Roque's ogen gleden even over de kudde, het prachtige gebied dat hij thuis mocht noemen. Prachtige dingen waren elk moment, van elke dag, weer te zien in het land van de blauwe maan, maar alles dat iedereen zag was dood en verderf, schimmen die hoogtij vierden terwijl de gewone paarden als angstige hoopjes bij elkaar gedrukt zaten. ooit, ooit zou het anders zijn had hij zichzelf beloofd.

Ooit zou hij zichzelf weer leider mogen noemen, of beschermer, ooit zou hij weer mogen helpen om de kuddes in het land van de blauwe maan sterker te maken, weerbaar te maken; de schimmen terugdringen in Vyrantium, net zolang tot ze niet meer zouden komen. hij wist dat het niks anders was dan een droom, maar door zijn gedachten nu werd die droom aangewakkerd; iedereen moest vertrouwen hebben, in zichzelf, in de kuddes, in de leiders, en vooral in hun leven.

Valinor haalde hem weer uit zijn overpeinzingen. 'Lang geleden ja' sprak de witte hengst, en Roque voelde gewoon dat er zoveel meer schuilging in dat kleine zinnetje dan wat hij liet merken. Hij was benieuwd, zoals altijd, wat er in de hengst omging; welke gedachten vlogen door zijn hoofd, waar maalde hij over, welke dromen had hij?

Je grootste fout ooit?' Roque glimlachte bitter toen Valinor grinnikte. 'Ja. ik had een perfecte plek gevonden, als bèta van de vierde rang.. maar ik heb alles verspeeld voor éen slechte ervaring met een merrie.' hij grijnsde, zijn donkere gedachten achterwege latend. 'Niks dan slecht, die merries, echt hoor Val, begin er niet aan' hij lachte zacht.

'De kudde beschermen.. ja, dat zou ik ook wel weer willen.' hij blikte eens op de witte hengst. ja, valinor was een heel eind gegroeid vanaf de laatste keer dat Roque hem had gezien. van slungelig klein veulen was hij een grote, stoere hengst geworden. het beschermen van de kudde ging hem vast goed af. hij was trots op zijn oude maat, dat zeker. maar het stak hem, dat hij zelf niet zo verstandig was geweest om te blijven.

De jonge hengst schudde zijn hoofd, en onder de blauwe maan moest dat er geest-achtig uit zien; de donkere manen vliegend door de lucht, het blauwe oog fel afstekend tegen zijn hoofd. Hij keek Valinor weer aan. 'Xena was haar naam. ik heb haar niet weer gezien, volgens mij is ze zelf vertrokken.'

hij zuchtte, terwijl zijn ogen even op de maan richtten 'Of ten prooi gevallen aan de schimmen.' toch klonk er geen emotie door in zijn stem; hoezeer hij ook gevoelens had gehad voor de merrie, dat was omgeslagen in haat, nu hij zag hoe weinig ze eigenlijk voor hem had betekend en hoeveel hij voor haar had weggegooid. 'we kregen ruzie, flinke ruzie' een grijns speelde op zijn gezicht 'Ik zou niet eens meer weten waarom, zo lang is het geleden en zo heb ik haar uit mijn gedachten geband al die tijd.'

Ik ben weggegaan, omdat ik het niet aankon, ik wilde haar niet overal hoeven te zien, te ruiken. zijn ogen werden donker terwijl hij naar de grond staarde. 'Ik heb rondgezworven, ben overal geweest. maar niks, niks voelde zo goed als dit vervloekte land, deze vervloekte kuddes.'

Hij keek Valinor weer aan, terwijl hij voorzichtig glimlachte. 'Maar goed, niet zo treurig hoor, hoe is het met jou, al een merrie?'