Hard schudde Luzox zijn lichaam uit. Hij hoopte dat eindelijk al het stof van de eeuwigdurende woestijn eens van zijn lichaam kon krijgen. Een langdurige zucht kwam uit zijn longen toen hij weer stevig op vier benen stond. De fijne zandkorreltjes bleven overal in zijn witte vacht zitten, alsof ze zich erin hadden vastgesteld als een vlo op een hond. Ondanks dat de roodkleurige zandkorrels tussen zijn haren zaten, was zijn vacht nog relatief wit. Vorstelijk hief de hengst zijn hoofd weer in de lucht, misschien een tikkeltje dominant. Misschien noemden anderen het liever arrogant, het was een gewoonte geworden. Als de mensen op zijn rug het stuk ijzer in zijn mond aantrokken, was hij wel genoodzaakt zijn hoofd omhoog te gooien. Zijn hoofd laag houden - zoals sommige andere paarden hadden gedaan - was voor hem een not. Hij vond het beangstigend als hij zijn ogen naar de grond had gericht en geen overzicht had. Al zeker niet met al die knallers om hem heen. Gelukkig vonden zijn tweevoeters het niet erg; die hadden het immer te druk met andere zaken.

De stukken ijzer onder zijn hoeven weergalmden luid op de stenen rotsformaties waar hij overheen paradeerde. In een langzame, ritmische tred vervolgde hij zijn weg door het gebied. Het was een bijzonder gebied met al haar rotswanden, hoge bergtoppen en dan ook de naaldbossen die compleet in contrast stonden met de scherpte rotsen. Dat zo'n vredig gebied zich in zo'n kaal gebergte kon verstoppen. Zijn oren puntten zich naar voren en ontspannen liep hij verder. Hij had niet veel te zoeken hier, de enige reden waarom hij hier was, was omdat hij zich genoodzaakt voelde zijn nieuwe thuis te onderzoeken. Het was voor het eerst in zijn leven dat hij zich bij een serieuze kudde had aangesloten. Regels waren verteld, gebruiken enzovoorts. Maar toch was het anders, dat je voor jezelf moest zorgen. Ondanks de tweevoeters geschifte mensen waren, hadden zij wel altijd voor hem gezorgd. Ze hadden hem van eten voldaan, ze hadden zijn vacht schoon gehouden, noem maar op. Voor zichzelf zorgen, ja daar had hij behoorlijk aan moeten wennen. Hij had zichzelf ook verwaarloosd, omdat hij het eerst zelf gewoon niet goed wist. Gelukkig had zijn oerinstinct het overgenomen en nu redde hij zich prima alleen. Het was veel beter bij die tweepoten. Hier kon hij tenminste gaan en staan zoals zijn hartje begeerde. Geen hokjes waar hij in moest staan. Hij rende gewoon de vrijheid tegemoet, waarom had hij dit niet eerder gedaan? De eerste jaren van zijn leven waren gewoon een verspilling geweest.

Een gouden gloed van een opkomende zon werd zichtbaar. De hengst wendde zijn hoofd naar het licht toe, maar wendde die ook meteen weer weg. De gouden bol zorgde voor vlekken voor zijn ogen, en hij vond het niet prettig om naar te kijken. Hoe bloedmooi het soms kon zijn, hoe geweldig het was als de eerste zonnestralen door het gebergte brak en op je rug kwamen te liggen en hoe de zon de schemering liet verdwijnen. Ergens was het een wonderbaarlijk ritueel, het opkomen en ondergaan van de zon, iets dat hij niet kon verklaren, hoe graag hij dat soms wilde. Hij was altijd nieuwsgierig geweest in dingen die men niet kon verklaren, wat hij niet kon begrijpen. Kleine dingetjes, voor hem van grote waarde.

Maar wat hem vandaag meer deed piekeren dan alledaagse dingetjes, waren de wezens die zichzelf schimmen noemen. Hij had verhalen verteld, regels gehoord. "Tijdens blauwe maan ben je in het gebied van je rang." Blauwe maan... Hij had het nog nooit meegemaakt. Hij vroeg zich af of hij het wilde meemaken, of hij niet beter de reis terug door de woestijn kon nemen. Nee, hij vertikte dat. Een zo'n reis was uitputtend genoeg geweest voor hem. Bestonden de schimmen wel echt? Hoe konden ze veranderen in monsters onder de blauwe maan? Of bleven het alsmaar monsters en sloegen ze alleen toe onder volle maan, om het verhaal te versterken? Allerlei vragen spookten door zijn hoofd, hoe kon dit, hoe kon dat? Wat als het niet bestond, dat ze allemaal voor de gek werden gehouden. Hij snoof luid terwijl hij zijn hoofd schudde. Nee, ze moesten bestaan. Leiders logen niet over zoiets, of wel?

De hengst werd ruw uit zijn gedachten gehaald toen een van zijn ijzers geen grip meet vond op de rotsen. Zijn been gleed vervaarlijk de verkeerde richting uit. Kort waaide angst in de hengst op, maar verdween al snel toen hij zich met een rare sprong weer op vier benen wist te hijsen. Zijn neusvleugels stonden open van de korte spanning. In een paar drafpassen draafde hij weg van de voor hem gladde plek, die rotdingen onder zijn poten waren ook nooit te vertrouwen. Nu konden ze niet meer vervangen worden, maar straks viel er een af - dat had hij wel vaker meegemaakt - dan kon niemand een nieuwe halen, dan zou hij voor een tijd mank lopen omdat één been lager zou zijn als die andere. Hij zuchtte, daar moest hij niet over nadenken. Ze zouden er voorlopig nog wel even op blijven zitten, hoopte hij.

(open)

Voor Luzox' ogen doemde het beeld op van een goudkleurige merrie. Hij kantelde zijn hoofd een beetje. Hij snoof eens zacht en bekeek de bewegingen van de onbekende merrie. Hij twijfelde wat hij moest doen, op haar afstappen of gewoon rustig blijven doen waar hij ontspannen mee bezig was. Wikkend en wegend stond hij even stil, terwijl hij naar de merrie staarde. Zijn neusvleugels stonden wijd open gespannen en hij hupte van het ene been naar het andere. Toen schudde hij zijn hoofd, waardoor zijn lange manen verward kwamen te liggen, waarna hij rustig op de onbekende merrie af liep.

De ijzers onder zijn hoeven weerklonken luid op de stenen ondergrond. Zijn zachte, donkerbruine ogen stonden op de onbekende merrie gericht, misschien zelfs geïnteresseerd. Hij was niet het type dat anderen opzocht, maar misschien moest hij eens zijn best doen als hij in een nieuw land, in een nieuwe kudde met onbekende paarden was. Misschien moest hij eens wat informatie bij elkaar scharrelen, opzoek naar datgene wat hem misschien kon amuseren.

Hij hield halt voor de goudkleurige merrie. Hij kantelde zijn hoofd een tikje, waarna hij zijn hoofd liet zakken en naar haar knikte. 'Goedemorgen,' begroette hij de merrie vriendelijk. Een scheef glimlachje probeerde hij op zijn gezicht te toveren. Hij was nooit zo sociaal geweest. Zijn donkere ogen gleden eens over het lichaam van de merrie voor hem. Hij brieste eens zachtjes en richtte toen zijn ogen weer op het dier voor hem. Niet wetend wat hij verder moest zeggen. 'Oh, mijn naam is trouwens Luzox,' krijg hij er een beetje onhandig uit.

[Fluttig, ik moet nog aan zijn karakter wennen]

De onbekende merrie leek te bevriezen toen ze hem had gezien. Ze stond stokstijf stil, op haar ogen na, die hem nauwlettend in de gaten hielden. Hij zuchtte eens diep, maar het weerhield hem er niet van om in een rechte lijn op haar af te lopen. Zijn oren stonden naar voren gespitst, zijn houding was ontspannen. Het enige wat hem misschien angstaanjagend zou moeten maken, waren de littekens die op zijn lichaam waren gebrand. Maar zodra hij bij de goudkleurige merrie was, ontspande zij wat meer. Ze hield hem echter nog steeds in de gaten, zodanig dat hij er zenuwachtig van werd. Wat wilde ze? Enigszins leek dat hem toch te amuseren, en zijn nieuwsgierigheid in deze merrie vergrootte.

Nadat hij haar had begroet, begroette zij hem met een simpel "Hallo". Hij kantelde zijn hoofd een beetje, enkele nieuwsgierigheid blonk in zijn donkere ogen. Ze grinnikte zachtjes nadat hij zijn naam had uitgesproken. Verbaast hief hij zijn hoofd wat hoger in de lucht. Was het nou zo grappig? Ze stelde zich voor, haar naam was lang en bestond uit twee delen. Haar eerste optie om zich voor te stellen was echter Memoria geweest, dus besloot hij haar om haar met de verkorte versie aan te spreken. 'Memoria,' herhaalde hij de naam zachtjes uitgesproken. 'Aangenaam,' zei hij vriendelijk met een knikje van zijn hoofd.

De merrie vroeg of hij een lange reis had gehad. Straalde het zo duidelijk van hem af dat dit voor hem onbekende landen waren. Hij wendde zijn blik af, nadenkend wat hij zou moeten uitspreken. 'Ja, ik heb een lange reis achter de rug,' sprak hij nadat hij vriendelijk eerst zijn blik weer naar Memoria had gekeerd. De merrie straalde enige mysterieuze sfeer uit, waar hij door geamuseerd werd. 'En jij, Memoria, ben jij hier al lang?'

Toen de wind de manen voor de ogen van de merrie wegstreek, zag hij de enge witte kleur die haar oog ontsierde. Zijn kin hief zich iets, misschien verbaasd of geschrokken. Toch hield hij zich kalm, wetend dat het paard voor zich aan één oog blind was. Diepte zou voor haar moeilijk te zien zijn, vandaar dat ze hem zo nauwlettend in de gaten had gehouden. Maar dat de merrie aan één oog blind was schrok hem niet af: Hij zat immers onder de littekens van de vele strijden die hij had meegemaakt.
De merrie antwoordde kort. Een tijdje? Ja, wat was nou weer een tijdje. Hij kantelde zijn hoofd een beetje, zocht naar enige emoties op haar gezicht. Het enige wat hij vond was de blik in haar ogen, die te onduidelijk was te ontrafelen. Vraagtekens ontstonden voor zijn gezicht. Deze merrie was allesbehalve een open boek: Ze was moeilijk te lezen of te ontrafelen. En enigszins kreeg hij meer en meer belangstelling in haar. Ze vroeg of hij haar moest rondleiden, de manier waarop zij hem aansprak was hem niet ontgaan. "Heer Luzox", wat formeel. Haar mondhoeken krulden omhoog. Hij wilde juist antwoorden, toen opeens een witte gedaante - alsof hij uit het niets was ontstaan - uit zijn ooghoeken opdoemde.

Deze hengst was goed in zijn karakter weergeven. Schamper snoof hij bij het uitspreken van zijn eerste zin. Zijn oren schoten vijandig naar achteren. Dat een blauwe maan boven de hemel rees was hem niet ontgaan, maar dat hij zo snel de aandacht had gekregen van deze witte hengst had hij niet verwacht. De hoektanden van de hengst schitterden, hij was goor. Zijn houding gaf aan alle kanten weer dat hij geen goede bedoelingen had, toch bleef Luzox kalm. Zijn hoofd was hoog, zijn oren in zijn nek. Hij had lang gevochten voor zijn vrijheid, en hij zou het niet nu alweer willen weggeven. Hij had er nog niet lang genoeg van genoten.

‘Ook een goedenavond,’ beaamde hij nonchalant. Had hij angst? Die vraag was moeilijk te beantwoorden. Dit paard zou zo zijn dood kunnen veroorzaken, zijn leven van hem ontnemen. Hij was onsterfelijk, maar dat betekende niet dat hij daardoor meteen ook onoverwinnelijk was. Meer paarden waren tussen de klauwen van de schimmen geglipt, hij was van plan dat ook te proberen.
Hij besloot zijn mond niet weer open te trekken, daardoor zou de hengst alleen maar meer lol hebben. Zijn ogen gleden heen en weer van de schim naar Memoria. Zou zij vluchten, zou zij blijven staan. Vluchten noch vechten was een optie; hij was sneller en sterker. Maar blijven staan betekende wellicht zijn dood...

De merrie had beaamd dat ze moesten vertrekken, maar dat was te laat geweest. En alsnog, deze beesten - hij kon ze amper nog paarden noemen en de term schim vond hij een beetje onpasselijk bij de dieren die nog een lichaam bezaten - waren vliegensvlug en konden hem met een paar simpele galopsprongen inhalen.
Memoria raadde hem aan om geen angst te tonen. Kort vlogen zijn ogen naar de goudkleurige merrie, toen op de witte Arabier. Je kon hem nauwelijks nog wit noemen, zijn uiterlijk had hij behoorlijk verwaarloosd en hij zag er ranzig uit. Kennelijk leefden deze dieren op de blauwe maan, keken ze elke maand uit naar het spelletje dat ze konden spelen. Maar ze hadden blijkbaar geen zin om in de resterende dagen zich hygiënisch te houden. Wat zouden ze dan al die tijd doen dat ze "vrij" waren? Maar hij was niet angstig. Hij was wanhopig op zoek naar een plan, maar het kwam niet opdagen. Hoe kon hij zichzelf uit deze waanzin krijgen?

Was Memoria al eerder in aanraking geweest met een schim? Had ze al eerder deze hengst ontmoet, de dood in de ogen gekeken? Zijn nieuwsgierigheid bleef een rol spelen, maar nu vooral op de Arabier voor hem gericht. Waar zag hij de lol in van wat hij was? Waarom was hij geworden wie hij nu was? Was hij misschien eerder een normaal paard geweest, zoals hij en bijna iedereen. Voelde hij überhaupt nog wat anders dan lust naar bloed en haat?Maar deze hengst was waarschijnlijk niet van plan zijn levensverhaal te vertellen.

De witte hengst sprong naar voren, richting hem wel ter verstaan. Uit een reflex deinsde hij achteruit, de scherpe hoektanden vlogen voor zijn gezicht en zijn kaken klapten luidruchtig op elkaar. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. Hij mocht van geluk spreken. Het enige echter was dat hij gefascineerd werd. Als dit zijn dood zou worden had hij in ieder geval een interessante belevenis erbij om op zijn lijstje te zetten.
’Pas op je lichaam, het is het enige dat je hebt.’ De hengst grinnikte bij zijn woorden. De lolbroek.. Hij kantelde zijn hoofd een beetje en keek de hengst aan in zijn lege ogen. ‘Ik zal de raad opnemen, bedankt ..’ de nonchalante woorden dreven door de lucht. ‘Een naam is misschien handig, dan kan ik mijn dankbaarheid misschien wat persoonlijker maken als u dat prefereert?’ Kort keek hij vanuit zijn ooghoeken naar Memoria.
‘Och, wat ben ik onbeleefd,’ sprak hij alsof iets hem opeens te binnen schoot. ‘Mijn naam is Luzox.’ Zijn donkere ogen gingen snel weer naar de arabier. Licht gefascineerd door de bedreigende hoektanden die uit zijn mond staken wat hem deed denken aan een giftige slang.

De hengst stapte nu naar Memoria, terwijl hij enkele woorden zei. Hij onderdrukte het om spottend te snuiven - dat zou hem alleen maar woedender maken. Hij walgde ervan hoe hij met de merrie omging, daarom wendde hij zijn blik kort van hem tweetal af, snel draaide hij die echter weer naar hen toe. Hij moest op zijn hoede zijn voor het beest.
Het beest bewoog zich al snel weer weg van Memoria. ‘De reis is een verrassing’ sprak hij reagerend op de woorden van de goudkleurige merrie naast zich. De hengst bewoog zich toen achter hen, hij volgde hem met zijn ogen. De hengst schopte met zijn voorbeen, waarna hij het woord "lopen" als een bruut bevel siste. Hij rolde met zijn ogen - de hengst kon het toch niet zien - en kwam in beweging. ‘Een alsjeblieft en dankjewel mag er ook wel vanaf komen,’ mompelde hij zacht binnensmonds, bijna onhoorbaar. Hij wist dat hij hen uit het zicht van de kudde wilde hebben, waarvan hij zo af en toe een glimp had opgevangen. Hij keek zijdelings naar Memoria, terwijl hij een zwiep met zijn staart maakte.