Vroeger was ze een enorm lieve, vrolijke merrie. Maar ondanks alle positieve eigenschappen die ze bezat had ze altijd pessimistische gedachten. Altijd speelde er rampscenarios in haar hoofd af, en met de tijd is dat alleen maar erger geworden. Nu probeert ze het ook niet meer te verdoezelen, ze heeft eindelijk na al die jaren geaccepteerd dat ze een doomdenker is. Daarbij is ze ook een enorme neuroot. Alles wat ze vroeger heeft meegemaakt dringt ze weg, ergens heel ver weg. Ze is niet in staat om dat terug te halen, zonder een intense pijn te voelen. Daarom liegt ze vrijwel altijd over haar verleden en wat er vroeger allemaal gebeurd is. Ze vult haar geschiedenis heel anders in dan de realiteit was, en soms begint ze er zelf bijna in te geloven. De gebeurtenissen in het verleden hebben haar ook aanzienlijk veranderd. Van de lieve, vrolijke merrie is bijna niets meer over. De pessimistische gedachten hebben soms de overhand waardoor ze compleet flipt. In zo’n situatie is ze voor geen woorden vatbaar. Maëve trekt ook heel erg naar de duistere kant van het leven toe, omdat ze vroeger ontdekt heeft dat de gelukkige kudde waarin ze was opgegroeid ook niets was. Althans niets voor haar. Dat levert haar naïviteit op. Ze is makkelijk te manipuleren, en wanneer je boven haar staat zal ze geen spoortje van verzet tonen, gewoonweg omdat ze dat niet durft. Wanneer je echter onder haar staat is ze enorm goed in manipuleren en liegen. Het is dan ook haar hobby, om hele schouwspellen op te zetten die buitengewoon nep zijn. Kortom is Maëve gewoon een beetje psycho. Ze sluit zichzelf voor de buitenwereld, en laat haar ware aard niet zin. Haar ware aard is enorm gesloten, en de korst die daar omheen zit voert alleen maar een toneelstukje op waarvan ze hoopt dat iedereen erin trapt.
Maëve is opgegroeid in een prachtig landschap, en groot gebracht door een fantastische kudde. Het waren allemaal optimisten, en wilden graag alles van de wereld zien. Avonturiers noemde iedereen ze. Elk jaar werden er vele veulens geboren, allemaal vredig en bijzonder intelligent. En uiteraard een gevoel voor optimisme en de drang om alles te onderzoeken. Echter op een regenachtige dag, gepaard met onweer werd Maëve ter wereld gebracht. Haar ouders, Indra en Roux, waren enorm blij met het prachtige witte veulen dat daar verkreukt lag. Toen ze haar heldere, hazelnootkleurige ogen opende was het hele schouwspel perfect. Althans, voor Indra en Roux want Maëve was een doomdenker, vanaf de eerste minuut dat haar hart aan het kloppen was. En doomdenkers waren niet gewenst in de vredige kudde. Het werd al snel duidelijk dat de kleine, witte merrie zich afsloot voor enige vorm van contact en graag alleen op pad ging. Soms bleef het veulen dagen weg, waardoor ze uitgehongerd terug naar haar moeder kwam.
Toen Maëve precies één jaar werd, nam haar moeder haar apart van de kudde. Tijdens die wandeling waren de tranen in Indra’s ogen te zien en Maëve wist totaal niet wat er aan de hand was, wel kwamen er bij haar allemaal vreselijke scenario’s boven, zoals het altijd in haar hersenen naar toe ging. Haar moeder begon te spreken over dat ze anders was, anders dan anderen en dat ze niet thuis hoorde in de kudde. Ze was een schande. Indra had altijd gedacht dat het gedrag van haar dochter wel over zou waaien maar dat heeft het nooit gedaan, en daarom moest ze nú weg. Met de laatste woorden galoppeerde haar moeder gehaast weg. En daar stond Maëve dan, volkomen hulpeloos en verstoten van de kudde.
Onderweg naar haar reis om liefde en geluk te vinden kwam ze een paard tegen, dat ongeveer dezelfde leeftijd als haar was en net zoals haar alleen. Zo brutaal als Maëve was, was ze op Xariv afgestapt en meteen bleek er een goede klik te ontstaan. Samen maakte ze grote tochten over allerlei gebieden. Koude, maar ook vooral warmen gebieden waren onder hun hoeven verloren gegaan. Het waren soulmates, niets deden ze alleen. Geen enkel paard kon hun scheiden, zoals ze altijd tegen iedereen zeiden. Echter was de realiteit anders. Op een dag, toen Maëve s’nachts niet in slaap kon komen was ze erop uit gegaan om voedselbronnen te vinden voor de volgende dag. Terwijl ze in die tocht verzeilt was geraakt kwam ze het meest angstaanjagende paard tegen, maar zo naïef als Maëve was dacht ze een conversatie met dit paard aan te kunnen gaan. Dit lukte, maar op een hele andere manier dan ze gehoopt had. Maëve liet zich makkelijk manipuleren door Torak en trok steeds meer naar de duistere kant toe. Hun nachtelijke afspraakjes kwamen steeds vaker voor en op een dag besloot ze met hem mee te gaan. Door deze keuze liet ze haar soulmate achter, diep in de nacht.
Maëve hunkerde naar liefde, want dat was alles behalve wat ze kreeg bij Torak. Maar ze durfde, en kon vrijwel helemaal niets tegen hem doen. Echter ging ze toch tegen haar verstand in steeds meer wandelingen alleen maken. Zoekend naar een klein beetje liefde of geluk, ondanks dat ze wel van de duistere kant hield. Ze ontmoette op een van haar tochten een ander paard, ook niet met het allerbeste karakter maar het gevoel dat het paard haar gaf was overweldigend. Nog nooit had ze het gevoel gehad alsof iemand om haar gaf, en nu leek ze een beschermengel te hebben. Vanaf die dag is er een enorm slopende tweestrijd begonnen. Maëve kon onmogelijk kiezen omdat ze niets tegen Torak kon doen. Maar de beschermengel wilde ze ook niet kwijt. Het verwoeste haar, en door dat gevoel besloot ze om met een andere hengst in contact te komen. Die haar net zoveel liefde gaf als haar andere vriend, maar zonder zorgen. Omdat ze niets van de situatie tegen de hengst vertelde en mooi weer speelde.
