"I could more easily forgive his vanity

had he not wounded mine."

Het leek een lange tijd geleden te zijn geweest dat ze zichzelf op deze gebieden had geplaatst. Alles leek nog zo vers in haar geheugen te staan. De geuren, de geluiden. Vrolijke veulens die rond huppelde. Oudere hengsten die geamuseerd hadden toegekeken. Maar boven alles. De angst die elke blauwe maan opnieuw verscheen in de ogen van elk paard. Het was een angst die zij maar wat goed had gedeeld. En toch had ze elke maan weer zichzelf aan de frontlinie geplaatst.

Maar wat had ze anders moeten doen? Bijna vanaf het ogenblik dat ze dit gebied binnen was komen wandelen had ze de titel van councillor gekregen en diende zich hier naar te gedragen. Wat had betekend dat ze haar leven zou moeten neerleggen om dat van een ander te redden.

Sinds ze opnieuw terug was had ze echter deze rol uit handen gegeven. Misschien dat een jonger dier het nu beter aan zou kunnen. Niet dat ze echt oud was. Maar ze voelde zich wel minder in verhouding met anderen die nog fris in het leven stonden.

Sky had echter teveel meegemaakt om nog fris en fruitig tegen een monsterlijke kracht te werken. In ieder geval als councillor of leader zoals de 4 paarden nu genoemd werden. Sky vond het fijner op dit moment om achter de schermen te werken. En hoewel ze nu absoluut sterfelijk was, waar de leaders nog de blessing van de guardian hadden vreesde ze toch niet voor haar leven.

Er was niet heel veel meer wat de schimmen haar aan zouden kunnen doen wat niet al gebeurd was met haar. Ze was verkracht en vernederd tijdens haar trainingen door haar bloed eigen oom. Ze had moeten moorden en meerdere malen op het punt gestaan van vermoord worden. En dat allemaal tussen haar eerste en vijfde levensjaar.

Ze was verdwenen en had op zichzelf moeten staan in een wereld waar alles tegen haar was. Maar ze was doorgegaan. Ze had een zoon gekregen van een hengst waar ze niets mee moest hebben en een tweede zoon van een ander monster, een monster dat later de enige bleek te zijn die haar kon redden van haarzelf.

Reducto. Hoe had ze ooit kunnen verwachten dat een beest, wie ze zo erg had gehaten. Haar zo veel liefde had kunnen brengen. Dit was nu zijn gebied. Leider van Rang 4. Maar nergens te zien. Niet dat er nog heel veel kudde paarden waren in rang 4. Hopelijk zou dat snel veranderen. Eerst zou ze haar dochter door de rangen moeten dwingen. Spectre was een prinsesje, die er van verzekerd was dat ze in rang 1 veilig was omdat iedereen van haar hielt. Maar niets was minder waar. Ze was juist om haar afkomst. Omdat ze de dochter van Reducto was een groot doelwit voor de schimmen. Zij moest eerst veilig zijn. Daarna kon Sky haar volgen.

Tot die tijd moest ze er blijven zijn voor haar dochter.. Wellicht was dat wel de rede waarom ze haar rang had opgegeven. Wellicht ook niet.

Zuchtend sloot ze haar ogen en draaide haar hoofd weg om die langzaam omhoog te richten, starend naar de ondergaande zon. Deze nacht zou de maan nog niet vol zijn. Maar het kon niet lang duren. En al wat Sky zich kon afvragen was of haar vader nogsteeds onder de schimmenleiding stond. Was Thriumph nog net zo zielloos.. Of was hij ondertussen dood..

Opnieuw verliet een diepe zucht haar lippen en bracht haar hoofd omlaag terwijl de laatste zonnenstralen leken te verdwijnen. Het zou een lange, koude nacht worden.. En zelfs al was er geen direct gevaar van de monsters van de blauwe maan, kon ze het toch niet helpen met zich afvragen of er iemand zijn leven zou verliezen van de kou of honger..

"I could more easily forgive his vanity

had he not wounded mine."

De stilte werdt doorbroken. Maar ze had de hengst al aan horen komen. Niet zo moeilijk als je liep als een olifant. Zijn openingszin liet haar bijna in de lach schieten. Als ze kon lachen naar vreemden that is.

Koeltjes draaide ze haar hoofd bij en staarde heel even emotieloos naar de grote hengst. "Het sneeuwt." Reageerde ze droogjes op de hengst haar hoofd terug draaiend naar de ondergesneeuwde bodem. "Of gras is tegenwoordig wit."

Wat deed hij hier? Ze herkende hem vaagjes als een eerste rangs paard. Maar had nooit genoeg intresse gehad om zijn naam te leren kennen. Maar nu meneer duidelijk zijn best deed om tegen haar te praten kon ze moeilijk haar lichaam omdraaien en weglopen nietwaar? Dat zou wel heel lullig zijn..

Zuchtend pushte ze zichzelf toch maar zo ver om hem weer aan te staren. "Skyfall." Mompelde ze koeltjes. "Ooit van die naam gehoord? En als we toch bezig zijn. Wat is jouw naam hmm?"