Met haar hoofd hoog gedragen glipte ze een nieuw domein binnen. Kort stak ze haar spitse neus in de lucht en rook niet er van heet huidige plaats een riviertje. Wanneer ze haar grijskleurige lichaam richting het water bewoog, hoorde ze het ook lichtjes kabbelen. Ze schudde kort met haar hoofd waardoor haar lange manen over haar neus vielen. Al dravend liet ze haar neus in het water zakken en begon gulzig, maar elegant het water binnen te slokken. Wanneer ze was voldaan hief ze haar hoofd hoger en keek in haar spiegelbeeld. Angstige en onzekere ogen keken haar starend aan. Was het wel slim geweest om weg te lopen van haar problemen. Ze kon het toch niet blijven doen. Waarom deed ze het dan nu wel. Ze zwaaide haar lange manen naar achteren en probeerde alles te vergeten. Een lichte zucht rolde over haar lippen, gevolgd door een zachte bries. Ze forceerde een glimlach en wandelde verder door het nieuwe gebied. Ze droeg haar hoofd hoog, zoals haar altijd was geleerd. Haar hoeven plaatste ze altijd met dezelfde precisie. De kleine spitse oortjes die bovenaan haar hoofd stonden draaide wild heen en weer en probeerde elk geluid op te vangen. Langs alle kanten werd Ninn beschoten met geluiden. Vogels, blanderen, kleine dieren,... Het was te veel om allemaal op te noemen. Haar koraalblauwe ogen keken nieuwsgierig rond. Een zachte stem in haar hoofd sprak Ninn toe. "Ontspan je eens, laat dat hoofd eens zakken." De arabische merrie twijfelde even en hield halt. Langzaam liet ze haar hoofd zakken, maar dit ging moeizaam. Het leek wel of haar ruggen- en halswervels in deze positie waren vergroeid. Een felle zomerzon scheen neer op haar glanzend vacht wanneer ze een open vlakte betrad. Wantrouwig keek ze eerst even rond voor ze zich hele overgaf aan de openheid. Nooit eerder had ze alleen een open vlekte betreden. De woorden van haar vader bleven door haar woorden spoken. "De open vlkete betreden is je overgeven aan de wilde roofdieren." Een ijskoude rilling liep over haar ruggengraat bedekt met haar muizegrijze vacht. Wanneer ze halverwege was vertrouwde ze het voor geen haar meer en zetten het op een lopen. in een regelmatige, maar vlotte galop, rent ze over het veld. Wanneer ze weerde bossen bereek draaide ze zich om en keek naar het veld. Ze blies alle ingehouden lucht uit haar longen en draaide zich weer om. Haar lange staart zwaaide ze kort heen en weer om de vliegen van haar weg te jagen. Walgelijke beesten die vliegen. Ze gebruiken alles en iedereen als hun privétoilet. Nou ja, daar probeerde ze nu maar even niet aan te denken. Ze moest zich nu focussen op het overleven in dit vreemde gebied. Met haar tandenstoker smalle beentjes wandelde ze verder.

Een kille ijskoude stem sprak haar aan. Ninn steigerde waarbij haar lange manen voor haar hoofd zwaaide. Wanneer haar hoeven de zachte bosgrond weer raakte deinsde ze achteruit. Vol afgunst keek ze de witte hengst aan, nou ja, hij zou wit moeten zijn. "Neen, iedereen zei tegen mij dat bossen veiliger waren" Sprak ze. "Heeft niemand jouw ooit vertelt dat je af en toe proper maken noodzakelijk is?" Ze schrok van haar eigen woorden en liet kort haar hoofd zakken om het daarna weer hoog en hoffelijk ze zetten. De felle zomerse zon viel in op zijn hoektanden en vliegensvlug schoot Ninn enkele stappen achteruit. Hierdoor ging ze op haar staart staan en viel er bijna over. Dit maakte haar meer kwaad dan bang. "Wat heb je nu gedaan?!" Riep ze uit en keek veelzeggend naar haar staart. Dat meende hij niet, daar haar zag haar staart er nu helemaal vies uit. Een walgend geluidje verliet haar keel. Bah! maar toen ze weer opkeek besefte ze pas echt dat dat uitvliegen haar het leven misschien kon kosten. "Wel, euhm, laat ik je niet langer ophouden. Waar je ook naar toe wou gaan. Het spijt me" Zei ze hoffelijk en liet zich lichtjes door haar voorbeen zakken. Ze schaamde zich en wist niks beters dan de hengst niet in zijn ogen aan de kijken. plots gierde de angst en de paniek door haar lichaam. Ze was bang, doodsbang. Een ijskoude rilling trok zich over haar ruggenwervels. Echter bleef haar gezicht strak en elegant. Geen enkele emotie was erop te lezen. Haar ogen stonden glazig en koninklijk. Ze zette een stap opzij en knikte met haar hoofd. Ook al was ze er zo goed als van overtuigd dat dit paard niet ging vertrekken, toch deed ze haar best. Paard? Was dit eindelijk wel een paard. Nog nooit had ze een edel dier gezien met scherpe hoektanden en zo onverzorgt. Weer liet een rillen over heel haar lichaam als ze er aan dacht er zelf ook zo uit te zien. Wie weet lag het aan dit gebied dat hij er zo uitzag. In dat geval moest ze maken dat ze hier weg kwam.

Weer drupte bloed langs zijn lippen, over zijn kin en viel dan op de grond. Wat was het een welgelijk beest. Zo meteen spatte zo'n vieze druppel nog op mijn witte onderbenen. Ze voelde zich voor enkele seconden licht in haar hoofd bij het gedacht dat er een rode vlek op haar zijdezachte witte vacht zou zitte. IEUW! Bij zijn eerste woorden keek ze geschrokken. "Kind? Ex-cu-seer?" Ze deed haar mond een beetje open en draaide haar hoofd enkle graden. Zei hij dat nou net? Hoorde ze dat echt uit zijn mond komen. Hallo! Ze zag er anders vrij volgroeid uit. Een geërgerde bries rolde over haar lippen. Nu merkte ze pas echt dat ze smerige hengst al de hele tijd naar haar staarde zonder te knipperen. "Jij bent echt niet goed opgevoed! Staren is onbeleefd meneertje!" Sprak ze verbeterd. Was Ninn deze hengst zijn nieuwe leerkracht of zo, o zijn nieuwe moeder? Bij zijn woorden over zichzelf schoon houden keek ze hem verbaast aan en stak haar neus iets meer naar voor. "Nou ja. Onder die vieze brui zit zeker een mooie hengst. En ik zou je gerust willen zien." Zei ze met een lieve glimlach rond haar lippen. "Als die klitten uit je manen zijn en wanneer je je witte vacht weer ziet." Hier ogen gleden over zijn lichaam en bleven hangen bij het samengeplakte bloed in zijn manen. In haar gedachten voelde ze de viezigheid ook tegen haar hals hangen en schudde wild met haar satijnzachte manen die lichtjes golfde. Ze voelde hoe haar staart werd losgetrokken uit haar staartwortel en gaf de hengst de schuld. Deze reageerde kortaf. "Natuurlijk deed je wel iets! Je liet me verschieten waardoor ik achteruit schoot!" Snauwde ze hem terug. Wat een onbeleefd paard zeg. Met haar blik volgde ze de hengst die rond haar ranke lichaam heen draaide. "Mijn uiterlijk betekend te veel vo..." Abrupt stopte ze haar zin wanneer ze de hengst zijn neus boven haar achterhand voelde. Ze kromp in één schok ineen en en voelde hoe haar voorbenen lichtjes begonnen te trillen. Stokstijf bleef ze staan en wende haar ogen niet af van wat zich vlak voor haar bevond. Ze voelde hoe het paard langs haar heen liep en een ijskoude rilling slingerde door haar lichaam. Zijn smerige neus gleed langs haar hals en nog Ninn het helemaal besefte had ze haar achterbeen richting hem uitgeslagen. Ze mistte hem met een millimeter. "Hoe durf je?" Ze probeerde naar de vieze veeg te kijken en haar ogen werden groot wanneer ze deze binnen haar gezichtveld kreeg. Zenuwachtig begon ze met haar voorbenen heen en weer te trippelen. "Straks droog het op! Een piepend geluid verliet kort haar keel. Ze blies de lucht kort uit haar longen en herpakte zich. "Dat gaat er wel uit.. Denk ik" voegde ze er twijfelachtig aan toe. Zijn kille brommend stem galmde weer door het lege bos. "Met mij? Verder trekken?" Een giecheltje speelde zich langs haar grijze lippen naar buiten. Ze wist niet goed wat ze er van moest denken. Het klonk als een dreigement, maar deels ook als een uitnodiging. Ze ging er niet verder op in en keek naar de bomen als ze vogels er gehaast uit zag vliegen. Ze luisterde naar zijn vraag, maar wachtte met antwoorden. Alle spieren in zijn lijf stonden gespannen, ze wist dat als ze iets fout deed dat ze er was geweest. Haar hert klopte wild tegen haar borst aan en bloed stroomde door haar bloedvaten alsod het een race tegen zichzelf hield. Een ijskoude hand kneed haar keel dicht als ze zich inbeelde waartoe deze hengst in staat zou kunnen zijn. Ze slikte. Het speeksel dat zich in haar mond had geproduceerd voelde ze helemaal naar beneden glijden. "Mijn naam huh?" Vroeg ze en keek met een lichtjes gedraaid hoofd naar hem. Ze duwde de angst weg en probeerde zo optimistisch mogelijk te kijken. Hij had nog niets misdaan, dus waarvoor had ze eindelijk schrik. Het zonlicht viel in op zijn scherp hoektanden. Plots wist ze weer waarvoor ze schrik had. Voor de hoektanden. Eén van de redenen: Als hij die door haar lichaam boorde, was haar prachtige vacht er helemaal geweest. "Al Zahraa Ninn" Sprak ze trots en giechelde kort. "Voor de paarden die niet tot mijn familie behoren, gewoon Ninn" Een trotse glimlach sierde haar lippen. Ze zette een kort stapje naar voor want ze voelde de grond als maar dieper zakken onder haar lichte gewicht. Twijfelachtig keek ze haar metgezel aan, op de hoop dat haar de keel niet ging over bijten. "Jij weet nu wie ik ben. Mag ik nu weten wie en wat jij bent?" Ze stopte met praten en kek hem vragend aan. "Je gaat me niet zeggen dat je een gewoon paard bent. Je bent smerig, loopt liever in het donkere dan in het lichte en je hebt hoektanden die me de stuipen op het lijf jagen." Sprak ze en bootste een overdreven rilling na. Ze keek naar haar hoef en schraapte deze lichtjes over de grond. Ze voelde zich wat ongemakkelijk en wist niet echt wat doen. Haar maag rammelde wild. In één keer trok ze haar hoofd omhoog en keek beschaamd naar haar buik. Dat was gênant. Ze kuchtte kort glimlachte naar het arabische dier naast haar. "Dusss.. We gaan hier blijven staan tot we wegzakken in de bodem?" Vroeg ze gniffelend en zwaaide met haar staart waar nu de puntjes van ontbraken. Bij dit gedacht keek ze achterom en zag de lange grijs-witte haren achter haar liggen. Ze perstte haar lippen opeen en probeerde er vanaf dan niet meer aan te denken. Weer schudde ze met haar hoofd en sloeg haar staart tegen haar lichaam waarbij ze perongeluk ook buur raakte. Verontschuldigend keek ze hem aan. "Het spijt me, maar ik word gek van al die beestjes hier." De neiging om naar haar borst te happen was inmens, maar dat was alles behalve elegant. Als ze zich bedacht naast wat voor iets dat ze stond hapte ze vlug twee maal naar de jeukende plaats en recht haar hoofd vervolgens weer na dat ze haar manen had netjes geschud.

Weer keer ze kwaad naar de hengst. ”Dus dat maakt me een kind?” Kaatste ze kwaad terug. Hij mocht groter en ouder zijn, maar dat gaf hem het recht niet haar een kind te noemen. Ze hoorde hoe hij zijn tanden op elkaar klapte en ze trok haar hals razendsnel van hem af. Ze had snelle reflexen, maar aan het tempo dat hij op haar af kwam gelopen zag ze niet aankomen. Ze gooide haar staart aan de kant en liep snel achteruit.  Zijn woorden deden haar raar opkijken. ”Niemand houd je tegen om te vertrekken, wel?” Snauwde ze hem kwaad toe en legde ook haar oren en haar nek en keek hem woedend aan. Ze was zich al te bewust van het gevaar voor haar en trilde ook op haar benen, maar haar koppige karakter nam altijd de overhand. Ze liet ook zelden zien dat ze schrik had. Ze steiger laag en klauwde met haar hoeven naar hem. ”Denk je nou echt dat ik naar daar ga met jouw?” Ze spuugde het woord ‘jouw’ uit alsof het walgelijk eten was. ”Jij beveelt me helemaal  NIKS!” Een schelle hinnik verliet haar lippen. Van binnen wilde ze wegrennen van de schrik, maar langs buiten was ze nog steeds de kwade merrie die niet wilde luisteren. Toch begon ze te wandelen. Hapje? Noemde hij mij nu net hapje? Weer stopte ze abrupt. ”Jij, viezerik, zet je mooie tandjes niet in mijn lichaam!” Brulde ze uit en wilde hem bijten, maar bedacht zich. Maar haar oren strak in haar nek getrokken keek ze hem woedend aan. Zijn gespannen lichaam achter dat van haar deed haar niet wandelen. Zo gemakkelijk kreeg hij haar niet vooruit. ”Xariv, een perfecte naam voor zo’n walgelijk beest als jij en het interesseert me geen zak wat jij bent!” ze stopte even en schudde haar manen weer netjes. ”Je bent achterlijk dat je jezelf zo hebt laten maken!” Ze zetten twee stappen naar voor om weer te stoppen en zich naar hem om te draaien. Ze zag hoe zijn hoektanden flikkerde in het weinige licht. Een koude rilling liep over haar rug. ”Ik stel me niet aan!” Ze steigerde hoog en hinnikte schel. ”Jij moet stoppen met me te beledigen en me te bevelen!” De adrenaline stroomde door haar lichaam en nam het helemaal over. Ondertussen had de echte Al Zahraa Ninn schrik, maar deze Ninn was helemaal niet te zien aan de buitenkant.