Copyride
Profile
Number of posts : 74
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: New beginning, Vestival ma 24 maa 2014 - 13:25 | |
| 
De lente was aangebroken, vogels tsjirpen vrolijk en vliegen opgewonden door elkaar, druk op zoek naar de beste takjes, zijdezacht paardenhaar en gedroogde bladeren om hun nest te maken. Jonge vogels gingen op zoek naar hun levenspartner. Oudere vogels die deze periode al een hadden overleefd, of geleefd kropen opnieuw samen met hun partner in een splinternieuw nestje, of met een beetje geluk had ook hun nestje het jaar overleefd. Het zou niet lang meer duren voordat hun nieuwe nest gevuld werd met eieren en even later met jonge lawaaierige kleintjes.
De lente bracht vrolijkheid met zich, dat is hoe de meesten het zagen. Nochtans duurt het niet lang eer merries worden opgejaagd, hengsten worden verjaagd en schimmen of andere gemene wezens elke merrie in de kudde proberen te dekken, en haar vervolgens ergens voor dood achterlaten. Alaska besefte maar al te goed dat ze tegen die tijd een paar hengsten rond haar hoef (?) zou moeten winden, die het dan voor haar kunnen opnemen. De blauwe ogen van de prachtige merrie glijden langs de paarden. De ene zag er al sterker uit dan de andere. Wanneer ze een groep paarden ziet die zich verzameld had rond één enkele hengst beslist ze haar lichaam in een draf te zetten en zijn richting uit te gaan.
Aan de kant sist ze venijnig terwijl ze haar ranke lichaam tussen twee paarden door beweegt. Ze houdt halt naast de mooie vosse hengst wiens manen net als de hare een lichtere kleur hadden. Zijn hoge witte benen liepen door tot aan zijn buik, wat Alaska nooit eerder had gezien. Haar ogen kijken de hengst verleidelijk aan, en wanneer ze af en toe met haar staart zwiept doet ze alsof ze gras aan het eten is. Haar gemene, verraderlijke karakter zou hem nog lang niet opvallen, daarvoor moest hij haar een stuk beter kennen, of net niet. Het is zoals je het bekijkt.
|
|
|
|
Banaan
Profile
Number of posts : 1356
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: New beginning, Vestival ma 24 maa 2014 - 19:28 | |
| |
De wind joeg woest door de dennen en sparren die in het Minanter stonden, voor eeuwig gedoemd tot stilstaan, nooit de vrijheid van het bewegen voelen, het gevoel van hardwerkende spieren onder je huid ervaren. Ik opende mijn heterochrome ogen, groen en blauw, en blikte op de rustig grazende kudde in het dal. Vanaf deze helling had ik perfect uitzicht en kon zo gevaar van veraf zien aankomen. Ik keek vredig toe hoe veulens elkaar achterna gingen, zich nog niet bewust van het donkere gevaar dat hier huisde, dat ze zich in de laagste rang van alle rangen bevonden, en dus het meeste gevaar opliepen. Een zucht verliet mijn halfgeopende, witte lippen. Ik wilde al het nieuwe leven behoeden van Avanti en zijn stelletje schimmen. Sinds de verdwijning van mijn mede-leidster Qzarina had ik de taak om de kudde van rang één geheel om mijn eigen schouders genomen, tot nu was die taak op rolletjes verlopen. Het nieuwe rangensysteem in BMH had ervoor gezorgd dat ik van vroegere bèta naar councillor van rang één, wat gelijk stond aan die van een leider, was gepromoveerd. Ik was trots op die titel en zou ook zeker de eer ervan niet beschadigd laten raken zoals met mijn vorige titel was gebeurd. De bèta van rang één die een affaire had gehad met een merrie uit rang twee terwijl hij al een relatie had met Faylice. Ik walgde van mezelf dat ik dat ooit had laten gebeuren, al kon het geen volwaardige affaire genoemd worden. Tenslotte had ik nooit ‘het’ gedaan met haar, het was nooit verder gekomen dan een romantische zonsondergang en het gevoel van kleine, fladderende vlinders in mijn buik.
Ik zette mijn grote gedaante met veel souplesse in een draf en draafde kalm de heuvel af, waarna ik me bij het gezelschap van de kudde voegde. Enkele paarden keken op en begroetten me zachtjes door richting mijn gespierde gedaante te hinniken. Ik knikte enkel vriendelijk en vervolgde mijn weg weer door het Minanter. Ik was geen hengst die uren kon stilstaan, nee, ik hield van beweging, de wind in mijn manen te voelen en de zon die mijn rug verwarmde. Dat was waar ik voor leefde, zonder die dingen zag mijn leven er vast veel troostelozer uit.
Uiteindelijk hield ik halt in het midden van de grote groep paarden, waarbij enkele merries zich rond mij verzamelden en begroetend hun fijne neusjes tegen mijn warme hals drukten. Ik was dit ritueel onderhand wel gewend ook al voelde ik me er nog steeds ongemakkelijk bij, ik hield er niet van om aangeraakt te worden soortgenoten van het vrouwelijke geslacht. Fay was de enige merrie waarbij ik dit zou toelaten en er bovendien ook nog van zou genieten. Het verlangen naar haar warme, zachte neusje die teder over mijn gevoelige huid streek werd met de minuut groter. Ik schudde mijn hoofd van oost naar west, verzamelde mijn emoties bijeen en was daarbij bijna geneigd ze volledig uit te schakelen. Mijn blik viel plotseling op een zweetvosse merrie met intense, blauwe ogen. Ze stond rustig een eindje van mijn huidige positie vandaan te grazen, maar haar verleidelijke blik vertelde me meer dan genoeg. Ik zuchtte diep. Waarom hadden sommige merries het toch altijd op de leiders gemunt? Ondanks haar gedrag stapte ik rustig op haar, knikte moeizaam met mijn hoofd. Ik hield niet van de meeste merries, maar tolereerden ze wel in mijn omgeving zolang ze zich aan de regels hielden en mij met rust lieten. Ik verlaagde mijn grote, knappe hoofd tot halverwege haar ooglevel en blikte gespeeld vriendelijk in haar ogen. “Ik neem aan dat je hier nieuw bent? In dat geval, mijn naam is Vestival, councillor van rang één.” Zo, het standaard welkomszinnetje was er ook weer uitgeperst, met enige moeite. Sinds de grote fout probeerde ik zoveel mogelijk afstand te houden tussen mij en merries. Niet dat het nog als een affaire beschouwd zou worden, ik was inmiddels allang niet meer samen met Faylice, maar in de hoop niet nog een anders hart te breken zoals ik bij haar had gedaan. En stiekem in de hoop dat de vonken ooit nog tussen mij en de roankleurige merrie zouden gaan branden.
|
|
|
