De laatste blauwe maan waren bijzonder rustig verlopen. Geen doden, weinig gewonden. De schimmen hielden zich rustig in de bossen. Zelfs Avanti had er niet teveel werk van gemaakt. Maar in plaats van opgeluchtheid hing er angst in mijn lichaam. Wie weet wat ze van plan waren. Misschien allemaal een groot val. De achterdochtige gedachtes bleven keer op keer in mijn hoofd spoken. Met blauwe maan durfde ik geen oog dicht te doen. Bang dat ze hun uitgedachte plan zouden uitvoeren. Geërgerd bekeek ik mezelf in de weerspiegeling van het spiegelgladde meer naast me. Ik bracht mijn lichaam elegant voort, als een echte arabier. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan. Ik moest stoppen met mokken en gewoon blij zijn dat het rustig is gebleven. We zien de volgende blauwe maan wel weer. Al leek de toespraak niet echt te werken, toch probeerde ik alle pessimistische gedachtes te vergeten.

In een vlotte soepele draf bracht ik mijn lichaam voort in de richting van het strand. Ik voelde het zand onder mijn hoeven muller worden. Ze geur van de zoute zee drong in mijn neusvleugels. Enthousiast rende ik het strand op. Wat was het heerlijk hier, hoe lang was het geleden dat ik hier was om te genieten? Te lang in ieder geval. Ik nam mijn tempo terug tot een rustige stap. Langzaam liep ik naar de zee toe. In ruime passen liep ik tot de branding. De golven die tegen mijn benen op klotsten zorgde voor een wild watergevecht. Spetters op mijn vacht glinsterde in de felle zon.

Het strand... De wind die je gedachtes meevoert, die je zorgeloos makt. De eindeloze horizon die je rust geeft, je laat denken dat alles goed is. Het koele water dat je pijn verdoofd. Dit was de plek, de plek waar ik kwam. Het werkte als een drug.

Verzonken in mijn gedachtes staarde ik naar de eindeloze horizon, mijn gedachtes afgesloten. Ik liet me voor een moment van de wereld af glijden. Even gaan angst dat op dit moment een paard werd afgeslacht. Even geen angst voor wat de schimmen nu uitspookte. De wind nam zowel mijn gedachtes als de angst mee, voor een moment.