Haar hoeven zochten hun weg naar de grond toe om zich daarna weer krachtig af te zetten. Haar hoofd trots omhoog en haar neus open om alle geuren te herkennen die rondzweefden in het Minanter. De heuvels die zich hierin toonden waren heerlijk om over de galopperen, elke sprong was anders, dan beropwaards en dan naar beneden toe. Madalyn was geen merrie die lang alleen kon zijn. Ookal was ze geboren in het Orlais, bleef ze er niet vaak in. Ze had de leider van rang 3 al opgezocht evenals dat ze hier was. Alleen de plek van de schimmen bleef ze uit de buurt, maar dat was logisch.

Haar ogen flitsen van boom naar horizon naar lucht en kunnen zich niet op een plek focussen, maar als ze een silhouet ziet verschijnen blijven haar ogen toch hangen. Fier gooide ze haar hoofd nog hoger een snoof om de geur te ontdekken die het paard met zich mee bracht. Elk paard had zo haar eigen geur, zo kon ze haar ouders alleen op geur al herkennen in een grote kudde zoals het Orlais. Maar meestal waren het haar ogen die het werk deden, Rhaira was een opvallende merrie met haar 2 kleuren splash en haar vader Astracan ook met zijn grijzige vachtkleur en toch spierwitte manen.

Bij nader inzien concludeerden haar ogen dat de merrie zich niet op haar gemak voelde en zwaar bezweet net over de top van de aanliggende berg heen sprintte. Het riviertje was een logische stap aangezien het een hete zomerdag, en de merrie duidelijk niet superveel conditie had. In ieder geval niet zoveel als zij, maar Madalyn crosde elke dag al heel BMH over, dus het was logisch dat dat kleine stukje vanaf de rand van Orlais naar het Minanter, wat al snel zo twee à drie uur duurde in galop, niet heel veel voorstelde. De merrie speelde wat in het water en zorgde ervoor dat de bruine schimmel met de aparte aftekening op haar borst ongezien en ongemerkt dichterbij kon komen. Heel rustig liet ze haar vriendelijk hoofd verschijnen in het spiegelbeeld die de nog onbekende merrie had gemaakt. Zeker apart maar ook zeker bijzonder en mooi.