The rim Of the sky will be the colour of hard crimson

she was not soft; she was all hard lines and edges, jagged pieces that never fit together. she was a dark shoreline, rock and mountain, she was the storm and the sadness inside your chest, and you broke yourself upon her

In een rustige pas begeeft de merrie zichzelf dan ook naar de rand van het gebied.Daar waar de zon en duisternis samen kwamen. Waar licht donker werd en waar niets meer was zoals het eens leek. Ze verliet de brandende zonen tevens ook haar kruistocht opzoek naar hem om terug te komen daar waar ze geboren was. Minanter. Had het gebied er altijd al zo prachtig uitgezien? Minanter met zijn práchtige watervallen, graslandschappen en heuvels daar waar je je het kleinste wezen voelt in tegenstelling tot de imposante rotsmuren die boven je uittorenen.

Rhaella besefte niet hoeveel ze dit gebied werkelijk had gemist. Ondanks de gevaren die er schuilgingen had ze besloten terug te komen. Op zoek naar hem, haar vader. Haar geliefde vader die zich waarschijnlijk niets van haar kon herinneren. Ze was te jong geweest, te onwetend wat voor gevaren hier schuilgingen. Inmiddels was het gebied van de blauwe maan een bekend fenomeen geworden. Iedereen kende de verhalen wel van de blauwe schimmen die ronddoolden door het woud. Elk levend wezen teisterend.

Voor Rhaella had het niet uitgemaakt, ze had immers de genen van haar vader geërfd. als wist ze nog niet precies wat die inhielden. Eenmaal aangekomen bij het bos realiseerde ze zich eigenlijk pas waar ze aan was begonnen.

The rim Of the sky will be the colour of hard crimson

she was not soft; she was all hard lines and edges, jagged pieces that never fit together. she was a dark shoreline, rock and mountain, she was the storm and the sadness inside your chest, and you broke yourself upon her

Haar lange dunnen benen kiezen elke pas selectief uit. Haar passen waren ruim maar met de gratie van een echt paso fino. Rhaella had de bouw van haar moeder geërfd de gratie waarmee ze zichzelf voortbewoog was dezelfde als die haar moeder bezat. Haar bloedrode ogen had ze van haar vader. Dieprode poelen die tot in het binnenste van je ziel konden kijken. En ondanks haar verschijning was Rhaella alles behalve "angsaanjagend, moordlustig en gemeen". Integendeel, ze was nuchter, dapper, energiek en toch bezat ze iets mysterieus. Haar zoektocht door het bos was niets voor niets geweest, ze was verschillende verschijningen tegengekomen maar geen had de gelijkenis aan haar vader.

Langzaam aan begon het bos steeds dichter te begroeien en overspoelden de merrie met schaduwen. Toch bleef ze stug doorlopen er zou op een gegeven moment wel een einde komen aan het donkere bos en tot die tijd besloot ze door te lopen. Elke geur in haar opnemend.

Eenzaamheid is gevaarlijk jonge dame. mompelde de grote verschijning die zich in het duister verschool Enkel een paar rode ogen waren te aanschouwen. De rode ogen, die altijd naar haar hadden gekeken. Die haar in de gaten hadden gehouden en over haar hadden gewaakt als een eeuwige vlam. Ze voelde diezelfde warmte terug in de hengst en toch kon ze zijn lichaamstaal niet lezen. Haar moeder had haar gewaarschuwd wat ze in dit gebied tegen kon komen. Het had haar niets uitgemaakt ze had de woorden destijds opgenomen en had ze met een waterige glimlach aanvaard. Een van de vormen van eenzaamheid is een herinnering hebben en niemand om die mee te delen. Het is mij gelukt om iemand te vinden waarmee ik mijn eenzaamheid kan delen. Sprak de merrie kalm op een warme toon. Ze draaide haar lichaam richting de hengst enkele passen voorwaarts zetten richting hem die zich nog altijd verschool in het duister.