Have courage, be kind. [OPEN]

Hij wilde ze zo graag weer weg jagen … al deze nieuwe paarden. Maar net als hij zelf wist had BMH nu eenmaal die aantrekkingskracht waar je moeilijk aan kon weerstaan. Dit gebied had het allemaal, zijn schoonheid, zijn puurheid, zijn harmonie. Axis kon daarover nooit in discussie gaan, vertrekken was haast onmogelijk. In heel zijn leven was hij nog nooit vertrokken, had hij nog nooit een hoef over de grenzen gezet. Dus waarom zou hij anderen tegen houden hier te komen … voor de schimmen? Ja, hij zou graag iedereen van dit land jagen maar wat zou het voor nut hebben? Hij wist dat Avanti en de twee anderen gewoon zouden volgen want dat deden ze nu eenmaal graag. Dus hij keek toe hoe BMH langzaam weer vol sijpelden met kuddes aan paarden. Oud bekende kwamen terug maar ook een heel deel nieuwe paarden. Hij en de weinigen die gebleven waren wisten waar het op stond, ondanks dat er een paar geloofden dat de schimmen er niet langer meer waren wist Axis beter. Hij had naar het bos gekeken en had dezelfde onheilspellende sfeer van vroeger zien hangen, ze waren niet weg … ze waren gewoon aan het wachten tot er weer genoeg paarden waren om over te heersen.

Ondanks dat Axis niet langer leider meer was, ook niet langer meer in rang vier zat, legde hij nog steeds iedere ochtend dezelfde weg af. Hij wandelde iedere morgen van Minanter naar Orlais om daar naar de opkomende zon aan de horizon te kijken. En het was alsof hij herinneringen kon meegeven aan de golven, alsof hij delen van zichzelf de zee kon insturen naar onwetelheid. Hij genoot ervan, hij genoot van de stilte die zonsopgang hem bracht, hij genoot van de dagenraad die voor de deur lag. Hij staarde, probeerde iedere dag opnieuw te bedenken wat zich aan de andere kant afspeelde, hij probeerde iedere keer opnieuw verhalen te verzinnen die niet eigen waren aan hem. Maar realiteit was hard en de hengst wist maar al te goed dat hij hier niet kon blijven dagdromen.

Normaal ging hij dan verder naar Ferelden, zijn oude thuishaven, maar aangezien er zoveel nieuwe paarden bij rang één binnen kwamen was hij liever daar. Hij had zichzelf laten degraderen, hij had de sterke veiligheid van rang vier laten vallen voor de hulp die hij kon bieden aan rang één. Sommigen verklaarde hem zot … hijzelf … hij had al teveel meegemaakt om over zijn eigen verstand te gaan nadenken. Axis was gigantisch en hij was in een bepaalde manier afgeleefd. Een lichaam van bijna twee meter schoft met littekens had een hele hoop verhalen te vertellen. Toen hij Minanter terug binnen trad bleef hij staan onder de eenzame eik in een witte leegte van sneeuw. Daar stond hij bijna altijd, een gemakkelijke prooi met al zijn routines. Hij liet zijn ogen op de kudde rusten, naar de leider, naar de omgeving. Een zwart oog en dat ene paarse oog. Nog steeds waren sommigen bang, nog steeds twijfelden velen aan zijn loyaliteit maar al wie hem een beetje kende wist dat hij meer dan eens zijn leven zou geven voor iedereen die hij in zijn hart droeg. Zijn witte adem rees op uit zijn neusgaten, zijn oren gingen langzaam rond, zijn blik bleef staren, net als zijn gedachten bleven malen bij hetzelfde probleem; hoe kon hij hen helpen …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

De vier kleine hoeven zette zich ritmisch voort, ploegend door de verschillende ondergronden. Ze had al niet lang geleden zo’n enorme afstand afgelegd dat het ritme vast bleef zitten in haar systeem. Het leek alsof haar voeten niks anders meer wilde, terwijl ze al lang was aangekomen op bestemming. Daarbij het brandende verlangen om een rechtsomkeert te maken en dit land achter haar te laten, maar het was niet mogelijk. Op een of andere manier had het land haar vastgegrepen, het had haar in zijn macht, het maakte het haar onmogelijk om het te verlaten. Maar niet alleen dat was iets wat haar tegenhield, ze had nog rekeningen te vereffenen en ze zou niet rustig worden voordat ze die allemaal had gehad.

Het was nog donker toen ze, rusteloos als ze was besloot ergens naartoe te lopen. Ondanks dat de grond was bedekt met een deken van sneeuw leek de sneeuw onder haar hoeven te branden. Misschien was het verstandig wat eten te zoeken, aan te sterken voordat de maan zich deed veranderen. Het zou een harde zijn deze maand, wetende welke geruchten er rond gingen. Er waren er die beweerde dat ze weg waren, dat er zich goede tijden hadden aangekondigd, maar ze wist beter. Nooit zouden ze zomaar verdwijnen en nooit zou ze zich vasthouden aan de hoop die ze hadden.

Haar voeten brachten haar altijd wel ergens anders, waren het de ene keer de bergen, was het de andere keer een stukje bos. Dit keer leken ze gekozen te hebben voor de kust, een gebied waar ze altijd van kon genieten. Ondanks het winterse weer liet de zee zich niet veranderen. Onverstoorbaar bleef hij aanvallen op het land, waar hij iedere keer weer een aanval deed op het zand wat niets anders kon doen dan meegaan met de stroming. Warme tinten lichtte delen op van de golven die zich al ver op zee deden vormen. De zon, die buiten het winterse weer nog zo haar best deed om de aarde te verwarmen. Dat ze daar compleet in deed falen was een klein detail, de winter had dit land in een ijzeren greep.

Het paard wat voor haar opdoemde was bijna meer dan bekend te noemen. Het metershoge gestalte was niet moeilijk te onderscheiden van de rest, maar zijn ogen vielen toch het meeste op. Dat ene paarse oog, het enige paarse oog wat haar geen angst aan deed jagen. Ze had het andere paar van dichtbij gezien, en was blij dat ze dat had kunnen overleven. De kleur paars had bijna een directe associatie met de dood, en het zou de hengst tegenover haar niet helpen. ’Axis.’ Sprak haar stem, zacht zoals altijd terwijl ze hem een kleine glimlach schonk.

Zijn observatievermogen had hem altijd gered, het bewees hem een dienst. Ondanks dat hij enkel maar staarde naar de kudde deed hij eigenlijk veel meer. Hij probeerde te leven, hij probeerde te zien waar deze paarden voor kwamen, hoe hun leven was, wat hun toekomst in het vooruitzicht was. Het brak hem doormidden, om de moeder met een laat veulen te zien … het brak hem ergens om te weten dat hij dit nooit zou kunnen krijgen of willen. Hij had ooit eens liefde gekend en het had hem recht in twee gespleten. Hij kon niet spreken over een zoon … of een dochter omdat hij ze nooit had gehad. Axis werd oud en moe vanbinnen, zijn lichaam droeg letterlijk de littekens van een jarenlang gevecht en alsnog had hij hoop. Zijn lange manen wiegden kort mee in de wind terwijl hij naar het kleine veulen keek dat door de sneeuw sprong en een paar bokkensprongen maakte. Het deed hem kort glimlachen, er was nog hoop, er was altijd hoop. Zo’n kleine dingen deden hem weer heropleven en uiteindelijk was dat genoeg voor hem om nog een beetje verder te gaan. Uiteindelijk kwam hij iedere dag weer op dezelfde conclusie, het was nog niet zijn dag om te gaan.

Hij was zo ver in zijn gedachten verzonken dat hij niet langer lette op de bewegingen van paarden. Hij nam de geluiden op vanuit de omgeving, hij was zich wel nog bewust van alles rondom zich maar hij keek niet meer echt. Hij kon de lichtvoetigheid horen van een merrie die zich haast luchtig voort bewoog. Zijn oor volgde het geluid instinctief, alsof het wilde detecteren of er angst aanwezig was, of het paard in kwestie op de vlucht was. Maar dat was het niet, het was de lichtvoetigheid van controle, iemand die gericht galoppeerde zonder angst of haast. Uiteindelijk maakte hij zijn blik los van de moeder en haar veulen en draaide hij zijn hoofd een stukje richting Orlais vanwaar die lichtvoetigheid kwam. Om enkel daar iemand te zien aankomen waarvan hij niet had gedacht haar hier nog terug te zien.

Van alle paarden die hier mogelijk konden rond lopen kende zij de ware aard achter die paarse kleur in zijn ogen. Zij had het niet gehoord, ze had het meegemaakt en kon erover navertellen. Het brak hem om te zien dat ze hier terug was maar alsnog, ze zag er gezond uit en dat stelde hem in de meerdere maten gerust. Ze herkende hem ook, Axis viel met zijn torenhoge bouw en oogkleur amper te missen. De zachte begroeting, de glimlach deed hem kort glimlachen, alsnog stond zijn zwarte oog ergens een beetje bezorgd, waarom zou ze hier terug keren? ‘Faylice.’ Prevelde hij. Hij rekte zijn hals, drukte zijn neus en warme adem kort tegen de hare. ‘Wat doe je hier terug?’ Vroeg hij zorgzaam. Ze kon hem haast hetzelfde vragen, waarom was hij in godsnaam gebleven? Als Avanti zou zien dat ze terug kwam dan … hij wilde er niet aan denken dus legde hij al zijn focus op haar. ‘Je ziet er goed uit, de reis hier vandaan heeft je goed gedaan.’ Complimenteerde hij haar zacht. Maar hoelang zou dat blijven?

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Terwijl ze de grote hengst naderde liet ze zich terugzakken in een soepel drafje waarna ze uiteindelijk via een paar passen stap tot stilstand kwam. Hij liet haar denken aan hun eerste ontmoeting, daar waar ze geteisterd was door de duisternis die hier hing. Ze was ver heen geweest, zowel fysiek als mentaal, en hij had haar er doorheen geholpen. Hij had ervoor gezorgd dat er iedere keer weer boven zou komen. En met de tijd waren haar wonden tot littekens uitgegroeid, het was bijzonder om te zien hoe een lichaam zich kon herstellen. Mentaal was een ander verhaal geweest, daar waren er geen littekens die zich over wonden konden trekken. En het helen ging een heel stuk langzamer dan de huid deed, als het überhaupt ooit helemaal deed genezen. Zelfs nu, na al die tijd bleef er een vage, zeurende pijn achter die zich zo nu en dan op de voorgrond zette in een nachtmerrie.

Het deed haar dan ook goed dat hij als een van de weinige bekende nog te vinden was in dit land, ondanks dat het misschien beter was voor beide om andere oorden te vinden. Andere oorden die hen misschien een beter leven gunde, waar het leven nét dat vanzelfsprekender zou zijn. Terwijl ze weg was had ze de kans om te zien hoe anders de rest ging, hoe de roddels van de dag niet gingen over wat er in een bos schuil ging, maar over wie de volgende opvolger zou worden van de kudde, of wie nou vriendjes was met wie. Het was bijzonder om te zien. ‘Faylice.’ begroette hij haar, waarbij ze zijn adem beantwoorde. Zijn bekende geur drong haar neus binnen, waarbij het vertrouwde warme gevoel weer voelbaar was. Het liet haar weer even glimlachen waarna ze nog een stap dichterbij zette om op haar beurt haar hals te strekken, waarna ze haar even neus op zijn schouder liet neerstrijken. ‘Wat doe je hier terug?’ Zijn woorden lieten haar weer terug opkijken, terwijl ze nadacht. Waarom was ze in godsnaam terug gekomen? ’Ik wilde niet voor eeuwig vluchten’ Vertwijfeld liet ze de woorden van haar lippen af glijden, precies wist ze het niet.

Het was uiteindelijk wel, de ultieme, en misschien wel enigste kans om dit land voorgoed te verlaten, met die tijdelijke stilte die heerste, vooral in de bossen, maar wat doortrok tot over het hele land. ’En wat is jou reden?’ Vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze hem net zo bezorgd aankeek. Hij had er hoogstwaarschijnlijk meer dan haar, maar de kans zat erin dat ze tenminste zelf wat meer duidelijkheid zou krijgen over haar terugkomst. Zijn volgende woorden lieten haar weer even kort glimlachen terwijl ze even terug keek op haar lichaam. Haar littekens vielen minder op onder de dikkere vacht, en door al het reizen was er zeker geen afbraak geweest in de spieren. ’Dankje, al vrees ik voor de eerstvolgende blauwe maan.’ Haar glimlach trok zich terug in een frons. Het zou vast niet lang duren voordat ze zou worden opgemerkt.

Het was een slechte eigenschap van hem, dat hij iedereen meteen compleet wou analyseren, alsof hij meteen al hun geheimen wilde kennen. Zijn ogen waren dan ook helemaal over haar lichaam gegaan, alsof hij de littekens wilde tellen om er zeker van te zijn dat er geen waren bij gekomen. Om te kijken of ze niet had afgezien, vermagerd … ze verdiende het tenslotte helemaal niet. Maar ze zag er oprecht goed uit en ergens wilde hij haar terug over die grens sturen, weg van hier, weg van alle problemen die ze had gekend. Dacht ze nu dat de schimmen haar gewoon zouden langs lopen? Het was hun zwak om oude prooien terug op te halen dus waarom zouden ze dat niet doen met haar. Hij wist dat Avanti erom zou staan springen, om haar terug te zien, om haar net zo hard te kraken zoals er hier nogal een merrie rond wandelde. En hij wist dat alle hulp dan te laat was, dus hij wist dat hij haar nu moest beschermen, al volgde hij haar helemaal naar rang vier als het nodig was. Ze kon niet opnieuw in de klauwen van de schimmen komen want dat zou misschien de laatste keer zijn. Of ze zouden haar breken, of doden maar hij wist dat er dan sowieso geen weg terug zou zijn.

Hij was haar geur niet vergeten, toch was het goed om het opnieuw te ruiken. Ze drukte haar neus tegen zijn schouder aan en zijn neus streek kort langs haar manenkam alvorens hij haar vroeg wat ze hier terug kwam doen. Nu ze zo dichtbij was kon hij haar voor het eerst aankijken in die rustige ogen van haar. Ze zag er goed uit, ogen konden niet liegen, mentaal had ze ergens terug wat levenslust gevonden en dat stelde hem gerust. Haar woorden deden zijn oren kort naar voor komen alvorens ze weer hun houvast vonden op de omgeving. ‘Vluchten.’ Herhaalde hij zachtjes. Hij schudde zachtjes zijn hoofd, liet het zaken totdat hij op gelijk ooghoogte hing met haar. ‘Je vluchtte niet, je zocht een betere toekomst.’ Corrigeerde hij haar zachtjes. Hij zou het beter ook eens doen. ‘En zelf als je vluchtte dan was dat je volste recht.’ Vervolgde hij. Ze mocht, waarom zou ze niet mogen? Ze had hier meer horror gekend dan ergens anders.

Ze stelde de vraag terug, hij glimlachte loom. ‘Ik ben nooit vertrokken.’ Reageerde hij zachtjes. Hij was al die tijd gebleven omdat hij het niet kon te vertrekken. Hij wist wat er in al die lege dagen tussen het vertrek van de kudde en de aankomst van de nieuwe kudde was gebeurd. En dat stelde nu niet meteen veel voor. ‘Ik kon het niet om te vertrekken.’ Hij staarde een korte tel naar zijn hoeven alvorens zijn blik zich vast kluisterde op de bossen. Hij kon niet vertrekken vanwege hen … Zijn compliment werd immers meteen beantwoord door woorden die hij liever niet over haar lippen wilde horen. ‘127 dagen … ze hebben niets gedaan in al die tijd. Ik vrees er ook voor.’ Fluisterde hij. Het had geen zin te liegen tegen Faylice, als er iemand was die haar deel over de schimmen kende dan was het Faylice wel. En hij moest wel eerlijk zijn, het was tenslotte een waarschuwing ook …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Faylice wendde haar blik even af, waar die bleef steken op enkele kuddepaarden. Het bracht haar terug naar de oudere kudde die allemaal de horrors van haar lichaam hadden gezien, die haar niet eens durfde aan te kijken. Het was alsof ze zelf een schim was geworden, buiten het feit om dat haar vader bij het schimmenleger zat. Ze zou recht door de kudde heen kunnen lopen en geen paard tegen zijn gekomen, omdat ze allemaal voor haar waren geweken, alsof ze een besmettelijke ziekte had met dodelijke gevolgen. Wel, op een of andere manier was het waar, iedereen die contacten met haar zouden opbouwen zouden direct gelinkt worden door de duistere wezens die zich in het bos deden schuilhouden. En hoewel het niet bepaald had geholpen in haar herstel, was het wel logisch om zo te reageren. Nu was dat anders, buiten dat haar littekens geheeld waren en nu minder opvielen door de overhangende vacht waren paarden nog niet zo bekend met het fenomeen “schim”. Het was tegelijkertijd fijn en angstaanjagend, nu kon ze tenminste waarschuwen. Al dachten de meeste dat het slechts verhalen waren, en dat stelde niet gerust.

Haar blik werd teruggetrokken naar de grote friezenhengst. Hij was de enigste waarbij ze alles kon zeggen, alles kon uiten. Hij zou haar niet oordelen op het minste of geringste, hij had haar laten inzien hoe het voor andere paarden was. Het was ook een van de redenen dat ze een groots respect voor de hengst had. Hij had het allemaal alleen doorstaan, en het zou erger zijn geweest dan wat zij had door gemaakt. Ze gaf om hem, het was een van de realisatiemomenten die ze had gehad op haar reis die hier zover weg had geleid. Zijn woorden lieten haar even glimlachen terwijl ze een uitweg vond naar de grond. ’Ik ging, ineens weg, zonder iets van me te laten horen.’ Sprak ze terwijl haar ogen de zijne weer opzochten, maar echt zekerheid zat er niet achter. Haar gedachten gingen naar dat ene paard wat wel was gebleven, en die ze nooit de rug toe zou kunnen keren. Hij had haar terugkomst er niet makkelijker op gemaakt, hij had haar meer op de proef gesteld dan ze zou willen. ’Het voelde niet goed, het was alsof ik overal slechts een reiziger bleef.’ Klonk haar stem na een korte stilte, waar ze haar gedachten weer focuste op het gesprek.

Zijn volgende woorden lieten haar opkijken, waarna ze zijn blik volgde naar de bossen. Ergens deed het haar pijn om te horen dat hij het niet had gekund, al waren ze in hetzelfde straatje beland. ‘127 dagen … ze hebben niets gedaan in al die tijd. Ik vrees er ook voor.’ Het waren ijzingwekkende woorden. Überhaupt gaven zijn laatste woorden een continue rilling die heen en weer langs haar ruggenwervel bleef lopen terwijl ze zich focuste op het verdomde bos. 127 dagen, voor sommige waren dat heilige dagen, sommige dachten daadwerkelijk dat ze weg waren getrokken, maar ze wist dat dat in ieder geval niet het geval zou zijn. Meestal waren de stiltes die voor een storm, en de vorige keren waren ook niet goed uitgepakt voor de kuddes die hier hun thuis hadden. Deze, was angstaanjagend lang, 127 hele dagen waarin gepland werd, waarin plannen gesmeed werden. Waarin geduldig werd gewacht om weer toe te slaan, en dat harder dan ooit. ’Dat is,’ Begon ze terwijl ze zijn blik weer op zocht. ’onheilspellend lang.’ Maakte ze haar zin fluisterend af, waar ze bijna compleet stil viel tegen het einde van de zin. Het was de eerste keer in lange tijd dat ze haar angst voelde opborrelen, eentje die zeker niet misplaatst was.

**Profile**

» just some kind of announcement ♥
» When you're the one without any kind of luck~
» Just a simple kind of wonderful, of ordinary miracles.
» I'd rather be alone, just by myself [OPEN]
» You can't win (open)

Have courage, be kind. [OPEN]

Have courage, be kind. [OPEN]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen