Zijn stevig gespierde lichaam bevond zich op een grote heuvel, de grootste piek van het dal waarin de kudde zich had gevestigd. Zo kon hij perfect toezicht houden op de omliggende omgeving en met gevaren snel kunnen handelen. Hij nam zijn leiderschap serieus, zeker omdat hij eigenlijk uit het niets is gekozen. Hij was geen bekende in het land van de Blauwe Maan, maar hij had zich zeker wel bewezen om geschikt te kunnen zijn. De enige link met dit gebied was zijn vader, via hem kende ik dit gebied, leerde de schoonheid kennen maar leerde ook de gevaren ervan, de schimmen. Onze vijand, en diegene waar hij voor altijd tegen zou vechten. Maar dat kon niet met alleen maar brute kracht, ze zouden een meesterlijk plan moeten bedenken om de schimmen te slim af te zijn, kracht had hij, hij was zeer sterk gebouwt en kon daarmee prima voor zichzelf zorgen, maar tegen de kracht van een schim zou hij nooit opkunnen, geen enkele sterveling zou dat kunnen. Hij had zich de afgelopen tijd stilletjes teruggetrokken om meer over deze wezens te weten te komen. Hun zwakte, alleen maar de zon, maar dat was geen rede om ze ook op klaarlichte dag te kunnen doden. Zelfs zonder hun speciale krachten waren het sterke wezens. Wat hij de komende tijd zal gaan doen is zijn kudde kennen, met elk paard persoonlijk contact maken en dat blijven doen. Hij wist dat ze andere paarden konden bezitten net zo als dat ze ongeduldig waren en altijd die honger met zich mee brachten. Dat bracht plannen in zijn hoofd, de schimmen zouden alles nauwlettend in de gate houden, en zouden hem maar al te graag pakken, ontvoeren, dingen aandoen zodat hij nooit meer in een leiderspositie zou willen staan. De truck was om al eerder een meesterplan opgesteld te hebben.

Zijn ogen streken nogmaals over de heuvels, terwijl hij de bosrand nauwlettend in de gate hield. Als paarden daar naartoe zouden trekken zou hij dichterbij staan om alles te kunnen zien wat daar gebeurt, er zou geen paard van zijn aandacht ontgaan, stel je voor dat er een schim vermomt uit kwam, dan zou hij er op af gaan. Zijn scherpheid was hoog, wat duidelijk rust gaf aan de kleine kudde. Zijn smaragd groene oog viel op een merrie met bijzondere aftekeningen die zijn kant op bewoog. Niet dat hij niet opviel, hij had panterprint achtige vlekken die zich vanuit zijn flanken en net achter zijn kaak zich deden verspreiden met zijn champagne kleur. De wind speelde met zijn donkere manen, waardoor ze machtiger overkwamen. "Kan ik wat voor je betekenen?" Waren zijn rustgevende woorden naar de merrie terwijl zijn vriendelijk getrokken hoofd naar de merrie zijn kant op stond. Het was Aleydis, volgens hem, hij wist het nog niet helemaal zeker, hij was immers nog maar net aangesteld tot Councillor van Rank 3.

Het gebied was in een rust getreden, zo midden op de dag in een heerlijk zomers zonnetje. De wind was vrij hevig maar maakte de hete zon juist gangbaarder om in te lopen. Alleen de schimmels hadden last van dit weer, met hun lichte vacht en roze onderhuis konden ze snel verbranden of een zonnesteek oplopen, ze waren naar de bosrand toe getrokken. Zijn eigen huid was ook heel gevoelig voor de zon, met zijn champagne vacht en zijn roze neus met ogen had hij veel kans om te verbranden, maar hij was te trots om te gaan schuilen voor een grote vriend van het land van de blauwe maan. Hij zou nooit zijn kudde verlaten omdat zijn huidje te zwak was, zijn huidje zou maar wat sterker moeten worden, en gelukkig deed het dat. Een groep paarden was naar een meertje getrokken en hij had ervoor gezorgd dat de rest mee was gegaan, water zorgde voor een verkoeling tegen de komende hitte en zou voor genoeg drinkwater zorgen. Zijn ogen stonden scherp, en elk paard werd in de gate gehouden, vooral die ene merrie.

Hij had de merrie al wat cirkelend zien rondlopen, maar nog nooit echt kennis mee gemaakt, en hij had zich al zorgen over gemaakt. Het was een merrie die fijngebouwd was en een bruine kleur had met bijzondere witte aftekeningen en grijzige manen, en een donker neusje. Eenmaal hij haar ogen had gezien was hij geschrokken, ze waren zo gebroken, ze was zo kapot gemaakt door wie dan ook. Hij liet zijn trotse houding even afglijden waardoor zijn houding een stuk opener stond. De woorden van de merrie gaven hints, over hoe stuk ze van binnen was. Verscheurd, te veel beschadigingen die haar ziel had opgelopen, van de schaafwonden tot de diepe steekwonden. "N..nee er is niets." Sprak de merrie waarbij ze haar hoofd schudde. "I..ik liep verkeerd." De hengst twijfelde geen moment toen hij zijn neus tegen de fijne van de merrie aan te drukken. Als teken van steun. "Ik weet niet wat je hebt meegemaakt.." Hij zweeg even, voordat hij zijn oprechte woorden vervolgde. "Maar ik ben er voor je." Het was een van de weinige dingen die hij kon uitbrengen, hij was er van geschrokken hoe ver een merrie heen kon gaan, ze was bijna een leeg omhulsel geworden. Hij zou er alles aan doen om de merrie terug te halen, en dat zou niet zonder slag of stoot gaan, maar hij zou er zijn bij elke stap die ze maakte. Zijn forse lichaam wenkte haar mee terwijl hij rustig over de heuvelkam stapte als uitnodiging voor haar.