amalé "don't be afraid of the big bad wolf she's just a sheep underneath those teeth" Een crème-kleurige merrie kwam rustig het veld op. Het was winderig, grijs weer en haar haast witte manen waaiden alle kanten op. een gewone, saaie zomerdag die niet al te zomers was. Het was een weer waar ze niet heel veel van hield, maar ze kon er mee leven. De bergen aan haar linkerzijde waren saai en troosteloos. Het bos zag er saai uit en voor de rest was alles kaal, op een paar struiken na. Dus dit was Minanter? Een schrale troost voor wat ze had verlaten. Het gras was bij haar altijd groener aan de andere kant, en als ze er was leek alles verdord. Ze zuchtte en boog zich omlaag om toch even te proeven. Het had wat smaak, maar niet veel. Terwijl de wind verder floot in haar oren ging ze in een draf het open veld af. Open velden waren nooit goed voor haar. Ze voelde zich dan bekeken, en zij was liever degene die iemand bekeek dan zelf bekeken te worden. Ze liet de bergen achter zich en draafde het dennenbos in. Ver weg hoorde ze een rivier kabbelen en ze besefte hoeveel dorst ze eigenlijk had. Ze liep in dezelfde draf richting het geluid en eenmaal aangekomen boog ze zich voorover en dronk gulzig van het koude, verfrissende water. De zomer liet duidelijk van zich wachten hier, maar ze bekeek het woud nu met andere ogen. Overal zag ze kleine bloemen, en zelfs het zonlicht doorbrak het wolkendek even om het woud een andere kleur te geven. Misschien had ze het toch onderschat? Maar hoefgetrappel deed haar opschrikken. Ze was niet alleen. Briesend draaide ze zich om, klaar om oog in oog te staan met de vijand. Alleen was deze nergens te zien.

[sorry voor de kortheid, ik moet hier nog erg inkomen]

Ohh wat was de blauwe maan toch mooi als je vanuit de ogen van de ondode kon kijken. Slijm droop van zijn donkere lippen. Zielloze ogen zochten gretig rond een grijns die sterke hoektanden ontblootte was zichtbaar in het mysterieuze schijnsel van de maan. Een rottende lucht kwam met damp van de reus af zijn prooi was al gevonden, zijn eeuwige kennis over het gebied en diens inwoners was gegrift in zijn geheugen.. "amalé.." Fluisterde zijn stem op de wind kilometers ver naar haar oren.. Ze was nieuw hier en elk nieuw paard verdiende een introductie nietwaar? Maar de maan verlangde naar slachtoffers en tja de leaders zouden hun handen vol hebben aan de kudde dus wat moest kleine ontschuldige amalé nou helemaal alleen doen nu het er in haar eentje op aan kwam? Niets.. ze kon niets doen ze was als een slaaf een pop die bespeeld werd door de meester en heerser over het gebied. Avanti.. Of in dit geval voor haar hij Achilles. The shark, the dark one. Giant iedereen had zijn eigen naam voor zijn rottende lichaam en zielloze ogen. Er was geen diepte in te pijlen net zo min gevoelens al wat er in lag was een hel die in zijn eigen lichaam een feestje hielt. Het was lang geleden dat Achilles zijn ziel had opgegeven aan de duivel en nog geen dag had de schim er spijt van gehad. Hij hielt van de haat die ieder paard voelde. Hij kickte op de geur van angstzweet die zo zoet in zijn neus rook als hij dichterbij zijn slachtoffer stapte. Elke stap weer een hartslag die oversloeg. Elke stap weer een leven dat stopte.. Bloed was zijn eigen persoonlijke drug hij kon niet zonder en hij kon niet met. Hij had zijn manieren lang geleden laten vallen en was een geworden met het beest in hem. Sinds hij schim was geworden was hij nog 20 centimeter gegroeit wat hem in totaal op 230 centimeter zette. Een echte reus op zoek naar zijn standaard dieetje. Bloed.. Ziek grijnsde hij en stapte door de bossen. Hij hoorde haar briezen en de grijns werd nog breder waardoor enkele druppels slijm hun weg naar de grond vonden. "Woeps" Sprak hij langzaam uit en schudde zijn hoofd waardoor druppels doorzichtig slijm in het rond vlogen. Waarschijnlijk haar ook rakend. Hij likte zijn lippen af en hief zijn hoofd. "You know what you say to the lord of death?" Galmde zijn stem monotoon over het kleine veldje en staarde minachtend naar de merrie zij zou zijn nieuwe speeltje worden en god wat had hij zin in dit spelletje..

Een wezen van de nacht, dat was hoe je hem kon beschrijven. 230 Centimeter groot, meer als een meter breed en spieren zoals je ze nog nooit had gezien. Over zijn donkere lichaam liepen diepe wonden die bewoond werden door maden krielend door het gele pus dat uit de wonden liep als de hengst zich bewoog. In zijn kristal witte manen waren vegen bloed aangebracht, opgedroogd en aan elkaar geplakt niet eens de moeite genomen het er uit te halen. Zijn diepe grijns verborg zijn hoektanden niet langer die glimde in het zwakke schijnsel van de blauwe maan. Zijn zielloze ogen speurde naar bloed en zijn neusvleugels lagen ver open alsof hij niet genoeg van zijn eigen rottende geur kon inademen. Het was perfectie in zijn ogen.. Ze gaf een fout antwoord en Achilles begon langzaam te grijnzen. ”Wrong..” Siste hij zacht en schoot naar voren zijn inmens grote wellicht lomp lijkend lichaam snel en wendbaar. Zijn kaken ver opengesperd om in een keer een einde te maken aan haar miserabele leventje. In plaats daarvan ramde hij ze wel door haar nek maar op de perfecte plaats om vitale organen te omzeilen en haar zo omlaag te brengen. Hij liet haar nek los en trapte met zijn hoef op haar nek opnieuw net niet hard genoeg om botten te breken maar wel hard genoeg om haar omlaag te houden. ”Het enige wat je tegen de dood hoort te zeggen is niet vandaag.” Met die woorden verplaatste hij zijn hoef naar haar kaak en duwde haar neusgaten omlaag in het kleine beekje zijn ogen een glans van zijn gestoordheid weergevend. ”So what do you say to the lord of death darling?” Opnieuw hief hij zijn hoofd ten hemel en stootte een lach uit naar de blauwe maan voor hij nog harder op haar kaak duwde zorgvuldig oplettend of ze al water zou gaan slikken in een wanhopige poging lucht tot zich te nemen.