With all the dark times, there are happy ones [open]

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Eros keek neer op de ietwat onrustige kudde terwijl die langzaam bewoog in het grillige landschap. Zijn ogen hadden geen moment rust, elke minimeter werd uitvoerig maar snel bestudeerd om verder te gaan met de volgende minimeter. Het was begin avond en de schimmen waren actief geweest de afgelopen nachten. Dat kon hij merken aan de kudde, die angstig bij elkaar bleven in de hoop dat ze het zouden overleven. De onzekerheid van een nieuwe leider had dat niet beter gemaakt, de merrie's en hengsten moesten eerst weten of die nieuwe leider hun wel kon beschermen en hij gaf ze gelijk. Daarom was hij rustig bezig geweest met het ordenen van de kudde, hij maakte zich minder druk om zich bij iedereen te laten zien, maar stelde rangen aan en liet de kudde op hun eigen gemak aan hem wennen. Het had veel paarden goed gedaan, veel paarden waren op eigen iniatief naar hem toe gekomen en hij had ze allemaal even vriendelijk en duidelijk toegesproken.

Zijn hoofd draaide scherp richting de bossen, die er vredig bij leken te liggen. Maar hij wist dat vredig nooit goed was in de bossen van het land van BMH, hij wist dat de vredigheid elk moment opgebroken kon worden en dat het vechten zou betekenen en dat maakte hem zorgen. Hij had vroeger leren vechten, hij kon elk levend wezen aan, en was een van de hardste van de kudde destijds. Maar dit was niks wat leefde, dit was geen bergleeuw, geen beer of linx, dit was iets dat noch dood nog levend was met immense kracht. Hij heeft het ooit ervaart, en wist dat de gewone technieken nooit hetzelfde effect zouden hebben, sterker nog het avarechtse zouden bereiken. Zijn hersenen bleven erover doorkraken, zoekend naar een manier waarop de kudde het best beschermd kon worden.

Hoefstappen lieten hem opkijken, een paard naderde en was gericht naar hem. Zijn groene ogen richtten zich op het paard terwijl zijn oren nog steeds opzoek waren naar het kleinste schrijntje aan ongewoon geluid. "Waarmee kan ik van dienst zijn?" Sprak hij op zijn diepzachte stem die even rustig als altijd was.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

de kleine, bonte merrie liep zoals altijd aan het uiteinde van de kudde te scharrelen, haar oren en ogen altijd druk in beweging om elke dreiging voor te kunnen zijn. haar lange manen vielen voor haar ogen, en zacht brieste ze, zodat haar blauwe ogen weer vrij de wereld in konden kijken.

even schoof haar hoofd omhoog, terwijl ze verlangend de geur van de zee opsnoof, die meegewaaid kwam vanuit orlais. ze bleef een zwak hebben voor het prachtige gebied, maar door haar eigen stomme fouten zat ze vast hier, in minanter. de plek die iedereen alleen maar gebruikte om door te stromen. hoeveel paarden had ze al zien komen en gaan?

Ze kwamen met bosjes tegelijk, instromend vanuit allerlei verre plaatsen, opzoek naar 'veiligheid', die nauwelijks bestond in het gebied van de blauwe maan. zodra ze hun hoeven op minanter hadden gezet, waren hun gedachten al verderop, bij orlais, of zelfs al bij ferelden. hoe eerder ze weg konden, hoe beter. en darlica, die zag het komen en gaan, altijd vanaf de achtergrond.

Ze hoorde dan wel bij deze kudde, maar veel kennissen had ze niet. een keer in de zoveel tijd kwam haar prachtige dochter, Dahlai, op bezoek bij haar oude moedertje, maar dat gebeurde niet dikwijls.

Ze schudde haar hoofd, haar stramme, oude gewrichten knakten toen ze in beweging kwam, haar achterhand afzettend tegen de koele aarde. haar neus bleef laag, verscholen in het gras, terwijl haar ogen de kudde opnamen die een stuk verderop bij elkaar gepakt stond, nog na bevend van de afgelopen blauwe maan.

in gedachten verzonken liep ze verder, terwijl ze even een veulen volgde dat een rondje rond zijn lachende moeder rende. een zwakke glimlach zweefde over darlica's gezicht, een teken van herkenning. zo had het kunnen zijn.

een stem haalde haar uit haar gedachten, en geschrokken keek ze op, meteen stond ze stil, schudde haar hoofd om haar manen uit de weg te krijgen. de hengst voor haar was een van de weinigen die ze wel kende; Eros, niet alleen een bijzondere hengst door zijn uiterlijk, maar ook door zijn rang; hij was de leider van het gebied waar ze verbleef.

'Uhh..' twijfelend deed ze een pas achteruit, haar ogen heen en weer schietend van de bosrand, terug naar de hengst. ze was het niet gewend met anderen te praten. 'Ik uh..'

Zou hij eigenlijk wel weten wie ze was? had hij haar wel eens gezien, de schim van de merrie die aan de rand leefde, die alleen tijdens de blauwe maan dichterbij kwam, precies dichtbij genoeg om niet op te vallen, maar wel beschermd te zijn?

'Sorry, het was niet mijn bedoeling je te storen, Eros.' mompelde ze, terwijl ze hem toeknikte en zich omdraaide om weg te lopen.

Wat zou het hem ook interesseren, de merrie die verbannen was, die niks goeds kon doen, daar wilde een leider niet mee gezien worden, en al helemaal zijn kostbare tijd niet aan verspillen.

With all the dark times, there are happy ones [open] 2nbt25v

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

De merrie tegenover Eros was duidelijk uit haar gedachte gehaald door hem, voelde zich ongemakkelijk. Eros liet zijn ietwat harde uitstraling vallen en schonk haar een zachte glimlach toen ze niet uit haar woorden kwam. 'Sorry, het was niet mijn bedoeling je te storen, Eros.' Zei ze bijna beschaamd. Meteen zette hij zijn ruime stap in om haar in te halen. "Ik vrees dat dat onmogelijk is" Sprak hij nog steeds even rustig, maar bracht dit keer iets meer vriendelijkheid in zijn stem om de merrie gerust te stellen.

Haar onzekere houding vertelde hem dat ze duidelijk niet binnenin de kudde stond, wat hij geen probleem vond. Ze was langer in rank 1 geweest dan hem en dat kon zeer veel meerwaarde hebben voor hem. Hij was pas net aangesteld als leider nadat hij het Anderfels onder zijn vleugels had genomen, maar hij begon het gebied redelijk te verkennen. Veel paarden hielpen hem met het vinden van plekken die tactisch gunstig waren tegen de schimmen.

Hij richtte zijn aandacht weer naar de merrie toe en draaide zijn grote hoofd naar de kleinere merrie. "Darlica, is het niet?" Vroeg hij, nieuwsgierig naar haar verhaal, of de paarden die het over haar hadden gehad de waarheid spraken en of ze nuttige informatie in zich had opgeslagen, maar ook vanwege zijn oprechte interesse. Hij boog zijn pad af naar een hoger gelegen stukje, als ze zin zou hebben in contact zou ze het zelf wel zoeken.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

darlica
Never lived, you never died
Your life has been denied

De zachte glimlach die hij haar schonk, zorgde dat haar interesse gewekt werd, en ze bleef nog even op haar plaat staan, haar ogen over zijn verschijning glijdend. ze had hem al vaak gezien, bewonderd, maar ook medelijden met de hengst gehad, maar alles van veraf. nooit van zo dichtbij dat ze zijn haren kon tellen en de directe blik in zijn ogen kon zien.

Op het moment dat haar benen weer begonnen te bewegen zette hij zijn lichaam moeiteloos naast het hare, mee stappend op haar tempo; het tempo van een oudere, stramme merrie. zijn stem was rustig, vriendelijk, en langzaam schoven haar kleine oortjes vanuit haar nek naar voren, tot ze op haar hoofd pronkten en ze hem vriendelijk terug aan keek, over haar angst heen. waarom zou ze ook bang moeten zijn? ze had alles al wel meegemaakt. 'Ik geloof het. als leider van zo'n drukke kudde zul je vast een hoop gestoord worden.'

Haar stem was rustiger geworden, minder opgejaagd dan zonet toen hij haar had laten schrikken.
Toch leek het haar heerlijk. alhoewel ze van haar leventje hield, gaan en staan waar ze wilde, zou het haar toch fijn lijken om wat meer aanspraak te hebben, om eventueel anderen te helpen.. een nobel beroep, zwaar maar met veel voldoening.

haar naam rolde van zijn tong, en ze knikte opgelaten, zich afvragend wat hij van haar had gehoord. 'ik ben het niet meer gewend dat mijn naam me vooruit snelt.' een kleine glimlach trok over haar gezicht, maar al snel betrok haar gelaat weer, toen ze zich realiseerde wat ze had gezegd. het was immers waar.. voor haar zelf-opgelegde isolement, kende iedereen haar naam. niet alleen de schimmen, maar ook de kuddes van de blauwe maan, en zelfs de leiders.

Eros boog af, over een paadje dat Darlica maar al te goed kende; het leidde omhoog, naar een plek boven minanter waar nagenoeg het hele gebied te over zien was. even draaiden haar oren opzij, naar de plek die ze haar thuis noemde; het kreupelwoud, tussen de bossen en de kudde in. maar haar nieuwschierigheid won het, zoals wel vaker, en haar benen, nu opgewarmd van het bewegen, gingen behendig langs stenen en graspollen terwijl ze zich naast Eros manoeuvreerde.

'Ben je het al gewend, het eenzame deel aan leider zijn?'
Het was iets dat in haar hoofd tot stand kwam, en misschien kwam de vraag voor hem plotseling, maar in de stilte tussen hen in had de bonte merrie er al aan lopen denken. Net als zij, hadden ook de leiders een eenzaam bestaan, hoe anders ook. ze waren, zo dacht zij althans, altijd druk bezig met de levens van andere paarden, waardoor het moeilijk moest zijn om zelf een leven op te bouwen.
*Ik hoop dat de kader werkt, anders sorry*

With all the dark times, there are happy ones [open] 11rzqkl

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Eros groene kijkers keken nogmaals over de horizon, zoekend naar gevaar, naar een omslagpunt wat ieder moment kon komen. De blauwe maan kwam eraan en het was zeker iets waar zich uitvoerig op wilde voorbereiden. Hij moest zijn kudde kosten wat kost beschermen en door een grote groep te vormen was in zijn gedachtes het beste idee. Het ging altijd mis met de paarden die chaotisch begonnen te rennen, die zou hij niet kunnen beschermen, dan zou hij de rest van de kudde alleen moeten laten en als alle schimmen op de minanter kudde zouden focussen was er geen kans op overlevenden. Alleen als een paard met geluk net niet in de weg stond, wat moeilijk is bij monsters van 2,20 hoog.

Hij richtte zich weer op de merrie en zag hoe haar gespannen houding een andere aannam. Eros was altijd goed geweest in het geruststellen van paarden, hij had altijd de juiste woorden kunnen vinden en het deed hem goed dat de oudere merrie zich ontspannender voelde in de buurt van hem. Hij moest zich autoritair opstellen, maar hij moest ook laten zien dat hij betrokken was met de kudde, en dat leverde vroeger altijd problemen op. 'Ik ben het niet meer gewend dat mijn naam me vooruit snelt' Antwoorde de merrie, waar haar grijns verdween. Een bezorgde blik flitste door zijn gifgroene ogen toen de merrie zich verbeet. 'Het is mijn taak om mijn kudde te kennen, vind je niet?' Bracht hij duidelijk, natuurlijk had hij de verhalen gehoord, maar verhalen brachten atlijd maar een kleine kern van waarheid met zich mee.

Darlica verrasste hem met haar vraag, waar hij even over nadacht en de stilte tussen hen liet liggen. 'Mijn hele leven lang heb ik, nee ben ik naar het leiderschap getraind.' Hij zweeg even terwijl hij de woorden liet bezinken. 'Ik ben nooit anders gewend.' Vulde hij uiteindelijk aan. Hij glimlachte even vriendelijk waarna hij de merrie aan keek, de eenzaamheid was hem niet eerder opgevallen, hij was er simpelweg mee opgegroeid, tussen zijn vader Amor, in het trainingskamp van Aeron, zijn oom. Skyfall had dezelfde leidersmentaliteit, ze was dan ook zijn volle nicht. 'Maar de eenzaamheid is niet altijd makkelijk, of wel?' Bracht hij zijn gedachte weer bij haar, de vraag had hem al meer informatie gegeven over haar dan ze zich misschien zou beseffen.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Dimphyl schreef:

darlica
Never lived, you never died
Your life has been denied

Haar ogen gleden over het gebied dat zich voor hen ontvouwde, steeds meer was te zien des te verder ze omhoog klommen. ze had altijd van het land van de blauwe maan gehouden, al vanaf het eerste ogenblik dat ze haar mond had gevoed met het gras, vanaf het moment dat E'vesdar haar had gevonden, meer dood dan levend. ze glimlachte in zichzelf, wetend dat hij de enige was die haar ooit had gezien zoals ze had kunnen zijn, voor haar verleden haar inhaalde en ze zichzelf af had gesloten.

Even zag ze een bezorgde blik door Eros zijn ogen schieten, en het deed haar denken aan haar zoon, Roque. ook hij kon zo kijken, een trekje dat de meeste leiders wel hadden. ze voelden zich allemaal veel te verantwoordelijk voor hun kuddes. tenminste, dat vond Darlica. de leiders vonden zichzelf geweldig, en natuurlijk, dat waren ze ook; zonder hen zou het gebied in chaos vervallen, maar er waren genoeg blauwe manen geweest waarin darlica in haar eentje was geweest, zonder kudde. hel, ze had zelfs een relatie met een schim gehad, voor zo ver dat mogelijk was, en ze stond er nog steeds, op alle 4 haar benen, ademend en wel.

ze wist daarom ook niet goed wat ze op zijn woorden moest antwoorden; tuurlijk was het voor hem handig om zijn kudde te kennen, maar aan de andere kant was het voor haar geen meerwaarde. toen ze echter haar ogen afwendde van de zijne, besefte ze zich dat zij precies het zelfde deed. vanaf een afstand sloeg ze de kudde vaak genoeg gade, waardoor ze vele namen en gezichten kende. 'Ja, je hebt wel gelijk.' gaf ze daarom maar toe, een glimlach om haar lippen terwijl ze zijn blik weer opzocht.

Het bleef even stil na haar abrupte vraag, en ze wilde zichzelf bijna verontschuldigen voor haar nieuwsgierigheid, tot hij zijn mond weer opende. 'Mijn hele leven lang heb ik, nee ben ik naar het leiderschap getraind, Ik ben nooit anders gewend' ze knikte, begrijpend wat hij bedoelde, al voelde ze vanbinnen een klap aan medelijden voor de hengst. nooit iets anders gehad dan het leider zijn..

zijn woorden lieten haar even halthouden, zichzelf afvragend hoeveel, en wat precies, ze wilde antwoorden. zijn vraag maakte wel duidelijk dat hij haar doorhad, dat hij begreep dat ze ergens hetzelfde inelkaar moest steken als hij. 'zeker niet.'

Ze wilde het daarbij laten, maar de stilte tussen hen in dwong haar bijna om verder te gaan, dankbaar voor zijn aanwezigheid. 'Ik heb gelukkig 2 kinderen die me wel eens opzoeken.. maar verder is het erg.. saai..' ze glimlachte naar hem. 'Ik heb niet zoveel om mezelf mee bezig te houden als jij.'

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Het champagne gekleurde gestalte had geen greintje moeite met de beklimming. De grond was er onvast op en stenen probeerden zijn weg te blokkeren. Zijn lange benen liepen in een haast trage tred terwijl zijn hoeven bij elke stap zeker en vast de grond onder hen vonden. Hij paste zijn tempo dan ook aan aan de merrie. De wind was gaan opzetten en liet zijn lange manen niet ongeroerd, het dreef zacht mee op de deinende stroom van lucht.

De merrie had veel gedachten achter haar woorden en koos die zorgvuldig uit, dat had Eros aan de manier van doen al opgemerkt. 'Ja, je hebt wel gelijk.' Gaf ze toe waar ze hem een glimlach schonk. Even trok hij zijn eigen mondhoeken op voordat ze weer zakte naar een serieuze blik. Haar volgende woorden liet hem opnieuw even glimlachen waarna hij omkeek naar haar. Hij wachtte even op haar voordat hij de laatste meters van de klim maakte.

'Ik heb gelukkig 2 kinderen die me wel eens opzoeken.. maar verder is het erg.. saai.. Ik heb niet zoveel om mezelf mee bezig te houden als jij.' Hij keek de merrie even aan, waarna hij het betoverende uitzicht waarnam met zijn smaragdgroene ogen. Een ietwat gepijnigde blik gleed over zijn gelaat, die snel over liep in bezorgd. De blauwe maan kwam er aan en het bracht altijd verschrikkelijke dingen met zich mee. Veulen die hun moeder verloren en getraumatiseerd voor het leven waren. Stelletjes die elkaars weerszijde verloren, paarden die gemanipuleerd werden, vermoord werden, verkracht werden. Hij nam zich altijd voor het alles te redden, maar dat was praktisch onmogelijk en diep in hem wist hij dat.

Zijn ogen schoten weer terug naar de merrie, zich dwingend weer terug naar het onderwerp te gaan. Hij kon zich een eenzaam bestaan alleen voorstellen, hij was maar heel even alleen geweest maar dat was niet noemenswaardig. Hij had zijn helen leven paarden om zich heen gehad, en zelfs nu, als Councillor had hij zich nooit eenzaam gevoeld. 'Alleen zijn en eenzaamheid zijn twee verschillende begrippen.' Verbeterde hij, eerder naar zichzelf. Hij blikte even naar de kudde waarna hij weer naar de merrie keek. 'Ik ben nooit eenzaam geweest,' Eros zweeg even en liet de stilte spreken. 'maar wel talloze keren alleen.' Sloot hij zijn zin af. Zijn ogen voor een moment nieuwsgierig naar de merrie toe waarna ze zich weer op de kudde richtte.

Eros vroeg zich af welke van de twee ze zelf ervaarde, wat voor haar deed gelden. 'Wat heeft jou gemaakt tot deze merrie?' Vroeg hij op het moment dat het bij hem op kwam, het was een zeer directe en gedurfde vraag, maar de vraag had blijkbaar op zijn tong gebrand. Hij keek nog eens naar de merrie en schonk een vriendelijke glimlach.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

darlica
Never lived, you never died
Your life has been denied

kort volgden haar blauwe ogen een konijntje dat wegsprong voor de 2 paarden die de klim naar boven waagden, maar dan is ze afgeleid door het enorme uitzicht voor hen. het maakte dat ze zich nietig voelde; niet meer dan een kleine pion in het enorme speelveld van de goden. Voor hen strekte geheel minanter zich uit, en aan de andere kant was de zee te zien, de zon die erboven langzaam naar beneden zakte.

ze voelde het aan alles om hen heen, ze kon het zien; de blauwe maan was weer op komst. weer een nieuwe ronde van de spelletjes van de schimmen, een nieuwe ronde waarbij ze niks anders dan een bibberend hoopje paard zou zijn, zich afvragend wanneer de paarsoog, of zijn onderdanen, haar zouden bezoeken. Avanti had haar eens gewaarschuwd dat ze dat kon verwachten, en ze wist niet of het een goed teken was dat het al zo lang duurde, of dat het haar lijden dadelijk alleen maar erger zou maken.

Eros ging opnieuw verder op het onderwerp van de eenzaamheid, en even staarde ze vol gedachten over het gebied uit. wat was het eigenlijk dat ze precies voelde? 'Alleen ben ik zeker. ik ben weinig bij de andere paarden.' ze dacht nog even na, terwijl ze ietwat fronsde. 'Eenzaam toch ook wel. ik weet dat ik niet gelukkiger ben dan wanneer mijn kinderen bij me zijn.' ze blikte opzij naar de hengst, een voorzichtige glijmlach op haar gezicht. 'En jouw gezelschap is ook beter dan alleen ronddwalen.' voegde ze er aan toe.

zijn vraag kwam bijna niet als verassing. iedereen zou het vroeg of laat vragen, natuurlijk, gesprekken gingen al snel over tot de achtergrond, over waar je vandaan kwam, wie je was en hoe je in elkaar stak. ze schudde haar hoofd, haar ogen op de ondergaande zon om Eros maar niet aan te hoeven kijken. 'Vele factoren.' even schoven haar ogen opzij, maar ze blikte snel weer vooruit. 'Vooral fouten. fouten waar niemand anders behalve ik iets aan kon doen.'

Ze had zichzelf eindelijk zover gekregen om de schuld niet meer bij anderen te leggen; zowaar, ze was misschien dit keer wel echt veranderd, hoevaak ze het ook had aangegeven bij de leiders en had gefaald, dit keer had haar straf gewerkt. ze schudde haar hoofd, waardoor haar dikke manen naar de andere kant vielen, een groot, dik litteken te zien op haar hals nu. 'Het begon al toen ik klein was.' het litteken was meegegroeid met haar, vanaf haar eerste levensjaar toen ze uit haar eigen kudde was gezet, nadat haar vader, de leider, was overleden.

Tijden lang had ze rondgezworven, alleen, en overleefde ze alleen door zichzelf te verlagen, door zich te laten gebruiken door hengsten, door zichzelf met de illusie van liefde te omringen om maar beschermd te worden. 'Ik ben verbannen uiteindelijk, doordat ik zo stom was een schim te vertrouwen, en een veulen kreeg met een loner.' ze keek hem aan dit keer, ze probeerde aan zijn blik, zijn houding, te ontfutselen of hij ervan op de hoogte was.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Er rustte een bepaalde stilte over de vlakte onder hen. Een rust en kalmte die iedereen kil zou aanvoelen. De vogels kwetterden niet meer of op een beduidend lager volume. Zelfs de wind leek te gaan liggen, de kilte kwam als een deken over het Minanter zetten, de bron diep in het bos gelegen. Vyrantium was de bron van alles. De bloemen in het gras trokken zich terug, de kleine dieren verdwenen in de grond, de grotere hielden zich schuil. Alles behalve de paarden, er heerste een lichte paniek, angst. Sommige vluchtte, of hielden zich schuil in een grot. Anderen verzamelden om zich onder zijn vleugel te vestigen, hopend dat ze allemaal verdedigd konden worden. Het zou een zware taak worden deze maand, zeker nu hij nog geen geschikte General had gevonden.

Bij de woorden van de merrie schonk hij een kleine glimlach terug. 'Altijd fijn dat mijn aanwezigheid wordt geaccepteerd.' Klonk vriendelijk van zijn lippen, en dat was ook zo. Het was fijn dat paarden hem accepteerden, ze hadden weinig keuze, en daarom vond hij het belangrijk dat paarden echt makkelijk met problemen naar hem toe zouden kunnen komen. Het adembenemende uitzicht werd versterkt door de zon die onder aan het gaan was. De oranje bol vond langzaam zijn weg naar beneden, al zou het nog even duren voordat de avond zou vallen, en verkleurde langzaam in de warmere tinten. Hij blikte even naar de merrie toen ze antwoord gaf op de bijna brutale vraag, maar ze ontweek zijn blik handig. 'Vele factoren. Vooral fouten. fouten waar niemand anders behalve ik iets aan kon doen.' Hij kon merken dat ze er eigenlijk niet veel over kwijt wilde, en Eros wist hoe gevoelig dat soort dingen konden liggen. Hij dacht terug aan zijn verleden, waar hij als jaarling vaak genoeg op zijn vingers was geslagen omdat hij te nieuwsgierig was. Hij had een groot deel afgeleerd, maar het lag in zijn aard.

'Het begon al toen ik klein was.' Eros keek toe en zag het litteken, het nam de schoonheid weg van de merrie. Het litteken was uitgerekt naarmate ze verder wat gegroeid en had haar witte vacht ontsiert. Een frons verscheen even, maar verdween al even snel als het opkwam. Het was duidelijk dat ze dat had verwerkt, mee had leren leven. 'Ik ben verbannen uiteindelijk, doordat ik zo stom was een schim te vertrouwen, en een veulen kreeg met een loner.' Dat was een grove fout geweest, maar hij schrok er niet van. De schimmen konden verschrikkelijk sluw zijn en zoveel paarden in hun vallen laten trappen. Haar blik was indringend, en hij schonk haar wederom een kleine glimlach. 'Er liepen al wat geruchten.' De meeste paarden waren nieuwsgierig over hoe hun leider op de hoogte was over hen, en hij vond dat zijn taak daar ook lag, hoe kon hij paarden beschermen als hij niet wist wat gaande was? 'Fouten maken we allemaal, sommige grover dan de ander.' Begon hij, terwijl hij de merrie aankeek. Hij had ook fouten gemaakt, had daar zijn straf voor moeten betalen, had dierbare er door verloren. 'En we moeten betalen voor de fouten, hoe groter de fout hoe meer we er voor moeten inleveren.' Hij keek neer op de onrustige kudde die naarmate de middag vorderde onrustiger werd. 'Maar het maakt je wie je bent, hoe je of went of keert, elke keer verander je, de goede of verkeerde kant op.' Hij keek de merrie aan. 'In ieder geval is het herkennen van je fouten een stap de goede kant op.' Zijn stem nog steeds warm en vriendelijk, terwijl zijn ogen de merrie loslieten en zich weer naar voren richtten.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

darlica
Never lived, you never died
Your life has been denied

Een rilling gleed door het kleine lichaam van de bonte merrie, terwijl haar ogen de onderzakkende zon volgden. Ze wist wat er zou komen zodra die onder was, een maan, zo blauw als haar ogen. de kudde leek opgeschrikt door de naderende avond, en her en der werden groepjes gevormd; veiligheid in hoeveelheid.

ze was blij door de afleiding van Eros zijn stem, en ze richtte haar blik opnieuw op de hengst naast haar. hij had de geruchten gehoord, wat haar niets verbaasde; ze was het gewend, hoe pijnlijk ook, dat iedereen bij het horen van haar naam zijn gedachten al op een rijtje had.

ze glimlachte voorzichtig na zijn woorden.'Het heeft te lang geduurd, en te veel gekost, maar ik heb er mijn leer uit getrokken.' ze blikte nog eens vooruit, de berg af. 'Moet je niet naar de kudde,' haar ogen gleden terug naar hem, 'Nu de maan bijna weer zijn bloeddorst gaat tonen?' vervolgde ze haar zin.

Ergens was het een eer, dat de leider bij haar was, terwijl de kudde duidelijk in paniek begon te raken. En ze zou liegen als ze niet zou toegeven zich veiliger te voelen met hem bij haar in de buurt, maar ze wist dat de veiligheid van de rest van de kudde meer waard was dan haar ene leven.

**Profile**

» Times for new life ~Lerav
» 'Stories or Tales from Times Gone By. Grimmmm
» The dark stallion. [Phantom]
» Happy Birthday To Alimarije!!!!
» Happy is the heart that still feels pain

With all the dark times, there are happy ones [open]

With all the dark times, there are happy ones [open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen