Copyride
Profile
Number of posts : 74
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Facing myself - Open di 29 sep 2015 - 11:14 | |
|  |
Leeg... Zo voelde ze zich vanbinnen. Haar herinneringen had ze verbannen naar een plek die ver weg was. Af en toe hoorde ze de vage stem van haar moeder die probeerde haar weer op het juiste pad te krijgen. Emoties negeerde ze. De wereld rondom haar bleef bestaan, ook als ze er niet om gaf. Het had bevestigd dat het leven, de aarde, de lucht, de zee, dat alles en iedereen niet doodbloeden als ze zichzelf afsloot van de buitenwereld.
Rain had een lange tocht achter de rug. Haar zwarte lichaam bevond zich in het gebied waar het ooit allemaal begonnen was. Haar leven, haar verdriet, misschien ook wel vreugde maar daar herinnerde ze zich nauwelijks iets van. Haar paarse ogen glijden langs het strand, maar veel zin om naar de zee te staren had ze niet. Ze sloot haar ogen voor een seconde en bedacht zich even waarom ze was terug gekeerd. Als ze echt eerlijk was wist ze het niet meer. Jaren had ze rondgetrokken van de ene plek naar de andere, en elke keer het aantal paarden toe nam, trok ze verder. Op zoek naar de eenzaamheid die haar weer een veilig gevoel gaf.
Een aantal keer had ze overwogen terug te keren naar haar geboorteplek, maar geen enkele keer had ze de moed gevonden de aanwezigheid van andere paarden op te zoeken. En daarbovenop twijfelde ze aan de gedachten dat diegenen die zij ooit lief had gehad nog aanwezig zouden zijn. Waterval bij maanlicht, hij was de enige hengst wie haar hart veroverd had, maar ze was er van overtuigd dat hij, geleid door de storm in zijn hoofd, hoogstwaarschijnlijk naar een andere plek was getrokken. Axis, diegene die zij als haar vader had beschouwd, zou ze niet in de ogen durven kijken. Ze had hem in de steek gelaten, zo besefte ze. Ze had hem niet met eerlijkheid behandeld door te vertrekken, had geen vaarwel gezegd daar ze niet wist wanneer ze terug zou komen. Eigenlijk plande ze nooit terug te keren naar dit vervloekte gebied.
Ze zet haar prachtige zwarte lichaam in beweging, strompelt tussen de bomen door die voor haar opdoemen. Haar paarse ogen turen tussen de bomen. Dit gebied had een grote verandering ondergaan, en ze twijfelde eraan of ze zich hier ooit nog thuis zou voelen. Ze werpt haar hoofd op met haar oren in haar nek wanneer een aantal vreemden haar aankijken. Wanneer ze een groep paarden ziet vertraagd ze haar pas en komt uiteindelijk tot stilstand. Ze laat haar hoofd zakken en laat haar lippen een aantal grassprieten strelen. Maar honger heeft ze niet. Haar ogen dragen een dreigende blik en haar oren liggen diep in haar nek. Ze had duidelijk geen zin andere paarden te leren kennen.
The times that you hurt me and put tears on my face
And even now, while I hate you, it pains me to say
I know I'll be there at the end of the day |
|
|
|
Femke
Profile
Number of posts : 359
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Facing myself - Open wo 7 okt 2015 - 8:30 | |
|
Wat afwezig stond de Appaloosamerrie te grazen in het bijzijn van de kudde. Ze was nu meerdere keren gewaarschuwd voor het gevaar dat overal schuilde, dus het leek haar nu wel zo verstandig om de raad op te volgen die ze van meerdere paarden had gekregen. Erg leuk vond ze het niet, maar haar leven was haar te dierbaar om zomaar grote risico's te nemen. Ze bleef dus maar verveeld doorgaan met grazen, puur omdat ze niets anders te doen had. Ze bewoog wel continu met haar oren, zodat ze haar omgeving toch nog wat in de gaten kon houden. Toen er een onbekende, zwarte merrie in de buurt van de kudde kwam, draaide Epona zich dan ook naar haar toe. Natuurlijk deed ze alsof ze dat toevallig deed, want de ander leek geen zin te hebben in een gesprek. Ze bleef dus maar wat schijnheilig grazen, terwijl ze af en toe een klein stapje richting de onbekende merrie zette. Het was niet extreem dramatisch of iets dergelijks, maar dit was al een stuk interessanter voor de jonge Epona dan alleen maar grazen.
|
|
|
