mijn keel en verliet via mijn luchtpijp mijn lijf, zijn eigen reis beginnend in de grote wereld daarbuiten. ‘Sinds de dood van mijn moeder draag ik dat gevoel al bij me, toen mijn vader mij de schuld van haar dood gaf, terwijl ik nooit heb geweten waarom.’

Mijn gedachten waren één grote brei, kolkend en zwart, een chaos achterlatend in mijn brein. Zoveel zaken die nog niet uitgepluisd waren; zaken waarvan ik ze nieteens wílde uitpluizen. Een elektrische schok schoot door mijn gehele lichaam toen Dahlai haar slanke gedaante pal tegen de mijne aanplaatste. Ik schrok me te pletter van het gevoel wat zich achteraf, enkele seconden na haar actie, in mijn hart nestelde. Een blozende, roze gloed gleed over mijn gelaat heen, vrijwel meteen verbannen van mijn wangen voor de merrie naast me het kon zien. Ik draaide mijn hoofd zuidwaarts, zodat ik haar niet hoefde te zien, het bezorgde me toch alleen maar dat rare gevoel wat ik niet wilde ervaren.

'Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt.' Waren haar woorden die ze me zachtjes toestopte, haar neus bemoedigend gedrukt in mijn lange, karamelkleurige manenbos. Ik moest me diep, diep schamen over mijn 'gevoelens' voor Dahlai. Ik was immers al samen met Faylice, de merrie waar ik zo ontzettend veel om gaf. Er was er maar één, en dat was zíj. Niet Dahlai. Alleen Faylice. De toffeekleurige merrie naast me was alleen een goede vriendin van me, mijn gevoelens voor haar zouden dus ook enkel vriendschappelijk blijven om verdere problemen voorgoed de deur uit te zetten.
'Nee, ik wil graag over mijn verleden vertellen. Als een vriendin hoor je dat te weten, vind ik.' begon ik, voorzichtig haar aankijkend vanonder mijn lange voorpluk. Ik schoof een millimeter op, zodat mijn huid die van haar net niet aanraakte. Ik schraapte mijn keel en begon met mijn uitgebreide geschiedenis. 'Euhm, ik weet niet zo goed waar ik zal beginnen, het is namelijk nogal een lang verhaal.' Kort pauzeerde ik, haalde genoeg adem bijeen en vertelde verder. 'Mijn leven begon toen ik geboren werd, ofcourse zoals bij ieder ander veulen. De eerste levensmaanden kreeg ik alle liefde van mijn moeder, Adalin, toegestopt zonder het te hoeven delen met mijn vader of andere siblings, want ik was enig kind. Toen ik rond de zes maanden oud was, ontmoette ik mijn vader, Vester, voor het eerst. Wanneer ik in zijn bruine ogen keek zag ik enkel haat en jaloezie, toen had ik er nog geen flauw benul van dat ík de oorzaak daarvan was. Maanden gingen voorbij zonder dat ik mijn vader veel zag, eigenlijk gebeurde er iets toen ik twee jaar oud was..' Ik stopte, want hierna zou het moeilijke, pijnlijke gedeelte van mijn geschiedenis volgen. 'Het was de dag, voor mijn moeders dood, erg regenachtig geweest. Ik kwam terug van mijn training met enkele andere twenters, en ging opzoek naar mijn moeder om haar te vertellen over hoe de training was verlopen. Ik vond haar nergens, dus nam ik aan dat ze met Vester optrok. Uren heb ik het hele gebied uitgekamd, maar geen enkel teken van mijn moeder of vader was te zien. Pas op mijn terugtocht zag ik hem in de verte, mijn vader. Zijn gehele lichaam was bedekt met bloed en zijn ogen stonden op de een of andere manier.. bevredigd. Van de tijd daarna weet ik niet veel meer, enkel dat ik de schuld kreeg van mijn moeders dood en dat de kudde me verstootte.' Mijn heterochrome ogen werden vochtig, maar met enige moeite wist ik de tranen in bedwang te krijgen. Zonder dat ik het in eerste instantie in de gaten had, deed ik een stap naar Dahlai en drukte mijn neus in haar manenbos. Dit keer had ik geen spijt van mijn onvoorspelbare actie; wat hieruit zou voortkomen handelde ik later wel af. Het enige wat ik nu wilde, hier en nu, was troost vinden bij een speciale vriendin.

De zon trok steeds verder weg achter de zeelijn, en de maan zou algauw diens plaats innemen aan de hoge, nachtelijke hemel, schijnend op het leven op aarde. Intussen had ik mijn neus weer uit haar manen gehaald, maar mijn plek direct naast haar was nog niet veranderd. Ik vond het fijn om zo naast haar te staan, Dahlai was warm en zacht. Het buitenaardse gevoel dat me achtervolgde als ik bij haar in de buurt was, was me naar de kop gestegen, ik vond het nieteens hinderlijk meer dat ik me zo voelde in haar buurt. Waar ik uren geleden nog gezworen had alleen vriendschappelijke gevoelens te koesteren voor haar, waren nu volkomen naar de achtergrond verdwenen. 'Dahlai, ervaar jij ook dat warme, vredige gevoel vanbinnen nu? Of ben ik de enige?' vroeg ik voorzichtig, mijn ogen zowat borend van nieuwsgierigheid in de hare. 'Omdat.. ik me vreemd voel in jouw bijzijn. Dit hoeft natuurlijk niets te betekenen, misschien voel ik me wel zo bij elk paard.. maar ik vroeg het me gewoon af. Aangezien ik weinig paarden echt goed ken, en ik het bij hen nog nooit ervaren heb..' Mijn neus duwde zich als vanzelf tegen de hare, blijvend op die plek tot zij de hare zou wegtrekken, want mijn neus was nog lang niet van plan om dit gevoel los te laten.

Het voelde totaal verkeerd om deze gevoelens voor haar te koesteren, ik was immers al bezet door een merrie. Maar dit moment.. de liefde en warmte die Dahlai naast me uitstraalde waren zo aanlokkelijk om erin mee te worden getrokken, op reis meegaan met haar naar zonnige, vredige oorden. Iets totaal anders dan de koude realiteit hier in het land van de Blauwe Maan, waar je moest vrezen voor je eigen leven en alles dat je lief was.

Mijn tweekleurige ogen werden naar haar stem getrokken, als bijen die geen weerstand kunnen bieden aan het overheerlijke aroma van nectar. Haar stem droeg de zoete geur van het jonge, pas begonnen leven met haar mee. Oh god, waarom moest precies de toffeekleurige merrie zijn waar ik me tot aangetrokken voelde op het moment. ‘Het spijt me zo voor je..’ Waren haar woorden, zuchtend woelde ze met haar zijdeachtige neus over mijn gevoelige vachtharen, ze heen en weer bewegend met haar schone adem. Ik draaide mijn hoofd een kwartsslag zodat ik haar recht in de ogen kon kijken, een glimlach drukkend op mijn gelaat. ‘Het geeft niet, in levensjaren ben ik vrijwel over het verlies van mijn moeder heen gekomen, in ieder geval genoeg om een gelukkig leven te leiden.’ sprak mijn krachtige stem zacht, fluisterend haast. Ik wilde het moment niet verpesten door mijn stem te verheffen of aan te spannen tot een goed hoorbare toon.
Ik voelde hoe Dahlai een stap achterwaarts deed, haar warmte met haar meetrekkend. Een plots ongemakkelijk gevoel overmande me met man en macht. Nu pas zag ik de ernst van de situatie in. ‘Ik voel het ook..’ Ze glimlachte voorzichtig. ‘Alsof ik de wereld niet nodig heb, zolang jij bij me bent.’ geeft ze dan toe, bijna fluisterend. Mijn hart begon sneller te bonken dan voorheen, meer van angst dan van hoop of verlangen naar haar. ‘Dit is fout. Dit is helemaal, helemaal fout.’ mompelde ik geluidloos, hopend dat het scherpe gehoor van Dahlai niks had opgevangen van mijn gepieker.

Ik hoorde mijn naam in de verte, vliegend mijn gehoorgang in, steeds luider en duidelijker. ‘Fay?’ Ik schrok op, nietsvermoedend van de korte, mentale afwezigheid van zonet. ‘Waarom voelt dit zo slecht, maar zo goed?’ vroeg de merrie naast me, haar ogen gericht op mij. Ik, alleen ik, kon het antwoord daar op geven. Ik was compleet de fout ingegaan toen ik Dahlai in mijn comfort zone had toegelaten. Ik was meer voor haar gaan voelen dan enkele vriendschap; ik wilde méér. En dat was fout, oh-zo-fout. Ik liet weer een stilte tussen ons vallen, dit keer om erger te voorkomen. Stel dat ik mijn gevoelens hier open en bloot aan haar op tafel zou leggen, binnen de kortste keren wist heel BMH dat ik dan was vreemdgegaan. En die situatie wilde ik absoluut voorkomen, als bestwil voor mij, Faylice en Dahlai. Ik wilde niet in zo’n liefdestriangel terecht raken zoals je wel vaker zag. Ik hoorde bij Fay en niet Dahlai.

‘Het spijt me, Dahlai, maar dit moet niet langer duren dan dit ene moment. Ik ben al samen met een merrie. Echt, het spijt me dat ik je hiermee heb ingesleurd. Ik hou van Faylice en niet van jou. Ik bedoel dat ik wel om je geef, maar enkel als een vriend, niet meer.’ In één, enkele ademhaling gooide ik de harde waarheid naar buiten.