Bijna vosachtig bewoog ze zich overheen de vlakte. Ze was vanochtend opgestaan met een sterk buikgevoel, iets dat wrong, iets dat zei dat ze actie moest ondernemen. En wie was Vulpes om niet naar haar buikgevoel te luisteren? Rechtuit als ze was was ze haast op gesprongen, had haar honger en dorst gestild en had een resolute pas in gezet naar de leider van rang drie met als gevolg dat het nog vroeg in de morgen was: Vulpes stond immers steeds vroeg op en ging laat slapen. Een uitdagend ritme voor hen met een zwakke gezondheid maar perfect acceptabel voor de jonge merrie. Ze ging bij wijze van spreken met twee vingers in haar neus door het leven. Een vroege morgend, maar vooral een koude. Eentje waarop de vogels zongen maar niet uit volle borst: ingehouden, ietwat aan het afzien door de temperaturen.
Lightning kwam snel in het zicht en de merrie moest geen seconde aarzelen om haar aan te spreken. 'Fijne morgend op deze koude dag,' ze glimlachte gereserveerd maar niet onvriendelijk: een teken uit pure beleefdheid, de enige sociaal aanvaardbare manier om een vreemde aan te spreken - in haar ogen. Zonder vooroordelen: niet geheel blij om haar te zien noch met grote tegenzin. De eerste stap in het ontdekken wie deze leider was. 'Mijn naam is Vulpes en zoals de meesten wil ik mij naar rang vier begeven. Liefst in zo snel mogelijke hazensprongen.' Ze glimlachte, dit keer van harte, wetende dat die hazensprongen niet mogelijk waren. Geduld, dat moest ze hebben. De nodige humoristische ondertoon was aldus aanwezig in haar stem.
Eve
Profile Number of posts : 1903 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Walking paradox vr 14 jun 2013 - 16:04
Vengeance
"The one horse I look up to is my father"
De lange zomerse dgen begonnen langzaam aan korter te worden, een felle westen wind blies zijn zwarte manen de lucht in. Langzaam stapte verder, af en toe stopte hij om de omgeving in zich op te nemen en achter zich te kijken, de helft van de kudde sliep nog toen hij was vertrokken, diep binnenin had hij het gevoel dat iemand naar hem op zoek was dus was hij maar begonnen om dat paard te vinden dat zijn raad nodig had. Het was nog niet zo lang geleden dat hij benoemd was tot beta van rang drie en de meeste paarden herkenden hem daarom ook niet direct, langs de ene kant was dit een voordeel maar aan de andere zijde zorgde dat gebrek altijd voor verwarring bij iedereen... Hij schudde zijn hoofd, ze zullen het langzaam aan wel gewoon worden. De meeste paarden uit rang drie zien hem nog steeds als een veulen maar die tijd is lang geleden al gepasseerd, hij mocht zichzelf nu volwassen noemen, ja hoe noem je anders een 6 jarige hengst die in de bloei van zijn leven is?
De vogels ontwaakten boven hem en de wind deed de boomtoppen schudden, het was de eerste keer in maanden dat hij zo gerustgesteld was geweest, de voorbije maanden waren akelig stil geweest en steeds weer verwachtte hij een uitval van de schimmen dus patrouilleerde hij elke avond langs de grens en ging bij elk paard van de kudde kijken om te zien dat iedereen terug veilig thuis was.
Al snel kwam een een kleine merrie in zijn gezichtsveld staan en nog voor hij haar goed kon bekijken opende ze haar mond al en kwam er een stroom van woorden uitgevloeid, ze was beleefd dat wel maar dat had Vengeance een beetje overdonderd. "Een goedemorgend voor jou ook Vulpes, ik hoef zelf al niet meer te vragen wat je nodig had" Voor hij verder zijn uitleg deed nam hij rustig zijn tijd om haar eens grondig te bekijken, ze was redelijk slank maar het gene hem echt verbaasde was dat ze zo vroeg was, het halve bos lag ver nog te slapen! Op zijn eigen rustige toon ging hij verder met zijn uitleg 'Wel Vulpes, mijn naam is Vengeance en sinds 6 maand ben ik de beta voor rang drie." Hij keek haar eens aan en toen ze hazenspronggen zei moest de grote hengst zich inhouden om niet in de lach te schieten. "Met hazenprongen hé? Ik denk niet dat het zo snel zal kunnen gaan, hoeveel blauwe manen heb je al meegemaakt?" Hij moest zeker zijn dat ze geduld kon hebben, ongeduldige paarden konden ze zeker en vast missen in rang vier dat was zeker...
Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact
Onderwerp: Re: Walking paradox zo 16 jun 2013 - 23:04
Geprikkeld door de spiertjes die opspanden rondom de ogen van Vengeance die zijn lach moest inhouden, krulden Vulpes lippen instinctief omhoog. 'Het zou zonde zijn om het niet te proberen, toch?' Hazensprongen? Liefst vloog ze erheen om Avanti te ontlopen. Dat ze een deal met hem had hield ze voor zich, voor nu. In principe kon ze evengoed dubbelspion zijn. Wanneer Avanti een plan had en Vulpes er gehoor naar kreeg, al dan niet via zijn toekomstige soldaat, haar veulen, dan zou ze waarschijnlijk de leiders informeren. Aan de andere kant zou ze nog verder kunnen gaan: tegen Avanti zeggen dat ze het vertelde zodat zij haar zouden vertrouwen waardoor zij weer informatie doorspeelden naar Vulpes, en dan dan zou Avanti net de plannen van de leiders weten, en niet andersom. Ach, what to do. Op dit moment wou ze gewoon veilig zijn, wie kon nuchter nadenken met een situatie als de deze? Goede beslissingen waren er op dit moment niet, al zou ze snel voor de kant van de leiders kiezen als ze eenmaal veilig was. Op dit moment bleef ze liever in een goed blaadje bij Avanti, om haar eigen hachje te redden en dat van haar toekomstige jongeling.
Maar zij, met haar ravenzwarte vacht en het masker van duizend leugens, vertrok geen spier en vertelde geen woord. Ze was een ware meesteres van toneelspelen, op alle vlakken. Niet omdat ze alle emoties perfect bezat, maar omdat ze wist hoe ze die perfect moest nabootsen. Zelf bezat ze namelijk de gave om te voelen niet. Ze was het oog van de storm, minstens even dreigend en net zo nietszeggend.
'Twee,' de merrie glimlachte gereserveerd. Met een hevige zwaai sloeg ze haar manen van de ene kant van haar hals naar de andere en onthulde een lang, dieprood litteken. Het was mooi genezen, dat zeker, en daar was ze meer dan blij om. 'En daar ben ik nog vrij goed vanaf gekomen,' schamper sloeg ze haar manen weer naar de andere kant van haar hals en met samengeklemde kaken bestudeerde ze de blik van Vengeance. Heel even, maar nooit lang genoeg om de eenzame metgezel kennis te laten maken met de storm in en achter haar ogen. Haar blik was vaak niet meer dan een lege staar, al is ze - zoals voordien gezegd - een prima actrice. 'Dan bent u ook meteen getuige van de eerste reden waarom ik hazensprongen zou nemen en geen muizenstapjes.'
Thank you for the venom, did you think it would paralyze? Thank you for reminding me to sin with a grin.
vulpes - r.II
Eve
Profile Number of posts : 1903 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Walking paradox vr 21 jun 2013 - 21:17
Vengeance
"The one horse I look up to is my father"
Hij kon de merrie geen ongelijk geven, alle paarden die in dit land leefde zouden zich liefst zo snel mogelijk naar rang vier begaven maar dat was onmogelijk, rang vier was de meest beschermde rang in het land en de weinige paarden die er nu rond liepen voelen zich veilig en dat is het belangrijkste.
Hij was nu al enkele maanden beta leider van rang vier en ondertussen wist hij de meeste paarden die bij hem kwamen el te doorgronden maar Vulpes was van een andere soort makelij, het leek net alsof ze geen enkele emotie of nog maar een uitdrukking liet blijken aan de buitenwereld.
De zon baande langzaam aan haar weg door het bladeren dat en liet het bos weer tot leven komen, het leek net alsof de blauwe maan niet eens bestond, maar niets was minder waar, hij keek rond naar de verlichte stukken gras en draaide zij hoofd teug in de zwarte merrie haar richting, het liefste zou hij haar meteen door willen laten maar ze moest voldoende ervaring hebben, het was een zware beslissing... Met een fijne glimlacht beantwoorde ze zijn vraag, "twee" was haar antwoord, ze mocht van geluk spreken aangezien sommige paarden niet eens hun eerste blauwe maan overleefden, vooral veulens hebben dan een moeilijke tijd.
Toen de merrie haar hoofd schudde vlogen haar manen de andere richting op en zag hij de littekens die ze tijdens de blauwe manen had verkregen, ze zagen er toch al vrij oud uit dus hij mocht zeker zijn dat ze de drang om te overleven had. "Ik zie waarom je graag rang vier zou willen betreden. Paarden die hun mannetje weten te staan tegen een schim hebben dat maar al te goed verdiend." Zij was zoals enkele in het land een geschikte ziel om rang vier bij te staan, maar toch voelde Vengeance dat ze geheimen met zich mee draagde.
Hij haalde rustig adem en vervolgde "Toch moet je weten dat er nog altijd gevaar schuil ook al zou je rang vier betreden, we moeten dus zeker zijn dat je niet zomaar domme dingen gaat doen." Als ze iets wou zeggen moest ze het nu doen, de tijd passeerde sneller dan hij zou willen, nog even en de kudde zou wakker worden.
Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact
Onderwerp: Re: Walking paradox za 22 jun 2013 - 20:57
Vulpes kantelde haar hoofd en hoewel ze de neiging had om haar wenkbrauwen op te trekken kon ze haar eigen reactie prima verbergen. Waar haalde deze hengst die achterdocht vandaan? Tenslotte kon je haar gedachten niet ruiken. Maar ach, wat zal het wezen, wie zal het schelen. 'Het enige domme ding dat ik mijn leven zou doen is mezelf in het ravijn gooien wanneer een schim me op de hielen zit. Liever dat dan bruut uit elkaar gescheurd te worden.' Vulpes glimlachte zoetjes en rechtte haar hoofd weer.
Dat de leider voor de rest niets vroeg over haar geschiedenis verbaasde haar, tenslotte ging het daar toch allemaal om? Goed zijn, geleerd hebben uit het verleden, jezelf herpakken. Ze kon haast niet wáchten om dit vreselijke gesprek te verlaten - judgement day. Dat was nog de beste naam. Een of andere gelukzak werd in een hoge rang geplaatst en kreeg plots het recht om zijn eigen waarden en normen door te trekken naar de minder bedeelden: wat hij goed achtte, was goed, wat hij slecht achtte, was slecht. Oh, hoe Vulpes uren zou kunnen vol drammen met haar mening over deze zogenaamde leiders. Liever was ze haar eigen leider, maar nu ze hier toch vast zat in dit godvergeten land, tussen heuvels met zand en woestijnen, kon ze maar beter zien te gehoorzamen. Tenslotte was ze een onbekende in hun ogen en riep haar naam geen verhalen op: ze had, buiten die aanvaring met Avanti, niets verkeerd gedaan. Dat er een veulen in haar buik groeide hield ze voor zich: het was nog niet te zien en dat was prima zo. Liever hield ze dat verhaal voor de laatste leider en daar zou ze de ultieme keuze maken: kiezen voor Avanti en er een verhaal aan vast breien - hoogstwaarschijnlijk geloofwaardig aangezien ze niet van plan was met Avanti te spreken totdat ze in die bepaalde rang zat. Dat, of ze legde het hele gebeuren in geuren en kleuren uit aan de leider van rang vier. Vroeg daar om vergiffenis, of stelde net een plan op om informatie over Avanti aan hen door te geven, whatever. Op dit moment: wat kon het schelen.
'Je bent weinig nieuwsgierig om een rechter te zijn,' meldde Vulpes terloops en ze rekte haar lange, slanke hals tot aan de grond. Vanonder haar lange wimpers uit bekeek ze Vengeance, wiens spiegelbeeld weerspiegelde in haar parelzwarte ogen. 'Dat lijkt me een slechte gewoonte.'
Thank you for the venom, did you think it would paralyze? Thank you for reminding me to sin with a grin.
vulpes - r.II
Eve
Profile Number of posts : 1903 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Walking paradox di 2 jul 2013 - 19:48
In de verte hoorde hij de paarden uit rang drie al wakker worden en langzaam kwam de omgeving tot leven. Hij keek naar Vulpes die in de tussen tijd haar hoofd had gekanteld, toen hij haar antwoord hoorde zag hij een zachte glimlach veschijnen op haar lippen maar hij had geen reden om nog maar een glimlach te delen met haar.
Dit was zijn eerste keer dat hij een beslissing moest nemen over een paard zijn leven, als hij ze doorliet en ze stak iets uit of er gebeurde iets met haar was het zijn schuld omdt hiij moet kunnen inschatten of ze wel capabel is om naar de vierde rang door te stromen. Als hij haar niet doorliet moest de merrie terug achteruit en wachten tot het goede moment was aangekomen dat ze genoeg ervaring had om hoger op te klimmen... Vengeance stond met zijn hoofd tegen een muur, hij was niet zeker of het wel een goede keuze was maar dat zal de tijd voor hem uitmaken.
De tijd passeerde enorm traag, de merrie vond hem weinig nieuwsgierig, "Wel Vulpes, ik zou jou eens willen beladen met een taak om de beslissing te nemen over een paard zijn komende toekomt, misschien stel ik niet veel vragen, toch weet ik dat mijn keuze goed zal zijn." Hij vond het allesbehalve vriendelijk van haar om hem persoonlijk aan te vallen, zij had geen flau idee wat voor taken er op zijn schouders rustten en vooral wist ze niks van zijn nachtelijke uitstappen om met de andere leiders te bespreken wat ze aan de schimmen gingen doen.
De stilte viel voor een moment, hij had zijn beslissing genomen "Vulpes, ik ga je het voordeel van de twijfel geven, ik hoop dat je mijn vertrouwen niet schend anders weet ik je te vinden." In zijn zware stem kon je zijn gezag horen, dit meende hij, er viel niet met hem te sollen en ookal was hij nog maar niet nieuw in dit vak, hij zou het met hart en ziel uitvoeren.
