Jennifer
Administrator
Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: There is always hope, Vestival. ma 17 maa 2014 - 19:18 | |
|
L E V E N T I A N "Every saint has a past and every sinner has a future."
Hij was niet geboren om te leven, niet geboren om te genieten, niet geboren voor de vrijheid. Sinds hij geboren was had er maar één weg voor hem gelegen, de weg naar leiderschap. Hij kon van die weg afwijken, zijn ouders zouden het niet erg vinden maar hij vond het een plicht om de jonge generatie paarden het voorbeeld te geven. Leventian had weinig ontspanning gekend, drie jaar lang zat hij in de strakke bubbel van rang vier, bij zijn ouders, Axis en de anderen. Drie jaar lang ontkende ze hem alle gruwelen van de blauwe maan, leerde ze hem hoe hij een goed leider kon worden, hoe hij raad moest geven en moest luisteren. Hoe hij de groep moest indelen en gebruik maken van de talenten die er waren. Hoe hij moest beschermen en leiden. Het was allemaal zo snel gegaan en voor hij het wist had Serano hem zijn plaats aangeboden met de toekomst gericht om Emperor.
Leventian galoppeerde over de velden van Anderfels, zijn witte benen strekte zich zo ver mogelijk uit de snelheid te halen die nodig was om Siri bij te houden. Zijn roze neus sperde zich snel open en dicht, zijn zwarte manen en start fladderde achter hem aan. Boven hem vloog Siri, de amerikaanse zeearend klapwiekte langzaam tegen de wind in, alsof de snelheid haar niet deerde. Leventian had haar nu al zes maanden als metgezel en ze was meer dan alleen een metgezel geworden. Als geschenk van Vondrados, het wezen van Mystic Isle, was ze Leventian’ hechtste vriendin. Ze was wijs, nieuwsgierig en behulpzaam, als toekomstig leider kon hij op geen betere raad rekenen dan op die van Siri.
Orlais en zijn blauwe wateren raasden onder zijn hoeven door, bestemming … Minanter. Waarom? Leventian was er niet zeker van waarom maar na de laatste blauwe maan was Betha leidster van rang 1 verdwenen geweest, de Alpha voor nu was Vestival en het was zijn taak om te zorgen dat zijn kudde veilig en voltallig was. Leventian had informatie gekregen van Siri over de locatie en nu was hij op weg naar Vestival voor te vragen om zijn hulp. Leventian vertraagde van zodra Minanter in zicht was. Siri vloog voor hem uit om zoek naar de laatste resterende leider van rang één. Hij hinnikte luid en zocht Siri aan de hemel terwijl hij door de kudde van rang 1 draafde. En uiteindelijk vond ze Vestival als eerste, Leventian benaderde de hengst en knikte respectvol. ‘Ik kom melden dat we een locatie hebben van Qzarina, je medeleidster.’ Zei Leventian beleefd. Siri cirkelde boven hen uit, haar witte kop waakzaam op de omgeving gericht. Leventian was zeker dat geen enkele leider zonder zoektocht of effort zijn “collega’s” zou laten lijden. Maar het was al drie weken dat ze vermist was en tot zover had niemand haar gevonden …
|
|
|
Banaan
Profile
Number of posts : 1356
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: There is always hope, Vestival. za 22 maa 2014 - 18:38 | |
| |
De wind joeg woest door de dennen en sparren die in het Minanter stonden, voor eeuwig gedoemd tot stilstaan, nooit de vrijheid van het bewegen voelen, het gevoel van hardwerkende spieren onder je huid ervaren. Ik opende mijn heterochrome ogen, groen en blauw, en blikte op de rustig grazende kudde in het dal. Vanaf deze helling had ik perfect uitzicht en kon zo gevaar van veraf zien aankomen. Ik keek vredig toe hoe veulens elkaar achterna gingen, zich nog niet bewust van het donkere gevaar dat hier huisde, dat ze zich in de laagste rang van alle rangen bevonden, en dus het meeste gevaar opliepen. Een zucht verliet mijn halfgeopende, witte lippen. Ik wilde al het nieuwe leven behoeden van Avanti en zijn stelletje schimmen. Sinds de verdwijning van mijn mede-leidster Qzarina had ik de taak om de kudde van rang één geheel om mijn eigen schouders genomen, tot nu was die taak op rolletjes verlopen. Het nieuwe rangensysteem in BMH had ervoor gezorgd dat ik van vroegere Bèta naar Councillor van rang één, wat gelijk stond aan die van een leider, was gepromoveerd. Ik was trots op die titel en zou ook zeker de eer ervan niet beschadigd laten raken zoals met mijn vorige titel was gebeurd. De bèta van rang één die een affaire had gehad met een merrie uit rang twee terwijl hij al een relatie had met Faylice. Ik walgde van mezelf dat ik dat ooit had laten gebeuren, al kon het geen volwaardige affaire genoemd worden. Tenslotte had ik nooit ‘het’ gedaan met haar, het was nooit verder gekomen dan een romantische zonsondergang en het gevoel van kleine, fladderende vlinders in mijn buik.
Ik zette mijn grote gedaante met veel souplesse in een draf en draafde kalm de heuvel af, waarna ik me bij het gezelschap van de kudde voegde. Enkele paarden keken op en begroette me zachtjes door naar me te hinniken. Ik knikte enkel vriendelijk en vervolgde mijn weg weer door het Minanter. Ik was geen hengst die uren kon stilstaan, nee, ik hield van beweging, de wind in mijn manen te voelen en de zon die mijn rug verwarmde. Dat was waar ik voor leefde, zonder die dingen zag mijn leven er vast veel troostelozer uit.
Mijn tweekleurige ogen spotte een Amerikaanse zeearend hoog in het luchtruim, een vermoeden borrelde op dat het Leventian’s metgezel moest zijn. Even later verscheen ook de gestalte van de Emperor zelf. “Ik kom melden dat we een locatie hebben van Qzarina, je medeleidster.” klonk de beleefde stem van de jonge hengst. Ik knikte kalm met mijn hoofd, maar tegelijkertijd borrelde een bepaalde nieuwsgierigheid in mijn hart. “Leventian.” sprak mijn stem rustig, mijn ogen en houding straalden de kracht van een ervaren leider uit. “Dat is mooi. Zeer mooi zelfs. Weet je ook of ze ongedeerd is?” vervolgde ik op dezelfde beheerste toon als zonet. Ik wist dat er misschien problemen zouden kunnen komen als Qzarina ook daadwerkelijk terug zou keren naar BMH en haar positie als Councillor zou willen opeisen. Ik was niet bepaald bereid om mijn rang zomaar op te geven, al die maanden van hard werken en het beschermen van de kudde terwijl zij uit het oog was, waren me teveel waard. Oké, ik geef toe dat ik ook een tijdje uit BMH was, maar ik was teruggekeerd, had mijn comeback gemaakt. We zouden wel zien hoe het zou verlopen.
|
566 woorden |
|
