Madalyn laat haar blik even achter op het parelwitte strand en draaft verder door de duinen richting de grasvelden. Galop was haar allerfijnste gang, ze hield het uren uit terwijl ze sprong naar sprong haar fiere kwaliteiten liet zien. Draf was iets waar ze nog aan moest werken, ze wilde nog sierlijker zijn, nog meer dansen en deze tocht had daar een perfecte gelegenheid voor. Ze had weken dwars door BMH gewaand, het minanter voor een groot deel ontdekt maar vooral had ze door het Orlais gewaand. Langs ieder strand, het was nog niet zo lang geleden dat ze nog midden in de kudde stond, als een van de 100 paarden die zich angstvallig schuil hielden voor de schimmen die tijdens de blauwe maan kwamen. Ze was er klaar mee, ze was altijd zo braaf geweest en netjes bij de kudde gebleven. Maar zo was ze helemaal niet, en in de afstanden die ze had afgelegd was te zien dat ze zichzelf ontplooide, haar echte zelf nu pas tegen kwam. Volwassen was ze echter nog lang niet, ook al zouden bijna alle paarden dat zeggen omdat ze veel gevoel voor verantwoording vertoonde en kalmte uitsloeg. Echter was ze dat helemaal niet, rustig, kalm, koelbloedig lag haar niet. Het was geen spiegel van haar, maar ze was al die tijd zo braaf geweest, zo liefjes en zo rustig omdat ze nooit los heeft kunnen gaan. Ze was juist bruisend met energie, vrolijk en kon geen moment meer stilstaan nadat ze haar benen voor een keer had gestrekt. Stil zijn kon ze ook niet, als ze helemaal alleen was neuriede ze mee met de vogels die dan met haar mee fluitte. Ze hield ervan, ze hield van de zomer en voor haar mocht dat nog eeuwen duren. En zo liet ze haar lichaam in een galop aanspringen, haar favoriete gang. Met plezier en gemak strekte ze die waarna de bergen waar ze al dagen naar op weg was zich hadden laten zien. Ze moest over een flinke kam met de risico's van de schimmen die op de loer lagen op zich.

Voordat ze zich over de bergkam wilde wanen had ze zich voor de nacht gevestigd in een vrij dichte grot. Ze was daar in slaap gevallen, omdat ze zo vermoeid was geweest. De tocht zou echter nog langer duren want na de klif zou ze opnieuw naar een onderdak moeten zoeken om toch nog even haar ogen te kunnen sluiten. Een straal zonneschijn valt op de merrie waardoor ze haar ogen meteen wijd-open heeft. Niet veel langer zet ze haar voor- en achterbenen onder haar massa en weet ze zichzelf weer op haar lange stelten te zetten. Elegant stapt ze uit de grot om weer tegen de bergkam op te kijken. Naar een paar uur klimmen is ze bijna boven, ze had een lager deel uitgekozen waar paarden eerder hadden gelopen, maar als ze links van haar keek leek het een stuk donkerder. Maar hoe risicovol deze reis ook was voor haar, ze wilde het doen. Ze wilde haarzelf ontplooien en bovendien wilde ze groeien en nieuwe gebieden ontdekken.

Dagen gaan in de reis, typ ze niet uit, duurt beetje lang xD

Ze had zich even slapend stil gehouden, het was pikdonker toen ze zichzelf overgaf aan de slaap die het bijna had overgenomen. Als ze haar ogen weer opent springen de kleuren haar netvliezen binnen. Miljoenen bloemen lijken haar te verblinden met hun rode kleur. Ze kijkt haar ogen uit in dit schitterende gebied. Hier was ze nog nooit geweest. Terwijl haar knieën worden vervaagd door de groene stelen met de rode bloemen kijkt Madalyn al weer verder, ze was opzoek naar een leider een alpha of betha. Haar netvliezen speuren de omgeving af waarna ze vaag een silhouet ziet verschijnen. Ze zet haar lichaam in een nog ontwikkelende maar al wel sierlijke draf en houd haar hoofd sierlijk hoofd. Respect staat in haar ogen geschreven, want dat zou ze altijd hebben.

Haar ogen vinden automatisch de prachtige velden weer, en hoe vaak ze ook haar ogen af wendt naar de hemels blauwe lucht die de ruimte weergeeft, de rode bloemen blijven zo indrukwekkend. De felheid van de kleuren weergeeft elke bloem ver in detail, wat ze als individuen er een voor een uit laten springen terwijl ze alsnog voor een geheel gelden. Verder, als ze het haar ogen toch nog even kan afdwingen van de bloemen, staat er een heldere hemel zonder ook maar een vorm van neerslag wat te verwachten zal zijn. Haar benen strekken zich nog uit terwijl ze haar sierlijke draf uit. Een voor een laten ze zich gelden maar blijven toch onderdeel van een machine die haar romp met hals en hoofd voortbewoog. Je had het kunnen vergelijken met de bloemen, elk een fantastisch detail, die, individueel een enorme prestatie leveren maar alsnog samen nog beter werken en tot nog grotere prestaties leiden.

Een zacht kuchje verwijderd haar uit haar concentratie en laat haar nieuwsgierig opkijken. Een lichte glimlach laat haar lippen lichtjes opkrullen. Medegezelschap, want alleen kon ze toch nooit zijn. Een verrassing komt door als ze een gestalte uit de bosjes ziet stappen, en pas in het licht opmerkt, niet dat het haar afschrikt, in tegendeel, haar nieuwsgierigheid laat haar haar achterhand omdraaien om zich naar het gestalte toe te draaien, waarna ze haar volgende conclusie trekt, een hengst. Vast een Alpha of Betha, iets in haar vertelde het, hoe het kwam wist ze niet, maar ze hadden wat over zich heen getrokken, bewust of onbewust. Maakte het wat uit? Nee zeker niet, ze zou het zelfde naar hem vertonen.  Ze wist dat hij haar peilde, aankeek en  vond het nieteens zo heel erg, was het niet wat ieder enkel paard deed? Hij hield zich nog bescheiden door zijn blik snel weer af te wenden. "Hallo daar. Mag ik vragen waarom u door dit gebied loopt?" zijn woorden drongen door de stilte waar Madalyn niet op was gesteld en voelde ook als een opluchting, niet dat het een ongemakkelijke was, maar het was er eentje. Ze laat het even tot zich doordringen en stelt al snel ‘haar’ antwoord in, eerste indrukken zijn immers nooit te vervangen. Een kleine giechel verlaat haar lippen zonder dat ze het tegen houden kan. U. ”Om het te ervaren.” Bracht ze simpel maar krachtig en er was een vleugje van rebelse klanken door haar woorden heen gewoven. ”Sorry? Hoe heet deze hengst tegenover mij nou precies?” Bracht ze een tikkeltje tegen het brutaal aan, het groots respect behoudend. Haar woorden was iets wat ze niet kon laten, terwijl ze de hengst toelaat om zijn grote hals te laten zien laat ze haar eigen dunner worden om met haar hoofd verder naar de hengst toe te strekken, haar hals draagt het perfect waardoor de sierlijkheid in haar hele lichaam een ‘finishing touch’ krijgt. Beleefd was ze vooralsnog geweest, alleen kon ze de rest er niet uit houden, in haar stem, maar niks kwaad om te horen, tenminste was ze van gedachte.

Tot nu toe leek hij nog het meest op een leider, hij was een tikkel terughoudend en bovendien uiterst beleefd, dus volgt ze zijn gedrag op kwa beleefdheid en wend haar ogen naar het donkere bos waar de schimmen zouden moeten leven. Als teken van vertrouwen en als teken dat ze hem niet meteen zou uitleven, maar echt braaf? Nee die tijd was voorbij gevlogen.

Haar ogen leken weer naar de prachtige bloemenvelden getrokken te worden. Alle bloemen met hun ongeloofelijk felle kleur in de prachtige, warme zomerzon. En toch waren ze allemaal in competitie met elkaar, bang voor diegene die hen in de schaduw zou achterlaten. Allemaal wilde ze het beste plekje verkrijgen en het meeste zon willen vangen. Er zaten zwakke bloempjes tussen, die niet mee konden met de kracht van de sterkere, die achterbleven in de schaduw om daar langzaam te verwelken, nee een mooi beeld was dat niet, maar het was slechts de natuur die hier heersde. Was je niet sterk genoeg? Dan kon je vertrekken uit dit leven, een hard levensmotto maar zeker niet oneerlijk. De bloemen lieten haar denken aan de kudde waarin ze geboren was, altijd middenin gehouden om zo veilig mogelijk te zijn, maar misschien was de kudde maar enig fractie veiliger. Als de schimmen hun tactiek goed hadden geregeld dan zou het niet uitmaken of je er midden in stond of ergens anders, als de schimmen het op je hebben gemunt, is er 1 regel, je bent nergens veilig.

De hengst leek zijn lippen te gaan bewegen en zo bracht de merrie haar aandacht weer vol bij de hengst. "Wel mejuffrouw, mijn naam is Vengeance. Ik denk dat ik jouw naam niet gehoord heb, sorry." Een speelse blik verliet haar ogen terwijl ze haar woorden al aan het formuleren was. "Die naam hoor je niet vaak." Sprak je zoetjes. "Ik ben ooit Madalyn genoemd, en sinds dien word ik ook zo herkend." Sprak ze daarna, wederom speels en ook wel rebels, maar de serieusheid stond voorop. Als ze haar neus nieuwsgierig naar voren steekt duikt hij niet wel, iets wat ze niet vaak tegen kwam, maar ze vond het niet erg, en juist aantrekkelijk om haar speelse gedrag voort te zetten. Ze wilde wel serieus genoeg blijven. "Ik ben beta leider van rang drie, kan ik je ergens mee helpen?" Kwamen zijn woorden aan in haar oren. "Ja zeker wel." sprak ze daarna, ook meteen antwoordend op zijn volgende woorden.

Ze dacht even goed na, ze moest het slim kunnen formuleren, maar bedacht zich dat er best een standaart zin tussen kon zitten. "Ik zou mij graag bij deze kudde willen voegen." Waren haar woorden, zorgvuldig gekozen terwijl ze haar benen een voor een eventjes deed verzetten en wat dichter bij Vengeance ging staan.