those who are born for greatness...

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Zijn rechterachterbeen gleed weg op de kale, gladde rotsgrond van de berg en een uitstekende rotspunt liet een spoor van bloed achter op zijn lichte vacht. Hij vervloekte zichzelf om deze onvoorzichtigheid en plaatste zijn hoef op steviger terrein. Voorzichtig, testend, strekte hij zijn achterbeen en plaatste zijn gewicht van links naar rechts om te controleren of de wond slechts oppervlakkig was. Toen hij geconstateerd had dat dat zonder meer het geval was, zette hij zijn afdaling voort. Zoals gewoonlijk kostte de afdaling hem meer moeite dan de beklimming, maar toch was de tijd die het hem kostte om beneden te geraken opmerkelijk gering. Het mocht duidelijk zijn dat dit iets was waar hij ervaring mee had.

De gestalte van de hengst was niet bijzonder opvallend: hij was niet bijzonder groot of gespierd. Zijn bouw neigde naar rank, zijn hoogte naar gemiddeld tot klein voor een hengst. Hij had een slanke hals en een fijn gevormd hoofd. Dunne maar lange manen die in smalle dreads over zijn hals vielen. Wat hem anders maakte was zijn geoefende manier van bewegen en de subtiele spieren die als staalkabels over zijn lichaam liepen. Een enkele blik was genoeg om in te zien dat dit een krijger was: iemand die geboren en getraind was om te vechten. Dit was een jager, mogelijk zelfs een moordenaar. Wat aan hem opviel was de kleur van zijn ogen – ze hielden het perfecte midden tussen groen en blauw –, van zijn vacht – de hete gouden kleur van zand in de laatste uren van de zon –, de groene en blauwe glaskralen in zijn manen en staart. Maar meest opvallend van al waren de vier littekens aan weerzijdes van zijn schoft: niet zozeer groot, maar wel dik, al was de kleur bijna net zo licht als zijn vacht.

Eenmaal bij de grens van het naaldwoud gekomen, werd de berghelling minder stijl, maar de hengst behield hetzelfde, haast langzame tempo. Hij wist als geen ander dat de bomen hem de mogelijkheid tot snel draaien en wenden benamen en al hoewel het zicht niet het zintuig was waar hij op vertrouwde, werd die door de de vele begroeiing nog verder verslechterd. De geur van andere paarden dwong hem echter om zijn afdaling door dit dennenbos voort te zetten: alhoewel er hier zo nu en dan een paard kwam, vertelde de lichte geuren hem dat dit een uitzondering was; het hart van de kudde lag nog vele honderden meters verder naar beneden. Hij had het dal enkele uren geleden al mogen aanschouwen: de rivier, die enkele meters breed moest zijn, niet groter dan een glinsterende regenworm. De kleuren waren niet meer geweest dan een waas, maar niettemin had hij zichzelf gedwongen om te kijken, goed te kijken, en elk detail in zich op te slaan. Hij wist dat de meest betekenisloze details later mogelijk zijn leven konden redden. Ook dat was reden dat zijn tempo nu uitermate laag lag: het gaf hem de gelegenheid om dit woud in zich op te nemen, zodat hij er later snel en moeiteloos zijn weg in zou kunnen vinden.

Het zachte kenmerkende ruizen van het struikgewas attendeerde hem erop dat er een paard naderde. Hij schatte snel de positie in en draaide zijn lichaam zo dat het naderende dier geen zicht had op het bloed op zijn rechterachterbeen. Hoewel de wond slechts gering was – zeker voor zijn doen, wist hij wel beter dan een onbekende zijn mogelijke zwakheden te tonen. Zo bleef hij staan, geduldig wachtend: zijn lichte hoofd trots geheven, de blik in zijn turquoise ogen behoedzaam en afstandelijk.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth was rustig een het spelen met een vogelen die ze onder haar hoeven had geklemd zodat hij niet weg kon. Met een gemene blik keken haar bijna witte ogen toe hoe het beestje stilaan zijn energie verloor. Zo was ze vroeger niet. Het was een lieve merrie die altijd aardig was tegen andere dieren en ze zeker nooit iets zou kwaad doen. Dat veranderde allemaal op die ene dag.

Een vogeltje had zich op haar rug gezet en een konijntje liep naast haar mee. Zij en het vogeltje waren samen een liedje aan het zingen toen een andere merrie haar omver duwde en haar achter ene hertje zag aanrennen. De merrie werd woedend en vermoorde zowel het vogeltje als het konijn. Ik was woedend en ging in gevecht met de merrie. Daarbij had ik verschillende dieren vermoord en vanaf dat moment wist ik wat het was een dier te doden.

Een gemene grinnik verlaat mijn lippen wanneer de vogel bijna zonder pluimen dood op de grond ligt. Ze zet haar zwarte lichaam met een blauwe schijn in een sierlijke draf en was op weg naar de vlakte van Minanter die aan de voet van de berg lag. Haar gespierde achterbenen zetten zich krachtig af op de grond om over het laatste bosje te springen. Daar eenmaal aangekomen laat ze haar hoofd zetten en begint genietend van het sappige gras te knabbelen. Haar oren hoorde een kiezeltje naar benden rollen van de berg en in een tel was haar hoofd weer opgeheven en keek ze de zandkleurige hengst strak aan. De geniepige merrie in haar was duidelijk in de bijna witte ogen te zien.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Onwillekeurig draaide de zandkleurige hengst zijn oren wat naar achter: hij wist echter wel beter dan ze compleet in zijn nek te leggen, aangezien hem dat de ruimte benam die hij nodig had om de geluiden nauwkeurig in zich op te nemen. De merrie bezorgde hem een onaangenaam gevoel, alhoewel ze er op het eerste gezegd niet opmerkelijk uitzag. Haar vacht was een neutrale kleur bruin, ze was niet bijzonder groot of gespierd: lichamelijk zou ze geen enkel probleem mogen vormen voor een ervaren vechter als hij was. Tenslotte was ze maar een merrie. Het enige wat hem onmiddellijk opviel, waren de kille, witte ogen: even koud en ondoorzichtig als het ijs van de gletsjers die hij ooit had mogen aanschouwen. Onbewust testte hij opnieuw zijn achterbeen, maar dat vertelde hem niks nieuws: de wond zou hem geen enkele hinder bezorgen, mocht het uitlopen op een gevecht. Onder zijn gouden vacht, waren zijn spieren hard aangespannen: hij mocht dan misschien perfect stilstaan, onder het oppervlakte was hij één en al oplettendheid: klaar om te vechten – of te vluchten.

De merrie leek het niet de moeite vinden om hem aan te spreken: ze staarde hem slechts aan met die koude, witte ogen, hem misschien in stilte wel uitdagend om haar te bespotten, zodat ze een reden had om hem naar de keel te vliegen. Vladimir was echter niet het type om ruzies uit te lokken, hoe goed hij er ook in mocht zijn om ze in zijn voordeel te beslechten. Integendeel: hij zette een innemende glimlach op en knikte de merrie een keer toe. Slechts degenen die verder keken dan het oppervlakte, zouden bemerken dat de blik in zijn ogen afstandelijk bleef. 'Hallo,' begroette hij haar zacht. Zijn stem was even innemend als zijn blik: vriendelijk en een tikje nieuwsgierig. 'Ik neem aan dat jij bij de kudde uit het dal hoort?' Langzaam zette hij zijn ranke lichaam in beweging, kwam bijna achteloos naderbij, om na enkele stappen weer te blijven staan om een respectabele afstand tussen hemzelf en de merrie te bewaren.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Haar kille ogen zonder enige emotie lieten de hengst los en keken boven hem uit. Ze was klein en leek dus duidelijk ongevaarlijk. De grite fout van meeste paarden. Wanneer hij dichter kwam zakte haar oren langzaam in haar ne, maar nog steeds oplettend. Vanth was niet bepaald een pard dat nood had aan gezeldschap. Haar kille blik haakt zich weer vast in zijn ogen. Een hallo kreg hij niet terug, maar om zijn volgende woorden wist ze wel iets te zeggen. Denk je nou dat ik voor mijn plezier sta? Tuurlijk hoor ik in deze kudde." snauwde ze de hengst toe. Ze keek weer gewoon rond en grauwde naar een vogel die iets te dicht naar haar gedacht. "Vanwaar kom jij ze plots" haar stem klonk rustig en aangenaam. Toch was nog steeds diezelfde kilte te horen. Haar ogen glijden over de hengst "Leuke manen heb je zeg." haar stem nog steeds tezellig en warm.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

'Leugenaar,' schoot er door zijn hoofd, maar hij paste er voor om dat hardop uit te spreken. Haar stem wisselde te snel tussen kil en snauwend naar warm en uitnodigend om oprecht te kunnen zijn. Haar uithaal naar de vogel verried dat ze neigde naar agressief en haar oren die naar achteren draaiden bij zijn toenadering, vertelden hem dat ze niet op gezelschap gesteld was. Haar reactie was scherp, bijdehand, duidelijk om hem op zijn plek te zetten. Hij besteedde er nauwelijks aandacht aan, noch aan haar compliment. Al bracht hij de moeite op om vluchtig te glimlachen. 'Bedankt.'

Hij wierp een onderzoekende blik in haar starende ogen, voordat hij zijn blik weer af liet dwalen: speurend naar andere aanwezigheden in het woud. 'Hoor je niet in een kudde te verblijven voor je plezier?' opperde hij, opnieuw was zijn toon achteloos: voor hem was het een betekenisloos gesprek, wat net zo goed over het weer zou kunnen gaan. De vraag over waar hij vandaan kwam, beantwoordde hij met een snelle glimlach, geamuseerd door haar onwetendheid. 'Je kan beter vragen waar ik niet vandaan kom.' Hij zweeg een moment, leek even na te denken. 'Bovendien is die vraag niet specifiek genoeg: wil je weten waar ik zojuist geweest ben? Dan kwam ik namelijk van die berg', hij knikte vluchtig richting het gebied schuin achter hem, 'of doelde je meer op bij welke kudde ik hoorde voordat ik hier kwam?' Misschien deed hij er slecht aan om de merrie uit te dagen met zijn bijdehante vragen, maar dat was een eigenschap die hij maar slecht onder controle had: hij was altijd opzoek naar weerstand, naar een uitdaging, en via scherpzinnigheid werd dat doorgaans het snelst bereikt.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ze keek hem nig steeds strak en haar witte igen glomde in de felle zon. "Jawel, maar jouw vraag was zo goed als overbodig." zei ze plechtig. Deze hengst viel best nog mee. Die gedachten veranderde al snel na dat hij bijdehand ging doen en te lange en te stomme vragen begon te stellen. Ze briesde geërgerd en rolde met haar ogen. "Het was gewoon een vraag, waarom maak jij er zoveel tamtam over." haar stel klink duidelijk geërterd en ze hield nie van paarden die denken dat ze slim zijn. Vanth was hoe dan ook al een merrie die snel op haar tenen is getrapt, maar als ze dan nog aans belachelijk vragen beginnen stellen maken ze haar lestig en bijna onhandelbaar. Haar blik straalde de rust zelven uit op een kille manier. Vanbinnen was ze dan wel bijna zat aan het worden. Ze draaide zich en wandelde weg. Al snel stopt ze en kijkt achterom "Kom je nog?" hie langer ze daar bleven staan hoe lastiger ze werd.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De merrie blafte hem af om vervolgens bij hem weg te lopen, na een tiental meters te blijven staan en ongeduldig te vragen of hij nog kwam. Een moment overwoog Vladimir om haar duidelijk te maken dat zij zijn tijd niet waard was, omdat hij wel wat beters te doen had dan om te gaan met hooghartige dames. Toen sloop er echter een glimlach om zijn lippen en zette hij zijn subtiel bespierde lichaam in een soepele draf. Zijn tred was rustig en zelfverzekerd: ondanks dat hij het woud niet kende, koste het hem geen enkele moeite om zich voor te bewegen: hij had in zijn leven al vele honderden wouden betreden en wist als geen ander waar hij op moest letten en hoe hij zijn hoeven moest plaatsen. Als gevolg daarvan waren zijn bewegingen snel en gracieus en kostte het hem praktisch geen tijd om zich aan de zijde van de merrie te flankeren.

'Ik ben er,' merkte hij fijntjes op. Zijn toon was nog altijd achteloos: licht en ontspannen. Hij had er geen behoefte aan om ruzie te maken, al betekende dat niet dat hij niet bereid was om flink op zijn streven te staan. De merrie – hij realiseerde zich dat hij nog niet eens wist hoe ze heette – had immers al bewezen dat ze snel op haar teentjes getrapt was en hij was wel de laatste die de neiging zou weerstaan om daar misbruik van te maken. Maar nu, voor het moment, zou hij proberen om zich te gedragen. Ze had immers ook laten zien dat ze meer in zich verborgen hield dan enkel hooghartigheid. Ze was nieuwsgierig, en alhoewel ze contact in eerste instantie afwees, wilde ze niet werkelijk alleen zijn – waarom had ze hem anders uitgenodigd om haar te volgen?

'Ik ben Vladimir,' merkte hij op, terwijl hij snel met zijn groen blauwe ogen in de hare blikte, voordat hij zijn blik weer op het woud focuste. 'Heeft de dame in kwestie ook nog een naam?' Hij lette er zorgvuldig op dat hij zijn toon luchtig hield, om de woorden niet verkeerd te laten overkomen. Hij wilde haar misschien een beetje plagen, maar zeker niet aanvallen – en, stiekem, verkoos hij op het moment zelf liever de term flirten. Ze leek hem wel het type dat zich liet lenen voor een spelletje: uiteindelijk hield hij er wel van om ergens moeite voor te doen, zeker als het merries betrof. Je was nu eenmaal een jager, of je was het niet.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Wanneer ze de hengst in beweging zag komen wandelt ze verder. Haar ogen waren strak naar voor gericht maar of en toe keek ze eens naar de hengst. Misschien was haar blik wel verleidelijk, misschien van speels. Haar oren richtte zich meteen op de hengst wanneer ze zijn stem hoort "Vanth." antwoord ze zonder er meer woorden aan vuil te maken. Hij wou haar, nou die heeft hij, dus meer valt er op dit moment niet te zeggen. Haar lichaam ging over in een soepele en sierlijke draf. Vanth is misschien niet de aardigste merrie, maar haar gangen zijn sierlijk en elegant. Met haar voorbenen springt ze een paar keer en een zacht, verleidelijke en lieve hinnik verlaat haar keel.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Haar wisselende humeur amuseerde hem: ondanks haar bijna afgemeten antwoord, maakte ze wel een huppeltje en liet een vrolijk keel geluid horen. Hij plaatste zijn achterhand onder zijn lichaam en volgde haar in een vlot tempo, echter zonder op haar uit te lopen. Het kostte hem geen moeite om haar tempo bij te houden en ondertussen het woud in zich op te nemen. Onbewust speurde hij de bomen af naar een open plek en naar water. Alhoewel de rivier nog vele meters naar beneden lag, wist hij uit ervaring dat er smelt water uit de bergen naar beneden moest stromen; hij hoefde het alleen maar te vinden.

Hij ontweek een uitstekende boomtak en raakte daar bij kort Vanth's flank. Hij liet het contact een fractie van een seconde langer duren dan strikt noodzakelijk, maar danste toen weer bij haar vandaan; schiep weer de respectabele ruimte van even eerder. Plots vingen zijn gevoelige neusgeur de licht zoete geur van water. Hij had niet meer dan die vlaag nodig om te weten dat het inderdaad om een ijskoud smeltwatertje uit de bergen ging: eigenlijk te koud om te drinken, maar in ieder geval geschikt om even zijn achterbeen schoon te spoelen.

Hij schraapte zijn keel en richtte zijn turquoise ogen op de donkere merrie. 'Ik heb even verderop water geroken, heb je er problemen mee om daar even langs te lopen?' De vraag ontstond uit pure beleefdheid, want hij was geen moment van plan geweest er niet heen te gaan als zij zou weigeren: hij zou net zo gemakkelijk zijn pad zonder haar vervolgen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Haar oren draaien in de richting van de hengst die blijkbaar nood had aan water. "Tuurlijk." Antwoord ze zonder emotie. Ze had het water ook al gehoord en haar lichaam beweegt zich dan ook naar waar zij het water vandaan hoorde komen.

Eenmaal daar aangekomen zet ze haar hoeven in het water die aan het gloeien waren. Ze was al een lange tijd aan het wandelen voor ze Vladimir tegen kwam en dus hebben haar hoeven nu eventjes nood aan wat verkoeling. Ze sluit haar ogen en geniet duidelijk van het bijna ijskoude water. Haar ijzige blik kijkt even rond en staart dan wat naar de zandkleurige hengst. Hij was speciaal en volgens Vanth heeft hij wel wat verhalen meegemaakt. De hengst heeft wel iets, maar om echt te zeggen dat dat de hengst was waar ze op zou vallen, denk ze niet. Nou, het zou altijd kunnen veranderen. Toch bleef Vanth nog liever allen. En ze had zo haar eigen manier om hengsten die wel dachten aan een veulen van haar af te werken.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Zonder al te veel ophef of moeilijk-doenerij stemde de merrie in: simpel en recht door zee. Vladimir stelde onmiddellijk zijn route bij en enkele seconden later arriveerden ze bij het smalle stroompje. Voorzichtig testte hij met zijn neus de watertemperatuur en besloot dat het gesmolten genoeg was om er mee door te kunnen. Hij stapte voorzichtig het watertje in poetste zijn achterbeen en vervolgens zijn neus schoon.

De kou werkte verkwikkend en voor zover hij al niet klaar wakker was, was hij dat nu wel geworden. Hij spoelde nog snel zijn hoeven schoon en stapte toen het te koude water uit en schudde zijn benen en de rest van zijn lichaam droog. Zijn blik dwaalde af naar de bomen en hij nam de verschillende geluiden en geuren zorgvuldig in zich op. 'Waar wil je heen?' Hij blikte kort richting de merrie, maar liet zijn aandacht niet echt afleiden van het woud: hij wist wel beter dan dat.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Haar ranke lichaam zet zich in beweging en keek Vladimir strak, maar toch verleidelijk aan. Met een sierlijk drafje loopt ze van de berg en wacht beneden op de zandkleurige hengst. Haar voorbenen komen laag van de grond en ze hinnikt eens. "Maakt niet echt uit. Breng me maar naar ergens." Zegt ze verleidelijk. Soms vind ze het wel eens leuk het hoofd van een hengst op hol te brengen. AL gauw had ze hier geen zin meer in en briesde eens. De kilheid in haar was meteen terug, toch bleef ze sierlijk draven. Ze liet zichzelf graag zien en ze kreeg ook graag complimenten als ze maar niet te klef en te overdreven waren.

*Ff leeg >.<*

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De merrie had iets levendig in zich wat verborgen ging achter een opvallend masker van kilheid. Haar manier van voortbewegen was zonder meer gracieus, om niet te zeggen verleidelijk en als ze lachte was ze werkelijk een lust voor het oog. Jammer genoeg lachte ze niet zoveel. Soepeltjes danste ze hem voor de berg af, om op een rechter stuk te blijven staan en hem te vertellen dat hij haar ergens mee naar toe mocht nemen. Voor een moment leek ze tevreden te zijn: ze lachte hem toe, flirtte haast met hem.

Dat moment verdween echter al snel en de koelheid kwam terug als sneeuw na een zonnige wintermiddag. Gebiologeerd door dit snel wisselende karakter, zette ook hij zijn lichaam in beweging en voegde zich bij de merrie. Het liefst wilde hij haar vragen welke van de twee een masker was: de ijzigheid of de vrolijkheid. Misschien waren het beide wel maskers en wist Vanth zelf niet eens wie ze werkelijk was en waar ze voor stond. Hij wist echter wel beter dan die vraag hardop uit te spreken: met de tijd zou hij er vanzelf wel achter komen.

Met zijn ogen als de kleur van turquoise speurde hij de bomen af tot hij een licht rand ontdekte: het was een klein stukje heuvel af, maar daar moest een open plek zijn en aangezien hij zich inmiddels enigszins claustrofobisch begon te voelen, wilde hij daarheen. Hij knikte richting het zonlicht wat tussen de bomen doorsijpelde en blikte vluchtig in de donkere ogen van de merrie. 'Laten we daar heen gaan, dan,' besliste hij, om zijn lichaam vervolgens in een stevige draf te zetten.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth zette haar sierlijke lichaam in beweging om Vladimir te volgen en eindelijk genoot ze er wel van dat deze hengst bij haar bleef. De meeste paarden hadden al afgehaakt en dat wist ze uit ervaring. En glimlach verschijnt op haar gezicht en wanneer hij een plekje aanduid gaat over naar een snellere galop en racet naar de plek. Ze kijkt achterom en springt eens met haar voorbenen. Deze hengst had iets dat haar weer vrolijk maakte of haar toch even vrolijk liet voelen. Ze loopt door de bloemen die op hun buurt opwaaien door de kracht die ze zet in haar benen. Een kleine plek waar de zon het hardst scheen stopt ze en steigert een hoog, haar lichaam staat bijna kaarsrecht omhoog. Haar ogen waren dan spierwit en haar vacht kreeg een blauwe schijn en haar manen bijna helemaal blauw. Het leek wel een pareltje. Wanneer ze weer land kijkt ze lief met een tikje verleidelijk naar Vladimir.

Vanth wist soms zelf niet wat ze net was. Vroeger was ze helemaal vrolijk en lief, alleen veranderde dat na die ene dag en nu weet ze het eindelijk niet meer. Ze zou graag vrolijk zijn, maar toch houd iets haar tegen. En eindelijk voelt het ook wel goed om eens slecht en kwaadaardig te zijn. Ze zit gewoon in een enorme tweestrijd.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Hoewel haar ranke postuur en de lange, krachtige benen het eigenlijk al verraden hadden, verbaasde Vladimir zich over de snelheid waarmee de merrie zich door het dichtbegroeide woud bewoog. Het was duidelijk dat ze dit vaker gedaan had, anders had ze nooit de vele uitstekende wortels en struiken kunnen ontwijken. Zelf hield hij het bij een rustiger en regelmatiger tempo: hij wist wel beter dan zijn kostbare benen te wagen in een woud dat hij niet kende. In plaats daarvan gebruikte hij het heuvelachtige terrein om de toch al krachtige spieren in zijn achterhand nog verder te trainen.

Hij merkte op dat het rennen Vanth goed deed: ze ging er meer van stralen en kreeg haast iets veulenachtigs over zich. Ze was levendig, om niet te zeggen speels. Met een grote sprong rende ze de open plek op en daar stijgerde ze loodrecht omhoog. Haar vacht was opeens overspoeld met blauw, net als haar manen, terwijl haar ogen spierwit werden. Instinctief ging Vladimir vol op de rem en op de grens van het woud, tussen de bomen, bleef hij staan om naar haar te kijken. Hoewel hij niet kon geloven wat hij zag, moest zelfs hij – die al vele paarden gezien had – toegeven dat ze bloedmooi was.

Ze landde behendig en wierp hem een verleidelijke glimlach toe, maar hij lachte niet terug. Voor een moment richtte hij al zijn zintuigen op de merrie, maar toen hij zich realiseerde dat ze niet bijzonder rook, of klonk, concentreerde hij zich met zijn neus en oren weer op de rest van de omgeving. Ze zag er slechts zeer bijzonder uit. 'Wonderlijk.' Langzaam zette hij zijn ranke, zandkleurige lichaam in beweging en liep op haar af. 'Hoe doe je dat?' Zijn ogen gleden over haar blauwglanzende lichaam, voor ze weer terug flitsten naar haar sneeuwwitte ogen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ze moest lachen. "Mijn vacht? Dat doe ik niet. Dat doet de zon en mijn vacht zelf." Zegt ze en glimlacht eens. Ze was de aandacht wel al wat zat een het worden ook al keken haar ogen nog steeds vrolijk. Het kon niet blijven duren. Vanbinnen was ze weer zuur en kwaad, maar vanbuiten bleef ze aardig, lief en verleidelijk. Vladimir deed haar stralen op een rare manier. Ze beweegt haar lichaam weer uit de zon en al snel was ze weer een normaal paard met een donkerbruine vacht en zwarte manen met een kleine blauwe schijn.

Haar lichaam werd weer warm vanbinnen als e Vladimir ziet glimlachen.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Verrast, misschien zelfs wel wat ongelovig staarde hij de merrie aan. Alhoewel het woud, en gebrek aan zonlicht, haar inderdaad de unieke kleur ontnam, kon hij nog altijd maar moeilijk geloven wat hij gezien had. 'Dat is...' Zijn stem stierf weg toen hij zich realiseerde dat hij de juiste woorden niet kon vinden. 'Wonderlijk,' besloot hij toen maar: dat was zijn vaste stopwoordje voor alle dingen waar hij geen andere omschrijving voor kon vinden. Of eigenlijk voor alles wat niet standaard was – en uiteindelijk waren dat vele dingen.

Hij vond haar moeilijk te doorgronden: aan het oppervlakte leek ze vrolijk, maar hij had continue het idee dat ze hem voor de gek hield. Dat ze niet zo lief en vriendelijk was als ze zich voordeed, of juist liever wanneer ze zich ijskoud gedroeg. Met zijn hoofd nog bij haar wonderlijke vacht, strekte hij zijn neus uit om haar aan te raken, op het laatste moment bedacht hij zich echter dat de meeste paarden daar niet zomaar van gediend waren en trok hij zich terug. 'Sorry, vind je het vervelend als ik je aan zou raken? Ik zou graag weten hoe je vacht voelt, ik ben nieuwsgierig of je even zacht bent als je eruit ziet, met die wonderlijke kleuren,' bekende hij.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth schiet in de lach en kijkt hem eens raar aan. Ze vond het een grappige vraag. "Tuurlijk, het vereerd me zelfs en zo wonderlijk zijn die kleuren niet." Zegt ze aardig en knipoogt eens. Ze voelde zich goed en als een echt veulentje. Ze voelde zich helemaal warm en vrolijk. Haar vacht was ook echt zacht. Soms leken het wel veren. Haar vacht was niet veel zachter als een gewone vacht, maar wel een beetje. Ze was enorm vereerd dat hij haar vacht zelfs wou aanraken. Haar ogen zaten vol leven en genot van aandacht. Vladimir liet haar vanbinnen zelf lachen daar zijn leuke manen waar ze stiekem jaloers op was.

*Weet ff niks, sorry*

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Ze reageerde open, zelfs een tikkeltje geamuseerd: of hij zichzelf tekort deed door te denken dat hij haar niet zou mogen aanraken. Misschien deed hij dat ook wel. Het was niet dat niet van zichzelf wist dat hij leuk was om te zien, maar dat maakte hem nog niet minder respectvol – zeker niet ter overstaan van merries. Alhoewel er genoeg merries waren in zijn verleden die zich gekwetst zouden voelen door zijn handelen, zouden ze allemaal kunnen claimen dat hij hen nooit tegen hun zin in had aangeraakt, noch dat hij ze ook maar één keer zonder het respect behandeld had dat ze verdiende. Hij was opgevoed met het idee dat je altijd het respect gaf wat je zelf ook wenste te krijgen. Dus toonde hij te allen tijde respect voor andermans ruimte, woorden en opvatting, zonder zichzelf daarbij echter teniet te doen of zichzelf minder credit te geven dan hij waard was.

Omdat Vanth hem toestemming had gegeven, kwam hij nu langzaam dichterbij, focuste zich iets meer op haar en minder op de omgeving dan hij tot op dat moment gedaan had – hij vond haar karakter te wispelturig om haar werkelijk te kunnen vertrouwen. Voorzichtig, heel zachtjes, streelde hij met zijn neus langs haar flank, ademde daarbij haar geur in en merkte op hoe zacht de merrie was. Hij had zich wel vaker afgevraagd hoe het kwam dat sommige paarden zachter waren dan anderen, het had ongetwijfeld iets met de samenstelling van het haar te maken, maar nu vroeg hij het zich weer af.

Voor enkele seconden bleef hij zo naast de merrie staan, toen nam hij weer afstand en focuste zijn aandacht meer op het woud. 'Je bent even zacht als de donsveren van een eendenkuiken.' Hij wierp haar één van zijn innemende glimlachen toen en blikte voor een moment met zijn perfect groen-blauwe ogen in de hare.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth grinnikte. Ze had nooit echt contact gehad met een hengst. Ze vond het eindelijk wel leuk. Haar vader was de enige hengst die ze echt heeft mogelijk en mee in contact is mogen komen. Zowel haar moeder als vader wouden niet dat ze een veulen kreeg. Vanth mocht nooit verder dan het zicht van haar ouders. Haar broer en zussen mochten dat wel en dus ook zo werd ze wel kwaad.

Nog steeds was die vrolijk blik in haar ogen te lezen. Ze draaide haar hoofd wat weg van verlegenheid bij zijn woorden. "Zo zacht is het ook weer niet." Zei ze en kijkt de hengst strak aan. Ze had het gevoel dat ze wel eens goede vrienden zouden kunnen worden. Vanth zou dan ook alle moeite doen om dat te creëren.

Haar lichaam beweegt zich voort in een rustig stap en ze geniet van de omgeving. In elke zonnestraal die op de grond weerkaatste kleur haar vacht en manen blauw. Ze zuchtte eens. Het lintje dat aan haar benen hangt wappert in de stevige wind die plots komt opzetten en haar bijna wegblaast. Vanth zet haar benen wat uiteen en haar manen waaien alle kanten op.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Ze leek in verlegenheid gebracht door zijn compliment en hij opende zijn mond om een reactie te formuleren, maar de woorden werden van zijn lippen gestolen door de plotselinge, scherpe wind die kwam opzetten. Onwillekeurig draaide hij zijn oren naar achteren en zette zich net als Vanth schrap: uiteindelijk was hij ook maar een kleine opdonder, die misschien door zijn spiermassa wat meer woog, maar die nog steeds het risico liep om weg geblazen te worden als hij de krachtige wind niet goed genoeg weerstond.

Hij draaide zijn lichaam wat en duwde zijn neus tegen de flank van de merrie, om haar zo weer tussen de bomen te sturen. Eenmaal uit de open vlakte, luwde de wind meteen en had hij weer de ruimte om rustig in en uit te ademen. Hoewel bij een ander misschien letterlijk de adem gestolen was, had hij dankzij zijn uitstekende conditie lang niet zoveel zuurstof nodig als de meesten – en was hij nu dus nog verrassend goed op adem.

'Je zou wat vaker moeten lachen, dat staat je goed.' Het compliment kwam er soepel uit, zoals hij waarschijnlijk al vele merries complimentjes had gemaakt. Dat betekende nog niet dat hij het niet meende – lachen stond haar werkelijk goed, maar het betekende wel dat het hem niet bepaald veel moeite kostte om iets te verzinnen om bij de merrie in de smaak te vallen. Het enige wat hij moest doen was opletten dat hij het bescheiden hield: niemand viel voor overdaad.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth volgde zijn instructies en wandelde naar het bos. hij wist duidelijk hoe te overleven in de natuur. Voor ze aan het bos waren vloog Vanth even 3 stappen weg, maar zette haar tanden snel in een tak waardoor ze wee stevig stond. Haar lichaam bewoog zich richting de hengst en ging naast hem staan. Ze begon de lachen en keek Vladimir aan. "Dat was best wel grappig." Zegt ze tussen het lachen door. haar manen lagen helemaal in te war en sommige stonden zelfs rechtop.

Ze glimlacht eens lief naar Vladimir en was blij met zijn woorden. Haar lichaam laat zich tegen een boom zakken en valt dan zacht op de grond. Ze was moe en die wind had het er niet beter op gemaakt. Haar flanken gingen op en neer en haar neusgaten staan wagenwijd open van vermoeidheid. "Ben jij dan niet moe?" Vroeg ze en keek hoe da zon zijn taak aan de maan overgaf.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De donkere merrie was duidelijk vermoeid door de krachtige wind en liet zich tegen een boom aan op de grond zakken. Op dat moment besefte Vladimir ook dat de nacht aan het invallen was, en dat waarschijnlijk ook meedroeg aan haar vermoeidheid. Hij bedacht echter ook, met de kennis die hij inmiddels had opgedaan over het gebied, dat het woud een gevaarlijke plek was om de nacht door te brengen, zeker omdat ze op een afgelegen deel waren. Hij duwde even kort en zacht zijn neus tegen Vanth's hals. 'Rust wat uit, maar we kunnen hier niet de nacht door brengen,' vertelde hij haar. Zijn toon was vriendelijk maar beslist: hij zou niet weglopen zonder haar, maar hij zou haar zeker dwingen om mee te gaan, als ze dat niet uit vrije wil zou doen.

Hij richtte opnieuw zijn ogen op haar, toen ze vroeg of hij niet moe was en een grimmige glimlach vormde zich om zijn mondhoeken. 'Ik heb geleerd om vele dagen te overleven met minimale rust. Ik kan makkelijk een nacht zonder te slapen, als het moet en ik draai sowieso het beste op vier á vijf uur slaap op vierentwintig uur. Daarnaast slaap ik bij voorkeur enkel overdag en op een open plek, zodat ik niet verrast kan worden.' Hij knikte naar de vele donkere bomen. 'Hier zou ik absoluut te laat wakker worden als iets me zou bedreigen, het woud veroorzaakt al te veel onschuldige geluiden van zichzelf en door de vele bomen zou ik tegelijk de belangrijkste geluiden, die een bedreiging vormen, niet tijdig waarnemen.' Hij wendde zijn blik bij Vanth vandaan en concentreerde zich weer op hun omgeving: de schemering was pas net ingevallen, dus hij behoefde zich nog niet al te veel zorgen te maken, maar hij wist dat dat binnen een paar uur anders zou zijn. Hij hoopte dat de merrie snel genoeg uitgerust was om ergens een andere slaapplek buiten het woud te zoeken.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth zet zich recht. "Dan zullen we maar eens vertrekken." Zegt ze en zet haar benen al in beweging. Ze was weer op weg naar de kudde om daar te overnachten. Met sierlijke passen die toch vermoeid overkwamen draafde ze richting de vlakte die bij elk paard de vriend was. Eenmaal daar aangekomen ziet ze al veel paarden slapen. Ze loopt tot in de kudde en legt haar daar dan neer. Haar hoofd laat ze op haar benen vallen en ze sluit haar ogen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Aangepast

**Profile**

» ღ Zehlia - Born under the stars
» born into a life with everything to lose
» Born to be wild - Geboorte Pride
» Born out of dust and stone (xena)
» we were born with fire and gold in our eyes - Skyfall

those who are born for greatness...

those who are born for greatness...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen