The night is dark and full of terrors [&SPECTRE]

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

De bomen vlogen aan zijn gezichtsveld voorbij, voor enkele seconden vastgepind aan zijn netvlies en daarna weer loslatend door de hoge snelheid die zijn lichaam bereikte. Het hart en de longen van de jonge hengst werkten zich een slag in de rondte om zijn spieren en organen van zuurstof te kunnen voorzien. Lichte dampwolkjes kwamen uit Pilgrims opengesperde neusgaten. Ook al galoppeerde hij al minstens meerdere tientallen minuten op dit tempo voort, toch vertoonde zijn lijf nog geen verschijnselen van vermoeidheid. Zijn levervoskleurige lichaam was erop gebouwd om intensieve prestaties te leveren op lange afstanden. Bovendien, vond Pilgrim het heerlijk om de wind langs zijn oren te horen suizen en de prille ochtendzon te voelen op zijn gevoelige huid.

Pilgrims hersenen seinden zijn benen tot stilstand, terwijl zijn blik gleed over Orlais en de kudde die in de diepte van het dal rustig aan het grazen was. Hij hinnikte een keer luid om zijn aanwezigheid aan hen te tonen en draaide zich daarna om en zette koers richting het dunbevolkte naaldenbos dat achter hem in de schaduwen verscholen lag. Dit keer hield hij zijn passen rustig en beheerst, zoals die van een ervaren General. De jonge hengst genoot met volle teugen van de vogels die hun prachtigste liederen aan de wereld toonden, ze hadden en bepaalde kalmerende werking op zijn geest. Bij iedere ademhaling snoof hij de geur van de bloeiende flora en fauna om zich heen diep in zijn geheugen op. Soms wenste hij dat iedere ochtend zo vredig en zorgeloos was als deze, helaas zou die wens waarschijnlijk nooit in vervulling gaan. Er waren duizend-en-één redenen die zijn perfecte ochtend konden verzieken, konden vernielen. Gelukkig waren er ook nog van die dagen waarop Pilgrim het mooie in het leven nog zag, al waren die dagen ver te zoeken vandaag de dag.

De scherpe oren van de oplettende, kersverse General werden gespitst toen het geluid van naderende hoefstappen zijn gehoorgang bereikte. Pilgrim draaide zich om en keek recht in het gezicht van een jong merrieveulen, de dochter van Skyfall en Reducto. “Spectre.” sprak mijn stem beheerst en kalm.

vengeance is mine

The night is dark and full of terrors [&SPECTRE] 0akMJv6

Een grijnsje lag op haar lippen terwijl ze achter de kleine vlinder aanhuppelde. Haar korte zwarte manen dansde heen en weer terwijl haar veel te lange benen haar verder droegen. Er was geen zorg in haar hoofd aanwezig. De angst voor schimmen of roofdieren was aanwezig bij haar. Ze was compleet gelukkig. Zij Spectre werdt voor iedereen beschermd, geen ziel die haar kwaad zou doen en ze wist wel zeker dat iedereen voor het vuur zou gaan voor haar. Want ja wie zou dat niet doen?

Ze verloor haar vlindertje uit het oog en met een zucht stopte ze haar lange benen en rekte zichzelf uit. Langzaam begon ze weer door te stappen zoekend naar haar vlindertje toen een bekende stem haar liet opschrikken uit haar gedachten. Een grijns lag op haar lippen terwijl ze de grote hengst aankeek. "Heey Pillie!" Grinnikte ze haar stem speels en zacht terwijl ze naar hem toe stapte. "Heb jij hier een vlinder gezieen?"

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

“Heey, Pillie!” kwam er uit de mond van Spectre gevlogen. Het vrolijke gekakel van het jonge merrieveulen deed Pilgrim pijn in de oren. Hij had het niet op veulens en zeker niet op prinsesjes zoals Spectre hier. Toch probeerde de levervoskleurige hengst een wrang glimlachje eruit te persen. “Voor jou heet ik Pilgrim, jongedame.” sprak hij op een strenge, lichtelijk geïrriteerde toon. Hij pikte het niet als iemand hem zonder respect behandelde of benaderde. Het was dat Spectre de dochter was van Skyfall, zijn Councillor, anders had hij haar allang de mond gesnoerd. Eigenwijze, verwende nesten zoals dit geval hier voor zijn neus moesten met de vloer gelijk gemaakt worden, vond hij.

“Heb jij hier een vlinder gezieen?” vroeg het bruine veulen, speels en zacht. Pilgrim rolde sarcastisch met zijn gifgroene kijkers en zuchtte ongezien. Waarom moest hij nou vandaag weer opgescheept zitten met dit verwaande ding? “Nee, ik heb je stomme vlinder niet gezien. En nou ophoepelen! Ik heb wel betere dingen te doen dan hier met jou rondhangen.” bromde de jonge hengst nijdig. Hij brieste van ongenoegen en hoopte dat Spectre snel iemand anders zou gaan zoeken om dwars te zitten.

vengeance is mine

OOC. Stiekem vindt Pillie haar helemaal niet vervelend <3

Huppelend op haar kleine hoeven keek de rosbruine merrie met een brede grijns op haar lipjes de General van haar rang aan. Haar moeder was zijn baas hij haar rechterhand, dat betekende dat hij in alles naar haar zou moeten luisteren nietwaar? Zij was uiteindelijk wel de dochter van de Councillor van rang twee en de Emperor. Iedereen zou naar haar moeten luisteren! Daarom wist ze ook niets anders te tonen dan een brede grijns toen ze zijn woorden hoorde. ”Nou en ik noem je Pillie Pillie!” Riep ze lachend en kwam omhoog op haar achterbenen haar voorbenen even tegen zijn borst zettende om hem aan te kijken met glimmend groene ogen. Hij was maar wat leuk om mee om te gaan of hij het nou wou of niet.

Zodra ze haar kleine lichaam weer richting de grond liet vallen draaide ze haar hoofd bij even pijn aanwezig in haar glimmend groene oogjes. ”Mijn vlinder is niet stom..” Mompelde ze een pruillip optrekkend en hief haar staartje hoog. ”Oh nou ik heb VEEEL betere dingen te doen dan met stomme Pillie rondhangen. Zullen we zien wat papa er van vindt als ik vertel dat Pillie zo gemeen is hmm!” Ondeugd kwam tevoorschijn in haar ogen terwijl ze hem uitdagend aanstaarde.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

Met elke voort tikkende seconde begon het rosbruine merrieveulen hem meer en meer op de zenuwen te werken. Pilgrim moest elke milliseconde van zijn al kostbare tijd aanzien hoe het jonge, brutale ding hem respectloos behandelde. Dat ze de dochter was van zijn Councillor en de Emperor van het land van de blauwe maan, veranderde daar helemaal niks aan. Spectre mocht dan wel bevoorrecht zijn met zulke privileges, maar uiteindelijk zou ze het met alleen haar smetteloze afkomst niet redden in BMH. Het zou haar zelfs kunnen tegenwerken, schimmen aasden graag op de nakomelingen van leiders. En dan zou die goede, oude Pilgrim er natuurlijk zijn om haar koninklijke kont te redden van de vlijmscherpe slagtanden van de zielloze monsters. Ja, daar was hij dan wel weer goed voor. Je zou bijna zeggen dat hij geen onbevreesde General was, maar de royal babysitter van de kleine, verwende prinses.

De leverkleurige voshengst werd uit zijn gepieker gerukt toen een zwaar gewicht tegen zijn borstkas werd geworpen. Vliegensvlug draaide de General zijn gifgroene kijkers naar de rosbruine merrie voor hem en concludeerde dat ze haar ielige benen tegen zijn voorgevel had geplaatst. Een grote grijns was daarbij op haar gelaat te zien. “Nou en ik noem je Pillie, Pillie!” De hengst rolde bij het aanhoren van haar woorden met zijn ogen. Hij besloot om de discussie maar niet aan te gaan, want verliezen zou hij die zeker. “Prima, maar dan noem ik je Snotaap. Deal?” grijnsde Pilgrim quasi-plagend, terwijl hij vanbinnen borrelde van sarcasme en ergernis. Hij wist niet hoe lang hij dit nog kon volhouden, maar zijn baantje als General verliezen wilde hij ook niet.

“Mijn vlinder is niet stom..” Oh God, daar ging ze weer over die verdomde vlinder. Pilgrim zag de pruilende lip al van mijlenver aankomen en gaf een diepe zucht. Ja, dit zou nog lang gaan duren. “Oh nou, ik heb VEEEL betere dingen te doen dan met stomme Pillie rondhangen. Zullen we zien wat papa er van vindt als ik vertel dat Pillie zo gemeen is, hmm!” klonk haar stem uitdagend. Daar raakte ze een gevoelige snaar bij de jonge hengst, wat een manipulatief klein ding was ze ook. Het leek wel alsof Spectre haarfijn door had hoe ze zijn wil naar haar smaak kon ombuigen. “Weet je wat? Laten we die leuke vlinder van je dan maar gaan zoeken. Of nee, wat dacht je van een wedstrijdje?” ratelde Pilgrim vlug, het merrieveulen geen kans gevend om haar plan door te zetten. “Tikkie, jij bent ‘m!” De hengst tikte Spectre met zijn zachte neus tegen haar smalle hals en galoppeerde er vervolgens in volle vaart vandoor.

vengeance is mine

De tevreden grijns was bij lange na niet meer van haar gezicht te smeren terwijl ze de hengst aankeek. Hij mocht haar noemen zoals hij wou, het was al tien keer beter dan dat hij haar negeerde omdat hij dacht dat hij zo stoer was. Nee hij zou naar haar moeten luisteren en elk woordje wat ze tegen hem sprak moeten opvolgen als het lieve brave schaap dat hij voor haar was. Deed hij dat niet zou ze rechtstreeks naar papa lief gaan om hem haarfijn uit te leggen waarom hij voor de schimmen gegooid zou moeten worden en wedden dat papa daar direct naar zou luisteren. Tja, dat waren de voordelen aan het zijn van een prinses nietwaar?

Met een klein grijnsje keek ze hem aan zodra hij duidelijk terug schrok van haar woorden. Goed zo. Luister maar. Wees maar lief want ik eet je op. Zodra zijn zachte neusje haarr hals raakte en hij wegschoot snoof ze en probeerde hem achterna te gaan. Haar lange onhandige benen zo snel mogenlijk bewegend op dat ze hem bij zou kunnen houden. Echter had ze niet gedacht aan op haar hoeven letten en nog voor ze echt op kon letten zette ze haa hoefje verkeerd neer op de wortel van een boom en struikelde nog even doorrollend tot ze uiteindelijk in zittende positie tot stilstand kwam. Ontzet en geschokt knipperde ze voor ze haar hoofdje in de lucht stak. "Pilliee!" schreeuwde ze zo hard als ze kon in tranen. Ze had au en was nog eens alleen ook. Waar was ze. Waar was Pilgrim. Stomme hengst had haar alleen gelaten!

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

De leverkleurige hengst genoot van de woeste wind die de uiteinden van zijn lange manen trok. Het bezorgde hem een gevoel van vrijheid en zorgeloosheid; twee dingen die hij dierbaar koesterde, maar nooit volledig zou bezitten. Zijn sterke, gespierde ledematen maakten krachtige galoppassen terwijl zijn hoeven de mulle bosgrond onder hem aan flarden stampten. Het was prettig om voor een moment alleen te zijn, ook al was het dan niet wegens een reden die hij graag had gewild. Pilgrim was namelijk ‘op de vlucht’ voor het kleine ding dat de naam Spectre droeg. Hij had haar zo nodig uitgedaagd voor een spelletje tikkertje, maar daar had hij inmiddels al spijt van gekregen. Er waren andere manieren, makkelijker bovendien, om van dat eigenwijze merrieveulen af te komen. Helaas had het lot anders voor hem bepaald. De leverkleurige voshengst zou het moeten accepteren. Man, dat hij van een potje tikkertje nog zo’n drama wist te maken in zijn hoofd. Spectre zou hem toch nooit kunnen bijhouden met die lange stelten van haar, dus als hij zou willen was hij met een paar seconden van haar af. Jammer genoeg was ze de dochter van Skyfall en Reducto, dus had hij weinig keus dan haar d’r zin te geven en het spelletje mee te spelen.

Een ijselijke kreet vloog door het luchtruim, de oren van Pilgrim bereikend. De General stopte abrupt en spitste zijn oren, waarna hij concludeerde dat het maar één iemand kon zijn die zo hard mekkerde. Spectre. Hij had het al raar gevonden dat ze hem nog niet had gepakt, maar nu was daar dus een verklaring voor. Dat domme ding was waarschijnlijk gevallen of verdwaald, of beide. Pilgrim grinnikte binnensmonds om het binnenpretje. Savior Pilgrim zou de kleine prinses in nood wel weer heldhaftig komen redden. Hij spoorde zijn benen aan tot een uiterst kalme galop en vertrok in de richting van het gegil.

Het was niet moeilijk geweest om Spectre te lokaliseren. Hij vond haar midden in het bos, in de buurt van de zee en niet ver van de kudde vandaan. Het ‘arme’ ding zat op haar achterste en dikke, heldere tranen biggelde over haar wangen. Hij zou bijna medelijden met haar krijgen, was het niet dat het hilarisch was dat ze over dat miezerige boomstronkje verderop was gevallen. De General minderde vaart en kwam tot stilstand voor het roodbruine merrieveulen. “Savior Pilgrim is hier om Princess Spectre te redden!” kondigde hij aan.

vengeance is mine

Nog altijd stroomde de tranen over haar wangen terwijl ze daar zat. Ze was eenzaam en zo alleen. Ze kon hier niets en was verlaten. Zelfs grote pillie had haar in de steek gelaten de gemenerdt dat hij ook was! Stilletjes bleef ze zo zitten intens verlaten voelend tot ze plots hem opnieuw zag. Haar grote groene ogen sperde zich wijd open bij het zien van de leverbruine hengst en een grijns gleed over haar lippen terwijl ze zic hgroot probeerde te houden.

Nee ze was niet alleen. Pillie kwam altijd terug voor haar wat ze was een prinses, en ze zou altijd door haar ridder gered worden! Zijn aankondiging liet haar lachen terwijl ze een beetje hopeloos omhoog probeerde te komen en tegen hem aanstruikelde snel haar neus verstoppend in zijn dikke manenbos. "Dat weet ik toch! De prinses wordt altijd gered door haar ridder!" Riep ze lachend en keek omhoog naar de hengst. "Mijn ridder blijft mij toch wel altijd beschermen nietwaar?" Hoop was duidelijk zichtbaar in haar oogjes terwijl ze naar hem opkeek. Een brede grijns rondt haar lipjes.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

Het arme, arme, kleine ding dat zich voor hem bevond leek blij te zijn met z’n aanwezigheid. Arme Spectre, de elegante prinses, die over haar eigen lange stelten was gestruikeld. Het bleef hoe dan ook hilarisch, ook al moest de jonge leverhengst bekennen dat hij ergens ook wel medelijden met haar had. Ze was ook nog maar enkele maanden oud, nog zo weerbaar en puur – als je haar soms ietwat ijdele en verwaande trekjes dan niet meetelde. Pilgrim voelde gewoonweg dat hij haar moest beschermen, niet alleen omdat haar mammie zijn Councillor was, of dat haar pappie de almachtige Emperor van het gebied was. Oké, misschien was dat in het prille begin wel het geval geweest, maar nu lag dat anders. De hengst wist niet hoe hij het kon verklaren, maar beschermen zou hij haar totdat hij er dood bij neer zou vallen. Meer figuurlijk dan letterlijk, overigens.

Het roodbruine merrieveulen kwam overeind en verborg vervolgens haar zijdezachte snoet in zijn lange manen. “Dat weet ik toch! De prinses wordt altijd gered door haar ridder!” Pilgrim rolde sarcastisch met zijn groene kijkers, maar kon het niet laten om haar een kleine glimlach terug te schenken. “Mijn ridder blijft mij toch wel altijd beschermen, nietwaar?” eindigde Spectre, hem hoopvol aankijkend met haar beeldschone, schattige ogen. Natuurlijk, hij zou haar nooit meer laten gaan.. uit zijn hart. Maar dat wist het bewustzijn van Pilgrim nog niet, dat zou pas jaren later naar boven komen wanneer ze volwassen was en haar vrouwelijke trekken meer begonnen te tonen. Het moment dat hij meer dan alleen vriendschap voor haar zou gaan voelen. Alhoewel, zover was het voorlopig nog niet. Nog lang niet.

“Natuurlijk, Spectre. Maak je je daar nou maar geen zorgen over. Ik zal altijd bij je blijven en je nooit in de steek laten, mijn kleine prinses.” sprak de jonge General oprecht warm, de woorden waren vanuit zijn hart gesproken.

vengeance is mine

Een blije blik lag in haar diep groene ogen terwijl ze omhoog keek naar de hengst die tegen haar sprak. Het was geweldig om te horen dat hij er altijd voor haar zou zijn. Wnat ja dat had ze nodig. Dat had ze absoluut nodig. Ze duwde zichzelf tegen hem aan en grinnikte even met haar neus door zijn manen kroelend voor ze op stond en haar neus tegen zijn borst duwde. EEn grijns op haar lippen tonend. 'Tikkie jij bent hem!" Lachend schoot ze opnieuw weg haar hoofdje hoog en trots terwijl ze in een uitgestrekte galop over de bosgrond schoot haar ogen gefocust voor zich uit. Oh nope ze zou nu niet vallen en hij zou haar niet te pakken krijgen want ze was de geweldige spectre!

-sorry kort en poep xd

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

The night is dark and full of terrors [&SPECTRE] 2rp9nkh

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

De jonge, leverkleurige hengst hield zijn blik strak en waakzaam gericht op de pijnbomen in zijn directe omgeving. Zijn gevoel vertelde hem dat er iets niet helemaal in de haak was. Er lag gevaar op de loer, maar van welke soort of omvang wist Pilgrim niet. Het enige dat hem wel bekend was, was dat ze beter terug konden keren naar de rest van de kudde. Het speelkwartier was over. Hij negeerde de poging van Spectre om opnieuw tikkertje te spelen dan volkomen. De hengst richtte zijn postuur op waardoor de spieren onder zijn huid rolden. Hij keek alert om zich heen, elke vezel in de lucht opnemend in zijn geheugen, geen detail ontging hem. Pilgrim zag hoe het roodbruine merrieveulen vrolijk van hem vandaan galoppeerde. Voor een ogenblik schoot er een paniekerige angst door zijn aderen, maar algauw verbande hij die uit zijn systeem. Zijn ledematen werden door zijn brein in een krachtige galop gedwongen en haalden het jonge veulen met gemak in. “Ik denk dat het een verstandiger plan is als we terugkeren naar de kudde, don’t you think?” sprak de levervos hengst waarbij hij zijn grote lichaam voor dat van Spectre plaatste, in een poging haar tot stilstand te manen.

OOC: Zullen we dit topic afronden en een nieuwe openen? C:

vengeance is mine

**Profile**

» The night is dark and full of terrors
» [ENG] Full of pain
» Spectre
» SPECTRE
» Do you fear the dark? *Aerin*

The night is dark and full of terrors [&SPECTRE]

The night is dark and full of terrors [&SPECTRE]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen