WORLD WAR ME
Stap voor stap werden de vier hoeven in de grond gedrukt, de regelmatige viertakt had zich al dagen weten te herhalen, met alleen kleine tussenstops. Eros zijn tocht was lang en guur geweest, en nu de winter zich niet al te subtiel had aangekondigd wist hij dat het niet heel veel beter zou worden. Het was al tijden geleden dat hij en zijn vader ruzie hadden gehad, maar zijn woede liet het voelen als gisteren. Al had de verse sneeuw het iets af kunnen koelen, buiten dat het op dit moment weinig zin zou hebben om er zorgen over te maken, lagen de prioriteiten nu op het overleven van het dodelijkste seizoen van de vier. Het was alsof de natuur haarzelf het leven elk jaar weer wilde testen, of het zou voldoen aan de eisen die ze stelde, en werden die niet gehaald dan wachtte de kille dood om zijn deel te innen.

Inmiddels was de grond onder hem veranderd, wat hem eraan herinnerde dat hij zich zeer waarschijnlijk in een ander gebied zou bevinden. Hij had al eerder gehoord van het land van BMH, zijn vader had er genoeg over verteld, in alle details. Toch was het bijzonder te zien hoe paarden er als een magneet naartoe getrokken werden, alsof de schoonheid te mooi was om voorbij te laten gaan, ondanks haar gevaren. Ook het landschap was veranderd, de eindeloze bergen die overgingen in heuvels hadden zich verruild voor een open horizon, waar amper een onderscheid te maken was tussen de lucht en de zee. In de verte kon hij het jagende geluid horen van de beukende golven, al liet hij zich niet door de verleiding beïnvloeden.

Een abrupt geluid liet Eros zijn hoofd heffen, zijn oren draaiend naar de bron van het geluid. Het leek van een wild dier te komen wat duidelijk niet in een goede stemming was. Het zou een verdwaalde bergleeuw kunnen zijn, maar hij kon er geen zeker beeld bij vastleggen. Hij had eerder te maken gehad met wilde dieren en wist wat hier allemaal kon rondlopen. Zeker na alle geruchten van “stilte” rond dit gebied. Hij draaide zich om zijn hoef heen en maakte aanstalten tot een galop al leek de stijfheid van de afgelopen dagen even de kop op te steken, al die dagen stappen hadden hem zeker niet goed gedaan. Zoekend naar de bron van de onrust die zo vernietigend een einde had gemaakt aan de serene stilte die deed heersen galoppeerde hij verder de bossen in. Zijn ogen scannend voor enig teken van beweging.

WORLD WAR ME
Wat was het toch met dit land dat er zoveel paarden naartoe getrokken waren? Dat inclusief hemzelf, wetende dat er in elk klein hoekje een groot gevaar kon schuilen. Buiten de donkere wezens die dit land in hun greep hielden leken de andere gevaren te zijn vergroot. Waar er anders vier wilde dieren rondzwierven, waren het er op BMH minstens tien. Toch zette maar weinig paarden hun hoeven definitief over de grens die dit land deed afbakenen, het was bijna fascinerend om te zien.

Zelfs nadat de winter zijn rol op had geëist kende de minst mooie plekken schoonheid. De bomen, afgebakend door de witte sneeuw aan de kant waar de wind had gestaan, de sneeuw die het onmogelijk maakte om onopvallend langs te sluipen. Hoe de witte kleur kon veranderen onder het maanlicht tot een vaal blauw en een glow leek te hebben in het felle daglicht van de zon. Hoe de lente nog groener leek na de grauwte van de winter.

Nadat zijn spieren de stijfheid van zich af hadden kunnen schudden begon het soepele systeem in werking te treden. Als een apparaat die zijn hoeven een voor een in de grond plantte om die daarna met kracht weer af te drukken. Zijn gezichtsveld begon zich te vervagen aan de randen, zoals dat het altijd deed wanneer hij zijn ritme had gevonden. Zijn smaragd groene ogen zoekend tussen de bomen door, die nu met een redelijke snelheid voorbij doemde.

Nog een grom van het wezen liet hem zich nog verder vooruit stuwen, vooruitsnellend naar een rank en lang gestalte dat in moeilijkheden leek te zijn. Met tegenover zich een bergleeuw dat er hongerig uit zag, ook de winter had daar haar tol geëist. Hij twijfelde geen moment en focuste zich op het doelwit. Nog drie galopsprongen voordat hij het tafereel zou bereiken. Het werd tijd dat hij zijn punt van aanval zou kiezen, de beweging van het dier zou anticiperen. Zoals hij geleerd had van zijn vader, zoals het er al die trainingen ingestampt was geweest. Twee galopsprongen, tijd om zijn laatste correcties te geven aan zijn strategie, het laatste nadenken voordat hij de aanval in zou gaan. En tot slot de laatste galopsprong, daar waar zijn vader opnieuw zijn woede deed aansteken, wat maar al te makkelijk ging. Zijn ogen gericht op de schouder, precies daar waar zijn hoef een milliseconde later de bergleeuw zou treffen.

Een doffe klap indiceerde de val na de rake klap die de champagne hengst had gegeven, waarna het mank opkrabbelde en af dreef. Zwaar ademend richtte hij zijn aandacht op de merrie en liet zijn ogen even afglijden over haar vacht. Hij ontdekte een felle rood die werd opgelicht door het zwakke zonlicht. Hij liet er even zijn oog op hangen voordat hij haar ogen op zocht. ’Gaat het?’ Klonk zijn stem, die van neutraal naar bezorgd deed neigen.

WORLD WAR ME
Terwijl zijn longen nog hard bezig waren om zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen binnen een zo kort mogelijke tijd liet de champagne hengst zijn blik over de merrie heen glijden, een blik die in eerste instantie bezorgd was geweest, maar na een korte inspectie vriendelijker was geworden. Tevreden met haar woorden knikte hij zachtjes naar de merrie toe, terwijl hij even zijn hals liet schudden om de spanning van de aanval uit zijn spieren te halen. ’Nee, bergleeuwen zoals dit heb ik vaker onder mijn hoeven gehad.’ Stelde hij de merrie ietwat koeltjes gerust, waarna zijn blik over de rest van de scene heen gleed. Ondanks dat dit dier waarschijnlijk verdwaalt was geweest was er altijd kans op meer ongewenste bezoekers, en hij wilde geen enkel onnodig risico lopen.

Wanneer de merrie in beweging kwam bracht hij zijn blik weer terug, en nu ze dichterbij kwam nam hij haar iets zorgvuldiger in zich op. Het was een plaatje om te zien, en niet eentje die je elke dag zag. Nou was het zo dat de meeste paarden die hier rond liepen of een of andere manier kenmerkend waren, toch waren de rode aftekeningen iets wat hij nog nooit had gezien. Terwijl de kleine stukjes zonlicht die doorschemerde vanaf het bladerdek haar vacht raakte, leken ze bijna op te gloeien tot een lava achtige substantie. De lange passen die ze maakte waren passen waar merries met haar bouw altijd goed in waren, met de fiere houding die de verfijnde bewegingen deden afmaken. Wanneer ze zichzelf tot stilstand bracht merkte hij voor het eerst pas haar ogen op. Die, net zoals haar aftekeningen opvallend rood waren. En toch, na wat hij zich had voorgehouden, wat hij had gezien bij zijn vader, liet hij zich even meeslepen. Ze leek zo anders te zijn dan de merries die hij had gekend, toen hij nog met zijn vader op trok.

Haar woorden liet een glimlach door zijn gelaat schijnen terwijl hij zich bijdraaide zodat de merrie zich niet oncomfortabel zou voelen. ’Dat zou zonde zijn.’ Sprak hij op een zachte toon. Hij had geen idee wat er was met deze merrie en zijn plotselinge gedragsverandering die er op volgde. Misschien was het het feit dat hij net een leider was geworden, iets waar hij jaren naar had gestreefd. Haar woorden kwamen dan ook verassend treffend aan, wat hem weer even deed glimlachen. ’Toevallig sinds kort wel ja, hoezo?’ Antwoorde hij terwijl hij haar ogen deed afspeuren voor informatie. ’Ben je nieuw hier? Ik had je nog nooit hier gezien.’ Vroeg hij daarna, nieuwsgierig als hij was. Toch kwamen haar aftekeningen hem bekend voor, maar waar kon hij zijn vinger niet op leggen.

WORLD WAR ME
De stilte die tussen hen in gedaald was, gaf de gedachten de vrije loop. Het bracht hem terug naar een van zijn eerste herinneringen, die genoeg indruk had gemaakt. Eentje die hij zich nog glashelder voor de dag kon halen, ondanks dat hij destijds nog maar een veulen was. Het waren de enige beelden die hij had van de rest van zijn familie. Ondanks dat hij elk paard die hij tegen kwam goed in zich op nam, was er geen eentje die overeen kwam met het beeld van een van de paarden die daar in die specifieke beelden voorkwamen. Hij had het dan ook enigszins opgegeven ze ooit weer terug te vinden, en dat was misschien maar beter ook. Hij kende vele dan niet echt persoonlijk, maar de verhalen die hij erover had gehoord waren niet diegene die je zomaar aan anderen deed vertellen. Ja, misschien was het maar beter ook dat hij zich had afgezonderd en hier zijn weg had gevonden.

Dit keer was het een windvlaag die hem bijna letterlijk uit zijn gedachte trok. Het liet hem opkijken, waar zijn smaragd groene ogen gelijk de bron van dat ene zuchtje wind probeerden op te speuren. Ondanks dat het een, in verhouding met de eerdere dagen, een rustige dag was geweest hadden dikke, grijzige wolken zich aangekondigd. Het zuchtje wind zou slechts een enkele waarschuwing zijn tot de onderliggende storm. Eentje die nietsontziend zou zijn. Die elk paard die de waarschuwing niet had begrepen zonder schuld zou nekken. Een zachte stem die zijn oren deed strelen liet hem zijn hoofd weer terug draaien. ”Ik ben hier inderdaad pas sinds kort gearriveerd.. Ik kom uit een gebied hier ver vandaan.. Een gebied waar ik liever niet aan terug denk” Haar woorden vingen zijn volle aandacht terwijl hij haar onderzoekend aan keek. Hij zou geen enkel paard een slecht verleden wensen, maar iets in hem greep zijn bezorgdheid aan, die bijna gelijk met nieuwsgierigheid kwam. ’Je bent nu tenminste hier.’ Probeerde hij te verzachten, al wist hij niet zeker of het hetzelfde effect zou hebben dan hij zou willen. Hier was het hoogstwaarschijnlijk niet heel veel beter, en hoe meer stille dagen zouden volgen, hoe harder het zou treffen.

Haar volgende woorden lieten hem lichtjes glimlachen, terwijl hij haar aandachtig aan bleef kijken. Ze had iets mysterieus, maar dan van het goede soort en het leek hem te overvallen. ’Mooie naam, goed om te weten.’ Antwoorde hij langzaam, terwijl zijn gedachte weer vrij spel kregen. Rhaella…, nee die naam zou hij nooit meer vergeten. En haar fijne gelaatstrekken ook niet. Het was standaard informatie die hij altijd wilde hebben van de gehele kudde, en het liefst ook de paarden daar omheen. Ondanks dat de paarden in zijn eigen kudde altijd voorrang hadden, zo werkte dat hier gewoon, hielp hij zo veel het kan. Toch was er dat andere waar hij zijn vinger niet op kon leggen waarom haar naam er nu al zo vast in lag. Pas dan kwam het besef binnen dat hij weer in zijn gedachten was gezogen. ’Eros is de naam, trouwens.’ Bracht hij nonchalant terwijl hij zijn ogen weer terug op de merrie voor hem focuste. “Ik ben wel benieuwd waar een leider zich zoal mee bezig houdt. Het lijkt mij geen gemakkelijke verantwoording. Vooral niet met de schimmen..” En ze was nieuwsgierig, niet zoals de meeste je probeerden hem aan het praten te krijgen, maar oprecht nieuwsgierig. Het liet hem bijna tevreden glimlachen terwijl hij als automatisch zich meebewoog met de merrie, waarbij hij zich naast haar flank positioneerde. ”Ik weet niet veel over ze maar wat ik heb gehoord is niet veel goeds.” Zijn glimlach verdween en trok zich terug in een frons terwijl hij aanstalten maakte om verder te stappen. ’Ik probeer de verantwoordelijkheid te evenaren.’ Bracht hij doordacht en keek haar nogmaals aan, wetend dat ze niet veel zou hebben aan het antwoord. ’Meestal begin ik met een ochtendronde.’ Probeerde hij daarna wat spraakzamer te zijn, maar makkelijk ging het nog niet. Er was wat met het vertalen van die duizenden gedachtes naar het uitspreken en haar aanwezigheid maakte het er niet makkelijker op. ’De schimmen,’ Begon hij terwijl zijn ogen zich op het te lopen pad richtte. ’Het zijn de horror verhalen gone bad.’ Zuchtte hij waarna hij zijn blik weer op de merrie richtte. ’Wat weet je ervan?’ Opperde hij na nog een kleine stilte, terwijl hij de merrie probeerde te peilen. Het was zo belangrijk dat ze in ieder geval de basis informatie had, het was het minste wat hij kon doen voordat ze hun wegen zouden scheiden. Al hoopte hij stiekem dat het nooit het geval zou zijn.

WORLD WAR ME
Eros voelde een intense opkomst van nieuwsgierigheid bij haar woorden over haar verleden, maar besloot er niet verder op in te gaan. Hij zag dat het in ieder geval geen makkelijk of fijn verleden was en wist hoezeer hij het zelf altijd probeerde te ontwijken. Het was immers een vaag verhaal, waarvan hij zelf niet eens de helft wist. Natuurlijk kon hij zich al zijn gestruin herinneren, al die tijd met zijn vader, maar dat was het punt niet. Het leek erop dat dat stukje voordat zijn herinneringen opgeslagen werden, immens belangrijk waren. Het gaf informatie over zijn familie, over zijn precieze herkomst en wat dat nou was met zijn vader en zijn twee ooms. Nooit hadden de verhalen van Amor hem genoeg informatie gegeven. ”Misschien is dat meer iets voor een andere keer. Het gebied waar ik vandaan kom ligt vrij ingewikkeld in elkaar..En ik hoop dat ik hier mijn leven weer op kan bouwen en mijzelf uiteindelijk naar rang 4 kan werken.” Haar woorden lieten hem zich herpakken terwijl hij zich uit zijn gedachten liet vallen. Normaal was hij nooit zo in gedachte verzonken, helemaal niet met paarden die hij nog niet eerder was tegen gekomen. ’En dat is helemaal geen slecht plan.’ Sprak hij kalm naar haar, het deed hem goed om te horen dat ze omhoog wilde in de rangen. Er waren er heel wat bij geweest die hij had overtuigen dat het een cruciaal punt was hier. ’Mocht je je ooit comfortabel genoeg voelen, dan kan ik altijd een luisterend oor bieden.’ Een zachte glimlach verscheen op zijn gelaat. Dit was meer wat hij van zichzelf kende, al deed de merrie nog steeds meer dan hij zou willen.

De volgende, warme woorden lieten hem even bevestigend knikken. ’Het is een genoegen.’ Antwoorde hij haar net zo warm, wetende hoe kort hij ervoor was geweest. Eros wilde niet dat hij haar zou afschrikken. ”Wat doe je zoal tijdens deze ochtendronde? En vind je het goed als ik je vergezel? Ik ken het gebied nog niet goed en zou graag iets meer over de kuddes willen weten.” Haar woorden lieten hem even kort glimlachen voordat hij, deze keer zonder gedachtegang, antwoorde. ’Meestal loop ik hetzelfde rondje, om te kijken of er dingen zijn veranderd. Of er sporen zijn van de schimmen,’ Hij stopte even kort en blikte naar de rode ogen van de merrie die naast hem stond. ’en of er nieuwe of vreemde paarden zijn.’ Even krulde zijn mondhoeken omhoog en bracht een moment van stilte. ’Natuurlijk, een beetje gezelschap is nooit erg.’ Probeerde hij zijn serieuze woorden even te onderbreken, het zou snel saai worden als hij al zijn hersenspinsels zou opnoemen, en dat was nou niet bepaald de bedoeling. ’We lopen zo richting de grens van dit gebied, daar waar het bos dikker word, daar waar je eigenlijk nooit wil komen.’ Sprak de champagne hengst weer iets serieuzer terwijl hij even deed fronsen. Elke dag liep hij een stuk over het grensgebied, daar waar de lucht al dikker werd, daar waar de schimmen hun territorium af begonnen te bakenen.

Haar volgende woorden lieten hem weer terug naar de merrie kijken, waar hij weer even werd afgeleid door haar schoonheid. Haar bijzondere aftekeningen leken te gloeien onder het weinige zonlicht dat het kreeg. ”Wat ik weet van de schimmen.. Begrijp me niet verkeerd, het zijn slechts vage verhalen van schaduwen die ik tijdens mijn reis hierheen heb meegekregen. Verhalen die deels misschien wel waar zijn maar deels ook verzonnen kunnen zijn.” Ze leek een tikkeltje onzeker terwijl ze zijn moeilijke vraag probeerde te ontfutselen. ’Voor de schimmen geld meestal de regel des te meer informatie je hebt des te beter.’ Moedigde hij haar nog wat verder aan. Hij liet zijn groene ogen weer even terug glijden naar de omgeving, die hij nauwlettend in de gate hield. Ondanks dat zijn focus bij de merrie lag, was hij nog steeds bezig met zijn ochtendronde en op dit stukje leek altijd het meeste te gebeuren. Ze waren nog een goed eind weg van het echte hart van het bos, maar toch was de lucht dikker geworden. In elke dag dat hij hier was geweest was dat nog niet veranderd, en iedere keer waren de stukken langs het strand bijna een verlossing te noemen.

Haar stemgeluid liet hem niet gelijk op kijken, maar liet hem wel al haar woorden opnemen. Ze was nieuw hier, maar had al veel informatie vergaard, ook dat deed hem goed. Wanneer haar vragende blik zijn kant op richtte, draaide hij zijn hoofd weer naar de merrie. ’Je weet al een hele hoop, en dat is een goed iets hier.’ Sprak hij als eerste, haar verzekerend dat het geen loze verhalen waren. ’Bijna, het zijn er drie die zich vormen tot het schimmenleger op het moment. Avanti is hun leider, die is de duivel hemzelve te noemen. Daarna heb je Ayana en daarna Achilles. Ayana een stille jager die je amper aan hoort komen. Achilles, die die groter is dan je je zou kunnen voorstellen, en met zijn brute kracht onderscheid maakt.’ Sprak hij rustig terwijl hij opzij blikte om te kijken hoe ze het in zich op zou nemen. ’Aan het einde van de streep wil je geen van drie tegen komen, er zijn er weinig die het overleven en zonder serieuze schade komen er nog minder weg.’ Sprak hij iets bezorgder terwijl hij haar intens aan bleef kijken.

Langzamerhand weken ze weer iets verder weg van de dikke bossen die alleen hun begin vonden in het Orlais, richting de eeuwige stranden die zo iconisch was voor dit gebied. Daar waar sommige konden uitwaaien aangezien de wind er vrij spel had. ’Hoe vind je het hier tot nu toe?’ Probeerde hij het gesprek naar wat luchtigere sferen te brengen, buiten het feit dat hij oprecht geïnteresseerd was. Hij wilde alles weten van de merrie, en zou niet minder dan zijn volle best doen om dat voor elkaar te krijgen.