De zonnestralen van de felle zomerzon prikkelden Vulpes' huid. Met half gesloten ogen gluurde ze vanonder haar lange wimpers door, ze staarde wat doelloos in de verte naar de paarden die voluit stonden te genieten van dit weer. Ergens vond ze het vreemd dat ze het konden. Vrolijk rond denderen over de vlaktes terwijl het licht je haast verblindde en de warmte je langzaam verstikte. De ravenzwarte merrie was vast en zeker een winterpaard, zo ver was duidelijk. Liever geen overtollige stralen die haar zicht belemmerde of zweterige oksels. Liever rilde ze zichzelf warm in hartje winter. Of, in dit weer, zwierf ze ook 's nachts graag rond overheen de vlaktes. Wanneer de hitte nog langzaam na zinderde, je kon het voelen opstijgen uit de bodem maar al bij al was het een frisse, vrije bedoening. 'Gekmakerij,' ze glimlachte niet oncharmant om haar eigen opmerking over dit helse weer. Met een lange zucht, zo eentje waarin je jezelf weer bijeen raapte, draaide ze haar lichaam 180 graden en zette haar slanke lichaam in die typische, soepele draf. Zweven, dansen, huppelen. Het was een beetje van alles in één lichaam gegooid. Hevig, dat vooral. Hevig en vol leven.

Ze liep enkele minuten op zoek naar een stevige, grote boom die haar zou beschermen van de dodelijke stralen. Een boom die op de open vlakte stond, ver weg van het bos. Een eenzame zwerver, een zaadje dat in de loop der jaren verloren was gelopen. Het bos had namelijk een niet zo aangename werking op de ravenzwarte merrie: de drukke, benauwde omgeving werkte haast verstikkend en voerde steeds opnieuw een onwaarschijnlijke druk uit op haar borstkas. Claustrofobisch door het leven gaan was niet de meest fijne gang van zaken, maar na verloop van tijd leerde je er mee leven. Ze was tenminste niet doof. Of blind. Of had maar drie benen. En ze had al haar tanden nog - parelwitte tanden die sterk afstaken tegen haar ravenzwarte vacht. Het viel niet te ontkennen: Vulpes was een prachtige jonge merrie en van op een afstand was ze een heus spectakel om te zien. Maar het is zoals ze zeggen: mooie wateren kennen diepe gronden.

Een eeuwenoude wilg doemde op in de verte en haast ongeduldig repte ze zich erheen om zich vervolgens tevreden statig naast de stam te plaatsen. De schaduw bedekte haar hoofd, hals en schouders terwijl de rest van haar lichaam mocht blijven afzien in de zon. Zo lang ze haar hoofd koel kon houden, kon ze er nog prima mee leven. 'Oh het spijt me.' Vulpes glimlachte gereserveerd terwijl haar blik over een ander paard gleed. 'Ik had je haast niet gezien door die verschrikkelijke zon in mijn ogen.' Natuurlijk had ze hem of haar gezien, maar zoals van Vulpes verwacht zou worden had ze haastig de schaduw opgeëist voordat deze andere ziel dat eerder zou kunnen doen.

OOC: Open voor iedereen c: