stilte was over het land gestreken samen met de witte deken van sneeuw. geen enkel geluid was te horen, de bomen wuifden niet in de wind maar stonden zwaar gebogen onder hun zware last aan witte poeder, De vogels floten niet aangezien ze, slim, waren vertrokken naar een warmer oord.

Zelfs zijn hoefstappen waren versmolten met de stilte om hem heen, zijn adem het enige dat hij kon horen, samen met het suizen van zijn bloed.
in wolkjes kwam zijn adem naar buiten, zijn dikke vacht her en der bezaaid met vlokken perfecte sneeuw,
maar koud had hij het niet. hij bleef in beweging, zijn spieren warm, zijn lichaam warm.

Soepel zette hij zich af, een klein, bevroren stroompje over springend, zijn hoeven een laag sneeuw mee trekkend in de lucht die weer neerdwarrelde om hem heen.

het sneeuwveld was nog nauwelijks aangeraakt hier, zijn passen de eerste afdrukken in de maagdelijke deken. hij kon zich niet herinneren dat het ooit zo vreedzaam had geleken in BMH.

zijn oren spitsten zich toen hij een hoop sneeuw zag met afdrukken erin, en zijn neus ging naar de passen. oudere stappen, de geur vervlogen. hoe lang was het geleden dat dit paard hier had gelopen? misschien uren, misschien een dag..
was het uberhaupt een paard geweest, of was het één van de zo gehate schimmen.

Roque's staart zwiepte heen en weer terwijl hij de omgeving in zich op nam, zijn oren draaiend als antennes. toen hij zo snel niks kon ontdekken, zette hij zijn weg voort, vastbesloten om warm te blijven, en om zijn rustgevende tochtje niet te laten verstoren.

Zijn hoeven ploegden verder, terwijl zijn oren bleven ronddraaien, het onheilspellende gevoel in zijn lijf dat hij bekeken werd. toch leek het landschap leeg te zijn, niets dan sneeuw, enkele zwaarbeladen bomen en wat bevroren stroompjes om hem heen.een zachte zucht verliet zijn lippen, éen van pure gelukzaligheid; hetgebeurde niet vaak dat het zó stil was, zo rustig in het land van de blauwe maan.  

en toch, ook op zo'n heerlijk moment was er weinig rust in Roque's hoofd. altijd bleven daar de verhalen ronddwarrelen, verhalen van andere paarden, herinneringen van lang geleden, een vaag beeld van zijn vader, het gevoel van de zachte neus van zijn pleegmoeder, de geur van de brand in Rynthem.. al die dingen kwamen terug en dwaalden als 1 grote brei door de bonte hengst zijn hoofd.

Opnieuw bekroop hem het gevoel dat hij bekeken werd, en hij draaide om, bleef stil staan. zijn neus in de lucht geheven maar niks te ruiken, zijn oren draaiend, maar niks te horen. werd hij gek? zijn ogen gleden naar de bosrand, een flink stuk verder, half verwachtend een stel paarse ogen te zien knipperen, maar niks anders dan wat dwarrelende sneeuwvlokken waren te zien.

en toen was het  daar, een fluistering in de wind, niet meer dan een zucht, maar zeer duidelijk zijn naam. de stem, moeilijk te onderscheiden van de wind, maar een rilling van herkenning liep over zijn rug. 'Delaney' fluisterde hij, meer tegen zichzelf.

hoe graag zou hij de merrie niet mamma hebben genoemd, maar jammergenoeg was ze niet meer dan zijn pleegmoeder, en dus kon hij haar niet zo noemen; zijn echte moeder, waar hij sinds kort weer contact mee had, leefde immers nog. hij nam het Darlica ook niet kwalijk; ze had dan wel een slechte keuze gemaakt en hem niet de beste start gegeven, hij wist dat hij, dankzij Delaney, zijn beste zelf was geworden.

Nog eens draaide hij om, kneep zijn ogen samen tot spleetjes, en daar, nauwelijks zichtbaar door de schittering van de zon op het witte landschap, ver achter hem, stond ze, de prachtige ranke merrie die zo'n groot deel van zijn leven had gevormd. een glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij zijn lichaam weer in beweging zette, haar kant op.