Blauwe maan, het waren onverdragelijke dagen voor haar. Niet zo zeer vanwege de blauwe maan zelf, maar het weten dat er een aantal schimmen rondliepen die op haar aasden. Op haar bloed, haar hart maar vooral op haar ziel. Dit alles maakte haar zo langzaam gek, maar ze was niet zo’n merrie die snel achteruit deinsde. Nee, dat zeker niet. Xariv mocht dan wel een stuk sterker zijn dan haar, zolang haar woorden maar krachtig waren. De trauma die afgelopen keer had opgelopen zat nog scherp in haar gedachten, maar dit was ook amper naar achter te schuiven. Xena moest er maar mee leven, het beste ervan maken. En dat probeerde ze ook, enkel ging dat natuurlijk niet zonder obstakels.

Hevig in haar eigen gedachten draafde ze sierlijk langs het bos. Ze had zelf amper door dat ze zo diep in haar eigen gedachten was verdronken, dat ze het konijn wat voor haar stond nog net op tijd kon ontwijken. Geschrokken sprong de jonge merrie opzij, nakijkend hoe het arme beestje tussen een struik schoot en verdween. Haar helder staande ogen schoten terug naar het pad wat ze betrad, haar hoof laag hangend. Dit deed ze vaker, puur omdat ze haar nek zo nu en dan even moest strekken.

De hengst van afgelopen dagen waren moeilijk uit haar hoofd te verdringen. Roque... Ze had nog duizenden vragen, zoveel onbeantwoord. Ten eerste wist ze niet eens of alles wat hij haar verteld had waar was, al vertrouwde ze hem wel. Hij leek niet zo zeer een paard wat zichzoveel leugens voor haar zou ophangen, meer een die zijn woorden zorgvuldig uitkoos. Fijn om mee te praten, hij begreep haar en wist hoe ze zich gevoeld moest hebben. Hij had haar een heel groot gebied van Blue Moon Horses laten zien, het stuk waar zij nooit alleen meer heen had gedurfd. Vroeger had ze dat zonder enige twijfels gedaan, maar na haar ervaring met schimmen leek ze toch een stuk voorzichtiger.

Een zwart gedaante viel op het netvlies van de witte merrie, zo zwart als de nacht. Geen enkel greintje wit was op haar gelaat te ontdekken. Apart, maar o zo sierlijk. Het kwam niet snel voor, dat je paarden ontdekt met werkelijk niets wit. De meeste hadden vaak wel een witte bles of dergelijks, maar zij niet. Ze zag de merrie op haar afkomen, al haar bewegingen volgend. 'Hallo daar,' De stem van haar was warm, een zoals je niet snel verwacht. Xena knikte haar vriendelijk toe, meer als begroeting. 'Ik kon niet anders dan opmerken wat een opvallend vacht-manencontrast je hebt.' klonk haar stem opnieuw. Even trok er een frons over haar voorhoofd, voor ze bereid was hier een antwoord op te geven. ’Gegroet,’ sprak ze, met dezelfde vriendelijke stem als altijd. ’Ik denk dat ik dat maar moet zien als een compliment.’ zei ze en glimlachte in de richting van Vulpes. ’Zulke zwarte paarden als jou loop je anders ook niet elke dag tegen het lijf.’ Het was nog wel het meest in de gecomplimenteerde richting bedoeld voor de merrie. Xena liet haar spieren ontspannen rusten, en haakte haar blik hierna in die van Vulpes.