If you see the worst, well look again. [OPEN]

Welcome to your life, there’s no turning back, even while you sleep, I will find you acting on your best behavior. Turn your back on Mother Nature and I will show you how to rule the world.

In de stilte van zijn Vyranthium was er niet veel te horen buiten die akelig lange stilte en het gestage ritme van bloed dat naar beneden drupte; drup … drup … drup drup … drup. We hadden het hier niet over minuten maar over uren, uren waarin het bloed vanuit zijn heftige wonden naar de grond drupte en daar met de modder vermengde tot een donkerrode soort van viezige hoop. En bij iedere druppel bloed die zijn lichaam verliet werd er ook een deeltje van hem vermoeider, trager, misschien zelf bewusteloos. In de loutere seconden dat hij zijn paarse ogen sloot speelde zich alles weer voor zich af. Het was een scenario ver van hier, eentje waar hij vier dagen over had gereisd in zijn onmogelijk snelle tempo met een onsterfelijkheid die zijn aderen bol zette van energie. Vanaf het moment dat hij het land van de blauwe maan had achtergelaten, voor de allereerste keer sinds hij hier was aangekomen, had hij zich een beetje minder machtig gevoeld. Hij liet zijn rijk achter voor een reis naar het ene ding waar hij zijn land voor zou achter laten … meer macht. En dat had hij gevonden bij zijn eigenaar, zijn leider en meester, de duivel. Hel zag er in veel opzichten uit als een illusie, een verlaten zwartgeblakerde vlakte met en zwoele tastbaar warme wind.

Hij had een week lang gevochten, een week lang had hij zijn punt gemaakt tegen zijn meester, een week lang was hij niet gaan plooien voor diens gezag en dat deed veel met zijn lichaam, in zowel een positieve als een negatieve zin. De duivel had hem extra kracht gegeven, hij had een geschenk gekregen omdat hij de pijn had doorstaan, de opdrachten had doorstaan met de ijzerharde kilheid die hij als leider bezat. Hij was waardig en daarvoor had hij iets extra gekregen. De terugreis naar zijn rijk had hij met dezelfde snelheid gedaan ongeacht hoe gehaverd zijn lichaam was. Er was gezocht geweest naar een breekpunt, een breekpunt die Avanti helemaal niet bezat, hij was de rechtmatige rechterhand van de duivel en zijn rijk zou onderdoen aan zijn bevel. Hij was een schimmenleider die niet gedood kon worden, die niet overmeesterd kon worden en sterker was terug gekomen. Vertrokken met de gave om andere gedachten te beïnvloeden en terug gekeerd met een bonus, summoning.

Maar voor nu … hij had teveel te recuperen om aandacht te besteden aan zijn omgeving. Als je niet bang was van hem dan zou ongetwijfeld bang worden van hoe hij er momenteel uit zag. Avanti’s lichaam kende de sier van littekens alleen zouden deze veel afschuwelijker eindigen. Er liepen ontelbare wonden over zijn lichaam, de ene niet zo dramatisch als de anderen maar er waren er bij die zo diep en lelijk waren dat geen normaal paard ze zou kunnen overleven. Het bloed bleef er uit druppelen, de wonden zouden nog dagen tijd nodig hebben om te helen. De hengst ademde langzaam uit, de witte wolkjes rezen uit zijn neusgaten naar boven, zijn paarse ogen staarden in het donker voor zich uit. Toen zijn lichaam in beweging kwam was er niets veranderd aan zijn tred, het was nog steeds die dominante tred maar god … zag hij er vreselijk uit terwijl hij tussen de bomen van Ferelden wandelde en zich een weg baande naar Anderfels … waarom? Geen idee, wat had hij gemist, wie had hem gemist, waarschijnlijk niemand …
OOC: Avanti beloofd hiermee plechtig geen doden te maken.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Dagen waren voorbij getrokken, dagen waarop het intuïtie van de merrie de leiding had. Haar instinct voorbij, evenals alles wat in haar gedachten tot logisch bevonden werd. Deze winter had wat magisch gebracht, overal ging het verhaal de ronde, en maar een paar paarden mochten zich tot gelukkige benoemen. Een handvol werd beloond doordat ze het voor elkaar hadden gekregen om te blijven leven, wat in dit land een flinke prestatie kon zijn.

Voor elk paard bracht zijn zoektocht hen ergens anders, voor Faylice was er eerst een lange trip voorgaande, een die ze met alle liefde zou begaan. Sommige paarden bleven, bang om de kudde te verlaten, en liever stoïcijns het "veilige" leven te blijven leven. Ze gaf er geen zier om, als een schim je wilde hebben dan zou het alles doen om zijn zin te krijgen. Ervaring had dat haar geleerd.

Ze had het gevonden, een vuurvliegje bleek het te zijn. Eentje die haar een gift had gegeven. Haar zijdezachte, smalle neus had het voorzichtig aangeraakt, haar gevoel volgend zonder dat ze wist waarvoor. Een nieuwe, ongekende wereld ging open, Astral Projection en ze had nog niet half door wat het echt kon. Net zoals nieuwe schoenen moest het eigen worden, en dat zou haar doel worden voor de aankomende tijd.

Faylice was in het Anderfels beland, onbewust dieper dan dat ze had gewilt. Des te dieper in het bos, des te dichterbij de schimmen, haar vader, en de dood, of erger. Ze had er geen zin in om meer risico te lopen dan dat ze al deed. Haar ranke lichaam vloog in een elegante draf, lichtvoetig als ze was. Haar spieren vormden een harmonieuze samenwerking met elkaar, haar elke pas begeleidend, elke pas tot in de perfectie afmakend. In haar vacht was die perfectie verder te zoeken, naast de merkwaardig aftekeningen die haar ruggenwervel sierden zaten er littekens van eerdere schade die ze was opgelopen. Ze keek er liever niet naar, al had ze de trauma's en traumatische nachten achter zich te laten.

Haar ogen flitsten door de schemerige omgeving, een onbehagelijk gevoel was haar bekropen. Ze zette haar gespierde lichaam abrubt stil toen ze een glimp paars opving. Ze snoof zacht, een glimp van paars was nooit goed.

Hij vroeg zich af of het iemand in de kudde was opgevallen … zijn afwezigheid. Niet dat de schimmen zoveel buiten kwamen buiten de volle maan maar goed. Als er geen verhalen de ronde deden over Avanti dan zou je je vragen gaan stellen. Als je de kudde zei dat hij weg was dan zou negentig procent zeggen dat hij gewoon ergens met de schaduw zat samengesmolten en toe keek. Die andere tien procent kon je in twee groepen splitsen. Vijf procent van hen zou waarschijnlijk gelukkig zijn, geen Avanti niet meer was op dit prachtige land het enige waar de meesten van droomden. De andere vijf procent zouden de stilte aanzien als; de stilte voor de storm. Die zouden slim genoeg zijn om te weten dat hij niet zou vertrekken zonder geldige reden en als er een reden voor was wel … dan was het geen goede reden was. Wel, dat was waar, Avanti was terug en eens hij gerecupereerd was dan zou hij weer dat beetje sterker zijn, en oh … wat keek hij daar naar uit.

Maar voor nu was hij letterlijk een hoopje ellende. Ondanks dat hij zich nog steeds de almachtige Avanti noemde was het eventjes stil vanbinnen in zijn hoofd. Dat hoopje ellende had nog steeds zijn charmante uiterlijk van platte oren en chagrijnige paarse ogen maar het zat gewoon innerlijk. Hij had twee weken gevochten voor zijn leven, letterlijk en hij had gewonnen. Voor nu had hij gewoon even de tijd nodig om het allemaal te laten helen. De meesten paarden durfden hem al niet confronteren dus hij zat wel safe. En als er iemand was die tegen hem zou beginnen praten, wel, die had een geluksdag. Avanti was niet ongeduldig, nog vrolijk of sarcastisch, hij was gewoon … een beetje moe om het zo te proberen uitleggen.

Zijn passen waren net geen geslof, ze geraakten vooruit op hun eigen goede tempo maar bij iedere pas protesteerde de diepere wonden hevig. Avanti had nooit pijn gekend dus het deed hem niet, het bloedverlies daarentegen was misschien wel iets waar hij binnen een tijdje last van zou krijgen. Hij voelde het zelfs nu al, hoe traag alles ging ookal was dat niet zo. Hij was nog niet ver uit Vyranthium toen hij het vrolijke gedraaf hoorde. Hij draaide zijn hoofd, zijn paarse ogen keken door het duister naar de merrie, Faylice. Wel, als hij dan toch een paard moest tegenkomen dan was het dan ook nog eens een schimmendochter. Misschien als hij gewoon rechtendoor zou lopen ze hem niet zou opmerken. Maar ze was stilgevallen en keek met grote ogen zijn kant uit. ‘Boe.’ Mompelde hij. Nu klonk hij wat verveeld, zijn lichaam ging verder, het licht dat door de bomen kwam scheen op zijn extreem gehaverde lichaam en hij zag dat ze het gezien had. ‘En denken dat je erg al gezien had, wel, guess again.’ Ja, hij zag er erg uit. Geen paard zou dit overleven maar hij was geen paard, hij was een schim, een schimmenleider. ‘Wat doe jij zo diep in het bos Faylice?’ Vroeg hij uiteindelijk. In zijn gedachten vroeg hij zich af waarom hij haar dit vroeg en niet gewoon door liep, nu zat hij met haar opgescheept …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Winterwonderland had beslag gelegd op het land, op de open vlaktes was er sneeuw te vinden, maar in de bossen zou het wat langer duren voordat het pak door zou dringen. Hetgene wat echter wel op het bladerdek was gevallen vormde een deken over de dichtere gedeelten van de bossen. In Vyrantium zou er geen sneeuw te vinden zijn, enkel drab vermengd met bloed en lichaamsdelen. Ze huiverde even bij het idee, de plek had meer verwrongen zielen dan elke andere centimeter van Blue Moon Horses. De sfeer was er dan ook zwaar, alsof al die zielen op elkaar gestapeld door de lucht heen geweven waren.

De paarse ogen zouden haar dan ook moeten laten vluchten, zoals haar instinct haar direct had verteld. Maar haar logica wist beter, als ze je wilde hebben dan was het al te laat geweest op het moment dat ze überhaupt had ingeademd, laat staan voet gezet in het bos. Haar lichaam herstelde zich, direct zoals ze dat gewend was, klaar om mogelijke klappen zo goed mogelijk op te vangen. Klaar om waar mogelijk de pijn te kunnen ontwijken. Maar de schimmenleider had een moeilijk te verklaren soort rust over zich heen. Desondanks stonden haar reflexen zo scherp als geslepen messen en waren haar ogen gefocussed op de hengst.

'Boe.' Het liet de merrie haar oren nogmaals spitsen voordat ze zich weer terug naar achteren richtte. Het klonk ietwat verveeld, wat geen goed teken was, al leek het dodelijke gevaar minder op de loer te liggen. 'Wel, dat is een redelijke anticlimax.' Klonk haar zachte stem als directe reactie op zijn sarcastische begroeting. Meteen wist ze dat het niet het slimste plan was om brutaal tegenover de grote Avanti te doen, maar voor terugdraaien was het te laat.

Zijn lichaam kwam tevoorschijn, het liet haar even huiveren terwijl ze geruisloos wat passen naar achteren gleed, bijna onopgemerkt al zou de paarsoog het zonder moeite doorhebben. ‘En denken dat je erg al gezien had, wel, guess again.’ Ze liet haar ogen, bijna gedwongen, nogmaals terug glijden over zijn gehavende lichaam. Het zou haar niks verbazen als er meer bloed van hem in de bodem zat dan in zijn lichaam. 'Is dat niet het algemene motto van de schimmen?' Stelde ze, luchtig waar haar fluweelzachte stem haar teleur stelde, het liet haar opmerking uit toom vallen.

Er volgde een periode van stilte, waar haar adem iets oppervlakker geworden, waar haar hartslag onbewust iets onrustiger was geworden. Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofd om ging, ze had hem nog nooit eerder gezien maar genoeg gehoord. Ze had veel raad gekregen van Axis, die haar veel waardevol had geleerd. ‘Wat doe jij zo diep in het bos Faylice?’ Het liet haar weer vol terug focussen op Avanti terwijl ze nadacht over hoe ze haar zinnen zou formuleren. 'Mijn intuïtie bracht mij hier.' Bracht ze uiteindelijk kort, onbewust niks meer willen vertellen dan nodig was. Haar ogen analyseerden de schimmenleider nog eens. Diep nadenkend, wachtend op zijn volgende beweging, zijn volgende zet.

Avanti was gestopt met stappen van zodra Faylice hem had opgemerkt. De modder plakte onder zijn hoeven door, het bloed druppelde langzaam naar beneden, naar het beetje sneeuw dat zover het bos was in gedwarreld. Het wit, het reine wit van de sneeuw werd langzaam verminkt door zijn bloed, wit werd lichtjes rood … donkerdere rood en smolt onder de warmte van zijn lichaamstemperatuur. Door het onophoudelijk galopperen dat hij er net had opzitten was de geur van dood en verderf niet meer zo goed te ruiken rondom hem heen. Hij leek niet normaler, integendeel, hij zag er enkel maar erger uit. Maar de geur was normale, daar bleef het bij. Faylice was één van de weinigen, een dochter van een schim, getekend door hun littekens en ze liep nog steeds rond. Axis, hij wist dat het aan Axis lag, ze had veel weg van hem, de doorzettingskracht in ieder geval. Er waren er niet veel die dit konden opbrengen, al hoorde hij haar hartslag ietwat versnellen, toch stond ze daar. Ergens intrigeerde het hem maar vaak kon hij er het geduld niet voor opbrengen, nu? Misschien.

Hij wist dat ze niet echt zo schrikken, het was ook niet met zijn volle zin dat hij “boe” had gezegd en zoals ze zelf zei. Het was behoorlijk de anticlimax. ‘Wel,’ hij zweeg en keek haar vanuit het vage licht aan, zijn paarse ogen in de hare. ‘Is het niet beter voor jou dan een echte climax, want als je wil kan ik je die ook geven.’ Stelde hij haast beleefd voor. Dat was een kant van Avanti waar niet veel paarden over konden na praten. Hij gaf haar het voorstel, gejaagd worden of niet al was hij vrij zeker dat wat haar antwoord zou zijn. ‘Ik heb alleen niet zoveel zin.’ Gaf hij toe. Ze stond redelijk ver van hem af dus hij zette zijn lichaam langzaam in beweging en kronkelde tussen de bomen door naar haar. De lichtstralen probeerde hij te vermijden aan zijn lichaam, er was al schade genoeg aan, zonlicht wilde hij vermijden.

Ze was wat naar achter gestapt, op haar meest geruisloze wat … hij was blij, gehoord had. En je kon ook niet anders dan naar zijn gehaverde lichaam kijken, hij had een vijftal echt diep bloedende wonden en daarnaast nog ontelbaar veel schrammen en diepere sneden. Er moest wel ergens een pees of spier door zijn, het kon haast niet anders, maar hij voelde het niet. Zijn onsterfelijke lichaam functioneerde gewoon verder alsof er niets aan de hand was. ‘Ons motto,’ zijn stem dreef weg en hij bleef tussen twee bomen in staan terwijl hij zachtjes flauw lachte. ‘Ik denk niet dat je wil weten wat ons motto is Faylice, als we er eentje zouden hebben maar,’ hij zweeg en draaide zijn hoofd, keek naar zijn eigen zwaar toegetakelde lichaam. Dan begon je je toch vragen te stellen wat er in godsnaam nog erger was dan Avanti om er zo uit te zien. ‘Het heeft wel iets, niet?’ Vroeg hij lichtjes geamuseerd, meer de simpelheid van zijn woorden zouden je doen lachen dan het weinige sarcasme dat erin zat.

Toen stelde hij haar een vraag waar ze meteen op antwoordde, een antwoord dat niemand snel zou zeggen want gaf nou toe, je had een slechte intuïtie als het je hierheen bracht. ‘Waarom?’ Vroeg hij gelijk verder. ‘Je hebt amper vijf minuten stappen van Vyranthium verwijderd, ik kan letterlijk je pappies naam fluisteren en hij komt aangehold om je neer te halen. Waarom zou je dat riskeren?’ Vroeg hij langzaam verder. ‘Of tenzij je op zoek bent naar een nieuw avontuurtje.’ Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en keek haar geïntrigeerd aan. Wat ging er om in dat kopje van haar, waren het goede dingen? Slechte dingen zoals het bloed van haar vader haar dat mee gaf? Of was het gewoon niets? …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Faylice had haar hoofd onbewust iets geheft, het ranke lichaam had haar fiere houding aangenomen maar op het moment dat ze het door had zou het te laat zijn om de gevolgen te ontwijken, dus liet ze het maar zo. Er waren miljoenen details die uitmaakte of ze zou blijven leven of niet, in het algemeen tegen een schim kon dat ene detail catastrofale gevolgen hebben. Ze zouden alles doorhebben, elke minuscule verandering die plaatsvond in het kleine lichaam van haar zou opgemerkt worden, en misschien niet gelijk uitgesproken worden, maar het zou meegenomen worden in verdere processen. Daar had de merrie de fout gemaakt, ze had aan haar vader laten zien hoe snel ze een miserabel leven kon lijden en daar had hij maar al te graag op in gespeeld. Het gaf gevolgen voor de rest van haar leven.

'Wel,' Begon de schimmenleider na haar eerste woorden. ‘Is het niet beter voor jou dan een echte climax, want als je wil kan ik je die ook geven.’ Ze dacht na, de paar woorden die ze had uitgesproken konden haar al letterlijk de kop kosten, maar het haast beleefde antwoord van Avanti liet haar afvragen hoe veilig ze eigenlijk was. ‘Ik heb alleen niet zoveel zin.’ Het gaf haar enige verklaring op de gedachten die net in haar hersenen waren gevormd. 'Oh, maar stel jezelf vooral geen verplichtingen aan hoor.' Bracht haar stem, wederom zijdezacht en luchtig.

Haar woorden werden nogmaals beantwoord, deze die ze iets zorgvuldiger had gekozen en iets minder geluk bij nodig zou hebben. Het was allemaal een spelletje, met als inzet niks minder dan haar eigen lichaam, sommige slagen zouden zonder schrammen gewonnen worden. Sommige zouden en scheur in een pees of spier veroorzaken. En bij sommige zou er een cruciaal bloedvat aan te pas komen. Ze liet zijn woorden rustig verwerken terwijl haar lichaam nog iets meer kalmeerde. Haar oren spitste zich even en een kleine glimlach vormde zich op haar gelaat, een minuscule knik van haar hoofd volgde terwijl ze dacht aan de uitspraak. Nee, het zou niet goedkomen als de schimmen een motto hadden.

Faylice liet haar ogen even afzakken, naar de donkere stukken bos die Avanti achter zich had liggen, maar er was niks te vinden wat haar ogen konden waarnemen. Ze vroeg zich af hoe ze haar gift kon gebruiken. Haar aandacht werd volledig terug gezogen toen de kille stem weer te horen was, rustig afwachtend. Haar ogen stonden weer in de paarse van Avanti, hetzelfde paars dat Axis in zijn ogen droeg. 'Mijn vader zou mij niet zomaar vermoorden, dan zou het leuke spelletje eraf zijn.' Begon ze direct nadat hij was uitgepraat, haar zachte stem die droogjes de feiten deed opnoemen. 'En als hij mij zou willen vermoorden, dan zou het niet uitmaken waar ik ben.' Ze draaide haar hoofd iets, zonder dat ze de verbinding verbrak. 'Er ging een verhaal in de rondte, dat deze winter een gift met zich mee zou brengen. Ik ben mijn zoektocht direct begonnen.' Ze zweeg even terwijl haar zachte stem uitstierf in de zware lucht rondom zich heen. 'En hier geëindigd' Ze draaide haar hoofd terug en keer de schimmenleider fel aan, waar haar witte en blauwe oog even deden fonkelen zoals haar vaders dat zo goed konden. 'Maar avontuurtjes zijn toch nooit verkeerd?'

Zoveel levenslust in dat smalle lichaam van haar … het zou niet mogen. Ze dacht dat ze kennis had, ze dacht dat ze het allemaal had meegemaakt en het ergste had gezien maar dat was niet zo. Het was een illusie van Faylice, eentje die haar moed genoeg gaf om zijn confrontatie te verdragen. Ze zou zich moeten omdraaien, rennen voor haar leven, hij zou haar voor een keer laten gaan. Maar nee, ze dacht dat ze zijn woede al gezien had, dat ze het ergste van hem al gezien had … ze zou eens moeten weten. Er nog zoveel in haar jonge leven dat ze niet gezien had, niet gedaan had en ze verspilde die kostbare minuten aan hier in het bos te staan, tegenover het grootste monster van het hele land en grote delen van de wereld. Sure, er was zeker iemand sterker en monsterlijk dan hem maar het was niet hier, niet op dit land. Niet dat Avanti klaagde, haar aanwezigheid wakkerde de honger weer aan, zorgde ervoor dat hij na die twee weken weer zin kreeg. Hij wilde zijn nieuwe dingen testen, hij wilde een blauwe maan. Maar daar zou hij eerst wat voor moeten recuperen ondanks dat hij het zou halen toch … hij wilde in deze toestand niet tegenover de leiders komen te staan, zeker nu niet.

Hij zette een stap dichter naar haar toe, metertje per metertje terwijl hij haar woorden aanhoorde. Een zachte zieke lach verspreidde zich door het bos ondanks dat het niet de kracht zoals normaal had, het klonk zwakker. ‘Ik stel mezelf nooit verplichtingen.’ Hij deed gewoon dag in en uit zijn eigen zin. Hij hoefde naar niemand te kijken, hij hoefde met niemand rekening te houden dus waren er ook geen verplichtingen aan verbonden. ‘Maar voor jou zou ik het graag een verplichting maken.’ Hij knapte zijn gevaarlijke tanden op elkaar waardoor het geluid kort door het bos galmde. Hij glimlachte loom, haast tevreden.

Hij liet zijn ogen van de hare afdwalen over haar lichaam, over de littekens die de schimmen hadden aangebracht in haar zielige leven. Maar ze zag er goed uit, het waren littekens, geen wonden meer en daar moest dringend weer eens verandering in komen. Net als Axis nooit vermoord mocht worden omdat hij te kostbaar speelgoed was voor Avanti, was Faylice dat ook voor haar vader. Niet dat Triumph daar veel over te zeggen had, hij was de baas niet. “Mijn vader zou me niet zomaar vermoorden.” Die woorden deden zijn afwezige blik terug naar haar glijden. ‘Je vader doet precies wat ik zeg.’ Siste hij op een gevaarlijk laag toontje, dit klonk al wat meer op Avanti. ‘Dus als ik zeg dat hij je moet vermoorden zonder eens een spelletje te spelen dan zal hij dat doen, of hij verliest zijn hoofd,’ hij zweeg en keek haar doordringend aan. ‘Zou je dat willen?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Zou ze ondanks dat Triumph een schim is, liever haar vader zien leven?

Maar dan zei ze iets dat Avanti zijn aandacht ving. ‘Juist.’ Zei hij nauwkeurig. ‘Zo heb ik gehoord ja.’ Prevelde hij onheilspellend. Hij had het gehoord en hij was ondanks zijn kracht nog steeds niet achter gekomen wat Orlais, wat Delaney voor hem achter hield. ‘En wat heeft dat voor je opgebracht?’ Vroeg hij sarcastisch. Hij was wel nieuwsgierig, zou haar zoektocht naar haar gift haar daadwerkelijk iets hebben opgebracht. Hijzelf was dubbel zo sterk geworden, zou hij haar dat zeggen of zou hij het een verrassing houden? ‘Nee, avontuurtjes zijn niet verkeerd.’ Merkte hij luchtig op. Zijn paarse ogen kregen iets donker, iets onheilspellends. ‘Zeker als ik de hoofdrol mag spelen. Had je iets in gedachten?’ Vroeg hij geamuseerd. Avanti kwam langzaam op dreef, ondanks dat zijn lichaam als pudding aanvoelde …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Faylice haar ogen analyseerde de situatie, daar stond ze tegenover het gevaarlijkste wezen van het land. Haar instinct vertelde haar niet langer meer dat ze weg moest rennen, het was meer een geschreeuw die haar bijna tot in het krankzinnige deed drijven. Natuurlijk moest ze rennen, zo snel mogelijk wegwezen en hopen dat Avanti haar zou laten gaan. Maar ze bleef staan, maar haar lichaam op scherp en haar reflexen geslepen. Waarom? Ze kon het zelf niet helemaal ontcijferen, maar tijd om dat te doen had ze niet. Al haar aandacht zou naar de zwarte schimmenleider tegenover haar gaan.

Misschien was het wel het feit dat haar vaders bloed door haar aderen heen liep, misschien was er een deel in haar dat hunkerde naar de duisternis die Vyrantium en zijn inwoners met zich meebracht. Ze had jaren gevochten voor dat donkere gedeelte in haar, om het verborgen te houden, opgesloten diep in haar ziel. Later, dankzij Axis had zij het losgelaten. Lange tijd geleden inmiddels. Misschien had het zijn sporen nagelaten.

Avanti was dichterbij gekomen, waar ze eerder een paar stappen naar achteren zette, bleef ze staan. Als een roofdier die dichter op zijn prooi was geslopen had hij de afstand tussen hem en haar verkleind. ‘Maar voor jou zou ik het graag een verplichting maken.’ Hij liet zijn kaken klappen, iets wat menig paard zou laten schrikken. Eerder was ze ervan geschrokken, was ze fel naar achteren gesprongen. Maar het enigste wat bewoog was haar hart, die één slag oversloeg. Haar ogen bleven de paarse kijkers aankijken, haar getrainde lichaam bleef staan zoals het zou moeten blijven staan. ’Wat een eer, maar ik pas.’ Klonk haar stem, zacht. Er was geen tijd voor paniek, ze had zich er overigens zelf in gepraat.

‘Je vader doet precies wat ik zeg. Dus als ik zeg dat hij je moet vermoorden zonder eens een spelletje te spelen dan zal hij dat doen, of hij verliest zijn hoofd,’ De sissende toon van Avanti wekte een huivering in haar op, ze wist dat Avanti een verhaal apart was, maar zonder ervaring kon ze nergens op anticiperen. Al zou ze het met ook niet kunnen. De schimmenleider was gevaarlijker dan haar vader, dat wist ze dondersgoed. ’Daar ben ik me van bewust. Sprak ze kort, nadat ze had besloten zich niet verder te verklaren, ze zou het lot niet meer tarten dan dat ze al deed. ‘Zou je dat willen? Waren de volgende woorden, haast nieuwsgierig. De draaide haar hoofd weer terwijl ze nadacht. Wat betekende de schim die direct boven haar stond in haar bloedlijn? Snel analyserend draaide ze haar ogen even weg waarna ze Avanti weer aankeek. ’Liever hij dan ik,’ Begon ze, waar haar stem een tikkeltje schuldgevoel meenam de ruimte in. ’hoe egoïstisch dan ook.’ Ging Faylice verder, naar de waarheid.

Haar lichaam baande zich wederom wat passen naar achteren, ze was bijna zenuwachtig geworden van de verandering die ze voor haar ogen zag gebeuren. Avanti was anders, maar hij transformeerde in weer wat anders, iets wat voor haar misschien niet ten goede zou komen. De aandacht lag weer bij haar terwijl hij vroeg wat het haar had opgebracht. Onzeker of ze de informatie wilde delen liet ze de stilte even spreken, zoekend naar woorden die haar wellicht zouden kunnen helpen. ’Mijn zoektocht is zeker niet voor niets geweest.’ Zei ze uiteindelijk, wetend dat als Avanti het echt zou willen weten dat ze in een paar ogenblikken op de grond zou liggen. Maar hoe kan ze iets uitleggen als ze zelf nog niet half wist wat ze had gekregen?
‘Nee, avontuurtjes zijn niet verkeerd. Zeker als ik de hoofdrol mag spelen. Had je iets in gedachten?’ Zijn woorden lieten haar nog een pas achteruit zetten, het was onheilspellend en het was over het algemeen niet goed, laat staan bij Avanti. ’Ik heb geen idee waar er behoefte aan is.’ Sprak ze na een korte stilte, onwetend welke informatie de schimmenleider wil hebben en hoe/of ze daar een rol in kon spelen.

Hij wist niet waar ze het lef vandaan haalde om zo brutaal te zijn tegen hem, het was alsof ze zich plots helemaal onoverwinnelijk voelde. Voor zover hij wist kon enkel Delaney zichzelf dat gedrag permitteren en dat was nu ook niet meteen gerechtvaardigd. Maar Faylice, hoe meer er over haar lippen had hoe meer Avanti zin had om haar eens op haar plaats te zetten. Zou ze het weten, zou ze denken dat de wonden hem zwak maakten … correctie; zwakker. Zou ze het zich echt durven riskeren om ervan uit te gaan dat ze veilig was en daardoor zo’n toon op te zetten. Want eerlijk, als ze voor een seconde dag veilig te zijn voor een schim als Avanti dan had ze het mis. Hij sprak misschien wat meer dan normaal, hij gedroeg zich misschien wat normaler maar het was alles behalve dat. Ze deed precies wat hij nodig had, ze voedde zijn ongeduld, ze voedde zijn drang naar bloed, ze voedde zijn temperament en ze had het zelf niet eens in de gaten. Een andere reden voor al die zelfzekerheid waren de geruchten van dat gift, of wat het ook mocht voorstellen. Misschien had ze een extraatje gekregen, net als hem. En dacht ze nu dat ze alles aan kon. Avanti zou haar zo graag het tegendeel willen bewijzen.

Ze paste op zijn voorstel, hij glimlachte enkel traag, niet echt veelbelovend. ‘Je hebt een enorm grote mond ondanks wat je al hebt moeten doormaken.’ Het was gewoon een opmerking, ze kon hem aannemen en er niets mee doen of ze kon tot het besef komen dat een beetje over haar grens ging en het een beetje op zijn zenuwen begon te werken. Zijn paarse ogen keken haar zo doodnormaal aan, alsof hij niet net iets had gezegd. Hij gedroeg zich ook veel te normaal, dat kon je weer opnemen als een goed teken van veiligheid of opnemen als de voorbode van iets veel ergers. In dit geval kon je nooit iets goeds of positiefs opnemen als je tegenover een schim stond … nooit.

Haar vader deed haar duidelijk niet zoveel zoals het bij sommige wel zou zijn. Ze was meer geïntimideerd door Avanti dan dat ze ooit voor haar eigen vader zou zijn, en dat was precies wat hij wilde. Zijn schimmen waren stuk voor stuk de beste, top prestaties en enorm gehoorzaam naar hun leider, precies zoals hij het wilde. Ayana was de verfijnde van de kudde, terwijl Achilles gewoon ronduit efficiënt dodelijk was. Triumph, haar vader, had nog geen eigen stijl, hij zocht nog steeds zijn weg in het schimmenleven maar desondanks één van de beste jonge schimmen die hij in zijn bestaan als schim al had gehad. ‘Natuurlijk, je eigen leven gaat voor op dat van familie.’ Knikte hij normaaltjes. In haar geval was dat familielid een schim, het was de meest logische redenering om te maken. ‘Mijn broer leeft nog, ik dacht, ik laat hem gewoon leven, kan hij genieten van zijn laatste oude jaartjes.’ Bij de allerlaatste letter bleef de “s” hangen in zijn tanden waardoor het er langer uit kwam. Wat hij zei was waar maar het was niet om de juiste reden, nee, hij wilde dat Alvaro leed, het deed hem zoveel deugd om te zien.

Ze zette een paar passen achteruit, Avanti glimlachte droog en liet haar begaan door zelf op zijn plaats te blijven staan. Ze moest het beginnen merken, de subtiele veranderingen in de schimmenleider. Ja, hij was nog steeds te lui om iets te doen, nee, ze zou niet veel verder moeten gaan of die luiheid zou zich draaien naar ongeduld. ‘Zo vaag, altijd zo vaag.’ Mopperde hij afkeurend. ‘Geef me iets dat me interesseert, iets specifiek.’ Stelde hij haar voor. Hij kon het ook uit haar dwingen, hij was benieuwd hoe ze zich hieruit zou krijgen. ‘Wat heeft Orlais je aangeboden dat je niet kon weerstaan.’ Hij zweeg en zette zijn lichaam snel dichter, stapte rond haar heen. ‘Onsterfelijkheid? Vleugels? Een leuk vriendje die bij je blijft als je pappie komt?’ Zijn tanden klikten over elkaar, het bloed begon sneller te druppelen uit zijn lichaam omdat hij bewoog. ‘Een geheimpje voor een geheimpje? Wat denk je?’ Hij bleef voor haar neus staan, keek haar met zijn paarse ogen bijna geamuseerd aan. Hij hield zo van geheimen …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Één sneeuwvlokje had zich losgetrokken uit de grijze brij de lucht vormde. Langzaam maakte het zijn weg naar beneden, zacht, zorgvuldig als het werd meegenomen door de wind. Het was knap hoe de zo fragiele constructie in stand bleef ondanks de grillige wind die het meenam. Het vlokje zou patronen maken in de lucht, met de wind die het dirigeerde. Daar in de lucht was dat éne vlokje uniek, het vloog, los van de rest van de wereld. De pad die het bewandelde lag vrij voor zich, en dit stond gek genoeg vast. Het landde, nadat het door de bladeren was gekomen in de modder, net wat naast Avanti. De zo fragiele constructie was weg, vernietigd door de warme grond die een licht rode gloed had. Het unieke kunststuk afgebroken in luttele milliseconde. Het had de aandacht van de merrie kunnen vangen, ze had er geïntrigeerd naar kunnen kijken maar haar aandacht was solide gevestigd aan de schimmenleider, die steeds onheilspellender aan het worden was.

Faylice was te brutaal geweest, en ze had geluk gehad dat ze nog ongedeerd was. Zijn woorden lieten haar gedachten weerklinken. Een kort knikje kwam van haar lichaamstaal af, terwijl ze zich op haar lip beet. Ze was veel te nonchalant met haar woorden omgegaan, en besefte dat ze zich echt wat beter moest verbijten. Terwijl de paarse ogen haar normaal deden aankijken huiverde ze even, er was niks normaal aan het wezen wat voor haar stond, en deze blik deed haar alleen maar meer zorgen baren.

Zijn volgende antwoord weerklonk in de inmiddels zwaardere lucht en ze verbeet zich om weer antwoord te geven. Hoe kon een wezen zó makkelijk omgaan met leven en dood? Was dat wat het onsterfelijke in hen deed? Dat er alleen duister in hen schuilde was haar kraakhelder, maar dood bleef definitief. Misschien vermoorde haar vader haar ook niet om precies die reden, maar ze had geen zin erin om dat te ondervinden. 'Is dat..' Haar stem was begonnen zonder dat ze er erg in had, maar ze was te nieuwsgierig. 'niet erger als de dood?' Haar hoofd draaide schuin. Er zaten meerdere kanten aan, waar haar eigen leven haar informatie leverde. Op sommige punten is de dood minder erg dan het vooruitzicht op een leven dat zoveel horror met zich mee brengt. Maar aan de andere kant had ze zelf haar levenslust gevonden en moest er niet aan denken om het leven te beëindigen.

Haar stappen achteruit liet haar dat tikkeltje beter ademen. Een schim, wat voor elke geldt, was nooit goed te dichtbij. Die fractie van de seconde waarbij een schim meer tijd nodig had om bij haar te komen was genoeg om net dat beetje voor te bereiden. Al zou toch wel zeer doen. Haar onduidelijkheid werd niet gewaardeerd, merkte ze, niet alleen in zijn gemopper. Hij kwam weer dichterbij, stapte om haar heen. Onbewust trok ze in reflex haar spieren iets weg, met eerdere ervaringen had ze tanden in haar rug staan, een flits van pijn kwam terug. Faylice haar ranke neus draaide mee, elke stap volgend. ‘Onsterfelijkheid? Vleugels? Een leuk vriendje die bij je blijft als je pappie komt?’ Ze snoof even en dacht bij "vriendje" aan Vestival, hij die ergens in dit land was, maar niet gekomen was. Hij zou haar hart wel weer breken.

Het geluid van klakkende tanden, haar ogen lichtte weer even op, een vuur aanwakkerend. ‘Een geheimpje voor een geheimpje? Wat denk je?’ Haar oren spitste zich even, nieuwsgierigheid drukte de rest van haar vage instincten weg. Oh ze was way to nieuwsgierig voor deze situatie. 'Klinkt als muziek in mijn oren.' Bracht haar stem, hunkerend naar de geheimen die deze duisternis met zich mee bracht. Even was er een stilte, waarna ze besloot beleefd haar eerste "geheim" te onthullen. 'Het Orlais gaf mij geen keuze, het gaf mij een vuurvlieg.' Begon ze langzaam, niet zeker of dit wel informatie was om aan de schimmenleider te geven. 'Astral Projection heeft het gekozen voor mij, de rede, nog niet bekend.' Sprak ze naar de waarheid, zacht en vloeiend terwijl ze de paarse kijkers diep bleef aankijken met dat witte oog wat zo uit de toom viel, en dat felle blauwe oog wat zo haar vaders had kunnen zijn.

De scherpe blik van zijn ogen hadden het sneeuwvlokje zien komen. Faylice kon het zich niet permitteren om er aandacht aan te besteden, zeker als er iets nog veel onvoorspelbaarder voor haar neus stond dan een simpel sneeuwvlokje. Avanti? Wel, hij kon zich alles permitteren dus zijn paarse ogen volgden het sneeuwvlokje naar beneden. Iets zo mooi was zo gemakkelijk vernield door iets zo warm als de modder met zijn bloed. Voor hem betekende dat slecht één ding, hij overwon alles. Zo gemakkelijk was het voor hem om iets kapot te krijgen, zelf een sneeuwvlokje. Zijn blik gleed terug naar Faylice, zo gemakkelijk was het om iets kapot te krijgen, zelf andere paarden. En iets zo simpel als dat ene sneeuwvlokje bracht het zelfgenoegzame in zijn blik naar boven, hij was de baas hier op dit land, dit was zijn eigendom en hij zou het koste wat kost met de grond gelijk maken als iemand hem in de weg stond. Helaas stonden er leiders genoeg hem in de weg dus het ging niet zonder slag of stoot. Maar dat was net het leuke eraan, hun wereld afbrokkelen tot er niets meer van over was en hij degene was die kon zeggen; “I told you.”

Faylice had zijn veel te beleefde boodschap over gekregen, hij merkte dat er het één en ander veranderde in haar houding. Ze was alerter, voorzichtiger, hij zag haar huid huiveren en dat stelde hem meer dan tevreden. Het was niet omdat hij zo gewillig was in zijn woorden dat ze moest denken dat ze op haar gemak was bij hem. Dat ze moest denken dat hij niets zou aanrichten, want oh … iedereen was vlakbij, iedereen luisterde mee. Zijn blik gleed door de bomen, naar het Vyranthium vijf minuten verder. Hij hoefde niet te kijken of luisteren om te weten dat daar minstens één schim stond, haar vader hoogstwaarschijnlijk. Ondanks dat Avanti er een hekel aan had als er werd meegeluisterd naar zijn gesprekken liet hij het toe.

Toen hij iets zei over zijn broer kwam er gelijk reactie. Hij sprak nooit veel over Alvaro, het was dan wel zijn tweelingbroer, altijd gebonden aan elkaar en dergelijke, toch zei hij er geen woord over tegen anderen. Alvaro was voor hem het perfecte voorbeeld van een schim die gefaald was in zijn roeping, Seheron zat er jammer genoeg vol van. ‘Waarschijnlijk.’ Antwoorde hij overdreven. ‘Mijn definitie onder genieten van je laatste jaartjes is een beetje anders dan de jouwe.’ Definieerde hij uiterste zorgvuldig. ‘En ik wil niet dat hij geniet, ik wil dat hij,’ hij zweeg, zijn blik kreeg iets hongerigs terwijl hij in de richting van Seheron keek. Hij was zo diep weg in zijn gedachten dat zijn stem zacht en intens was. ‘Ik wil dat hij iedere dag weer honger lijdt, dat hij zich leeg voelt, alleen in de wereld. Dat hij iedere dag een einde wil maken aan zijn leven om dan door te hebben dat hij niet kan sterven.’ Er kwam een zieke glimlach op zijn lippen, nog steeds starend. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd en was zijn gestaar weg, keek hij Faylice weer doodnormaal aan. ‘Ja, het is erger dan de dood. De dood is veel te zacht voor velen hier.’ Concludeerde hij gelijk. Ze moesten lijden, ze moesten weten hoe het is … op zen minst allemaal één keer.

Dichter naar haar toe bewegen had het gewenste effect die hij wilde. Het was niet zijn bedoeling om een dreigement over te brengen en toch had het dat effect. Ze spande haar spieren op, klaar voor de pijn te voelen en klaar om te rennen. Haar ogen volgde iedere beweging die hij maakte nauwkeurig. Avanti keek haar enkel in haar ogen, de ogen die haast op haar vader leken, de ogen die gewillig meegaven met zijn woorden. Oh ja, ze zou het zeggen, hij zag het aan haar blik. Zouden de leiders hier zo blij mee zijn, waarschijnlijk niet, geheimen hield je beter voor jezelf. Maar de deal leek haar wel te bekoren, een geheim voor een geheim en oh jee, Avanti had er veel. Haar woorden deden hem glimlachen, ja, ze wilde mee weten over deze duistere plek dan vele paarden ooit in hun leven wilde weten. De schimmen hadden een hoop geheimen, geheimen die Axis voor een deel had uitgedeeld toen hij besloot te vechten tegen de schimmen. Maar net als de meeste wezens evolueerde ook de schimmen dus er bleven geheimen bijkomen. Orlais gaf haar een vuurvlieg? Wat? Hij staarde haar gewoon aan, geen verbaasdheid, geen verwarring, gewoon zijn kille paarse ogen keken haar aan. ‘Astral projection.’ Hij zweeg en draaide zijn blik het duister in met een glimlach die bedoeld was voor de schimmen die er nog waren. Ook schimmen konden hun ziel lostrekken van hun lichaam. ‘Wel wel, hebben wij eens wat gemeen met elkaar.’ Greens hij donker. Dus dat was het, vuurvliegjes gaven je krachten en hij moest twee weken aan marteling doorstaan om zijn extraatje te krijgen? En plots had Faylice iets wat Avanti wilde, ze gaf hem een weg naar nog meer geheimen, geheimen waar hijzelf niet achter kon komen, ondanks hun gaves. ‘Mijn geheim is,’ hij zweeg en glimlachte zwak terwijl hij haar bleef aankijken. ‘Wist je dat ik gedachten kan beïnvloeden?’ Vroeg hij gewoon domweg, totaal niet het geheim dat hij ging gaan zeggen. Maar hij dacht er plots aan en hij moest het zeggen. ‘Dit alles, jij en ik kan gewoon een droom zijn voor je, een illusie. Misschien lig je echt onder mijn hoeven terwijl ik me tegoed doe aan je lichaam.’ Zijn ogen gleden langs haar lichaam. ‘Zou je me geloven? Heb je enig idee of dit alles echt is of niet?’ Vroeg hij geamuseerd. Hij had één merrie tot ondergang gekregen, Nirvana was zijn slaaf omdat zijn illusies haar helemaal hadden veranderd, Faylice … het klonk zo aanlokkend…

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

De omslag van houding tegenover de zwarte schim was een goede geweest, waarschijnlijk, als ze zo door was gegaan had ze op de grond gelegen, of had ze in ieder geval haar bloed voelen stromen. Zoals ze dat eerder had gevoelt, het trage gedrup had haar destijds tot het krankzinnige gedreven. Het had lang geduurd tot het moment dat haar wonden eindelijk dichtzaten, en niet meer openscheurde bij het minste of geringste. En dan nog die ellende pus die eeuwig door leek te zetten, en ervoor zorgde dat de wonden groter werden, en het liet de lelijkste littekens achter.

Ze hoorde Avanti aan toen hij antwoorde op haar vraag. Het liet haar even rillen, het verhaal over Alvaro. Ze reflecteerde het op haarzelf, ze leefde nog om precies die reden. Ze was blij dat ze kon genieten van de momenten dat ze niet getart werd door haar vader, besteedde veel tijd aan haar lichaam, hield haar spieren in conditie zodat die daarna relatief makkelijk weer terug konden worden opgebouwd. Toch rilde ze bij het idee, een eeuwigheid met Avanti die je constant neerhaalde als het te goed ging, nee daar zou ze niet aan moeten denken.

Er was een knop ingedrukt, een die voor haar onbekend was. Avanti had haar weten te paaien en er was geen enkele weg meer terug. De nieuwsgierigheid had maar een klein vonkje nodig gehad, en was in een zeer korte tijd opgelaaid tot een vuur die in haar ogen te vinden. Ze wilde het weten, meer weten over deze duisternis en wist dat ze zichzelf niet zou kunnen stoppen. '‘Wel wel, hebben wij eens wat gemeen met elkaar.’ De uitspraak liet haar nadenken, het gaf niet de gebruikelijke reactie die de meeste paarden zouden hebben. Die zouden denken dat ze absoluut niks gemeen hadden, maar buiten dat ze beide hetzelfde soort zijn -of is geweest-, was er meer dat ze deden delen. Hoe ze het zich ook verafschuwde.

‘Mijn geheim is,’ Begon de paarsoog, waar Faylice hem hongerig aankeek. Ze zou het willen weten, kosten wat kost. '‘Wist je dat ik gedachten kan beïnvloeden?’ Ze kon horen dat het anders was dan dat hij wilde zeggen, iets wat haar nog hongeriger maakte voor meer geheimen. ‘Dit alles, jij en ik kan gewoon een droom zijn voor je, een illusie. Misschien lig je echt onder mijn hoeven terwijl ik me tegoed doe aan je lichaam.’ De schok kwam pas door toen de schimmenleider verder ging met zijn woorden. Even verloor ze de aandacht naar de hengst volledig, haar hersenen krakend onder de informatie die ze had gekregen. ‘Zou je me geloven? Heb je enig idee of dit alles echt is of niet?’ Ze keek hem recht aan, haar ogen zoekend naar enig houvast op zijn vraag. Maar het enige wat ze vond waren twee legen ogen die geamuseerd toekeken hoe ze zou spartelen. Hoe ze haar hersenen zou laten kraken en er niet uit kon komen.

Faylice besefte zich hoeveel machtiger Avanti was met deze gave. Ze zou alles aangepraat kunnen krijgen, hij kon haar op elke manier mogelijk kunnen beïnvloeden en ze zou denken dat ze het zelf bedacht. Ze dacht terug, opzoek naar dingen die nèt niet deden kloppen, zoals dat vaak in dromen gebeurde. Maar alles liep perfect over, vanaf de vuurvlieg die haar hiernaartoe had geleid totdat ze die paarse ogen zag en verstijfde. Hij had haar kunnen overtuigen te blijven staan, daar had hij haar als makkelijke prooi kunnen pakken, maar één ding klopte niet. Ze was niet interessant voor hem totdat ze besloot met haar grote waffel te vertellen dat een gift had gekregen. Haar ogen schoten vluchtig heen en weer, deze gedachtegang kon zelfs van de schimmenleider af komen. 'Maar,' Haar ogen schoten weer fel naar de paarse kijkers, terwijl ze haar logica nog een keer naliep. 'was ik daar toen interessant genoeg voor dat ik nu in een illusie zou zitten?' Vroeg ze, onzeker. Er was geen enkele mogelijkheid om het zeker te weten, iets wat nog moeilijker te begrijpen was. Want hoe kon je nadenken zonder dat je überhaupt je gedachten kon vertrouwen?

**Profile**

» You can't win (open)
» Open - For the sea is all I need.
» So this is It? (OPEN)
» Where am i? [open]
» From there to here [Open]

If you see the worst, well look again. [OPEN]

If you see the worst, well look again. [OPEN]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen