Met een vrolijke tret draafde de jonge hengst tussen de bomen door. Zo heel lang was hij hier nog niet en het gebied was nog vrijwel onbekend voor hem, wat betekende dat hij het eens moest ontdekken. Daar was het wel tijd voor. Wintervogels brachten soms een kreet uit of een liedje en waren allemaal druk bezig met het vinden van voedsel in deze barre omstandigheden genaamd winter. Terwijl andere knaagdieren zichzelf voor de winter af volgevreten hadden om zo de hele winter door te kunnen slapen. Het moest heerlijk zijn maar aan de andere kant ook saai en hij zou het zelf ook totaal niet willen. Bovendien hield Kili ook best wel van de winter en van de sneeuw. Het bracht namelijk ook wel de nodige pret in zijn leven. Het gekraak onder zijn hoeven, de gladheid en het koude tintelende gevoel wanneer hij er zijn neus in stak. Soms wanneer er een echt dik pak zou liggen zou hij er ook zo snel mogelijk doorheen proberen te rennen of met zijn achterbenen het omhoog proberen te trappen door middel van bokken. Nee, zonder winter zou hij niet kunnen leven.

Na eventjes belandde hij bij een klein beekje die rustig vanuit de bergen naar beneden, de zee, kabbelde. Het geluid was duidelijk te horen van de kleine mini watervalletjes doordat sommige stenen wat hoger lagen dan andere. Heel rustig, ruig ging het er niet aan toe. Dat zou nu waarschijnlijk wel zo zijn in de dikkere rivieren waar meer water doorheen stroomde. Voorzichtig zette hij een paar hoeven in het ondiepe water zonder uit te glijden over een glad stukje steen of een loszittende steen. Die konden namelijk nog altijd verraderlijk zijn en op het moment had hij geen zin om al te nat te worden door het ijskoude bergwater, dus hij bleef voorzichtig doorlopen. Tot hij dan toch een stap niet helemaal handig neerzette en een steen op een onverwachts moment toch nog weg gleed onder zijn hoeven. Hij probeerde nog zijn evenwicht te behouden met zijn andere benen maar die steen had ervoor gezorgd dat andere stenen ook kwamen te verschuiven, en ook net twee stenen die cruciaal waren voor zijn balans. Hij stond even als een Bambi op het ijs met zijn wegglijdende hoeven en probeerde ze nog te verzetten tot hij weer stevig zou staan. Iets wat een paar seconden duurde maar het lukt hem uiteindelijk wel om te blijven staan. Ook al stond hij nu met zijn vier benen wijd, maar hij stond. Hij brieste even de schrik weg en probeerde weer normaal te staan, iets wat nu wel goed ging. Alle losse stenen waren al weggegleden en alleen de stevige waren overgebleven.

Net wanneer hij weer voorzichtig weg wilde lopen hoorde hij een geluidje waardoor hij nog even bleef staan en zijn oren in de richting draaide. Niet kort daarachter volgde ook zijn hoofd. Lichtjes voelde hij schaamte opkomen voor mocht iemand dat gezien hebben, en dit zou alleen maar erger worden als het een merrie zou zijn. Dus hij hoopte maar dat het een hengst zou zijn. Hoewel dat ook geen perfecte situatie zou zijn, dan zou hij misschien ook uitgelachen worden en eraan herinnerd worden. Pfff, nou ja, eerst moest diegene dan nog tevoorschijn komen. ”Je gaat me toch niet zeggen dat iemand dat gezien heeft, of wel?” Vroeg hij, in de hoop degene die het gezien had tevoorschijn te roepen..

[open]

Het was weer echt iets voor de jonge hengst om te doen, zijn onhandigheid soms ook, het kon soms zeer irritant zijn wanneer hij zichzelf wilde bewijzen. Nu gelukkig had niemand dat gezien, al werd hij binnen een paar seconden daarover ook alweer aan het twijfelen gezet. Met benen gespreid om zijn evenwicht te bewaren keek hij om zich heen, maar zijn zicht was een beetje beperkt door wat bomen en het feit dat hij in deze houding niet bepaald stevig genoeg stond op de stenen. Zodra hij eenmaal zijn evenwicht goed terug had gevonden begon hij weer voorzichtig omhoog te komen en zijn benen onder zijn lichaam te zetten. Hij blies even met wat geluid lucht door zijn neusgaten in een bries, om het er nog wat stoer uit te laten zien. Hoewel het waarschijnlijk wel gezien was en hij zichzelf nu toch al voor gek gezet had..

Na zijn vraag maakte een witte merrie zichzelf bekend en de donkere gekleurde hengst pinde meteen zijn oren geïnteresseerd naar voren terwijl hij haar bekeek. Natuurlijk was hij aan de ene kant wel wat gegeneerd door zijn actie en dat zij dat had moeten zien maar die gedachte werd snel aan de kant geschoven, want Kili bleef jong en een hengst en daardoor natuurlijk zeer gefascineerd door het aanzicht van merries. Daardoor alleen al kon hij best snel afgeleid worden. ’Ik wil het best niet zeggen…’ Zei ze en bij haar woorden kwam die realisatie ook weer naar boven waardoor hij haar wat gegeneerd aankeek met zijn oren een beetje naar beneden gericht. ’Het was wel een mooie redding.’ Ging ze vervolgens verder, waardoor hij zijn oortjes wel weer een beetje omhoog draaide, want dat klonk een stuk positiever voor hem. Hij schudde even zijn hoofd waardoor zijn manen wat door de war vlogen. ”Vind je?” Vroeg hij wat verbaast. ”Normaal gesproken zijn ze altijd veel mooier hoor,” Vervolgde hij met een vrolijk grijnsje, in een poging om dan toch een iets betere impressie te maken.

Ja hoor, het hoefde namelijk ook niet lang te duren voordat Kili weer zijn oude zelf terug vond in zijn verlegenheid door het ongelukje. Hij deed voorzichtig, want hij moest natuurlijk niet weer zo’n actie uithalen, weer wat stappen dichter naar de merrie toe. ”Mijn naam is trouwens Kili, en de jouwe is?” Vroeg hij vriendelijk aan de merrie. Meestal gebruikte Kili niet zijn hele naam, hij gebruikte vaak of Kili of Tero omdat zijn ouders en vroegere vrienden hem ook altijd deze bijnamen gaven.