Het ene moment was ze verward, het ander wist ze precies wat ze deed. De hele wisselwerking tussen karakters was steeds meer op gaan spelen naarmate ze ouder werd. Nyxerinn was onvoorspelbaar en daarom ging menig paard haar uit de weg. Dat en de kleur van haar ogen. Die verraadde haar afkomst. Er waren er maar weinig die met evenveel sympathie als haar moeder naar haar keken. Het was voornamelijk minachting of zelfs haat. Alsof zij persoonlijk verantwoordelijk was voor wat haar vader hier aanrichtte, alsof ze ervoor had gekozen half van zijn bloed te zijn gemaakt. Dat waren gedachten die door haar hoofd spookten wanneer ze haar lichtere zijde zijn gang liet gaan. Schuchter was ze en bovenal bang om conversatie aan te gaan aangezien ze zelf niet eens wist wanneer die schaduw op zou komen en haar gesprek ruw af zou kappen. Er gleed een rilling door haar lijf toen ze merkte wie er in haar buurt rondspookte. Een moment later veranderde dat onheilspellende gevoel zich echter voor een lichte grijns rond haar lippen. Ze zette zich in beweging, naar hem toe in plaats van hem af. Zijn stem die haar naam fluisterde lokte haar binnen. Nyx bleef staan toen ze de hengst in zicht kreeg. Eenzelfde paar paarse ogen staarde haar aan, de zijne misschien meedogenlozer en valser als die van haar. "Van wie zou ik dat sluipen toch hebben," merkte ze op, nog altijd met een grijns rond haar lippen. In deze staat stond ze er geen moment bij stil dat hij zo een eind aan haar leven kon maken.

Haar vader bleef in beweging en dus deed zij hetzelfde, niet van plan om hem uit het zicht te verliezen. Nyxerinn vernauwde haar ogen iets toen hij zei dat ze beter zou moeten doen. "Ach, ik ben slechts een mislukt beest, je kan onmogelijk van mij verwachten dat ik in de schaduwen kan op gaan zoals jij," antwoordde ze nonchalant. Het was niet ongewoon voor haar om zichzelf niet te zien als een levend wezen dat een bepaalde waardering verdiende. Ze was er gewoon en kleine Nyxje mocht daar misschien om treuren, zij verdeed haar tijd er niet mee. "Die witte beetjes vacht breken die schaduw als bliksem." voegde ze eraan toe. Haar moeder had ook nog wat achter gelaten meer dan een persoonlijkheid. Dat wit dat over haar lichaam liep was als een brandmerk dat ze niet slechts van het donkere beest afstamde wat hier nu voor haar liep.

Nyx keek hem slechts met een lege grijns aan toen hij probeerde haar enigszins uit te dagen door over haar moeder en eenzaamheid te beginnen. Vanbinnen stak dat, het stak kleine Nyxerinn, de huilbaby die zich nu had verscholen. Het was echter lastig om haar op te winden als in een stemming als nu was. "Ik verwacht helemaal niets van jouw, net als dat ik niets verwacht van Delaney. Ik ben oud genoeg om mijn bestaan zelf voort te zetten, voor hoe lang het duren mag," merkte ze droogjes op, alsof ze slechts feiten sprak. "Dat betekent niet dat ik het laten kan om af en toe een van de wezens op te zoeken de me op deze wereld hebben gezet. Ik ben immers slechts een tastbare versie van de balans tussen goed en kwaad. Soms heb je de neiging om het een of het ander een bezoekje te brengen," vervolgde ze.