those who are born for greatness...

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Vanth stond verrassend snel weer op haar benen en Vladimir volgde haar zwijgend. Hij liet haar de weg leiden, terwijl hij zelf de tijd nam om de omgeving in de gaten te houden. Nu de avond snel in viel, vertrouwde hij deze plaats allerminst. Gelukkig duurde de tocht naar het centrum van de kudde niet lang en aldaar liet de merrie zich al snel tussen de andere paarden op de grond zakken. Vertwijfeld bleef Vladimir staan. Hij had werkelijk geen behoefte aan slaap en hier was het ook niet langer nodig om haar te bewaken.

Na enige momenten van besluiteloosheid, draaide hij zich om en stapte weer een eindje bij de slapende paarden vandaan. Het was lang geleden dat hij zich werkelijk in een kudde bevonden had en hij wist niet goed of dat was waar hij behoefte aan had. Desondanks wist hij dat hij beter hier kon blijven dan zich terug in het woud te wagen waar de schimmen huisden. Dus stapte hij uiteindelijk terug naar Vanth en liet zich op een kleine meter afstand naast haar op de grond zakken. Niettemin hield hij zijn hals opgericht en was hij nog niet van plan om te gaan slapen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth werd al snel weer wakker en keek rond. De zon was al stilletjes aan het opkomen, maar toch was het nog donker. Ze smakte een paar keer als ze merkte dat haar mond droog is en legde beide voorbenen lang voor zich uit. Haar lichaam had nog geen zin om op te staan en dus bleef ze zo een tijdje liggen. Nu Vanth wakker was begon de energie weer door haar lichaam te stromen en ze merkte al snel dat blijven liggen geen optie was. Op een langzame manier bracht ze haar donkerbruine lichaam in beweging en ging op haar benen staan. Eenmaal op haar lange stelten rekte ze zich eens goed uit. Haar ogen mikte naar Vladimir, maar ze had geen idee of hij nu wakker was of niet.

Haar mond stond zo droog dat ze het gevoel had dat er zich een woestijn over haar tong was gegooid. Wanneer ze in de verte een beekje hoorde zette ze haar lichaam in een vlotte draf en liet haar neus har koele water bereiken. Ze genoot van de verfrissing die door haar lichaam stroomde.

Al gauw bewoog ze zich weer richting de plek waar ze had overnacht en duwde haar zachte neus tegen de hals van Vlad. Soms kon ze gewoon niet geloven dat er nog andere paarden leefde dan zij. Ze ziet ze wel lopen, zo ver was ze wel, maar dat die ook soms rare dingen meemaakte? Vanth heeft nooit veel van de wereld kunnen zien door dat haar ouders haar zowat opsloten.

Haar ogen speurde nog eens de kudde rond en ze stopte bij een merrie die bij haar veulen lag en de vader die achter de merrie lag. Ze kon het haast niet begrijpen dat ze ooit ook zo schattig was en dat ze nu een simpele donkerbruine merrie is met veel te lange stelten onder haar lichaam. Dan gingen haar ogen weer naar Vladimir.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Ondanks zijn gebrek aan vermoeidheid, was de lichte hengst na een klein halfuur toch in slaap gevallen en werd pas weer wakker toen de donkere merrie kort zijn hals aanraakte. Instinctief draaide hij zijn oren in zijn nek, maar besefte toen waar en met wie hij was: kennelijk deed de bescherming van de kudde hem goed – het was lang geleden dat hij dusdanig lang en diep geslapen had. Dimi merkte onmiddellijk dat het zijn lichaam goed gedaan had: soepel sprong hij overeind en schudde zich uit. Zijn turquoise ogen volgde voor een moment Vanths blik richting de hengst en merrie met het veulen. Onwillekeurig vroeg hij zich af waar zij aan dacht: door haar wispelturige karakter vond hij het nog altijd moeilijk om zich in beeld te vormen van haar wensen en verlangens.

Zelf had hij genoeg veulens rondlopen en bij verschillende merries, om nog maar niet te beginnen over degene waar hij het bestaan niet van wist. Het was niet dat hij klakkeloos om sprong met merries, maar meestal bleef hij simpelweg niet lang genoeg om iets blijvends op te bouwen. Hij hield van de kortstondige, passionele affaires die hij overal kon vinden, om vervolgens weer verder te trekken. Soms met vreugde en soms met pijn, maar altijd zonder spijt. Hij betwijfelde of dat hier anders zou zijn: of er hier misschien wel een merrie zou zijn die hem wat langer aan een plek gebonden kon houden. In die ruim twaalf jaar dat hij nu geleefd had, misschien dertien, waren er uiteindelijk maar twee merries geweest die hem voor langere tijd bij zich hadden kunnen houden: de Andalusische merrie Radja en de kleine Mystiek. Radja was vele jaren ouder geweest, terwijl hij nog niet eens twenter af was en zij had hem geleerd wat liefde was – en dat gebroken harten daar bij hoorde. Het had pijn gedaan, maar uiteindelijk was het goed geweest, uiteindelijk had alle vreugde zwaarder gewogen dan de pijn op het einde.

Mystiek. Mystiek was een verhaal apart geweest: in die tijd waren ze allebei jong geweest en allebei hevig verliefd. Hij was, zeker in vergelijking met zijn verdere relaties, lang bij haar geweest. Niet lang genoeg om hun eerste dochter geboren zien te worden, maar toen hij twee jaar later terug kwam, was hij wel lang genoeg gebleven om te zien hoe zijn zoon groeide in haar buik en uiteindelijk zijn eerste wankele stapjes op de wereld deed. Veel langer dan dat hield het echter ook toen geen stond: hij was te jong om vader te zijn, maar zij was geestelijk in die twee gescheiden jaren veel ouder geworden – ze was niet langer het naïeve ding waar hij verliefd op was geworden en ze konden niet samen verder. Hij was echter altijd van haar blijven houden, op de een of andere manier en hij zou haar niet vergeten, evenmin als de twee veulens die aan haar bloed ontsprongen waren.

Zijn blik wazig, draaide hij zijn ogen bij het gezinnetje vandaan, terug naar Vanth. 'Waar wil je heen?' Zijn stem was zacht, afwezig, zijn hoofd nog bij de herinneringen van lang geleden. Misschien wel te lang: wachtend om vergeten te worden.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth wilt zelf ook wel een gezinnetje, maar met wie en wanneer, is voor haar nog een groot vraagteken. Haar ogen blijven gebrand op het koppeltje en pas wanneer ze Vladimir's stem hoort springt ze wakker uit haar gedachten. "Geen idee." klinkt haar stem afwezig en stiekem draait ze haar hoofd weer naar het trio. Zelf weet ze niet naar wat ze verlangde of wat ze wou. Op dit moment wilt ze gewoon steun.

Ze zal haar eerst liefde nooit vergeten en hoe hij haar heeft bedrogen zal ook voor altijd op haar netvlies gebrand blijven. Toch zal ze de prachtige vosse hengst met een wit achterbeen nooit vergeten. Hij had haar liefde laten zien en haar door moeilijke en gemakkelijker tijden getrokken. Hij had haar zelfs gedekt, maar ze was bang en dus was het nooit van een veulen gekomen.

Ze draait haar hoofd en duwt zich tegen Vlad aan terwijl er een traan over haar wang rolt. In deze tweestrijd was het moeilijk om te bepalen wat ze zelf wou en nog steeds wild.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Op het moment dat de hengst zich realiseerde dat de merrie niet werkelijk naar hem luisterde; haar aandacht nog bij het gezinnetje even verderop, dwaalde zijn aandacht ook af. Zelf had hij geen behoefte aan de binding waar de merrie naast hem kennelijk wel leek naar te verlangen. Of misschien zag ze wel iets waarvan hij nooit zou kunnen vermoeden dat dat er was. Als het op merries met veulens aan kwam, dan interesseerde het hem ook niet zoveel. Niet meer. Misschien dat hij vroeger of later weer een merrie zou ontmoeten waarmee hij meer wilde dan een kortstondige flirt, maar voor hier en nu vond hij het wel best zo.

De hengst werd opgeschrokken uit zijn gedachte doordat Vanth plotseling haar hoofd tegen hem aanlegde en begon te huilen. Instinctief draaide de hengst zijn oren naar achteren, hij wist dat hij het niet kon maken om nu weg te lopen, maar het kostte hem extreem veel moeite om te blijven staan. Een babbeltje maken was één ding, maar iemand troosten was heel wat anders. Verdriet was persoonlijk, om niet te zeggen intiem en als hij ergens een hekel aan had, was intimiteit. Hij had geen behoefte aan hechtenis, of binding. En toch bleef hij staan, simpelweg omdat hij het niet kon maken om weg te lopen. Hij wist echter niet wat hij zeggen moest, of doen, om haar te troosten. Dus bleef hij zwijgen, zijn oren half naar achter gedraaid, zijn blik op de verte gericht. Zich afvragend waarom hij ook alweer naar een kudde was gekomen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth briest geïrriteerd om zichzelf en legt haar oren in haar nek. Hoe gedaagd ze zich nu? Als een softie. Ze gooit haar hoofd in de lucht an wandelt weg. Weer met die kille blik in haar kijkt ze achterom. Hoe kon ze zich nu zo gedragen. "Kom je nog?" Klinkt haar stem bot en emotieloos. Ze blijft kwaad op haarzelf en kon niet wachten om zich uit te kunnen werken op een boom of zo. Dat ik ook net wat ze doet. Wanneer ze een dikke en stevige boom passeert slaagt ze haar achterhand uit en trapt met volle macht tegen de boomstam. Twee halve cirkels van waar haar hoven de boom hadden geraakt, staan in de boom geduwd. Dat dit een waarschuwing mocht zijn.

Haar spieren rollen onder haar vacht en haar flanken zwoegen op en neer van woede. Vladimir kan nu beter niks fout zeggen.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Zo snel de tranen op waren komen zetten, zo snel waren ze nu ook weer verdwenen: ze hadden plaats gemaakt voor een explosieve woede en alhoewel de hengst haar het woud in volgde, hield hij meer afstand dan daarvoor. Hij was zichzelf er niet eens bewust van dat zijn zenuwen tot het uiterste waren aangespannen en dat zijn oren haast schichtig heen en weer bewogen. De heftige mood-swings van de merrie stonden hem allerminst aan en nu hij gezien had hoe behendig en effectief ze een boom te lijf kon gaan, vertrouwde hij haar allerminst.

Dat was ook de voornaamste reden dat hij bleef staan dralen: zijn ogen ogen op haar gericht, maar zijn oren op de rest van zijn omgeving geconcentreerd. Hij wist dat zijn onderbewuste de allerkleinste signalen las die hij bewust niet eens kon waarnemen, en hij vertrouwde erop dat zijn lichaam hem op tijd zou waarschuwen wanneer zij zou besluiten om hem aan te vliegen.

Wat hij inmiddels wel besloten had, was dat hij het spelletje lang genoeg mee gespeeld had. 'Waar ben je bang voor, Vanth? Dat ik je opeet als je lacht? Ben je gewoon onzeker dat je je verbergt achter een masker van kilheid en agressiviteit, of is er meer wat ik weten moet?' Hij bleef staan waar hij stond, zijn toon was kalm, maar vastberaden. 'Speel je een spelletje met me? Want ik hou er niet van om bespeeld te worden. Ik blijf bij niemand lang hangen, maar bij jou durf ik niet eens de andere kant op te kijken.' Zijn stem stierf weg: er was meer wat hij wilde zeggen, maar er was iets wat hem tegen hield. Hij wilde har niet nog meer tegen zich in het harnas jagen dan hij zojuist waarschijnlijk gedaan had.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Eindelijk heeft ze zelf geen idee waarom ze zich zo gedraagt. Heeft hij gelijk en verbergt ze zich alleen? Of is ze echt onzeker? "Ik weet niet wat ik met mezelf moet aanvangen." zegt ze en draait haar hoofd weg. Ze wilt geen ruzie, maar ook geen stroom van vragen. Toch voegt ze er nog iets aan toe. "Misschien ben ik bang voor mezelf of mijn verleden." De roedel wolven die haar hele familie heeft uitgeroeid zou ze nooit vergeten en als ze ook nog eens zo een scharminkel tegen komt sterft hij onder haar hoeven.

*Weet ff niks*

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Hoewel hij niet langer de neiging had om werkelijk naar de donkere merrie te luisteren, luisterde hij toch: hij zou immers niet alleen haar, maar ook zeker zichzelf tekort doen door niet naar haar te luisteren. Haar toon is terughoudend, misschien zelfs wat afwijzend, maar hoe onwillig ze misschien ook mocht zijn, ze nam wel de moeite om hem iets van een houvast te geven. Dus nam hij de moeite om de woorden in zich op te slaan en ze zorgvuldig te overwegen. 'Zijn wie je bent, is misschien wel het moeilijkste wat het is.'

Hij wierp Vanth een glimlach toe, maar bleef wel degelijk op afstand aan: de plotselinge explosiviteit van de merrie had hem gewaarschuwd dat hij beter op zijn tellen kon passen. 'Misschien ben je wel gewoon jong en heb je nog meer tijd nodig om te ontdekken wie je bent en waar je voor staat. Probeer te vinden waar je voor staat en wat je belangrijk vindt in je leven. Kijk waar je gelukkig van wordt. Laat nooit iets om dat je er bang voor wordt, maar omdat je er niet achterstaat om het wel te doen. Het is beter om de verkeerde dingen te doen voor de goede redenen, dan de goede dingen, maar om de verkeerde redenen.' Hij glimlachte en kwam nu een langzame stap dichterbij. 'Er gaat een gerucht dat je je inlaat met de schimmen. Dat is jouw keuze, maar bedenk dat hun respect winnen, betekent dat je ergens anders respect verliest. Dat hoeft niet erg te zijn, zolang je daar achterstaat. Wees wie je zijn wilt, Vanth, wees niet bang om fouten te maken. Dat zou zonde zijn van het leven dat voor je ligt. Het leven is kort, leef daarom elke minuut van elke dag...' Zijn stem stierf weg, zijn blauw-groene ogen op haar gericht, zijn oren geconcentreerd op de omgeving.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth luisterende aandachtig en wanneer hij over heet poging begon om bij de schimmen te gaan twijfelde ze misschien over die keuze, maar waarop zou ze hier en voor wie? Ze had alleen haar zus hier, maar die heeft nog maar amper een idee wie Vanth is. "Voor wie en voor wat zou ik geen schim worden, ik heb amper iets om voor te leven. Mijn eerste liefde die me heeft bedrogen en mijn zus die amper weet wie ik ben." haar stem klinkt vastberaden en ze gromt eens kort. De woorden die ze uitsprak waren waar. Ze was het zat afhankelijk te zijn van anderen en zich zomaar te laten en voor niemand of niets te leven.

"Laten we het niet over dit onderwerp hebben. Misschien kunnen we iets gaan doen zoals zwemmen." Vanth zwemt graag en ze had misschien wel nood aan liefde en iets om haar gedachten te verzetten. Alles kwam weer boven. Zowel haar zus die alles is vergeten, haar verleden en haar eerste liefde. Ze had geen idee waar ze stond met haar gedachten en met zichzelf.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De donkere merrie liet duidelijk merken dat het onderwerp afgesloten was, alhoewel Vladimir nog genoeg zou kunnen zeggen over waarom ze geen schim moest worden. Bijvoorbeeld omdat hij zich ten zeerste afvroeg of ze het wel in zich had om voor haar plezier te martelen en te doden. Of omdat hij gezien had dat ze wel kon lachen en plezier kon maken, al leek ze bang te zijn om dat deel van zichzelf te laten zien. En misschien was dat wel het hele punt: ze was onzeker over haar hele eigen persoonlijkheid, nu een schim worden betekende dat ze nooit meer terug zou kunnen. Als ze het niet in zich had om een schim te zijn, als dat niet was wat ze wilde zijn, dan zou haar enige andere optie nog zijn om een loner te worden. Zonde, voor een beslissing die ze misschien anders had genomen als ze meer de tijd had genomen om over zichzelf na te denken.

Het waren echter allemaal woorden die niet over zijn lippen kwamen en hij knikte mat, maar instemmend toen ze voorstelde om iets te gaan. 'Leid de weg maar,' stelde hij voor, terwijl zijn gedachten nog bij haar woorden waren. Hij wilde er graag wat over zeggen, maar nu hij wist hoe makkelijk de merrie in woede ontstak, leek het hem geen goed idee om haar te provoceren. Dus zette hij zijn ranke, maar gespierde lichaam in een stevige draf en volgde het pad dat zij opging. Zijn oren waren op het woud gericht, hielden de omgeving in de gaten, terwijl zijn turquoise ogen op haar rug bleven hangen; hij vroeg zich af wat ze allemaal meegemaakt had om zo verbitterd te raken.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth ontspande weer en keek vrolijk rond. Ze had zin om te zwemmen, misschien niet heel speciaal, maar dat deed ze wel graag. Ondanks dat ze nog niet zo lang wakker was deed haar achterbeen toch al heel veel pijn. Toen Derondo haar letterlijk had kapot gestampt had hij een botje gebroken in haar achterbeen, zelf wist Vanth er niks van. Wanneer men nu te hard op dat botje slaagt zakt ze gewoon door haar benen. Dat was haar enige echte zwakke plek.

Haar lichaam beweegt zich sierlijk en gracieus voort richting de zee. Ze had geen zin om in een meertje te zwemmen en daar wat nep romantisch zitten doen. Vanth wou het groter en breder. Ze zee was daar dus perfect voor. Je kon er goed in zwemmen aangezien hij ook diep is en ze heeft ruimte genoeg om kattenkwaad uit te halen en zelfs te stoeien.

Met grote en ruime passen, die toch nog sierlijk en elegant waren galopeerd ze het frisse water in. De druppels hangen als diamanten aan haar lichaam en al snel voelen haar hoeven de mulle zand al niet meer. Haar benen slagen stevig door het heldere water en zo kan ze zich voort bewegen. Haar ogen kijken Vladimir aan, vragend of hij ook komt zwemmen. De speelse fonkel was ook in haar ogen aanwezig. Ze had wel zin in een spelletje.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Zwijgend en met krachtige passen volgde hij het pad van de donkere merrie. Zijn turquoise gekleurde ogen schoten alle kanten op in een poging om geen enkel detail van zijn omgeving te missen. Hoewel hij altijd al op zijn hoede was geweest, altijd scherp op zijn omgeving, had zijn nieuw verworven positie dat instinct nog sterker gemaakt. Zijn passen waren krachtig, maar van gematigd tempo: hij gaf Vanth de ruimte om het pad te leiden, terwijl hij de onbelangrijke details in zich op nam die hem vertelde dat ze zich naar het strand begaven. Vladimir hield van de zilte lucht die zijn manen en vacht stug maakte van het zout en zijn lippen dorstig. Het deed hem denken aan de plaats waar hij geboren is. Waar ze vele dagen konden reizen tot het eindeloos blauw aan de horizon opdoemde met de boodschap van koelte. Hoewel de dorst je na een duik in zee nog altijd naar de keel sloeg, voelde je je wel opgeknapt. Het zout mocht dan wel in je wonden bijten, het reinigde ook je lichaam – en Vladimir wist als geen ander dat een gereinigd lichaam de eerste pas was naar een gereinigde geest.

Een ander voordeel van het strand vond zich in het feit dat het een open terrein was: welke kant je ook op keek, je kon vele tientallen meters, soms zelfs wel duizenden, kijken zonder dat er ook maar iets was wat je zicht belemmerde. Er waren geen gevaren die je zouden verrassend … behalve dan misschien degene die van onderaf kwamen. Dat was dan ook de reden dat Vladimir zelfs in het water op zijn hoede bleef: hij had dan misschien gevochten met land-roofdieren, hij wist ook dat die niks waren in vergelijking tot de roofdieren uit de zee.

Met krachtige slagen zwom hij naar Vanth toe en bleef bij de merrie in de buurt drijven. Alhoewel hij de speelse flonkering in haar ogen opmerkte, kon hij zichzelf er niet toe zetten om zich daaraan over te geven. Hij was zich veel te bewust van de mogelijke gevaren en zwemmen in zee was voor hem geen ontspanningsuitje.

**Profile**

» born into a life with everything to lose
» ღ Zehlia - Born under the stars
» Born to be wild - Geboorte Pride
» Born out of dust and stone (xena)
» we were born with fire and gold in our eyes - Skyfall

those who are born for greatness...

those who are born for greatness...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen