Eerder had Kratos hem al aangesproken, die Aeron. De schim keek neer op de hengst, dat was zeker. Aeron, hij die zichzelf alles toe eigende. Elke merrie. Elke ziel. Hij had lachend toegekeken wanneer de loner, eenzaam als hij inderdaad was, was afgedropen. Maar nu viel alles samen, het hellevuur, de blauwe maan. En de 'toevallige' onmoeting met Aeron. De avond viel over Blue Moon Horses en zodoende had de fries - die er nu een stuk minder friezerig uitzag - zich buiten het bos begeven. Hij zocht hem niet, die Aeron, maar de toevalligheden moesten weer net zo uitkomen dat ze tegenover elkaar stonden.
Kratos was een beest. Letterlijk. De mislijkmakende geur was van mijlenver te ruiken maar dat deerde hem vrij weinig. Hij was snel genoeg om zij die vluchten in te halen. Hij zag er smerig uit, ronduit goor. Aeron zag er ook niet al te prettig uit, maar in Kratos' ogen ontbrak de hengst voor hem alle kracht die dat 'smerige' tot zijn recht zou kunnen brengen. Alhoewel de geur hen omringde was de fries gehuld in eeuwige duisternis. Het geknars van zijn tanden was echter wel hoorbaar, een scherp alles-doorborend geluid dat langzaam aanzwol tot het bijna oorverdovend was. Mocht hij niet reeds al enkel met vel en pezen aan elkaar hebben gehangen dan was zijn kaak zeker gebroken geweest. 'Wel...' een zieke grijns krulde rond zijn lippen, een grijns die vele dingen kon betekenen. Hij kon vermaakt zijn door zijn aanwezigheid, door het besef dat ze zo meteen in de clinch zouden liggen en dat Kratos sowieso zou winnen. Aan de andere kant kon hij even goed verveeld zijn, en greens hij enkel uit eigen belang, om de hengst voor hem maar een beetje te entertainen tot hij zin had om aan te vallen. Ogen die zachtjes blinkten kwamen tevoorschijn en wanneer ze elkaar uiteindelijk oog in oog staan werd de grijns op zijn gezicht enkel breder.

'We meet again,' kraakte hij door de stilte. 'Ik dacht dat jij wel al lang van kant zou zijn.' vermaakt rechtte Kratos zijn hals waardoor hij een heel eind boven Aeron uit kwam. 'Maar het is zoals ze zeggen, onkruid vergaat niet. Al ben je wel op de goede weg.' Nu begon het hem te vervelen. 'Zeg eens wat,' Kratos' ogen flikkerden nijdig op, ogen waarachter een storm begon te woeden. Het verlangen om gewoon met een paar klappen de hengst tot zijn einde te brengen brandde onder zijn huis en liet hem zachtjes sidderen van ongeduld. Schuim dat zich al een paar dagen rond zijn lippen had gevormd viel nu met een enkele vlok naar beneden.

Een zachte, spottende grijns speelde rondom Kratos' lippen. 'Lef heb je wel. Al gaat dat in deze situatie niet veel helpen, verloren ben je toch.' Hij negeerde de woorden van Aeron vrijwel volledig. Waarom zou hij ook maar omkijken van wat hij zo nijdig loopt te vertellen, Kratos wist dondersgoed dat hij Aeron aan kon. Wat E'ves betrof, dat was Avantis probleem. Hij was hier enkel om storende elementen van de scene te verwijderen. De grijns die voorheen zo onopgemerkt op zijn gelaat speelde werd groter met elk woord dat door zijn hoofd kronkelde, een storm die weigerde te gaan liggen. Ieder ander zou gek worden van een op hol geslagen gedachtengang maar Kratos genoot zienderogen van de chaos. 'Maak je geen zorgen, ik ben niet iemand die je laat leiden. Ik hou het graag proper. We willen geen onnodige vlekken maken natuurlijk.' Een kil, vreugdeloos lachje weerklonk in de leegte. De ironie. Hij was langzaam van binnen uit weg aan het rotten en hij 'wou geen vlekken maken'.

*Sorry maar ik móet hem vermoorden van Avanti ik mag/kan niet weigeren.

Een scherp lache verliet Kratos' lippen en gespeeld spijtig schudt hij zijn hoofd. 'Ik weet niet waar ik het meer van op mijn heupen krijg. Je gezicht of je attitude. Maar ze staan beide niet op mijn lijstje van favoriete dingen.'
Als bij donderslag kreeg de fries een brede grijns op zijn gezicht, zo'n grijns die nooit wat goeds voorspelt. 'Jij hebt een zoontje he?' Geamuseerd beet hij op zijn onderlip. 'Ik denk dat ik daar wel wat mee kan.' Zijn woorden over hoe geweldig hij zichzelf achtte zorgde ervoor dat een nog scherpere, hardere lach door de lucht galmde. 'Aeron, jongeman. Ik kan jou aan met mijn ogen dicht.' En dat was geen fabeltje, maar dan nog. Geen tijd te verspillen, geen energie te verkwisten. Onaangekondigd schiet de friese hengst naar voren en boort zijn tanden in diens hals, vlak achter zijn kaak. Met een forse beweging trakt hij ze er terug uit, de lap vlees die het met zich meenam spuugde hij nadien voor zijn voeten.

'Prima prima,' wuifde Kratos zijn woorden weg. 'Hoe meer paarden jouw jongeling afmaakt hoe minder wij er moeten doen, dankjewel.' Hij sloot even zijn ogen, zijn oren spitsend om eventuele aanvallen toch maar te ontwijken. Kratos vernietigen? Grapjas. De enige die de mogelijkhad om hen te vernietigen zou eventueel E'ves zijn, en in zijn eentje haalde hij dat toch niet. Eigenlijk wou Kratos lachen tot hij niet meer bij kwam, hem uitlachen, hem vertellen hoe idioot de hengst wel niet klonk. Zijn woorden waren de woorden van iemand die vijf uur in de zon had gestaan en geen idee had wie of wat hij was. En Kratos was er best wel zeker van dat Aeron dat ook niet wist.
'Ach, vertel de duivel dat Avanti de groetjes doet. En vernoem mijn naam ook even.'