Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Enkele dagen liep ik nu rond, ik had veel van mijn lichaam gevraagd en nu was het op. Ik was moe, kapot, fysiek en mentaal. Na alles wat er gebeurd was heb ik jaren rond geslenterd, nooit had ik meer gelachen. Na de geboorte van Falyn, het enige wat ik mee kon geven was zijn naam, was ik vertrokken, ik had nooit een andere keus gehad. Nooit was ik alleen met hem geweest en ik wist dat de enige reden dat ze me in leven hadden gehouden was zodat ik hem door zijn eerste levensdagen kon helpen en ik wou wat er daarna gebeurde niet afwachten. De dag staat als de dag van gisteren in mijn geheugen gegrift. Hij lag te slapen, hoe ik naar hem keek en daar mijn eigen vlees en bloed zag, maar ik wist dat ik hem niet zou kunnen redden, ik kon in mijn toestand niet voor hem zorgen en dit was de zwaarste keuze ooit geweest. Ik liet hem achter, achter bij hem die... Alles beter dan te weten dat hij het niet zou overleven, hier zou hij leven, geen goed leven, maar als hij veel van mij had mee gekregen zou hij er ooit komen en daar vertrouwde ik op. Mijn laatste lik over zijn tedere hoofd, een traan die volgde en hoe ik hem toen achterliet, met een enorm tempo en zonder ooit over mijn schouder om te kijken, bang voor wie er op mijn hielen zou zitten. Ik had het overleefd, maar altijd was ik op mijn hoede gebleven voor wie of wat mij zou willen of kunnen volgen. Ik was anders, niet meer zoals ik eerst was, die lieve, naïeve merrie met status en wist waar ze voor stond. De manier waarop mijn familie was vermoord, mijn veulen bij me weg was, hoe ik in de tijd erna ben behandelt en hoe degene die ik vertrouwde ons verraden hebben, me in de steek hebben gelaten, het had me verandert. Door het vele reizen was mijn lichaam sterker en enkele littekens zaten over mijn lichaam verspreid. Mijn manen en staart waren enorm gegroeid, maar de glans die ooit in mijn vacht zat was ik kwijt geraakt. Maar bovenal, de glans in mijn ogen was verdwenen en nooit had ik meer gelachen. Ik was slecht van vertrouwen en bijna duf te noemen op sommige moment, ik zat gevangen in mijn eigen verleden en kon maar niet verder. Mijn hoofd hangt laag, mijn ogen half gesloten, mijn hoeven die schrapen over de grond, omdat ik de kracht niet meer heb mijn benen goed te ondersteunen. Mijn oren hangen naar achter en mijn lange manen wiegen mee op het ritme van de wind. Ik kon even niet meer, al enkele dagen liep ik nu zonder te stoppen, enkel om wat te drinken of te eten. Wanneer ik een stem naast me hoor ben ik plots weer klaar wakker. De aanwezigheid van een paard was me gewoon volledig ontgaan en ik spring met een ruk opzij, de adrenaline giert door mijn lichaam en als automatisch schieten mijn oren in mijn nek. Enkele seconden word ik verblind door de zon en zie alleen de omvang van een paard, groter dan ik, wanneer ik weer normaal kan zien laat ik mijn ogen over zijn lichaam glijden, een witte hengst stond voor me, groter en ongetwijfeld sterker dan ik. Wanneer ik zijn blik opzoek verstar ik, ik kende hem..

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Het bloed over de wanden, bloed dat langs mijn lichaam glijd, ik lopend naast de hengst, we gaan richting mijn familie. Ik ruik bloed, zweet, ik verstar en de tranen beginnen al over mijn ogen te lopen bij alles wat ik zie. Ik hoor Sylver, zie in een flits E'vesdar en daar mijn vader, door bloedend, bruut vermoord, net als iedereen in mijn familie. De tranen lopen over mijn wangen en luid gelach en gebrul weerkaatsen tegen de wanden van wat mijn thuis hoort te zijn. Ik voel hoe mijn geest zich afsluit, afsluit van alles, ik hoor niks meer, sluit mijn ogen en begin te gillen, maar zelfs mijn eigen gegil hoor ik niet. Mijn eigen pijn is opeens verdwenen, maar toch merk ik hoe mijn benen onder mij het begeven en hoe ik met een smak op de grond val. Ik weet dat ik val, maar bewegen kan ik niet en voelen doe ik het ook niet. Alsof ik zelf, als de rust zelve van een afstand sta toe te kijken hoe alles gebeurt. De stem van dit paard had me gewekt uit mijn nachtmerrie. Een die nooit zal verdwijnen en me elke nacht weer op kwam zoeken. Mijn blik liet hem niet los en mijn verwarde blik maakte al snel plaats voor een hele mix aan gevoelens. Woede, angst, wraak en vooral heel veel verdriet. Ik was gebroken en hij had er onderdeel van uit gemaakt, hoe hij voor mijn ogen mijn vaders leven ontnam en nu stond hij voor me, te schaterlachen nog wel! Nog steeds weet ik niet wat ik moet doen en mijn houding blijft dan ook onveranderd, zolang hij niks doet, ik ook niet. Wat deed hij hier verdomme? Hij had kunnen blijven, als degen die de grote leider had vermoord kon hij hoog komen in de 'nieuwe' kudde. Was hij verstoren? Ongetwijfeld niet, en dan besef ik het. Was dit zijn opdracht, de taak volbrengen? Ik was gevlucht, had mijn lot omleid en was aan de dood ontsnapt, kwam hij de klus afmaken? Paniek sloeg even in mijn ogen toe, maar goed wist ik dat te verbergen. Wat deed hij heer, wat wou hij? Niks zei hij, hij stond alleen maar stom te glimlachen, ongetwijfeld blij dat ie me gevonden had. Het genot in zijn blik wanneer ik hem herken bezorgt mij rillingen, ik zag genot in zijn ogen, dit plezierde hem. Ik wou rennen, vluchten, wraak nemen, maar weet dat wat ik ook doe, voor mij zal het niet goed uitpaken, tenzij hij was verandert, iets wat te zien aan de blik in zijn ogen niet het geval was. Mijn blik laat hem niet los, gericht op zijn ogen zonder echt mijn blik in zijn ogen te boren, bang voor het antwoord wat ik daarin zal vinden... * aah, dankje! Dit vind ik stiekem heel leuk om te horen, want ik kijkt altijd op tegen die lange en mooie berichten van jullie <3

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Het beeld van de avond kon ik zo voor me halen en ook nu als automatisch gebeurde dat. Het was geen herinnering, geen film, maar meer een soort foto. Een foto waarbij alles stilstond, omdat mijn hart stilstond, maar alles om me heen kan ik zien, mezelf kan ik zien. Een foto waarbij ik als buitenstaander naar het beeld kijken, een momentopnamen en van alle paarden in de foto de gevoelens kan peilen. Ik zie hoe ik sta, enkele hengsten en merries om me heen, mij vasthoudend, de hengst, daarvoor nog de persoon waarvoor ik gevoelens kreeg lachend naar me kijkend, lachend van genot om het leed wat ik ervaarde. Ik, alleen maar oog voor wat er recht voor me gebeurde, papa... Daar lag hij, onder de bebloede hoeven van een witte hengst, Quicer. En hij die dat had gedaan, stond nu voor me met een grijns en vroeg simpelweg hoe het met me ging. Hoe het met me gaat? Wat denkt ie zelf, zij hoe ik erbij stond, mijn lichaam, mijn vacht, mijn blik, zei dat allemaal niet genoeg? Volgens mij vroeg hij het ook niet echt aan mij, hij wist ontzettend goed hoe het werkelijk met me ging. De vraag was voor het beeld, om te zien hoe het me zou kwellen, het zou hem meer genot geven om te zien hoe ik moest leiden. Al snel was te merken dat ik het bij het goede eind had, wnat het idee dat hij wachte op een antwoord had ik niet. Even kom ik kort omhoog en knal hard op de grond, woest zwaai ik met mijn staart heen en weer en dat samen met de wind is het enige geluid wat onze stilte verbreekt. Mijn blik blijft op de zijne gericht, ik wou niet weer angst of verdriet voelen en dat zorgde ervoor dat er woede in mijn ogen te lezen was. Oren die niet verder naar achter konden, tanden ontblijt en alles op spanning. Ik kan hem niet loslaten, maar wil van hem weg. Als ik zou aanvallen, zou hij me vermorzelen. Zijn grootte, zijn spieren, hij kon me makkelijk aan. Mijn vader had zijn leidersfuntie destijd verdient met een groot deel van zijn kracht, maar vooral zijn oprechtheid, respect, liefde en een juiste manier van leiden waarbij iedereen gelukkig kon zijn. En deze hengst hier voor me, had dat afgenomen en als hij mijn vader aankon, kon hij mij met gemakt aan. Vluchten? Ik was zwak en vooral uitgedroogd, met twee passen zou hij me ingehaald hebben. De reden dat ik hier zo blijf staan, mijn ogen nog steeds gericht in de zijne. 'Wat wil je?' vraag ik zacht en kil. In werkelijkheid was ik doodsbang voor het antwoord, maar dit zou ik niet laten zien en woest bleef ik daarom naar hem staren.

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Mijn ogen blijven op de zijne gericht, maar er niet in geboord, bewust probeer ik zijn blik niet te lezen. Bang voor het antwoord wat ik in zijn ogen zal vinden staar ik er maar duf naar, iets wat voor mij genoeg is. Ik kan zijn wat ie doet en hem in de gaten houden, maar wat hij van plan is hoef ik nog niet te weten. Zijn woorden glijden langzaam naar binnen en enkele secondes laat ik het nog een keer ronddraaien in mn hoofd. Betere momenten om zoiets te vragen? Voor een paard als hij was er nooit een moment om dit te vragen en even vernauwen mijn ogen zich en word mijn ademhaling zwaarder. Woest keek ik hem aan. Wanneer ik zijn uitdagende blik voel branden en zie lachen laat ik mijn blik verslappen en sla hem enkele secondes af. Hij heeft precies waar ie me hebben wilt, ik hapte perfect. Mijn ademhaling word weer rustig en een diepe zucht verlaat mijn lippen als ik zijn ogen weer opzoek. Ik had hier geen zin meer in. Al snel hoor ik de reactie op mijn vraag. Ik vroeg wat ie wou en hij antwoord zojuist dat ie niks wou. Athans, hij zei het niet in die woorden, maar indirect kwam het daar wel op neer. Athans als ie het meende en niet weer eens een spelletje speelde. Zou het betekenen dat ik nu weg kon lopen? Omdraaien en veilig weglopen? Ik had voedsel en vocht nodig, maar dat wou ik hem niet laten zien. Tuurlijk kon ik niet zomaar weglopen, zo was hij niet en zo zou hij ook nooit worden. Toch laat mijn blik de zijne nu niet los en worden mijn ogen wat helderder. 'Laat me dan met rust.' zeg ik zacht, maar kil en nu was het mijn beurt om zijn ogen te doorboren. De haat die ik voor hem voelde was enorm en nu kon ik het hem voor het eerst laten zien, mijn blik moest genoeg vertellen, als hij uberhoud bereid was die te lezen. *sorry, inspilooos!

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on De grijns op zijn gelaat is blijkbaar met geen mogelijkheid weg te werken, iets waar ik me enorm aan begin te ergeren. Die zelf ingenomen grijns, alsof hij alles beter weet, het beste is en onoverwinnelijk. Je kan duidelijk zien hoe hij ervan geniet om andere pijn te doen en ze volgens te kwellen en in zijn greep te houden. Zelfs als ik mijn tanden in zijn richting druk en hij zijn hals net op tijd opzij doet blijft de lach om zijn gezicht staan. Geen woede, geen verbazing, gewoon plezier. Zelf heb ik het idee dat ik momenteel niet te voorspelbaar ben, maar die kotsmakende grijns geeft me het idee dat ie me precies heeft waar hij me hebben wilt en het maakt me alleen maar kwader. Zijn woorden, lieverd. Waar heeft die het gore lef vandaan. Mijn oren gaan volledig plat in mijn nek, verder kunnen ze niet en mijn ademhaling word onrustig, mijn borst gaat op en neer en mijn neusgaten worden groter. Hij maakte me kwader dan ik in lange tijd geweest was en ik merk dat mijn spieren zich meer en meer beginnen te spannen. Enkele seconden lijkt hij te denken en zijn woorden verbazen me. Als je weg wilt, voel je dan vrij om te gaan. wat was hij voor idioot? De ene x mocht ik niks en nou mocht ik alles. Verbaasd en verwart schiet een oor opzij, vragend en twijfelt of ik het wel goed gehoord had, maar al snel schiet deze weer plat in mijn nek. Zijn woorden weerhielden me ervan om hem aan te vliegen, iets waar ik enkele secondes nog volledig voor instaat was, ookal had ik nooit kunnen winnen, hij had zelfs mijn vader aangekund, maar hij maakte me zo kwaad bij elke gedachten. Ik zie dat hij zijn ogen sluit en draai me om, ik zet mijn lichaam in een krachtige stap, ik wil sterk lijken, maar dat ben ik niet. Ik ben mentaal op en ook fysiek was ik bijna op. Ik had vocht en voedsel nodig en hier blijven staan zou er voor zorgen dat ik niet lang meer op mijn benen zou blijven staan en ik moest hier dus weg. Nooit zou ik mijn vijand de rug toe gekeerd hebben, maar mijn gevoel vertelde mij dat ik dit nu moest doen. Toch blijf ik volledig gespannen en op het moment dat hij beweegt zal ik dit gelijk weten. Na enkele meters van hem verwijdert te zijn en wetend dat hij niet volgt en uberhoud twijfelend of hij me wel nakijkt voel ik dat de kracht uit mijn lichaam wegtrekt, de woede blijft, maar ik voel me minder sterk. Dit akkefietje had me uitgeput, weer een stukje ziel kwijt en mijn lichaam had zich meer ingespant dan dat het had moeten doen. Ik wil mijn voorbeen neer zetten en al snel merk ik dat ik erdoorheen klap en met smak kom ik op de grond terecht. Met een ruk en een sprong weet ik mezelf echter weer op vier benen te zetten en ik sta gelijk te trillen op mijn benen, mijn ademhaling onregelmatig. Ik knijp mijn ogen dicht, ik moet doorzetten! Ik moet dit doen. Langzaam plaats ik weer een voet naar voren, volledig geconcentreerd op mijn stappen en doelgericht ga ik richting een grote plas water, Quicer even volledig vergeten, ik moest aan mijn lichaam denken. *Die Quicer! <3

Wat zou Quicer nu volgens het verhaal moeten doen? Hij laat haar dus gaan, opent nog even zijn ogen en ziet haar vallen. Hij wil naar haar toeschieten (hij stelt zichzelf weer de vraag wat er in godsnaam aan de hand is in zijn hoofd) maar doet dat uiteindelijk niet. Hij stapt dus van haar weg.

Openen we dan gelijk een andere disc of laten we het even bezinken? (Ps: ze heeft nu wel niet 'Ik haat je!' geschreeuwd [à] Maar ach, is niet zo erg ^^)

Ik hoor het wel x

Ik dacht iets in de trand van, automatisch springt ie haar kant op, zij schreeuwt iets in die richting en dan vertrekt ie. dan nieuw topic?

Hij springt haar kant op voor..? xD

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Ik open mijn ogen, klaar om door te zetten, het water was in zicht, nog enkele meters van me verwijdert, ik moest dit doen ik kon dit. Ik had al zo veel overwonnen en overleefd dat dit niks was. Wanneer Quicers geur mijn neusgaten bereikt schieten mijn ogen vuur, zijn geur was dichtbij en ik hoor hoefgetrappel op de bodem. Zacht trilt de ondergrond ik weet dat hij me nadert, mijn oren schieten in mijn nek en ik sta klaar voor een aanval, ik moet me verdedigen met alles wat ik in me heb. Hier wachte hij op, het was een spel, ik was zwak en dat wist hij. Nu was voor hem het moment er gebruik van te maken, nu ik niet zwak was hoefde hij alleen nog maar de genade klap te geven en zijn taak was ongetwijfeld volbracht. Wanneer ik zijn woorden hoor is het echter totaal anders dan ik had verwacht, het was geen aanval. Gaat het wel met je? ik geloofde mijn oren niet. Voorzichtig en aarzelend haak ik mijn blik in de zijne, de blik in zijn ogen was, was zo anders. Bijna opecht leek het wel, alsof hij zich echt zorgde maakte en totaal niet bezig was met hoe hij me af kon maken of alles nog eens vertrappen. Ongetwijfeld maakte hij het spel nog wat leuker, een kwestie van vertrouwen winnen, om dat dan te gebruiken en het nog drie keer harder tegen me te gebruiken. Onbekende hengst had het zo gedaan en dit was vast een leuk spelletje, het verleden zich in een verkleinde versie herhalen. Mijn ogen boor ik in de zijne en ondanks de oprecht blik roepen zijn ogen herinneringen op, het zijn dezelfde ogen die op de beruchte dag lachend naar me staarde, mijn vader onder zijn bebloede hoeven en die ogen die vol genot de mijne doorboorden, dat was hoe hij werkelijk was geweest en altijd zou zijn. Altijd zal hij zo zijn, het paard dat andere moord, marteld en nog meer ondenkbare dingen doet die me teveel pijn doen om aan te denken. Hij is het type dat het allemaal doet en het nog leuk vind ook. Ik had het gezien, hij had bewezen dat hij zo was en dat maakte dat dit paard de rest van zijn leven ongeloofwaardig zou zijn. Al zijn woorden en daden zouden een dubbdele betekenis hebben en een ander doel dan hij zal vertellen. Enkele secondes wend ik mijn blik af, moed verzamelen, de gedachten, het beeld van hem en papa weg duwend naar de achtergrond. Mijn spieren spannen zich, mijn hoeven boren zich in de bodem en mijn oren zo strak mogelijk naar achter, mijn tanden ontbloot en het wit van mijn ogen is duidelijk zichtbaar. 'Ik haat je!!' het is geen zachte toon dit keer, ik schreeuw het, zo hard als ik kan, een al frustratie en gevoel.

Oké, nu stapt Lerav dus van haar weg, hoef ik geen bericht voor neer te schrijven, hij rent gewoon diep geraakt weg.. Pampadam, start ik nieuwe disc dan? ;')

Ja, dat doet 'Quicer' :p
Isgoed

Lye'et Already broken, already gone. Already know you're moving on Mijn hoofd geheven in de wind, mijn oren lusteloos naar achter en mijn stappen krachtig. Ik was hier nu enkele maanden en mijn krachten had ik volledig teruggevonden. Ik was weer op gewicht, maar mijn levenlust wat nog niet terug gekomen en dat zou ik nooit gebeuren. Nog steeds had ik niet gelachen, niet gehuild en was mijn vacht duf. Dat ik mijn krachten zo snel had terug gevonden was mede dankzij E'vesdar. Sinds ik hier was had ik veel bekende gezien. Altijd had ik iedereen gemeden, was ik gevlucht voor alles en was het me gelukt om te zorgen dat mijn verleden me niet in zou halen. Maar sinds ik in dit gebied was, was het al drie paarden gelukt om me op te zoeken. Eerst Vesperon, waarvan ik altijd had gedacht dat hij goed was, maar ineens stemmingwisselingen had en mij de schuld gaf. Iets wat misschien ook wel terrecht was geweest. Was het mijn schuld? Als ik niett met onbekend was gegaan, dan was er ook niks aan de hand geweest, niemand bij mijn familie, niet bij mij en dan zou de kudde ongedeerd gebleven zijn. Ik schud wilt met mijn hoofd en probeer de gedachten uit mijn hoofd te zetten, het was dan wel waar, maar eraan denken kwelde me en dat was iets waar ik nu geen behoefte aan had gehad. Dan had je nog E'vesdar, mijn lieve E'ves. Al die tijd dacht ik dat hij in het complot had gezeten en toen stond hji daar zo voor me. Al mijn woede, verdriet, maar ook zo vertrouwd. Nu waren we samen, niet samen als in een stel, maar we zouden voorlopig niet ver van elkaar vandaan gaan. Hij zou me beschermen en bij me blijven, maar of ik dat echt wou? Ik wou het wel, maar alleen als zijn redenen goed waren en ik had meer het idee dat hij het deed omdat hij zich verplicht voelde. En dan was er nog Quicer... De eikel, de lul. Hoe hij zo voor me stond, de foto van de beruchte dag schoot in mijn geheugen. Hoe ik daar stond, na alles was onbekend net met me had gedaan, mijn familie vermoord te zien woorden en daar was mijn vader. De paniek in zijn ogen, de pijn in zijn blik toen hij zag wat me was aangedaan. Ik wou schreeuwen, maar niks lukte, want mijn adem werd gestokt. Doordat Quicer hem voor mijn ogen van zijn leven ontnam, een beeld geschrift op mijn netvlies en het enige waar ik Quicer mee in verband breng. Zo'n drie maanden geleden was hij er, stond hij voor me, schoot me zelfs te hulp toen ik niet meer kon! Ik wou zo snel mogelijk weg hier, maar E'ves zorgde ervoor dat ik was gebleven en van Quicer had ik geen teken meer gezien. Krachtige passen bewegen mij voort, het verse gras dat knerpt onder het gewicht van mijn hoeven. Ik snuif diep, ik genoot zo van de lente. Het gebied kende ik onderhand op mijn duimpje, in mijn jaren van overleven had ik mezelf altijd geleerd alles te kennen en onthouden, voorbereid op wat er kon komen. Doelgericht maken mij stappen zich in de richting van het meer. Ik had behoefte aan een lekkere dorstillende vloeistof en misschien nog wel een lekker bad ook. Ik schud even met mijn hoofd en mijn manen glijden rommelig over mijn hals als het meer in zicht komt. Met rare bewegingen zie ik een paard in het water en met een sprong wil ik er naar toe versnellen, maar na twee passen sta ik gelijk stil. Mijn spieren spanning, mijn ogen groot, oren in mijn nek en mijn borstkas gaat heftig op en neer door de intense ademhaling. Zo sta ik tussen de bomen, verstijfd, volgens mij had ie me niet gezien. Het was verdomme Quicer die zich daar bevond, nadat ik geschreeuwd had ik haat je had ik hem niet meer gezien en nou stond hij op tientallen meters afstand en was E'ves niet in de buurt.

Sorry, maar ik heb echt geen inspiratie. Ik ben uitgeput van de lange werkweek, elke dag om 5.00 opstaan, ik heb al een koortsblaar en ben lijkwit. Heb tevens ook een slag in mijn ribben gekregen van mijn paard in de weide gisteren, en het doet ook verschrikkelijk veel pijn. Ik vermoed gekneusde ribben.. Al meerdere keren kwam ik naar deze disc om te antwoorden, maar telkens wanneer ik wil begin te schrijven lukt het me niet.. Het spijt me zo

Upje ^^