De ochtend had regen gebracht. Al vroeg was de zwarte hengst gewekt door de druppels die eerst zacht, maar steeds harder op zijn vacht neer daalden en deze langzaam begonnen te doorweken. Zijn bloedrode ogen hadden chagrijnig om zich heen gekeken terwijl hij zijn benen onder zich had gewerkt en was begonnen met lopen. Het was nog schemerig geweest, de zon was nog niet boven de horizon verschenen en de mist van de nacht had nog om hem heen gehangen, terwijl hij de stranden van Orlais verliet om op zoek te gaan naar een gebied waar hij enkel van gehoord had. Utaro wist graag alles, zo stond hij vroeger ook bekend. Elke uithoek van het gebied kende hij graag uit zijn hoofd. Alhoewel hem dat hier sterk af was geraden.

Schimmen, had het paard hem toegefluisterd toen hij wat moed bij elkaar had verzameld en in een goed humeur had gevraagd waarom niemand bij dat donkere bos in de buurt durfde te komen. De hengst had natuurlijk zelf ook wel de haast giftige sfeer die er om heen hing gevoeld, maar een beetje kilte had het paard nog nooit tegen gehouden. Immers was hij zelf niet heel gevoelig voor emoties en sferen van anderen. Het deed hem simpelweg niets. Maar de angst in de ogen van de merrie, die hem dat ene woord gezegd had voor ze zich afwendde en zich weer verder van de bosrand af bewoog, alsof hij haar het gevaar in herinnering had gebracht, was echt geweest. En zelfs voor hem niet te negeren. Een welkome waarschuwing voor een nieuw paard.

Was het echter dat mysterie en angst de hengst sterk aantrokken. Hij was altijd al nieuwsgierig geweest naar het onbekende. Dat hij het voor een keer liet om direct een gevaarlijke plek binnen te wandelen was als een soort wonder. Maar hij kende zichzelf. Op een dag zou hij daar toch wel voet zetten, al was het maar enkele meters om eens te kijken of die sfeer ook daarbinnen nog zo vreselijk voelde. Maar dat was niet waar het vandaag om ging. Vandaag zou hij naar een andere plaats gaan waar hij nog nooit geweest was. Een plaats die de schimmen naar de knoppen hadden gebracht, als hij de verhalen moest geloven. Hij was wel eens benieuwd wat die schimmen dan wel niet konden.

En eenmaal daar bleken ze toch wel iets meer te kunnen dan hij gedacht had. ‘Schimmen’ klonk immers niet zo impressive. Net zoiets als schaduw, geen interessant woord. Niet krachtig. Maar dat bleken ze dus wel. Alhoewel de ramp al weer een tijdje geleden scheen te zijn gebeurd, was er nog goed duidelijk hoe vreselijk hij was geweest. Er was haast niets van het gebied over, het geurde er nog steeds naar as. En er hing nog steeds de drukkende sfeer van dood. En die had, voor de verandering, zelfs greep op de zwarte hengst.

OOC: Sorry beetje lang, Utaro post heerlijk <3