De kleine druppels gleden langs de bladeren naar beneden en vielen op zijn gigantische zwarte lichaam. De ochtend was fris maar aangenaam. Er was geen wolkje aan de hemel en zon scheen zijn laatste warmte over het land voor de winter zijn intrede zou doen. Dat Axis niet op weg was naar Orlais was zeldzaam maar er was zijn geweten die zei dat hij moest blijven. Waarom wist hij niet en het kon hem ook weinig schelen, hij negeerde nooit het gevoel van zijn onderbewustzijn. Door de jaren heen was Axis een stuk scherpzinniger geworden over zijn geest, van veulen bij de schimmen tot jong leider, van jong leider naar vader voor zoveel kinderen en van vader naar leraar en vriend. Hij had die kennis van alles nooit alleen verworven maar eraan denken deed hij ook niet, het deed pijn … vandaag de dag nog steeds. Het deed pijn terug te denken aan het geluk dat hij ooit gekend had voor het werd afgebrokkeld door de eeuwige haat jegens hem en wat hem uiteindelijk hier bracht. Hij was bijna een wandelend monument, het oudste paard van BMH, zelf ouder dan de hoog geplaatste schim in Vyranthium. En met die status kwam zijn plicht als leraar en vriend voor vele, een plicht die hij eed aflegde tegen zijn grootste vijand. En met die plicht kwam ook een zekere verantwoordelijkheid, nu was dat Leventian, later zou dat een ander jong paard zijn dat leerde om te overwinnen.

Maar voor nu was er rust. Geschat bijna twee meter schoft hoog stond Axis onder de bomen aan de bosrand van Ferelden. Zijn ogen gesloten terwijl de zon over zijn zwarte vacht scheen en hem opwarmde. Zijn hoeven stonden actief in contact met de omgeving dus ondanks dat hij rustte kon hij alles voelen vanuit de energie die grond hem gaf. De razendsnelle trillingen ontgingen hem dus zeker niet. Hij opende zijn ogen en sperde zijn neusgaten de juiste richting in. Tot zijn naam geschreeuwd werd en alles een herkenning gaf aan hem … Faylice. De merrie die meer dan één keer de schimmen overleefde, die hij had geholpen naar het juiste pad. Zijn lichaam kwam actief in actie en hij draafde recht naar het geluid toe. Hij hinnikte toen hij haar lichaam herkende, stokstijf en bezweet.

De eerste reactie was de bossen. Zijn paarse en zwarte oog keken waakzaam langs de bosrand terwijl zijn lichaam zich snel en vastberaden dichter zette. Maar hoe dichter hij kwam hoe minder zeker hij was van de oorzaak, ze was niet gewond. Toch niet uiterlijk maar de emoties, de woede, angst en het verdriet in haar ogen en over haar hele lichaam deden hem stilstaan op slechts een drietal meter. Een gebroken lichaam was te genezen, een gebroken ziel was een veel langere en moeizamere weg. Ze was gebroken in ziel, dat wist hij bijna gelijk. Hij overbrugde de laatste meters, liet zijn hoofd zaken en duwde die tegen haar bezwete hals. ‘Verwerk niet uit haat. Kalmeer, ik ben er en ga niet weg.’, waren zijn eerste geruststellende woorden. Zijn warme adem stootte tegen haar vacht terwijl zijn zwarte oog haar haar aanstaarde. ‘Wat is er gebeurt?’, fluisterde hij treurig. Hij vond het verschrikkelijk een paard gebroken te zien, zelf was hij duizendmaal gebroken geweest maar nooit op die manier. Hij had liefde gekend maar nooit was hij verraden … enkel achter gelaten. Faylice was een heel stuk sterker geworden na zijn hulp en hij was haar blijven volgen en had haar zien groeien maar nu … alles leek verdwenen …