PILGRIM

Mijn passen werden met de secondes moordender; mijn blik steeds gefrustreerder. Mijn lange lokken hingen in dikke, geklitte strengen langs mijn bezwete hals. Dit snelle tempo hield ik al urenlang met gemak vol, mijn spieren waren er immers ook voor gebouwd om lange afstanden af te leggen op hoge snelheid. Ik verlengde mijn passen en hield mijn adem voor enkele tellen vast, waarna het werd gefilterd in mijn longen en via mijn neusgaten weer de wereld werd ingeschoten. ‘Damn it!’ kwam er plotseling gefrustreerd uit mijn keelgat, zowat schreeuwend had het geklonken. De wind trok ruw aan mijn manen, alsof ze me wilde tegenhouden van verder galopperen. Als het aan mij lag zou ik doorrennen tot ik er dood bij zou neervallen. Uiteindelijk gaf ik me over aan de vermoeidheid en liet ik mijn benen minder hard werken, waarna ik er uiteindelijk zelfs mee stopte. Ik had gefaald in het lokaliseren van mijn vaders verblijfplaats, en ik was nog wel zo zeker geweest van mijn zaak toen ik het land van de blauwe maan binnen was getreden.

Mijn benen kwamen weer in beweging en ik vond mijn weg naar de kudde van rang één. Ik liet mijn groene ogen over de rustende kudde dwalen, in de hoop een ziel te vinden die me meer kon vertellen over mijn vader. Mijn aandacht viel op een schimmelkleurige merrie die stond weg te doezen, maar weer opkeek toen ik haar kalm benaderde. “Hoi, sorry dat ik je stoor, maar zou jij me meer kunnen vertellen over Vestival?” Zonder ook maar de moeite te nemen om mezelf voor te stellen, vuurde ik de vraag op haar af. Ik hield niet van onduidelijkheid en was recht door zee. Rustig haar reactie afwachtend zette ik een achterhoef op rust en blikte naar de merrie.