THE FALLEN WILL RISE
Rustig als ze was keek ze toe hoe de kudde zich in paniek opnieuw deed ordenen. Er was wat gebeurt wat onrust veroorzaakte, meer dan normaal als de winter zijn tol deed eisen. Na jaren had ze geleerd dat het bijna nooit zin had om zich erin te mengen. Het had haar überhaupt nooit zo gelegen, ze had niet het karakter om zich zorgen te maken over loze woorden van sommige paarden die het zogenaamd beter zou weten. En toch wist ze dat het hier op BMH een tikkeltje anders ging dan in de andere landen, toch was hier iets wat anders was dan anders. Wat, was ze nooit achter gekomen, maar het was in ieder geval duidelijk dat ze niet aan de verkeerde kant moest komen van dat vage iets.

Het zou vast te maken hebben met dat bos wat zo dichter groeide hoe meer je erin liep, geen enkel paard waagde zich erin. In eerste instantie zou je denken waarom iedereen toch zoveel angst bezat in voor een stom bos. Maar terwijl het bos dichter groeide veranderde ook de atmosfeer, een kilte hing rond die menig paard angst aan deed jagen. Ondanks was er een verlangende nieuwsgierigheid die haar als een magneet naar dat bos toe trok, de drang om er achter te komen wat toch die nachtmerries deed aanvoeren bij bijna elk paard. Maar haar verstand had haar tegen gehouden, niet voor niks speelde dat een rol in nachtmerries van paarden en de verhalen liegen er niet om.

Pasje voor pasje ging de merrie toch nèt iets verder het bos in, niet ver, het zou een meter verder zijn dan de vorige keer en het bos had zich zo ver uitgestrekt dat het hart nog kilometers verder lag, maar toch, die meter telde. Ze strekte haar hoofd iets, turend naar de verte. Welke geheimen lagen daar verborgen? Het leek haar verstand bijna aan te vreten, en haar nieuwsgierigheid hielp niet mee.

THE FALLEN WILL RISE
Ineens leek de kilte zich te verplaatsen, het liet de langere haartjes van haar wintervacht opstaan. Tergend langzaam trok er een rilling langs elke nekwervel waarna hij zijn weg vervolgde naar de rugwervels en eindigde bij haar staart, ervoor zorgend dat er geen millimeter overgeslagen zou worden. Meer vragen kwamen op in de gedachte van de merrie, het had er al die tijd op geleken dat de kilte een statisch iets was wat zich prominenter maakte dichter in dat bos. Maar nu leek het erop dat het een dynamisch iets was, iets wat zich kon verplaatsen naar daar nodig. Was er dan iets wat die duisternis deed veroorzaken, in plaats van de plek zelf? De brandende nieuwsgierigheid leek zijn rol op te eisen waar haar verstand begon terug te krabbelen.

Maybe spitste haar oren, luisterend of ze enige storingen in de doodse stilte kon oppikken, maar de stilte zelf leek het meeste geluid te maken. Nooit eerder had ze het ervaren, nooit hadden wilde dieren zoiets teweeggebracht en toch voelde het bijna bekend. Alsof er een herinnering was waar ze geen grip on kon krijgen, en die net vaag genoeg bleef om niks te onthullen. Nog een stapje dichter in het bos wat volgens vele vervloekt werd, waar meer over gesproken werd dan de nacht zelf, waar meer geruchten in de rondte gingen dan in de kudde zelf.

Haar hoofd draaide zich abrupt naar een plots zuchtje wind wat de ijzingwekkende stilte leek te doorbreken. Slechts een fluistering was te horen, maar genoeg om boven de gespannen rust uit te komen. “Heb je nooit geleerd dat gevaar opzoeken dodelijke gevolgen kan hebben?” Ondanks dat de woorden duidelijk waren, had ze geen idee vanuit welke richting het precies kwam. Haar eerdere gezette pas trok zich terug terwijl ze zoekend rondkeek. “Of ben je zo suïcidaal?” Weer die fluistering in de wind, net zo duidelijk als de vorige keer. ’Nee,’ Begon ze terwijl ze vier passen achteruit zette. ’maar alles kan dodelijke gevolgen hebben, niet?’ Sprak ze behoedzaam, niet zeker tegen wie ze het had, al was het duidelijk geen kuddedier. Ze draaide haar hoofd een tikkeltje schuin, haar blauwe ogen, scannend tussen de bomen door, op zoek naar de bron van de onrust.

THE FALLEN WILL RISE
De kilte liet haar terugdenken aan haar tijd dat ze op Cherry Oak had rondgewandeld. Ze was daar in een minder populair stuk terechtgekomen, hoe was haar tot op de dag van vandaag onduidelijk geweest. Het leek wel of ze het duister deed aantrekken, of andersom. Een van twee had een magnetische werking op het andere. Waar ze ook kwam leek ze zich in lastige situaties te werken. Voor een deel had ze haar nieuwsgierigheid daaraan te danken, die haar altijd verder pushte dan verstandig zou zijn, tot op een bepaald punt dat haar intuïtie haar dan uiteindelijk terug liet trekken. En tot zoverre had ze verder kunnen gaan met haar leven, al had dit anders gevoelt. Altijd was ze haar nuchtere zelf geweest, die misschien (over)moedig op situaties was afgestapt, en had haar weg er zelf uit gevonden. Maar deze kilte was veel zwaarder dan dat ze gewend was, deze duisternis was donkerder, nee zwarter dan dat ze ooit eerder had meegemaakt, gevoeld, misschien wel gezien.

Nog een trage rilling kroop door haar ruggengraat heen terwijl ze nog eens een paar passen naar achteren gleed. Voor het geval het nog deed uitmaken, al had ze er een slecht gevoel over. "Ben je bang?" De stem was er weer, dit keer duidelijker. Meteen draaide ze haar hoofd in de richting van de bron, waar de kilte de temperatuur nog wat verder liet dalen. ’Ik zou nou niet kunnen zeggen dat ik me op me gemak voel, nee.’ Fluisterde ze terwijl ze het gigantische gestalte uit de duisternis zag komen. Ondanks dat ze zelf nooit de kleinste merrie was geweest, misschien zelfs iets groter dan gemiddeld, torende de hengst boven haar uit. Het liet haar even slikken voordat ze nog wat passen achteruit gleed, terwijl haar lichaam zich al voorbereide op een eventuele vlucht. "Ik zal je geen pijn doen Maybe. Niet vandaag." Meteen haakte haar ogen zich in zijn diepzwarte ogen, waarin weinig te zien was. De kilte leek zich vast te klampen aan haar koten, het leek haar vast te willen houden aan dat stukje grond dat haar hoeven droeg. ’Liever morgen ook niet, of overmorgen.’ Fluisterde ze nog zachter terwijl ze probeerde te improviseren voor haar beperking tot bewegen. Nu was wel zo’n moment dat ze zich om wilde draaien en zo snel mogelijk zo ver mogelijk van dit gestalte vandaan te komen, maar iets leek haar daar te houden.

THE FALLEN WILL RISE
Maybe’s helder blauwe ogen schoten van het wezen naar de rest van de omgeving. Ondanks dat haar nieuwsgierigheid nog steeds een gat in haar gedachte vrat, vond ze het toch niet zo’n goed idee om er helemaal niet bij na te denken wat ze zou moeten doen. Altijd had ze dat gedaan, voor het geval dat. En nooit had ze het hoeven doen, nooit was de situatie tot dusverre belabberd geweest dat ze een noodplan in had moeten zetten. Maar, aan de andere kant was deze duisternis toch wel groter geweest dan ze eerder had meegemaakt. En iets in haar vertelde haar dat ze er al tot in haar nek in zat, en dat was niet alleen haar intuïtie die al een tijdje aan het schreeuwen. Die ze zo vaak op de achtergrond neerzette, misschien ook niet het handigste besluit.

Wat haar nog het meest deed storen was dat vage, stekende gevoel die zich had gevestigd in haar hersenpan, specifiek in haar herinneringen. Het was bijna alsof ze een lichte deja-vu had, alsof ze hem eerder had gezien terwijl haar verstand haar toch echt wat anders vertelde. En ondanks dat ze vrij eigenwijs was als het ging om verstand en intuïtie volgen, maar ze wist wel altijd wat er gaande was, en dit wezen was ze nog niet eerder tegen gekomen. Zijn woorden lieten haar haar smalle hoofd even schuin draaien, terwijl ze haar lichtblauwe kijkers weer focuste op de eindeloos zwarte poelen. ’Hoe..,’ Begon ze terwijl ze haar ogen even deed samenknijpen. ’waarom ben ik zo interessant.’ Verbeterde zichzelf, hij kende blijkbaar haar naam al, iets wat ze sowieso nooit graag prijs gaf. Vragen hoe zou een kansloos iets zijn.

Hij kwam dichter bij, tergend langzaam terwijl ze zich zo moedig mogelijk stil probeerde te houden. Maar bij elke centimeter dat hij haar bubbel verder in kwam leek hij nog meters hoger te groeien. Hij zou haar zonder moeite kunnen verpletten, zonder dat hij moeite zou doen. En met zijn woorden geloofde ze niet dat hij geen moeite zou doen. Haar spieren trokken weg onder de zware, hongerige blik die over haar lichaam gleed. ’Dus,’ Probeerde ze zichzelf rustig te houden door middel van maar gewoon te praten, hopend dat de atmosfeer wat minder zwaar zou worden. ’jij bent een van de schimmen, die hier het land al zo lang terroriseren?’ Haar nieuwsgierigheid leek weer te winnen van de zo plots opgekomen angst, terwijl ze hem nauwlettend in de gate bleef houden.

THE FALLEN WILL RISE
Angst, in principe slechts een stofje wat vrijgemaakt werd in de hersenen. Gewoon een simpele samenstelling die bij gevaar of de illusie daarvan losgelaten werd in het bloed om ervoor te zorgen dat die iemand op zijn hoede zou zijn. Zodat de reflexen automatisch aangescherpt zou worden. Soms kwam het zelfs te vroeg, alsof het een soort van brandoefening was voor het geval dat. Het was, evolutionistisch gezien een best handig systeem. Diegene die actie ondernamen tegen datgene wat deed dreigen, zouden zich beter kunnen redden in de natuur. Maar hier was het totaal anders, in het land van de blauwe maan leek dat stofje meer kwaad te doen dan goed. Natuurlijk was het stukje “op je hoede zijn” wel handig. Maar het hele actieplan verliep meestal niet heel vloeiend, en leek bijna altijd te eindigen in de nietsontziende dood.

Het stofje in kwestie, kan ook nog onderdrukt worden met andere stofjes. Aangezien het soms dan echt niet handig zou zijn als er een continue angstprikkel was bij elk dreigend iets. Het gaf het verstand de tijd om de redeneren of het relevant was om angstig te zijn. En bij Maybe begon dit stofje, die toch nu wel de overhand begon te krijgen zijn werk te doen. Terwijl het door haar aderen heen schoot voelde ze zich iets verstrakken, waarbij ze haar mogelijkheden begon af te wogen. Niet dat ze het idee had dat dat er veel waren, en dat de meest simpele, weg rennen niet zo veel kans had. "Dat klopt inderdaad. Achilles de grote schim. Terreur van Veulens nachtmerries en het grote monster van de nacht." Ergens kwam een irritatie op dat hij haar vraag negeerde, maar had niet het idee dat ze met dit wezen zou kunnen discussiëren. Toch sprak haar mond voordat ze zichzelf kon stoppen. ’Waarom?’ Het was een simpel woord, die een hoop tegelijk deed vragen, waarna ze bijna onderzoekend haar hoofd schuin draaide. Het was opnieuw haar nieuwsgierigheid geweest die eerder aan de macht was gekomen dan dat ze zou willen. En toch wilde ze het weten, en tegelijk ook niet.

"Nou moet ik het toch opnieuw vragen. Ben. Je. Bang?" Zijn tergend langzame woorden bleven in haar oren door spinnen terwijl de trillingen die zich langzaam hadden geworteld onder haar huid heftiger begonnen te worden. ’Het is er niet bepaald comfortabeler op geworden, nee’ Fluisterde ze, bijna onhoorbaar nu. In een milliseconde leek hij voor haar neus te staan. Waar ze nog probeerde weg te springen was ze simpelweg te langzaam om erop te reageren. Het contact liet haar verstarren terwijl ze een stap opzij zette, om de druk die hij gaf op te vangen. Zijn woorden lieten haar nog heviger trillen terwijl ze nog een pas naar achteren deed. ’Dat idee krijg ik ook.’ Piepte ze, terwijl haar hartslag zich met een hoog tempo door haar lijf heen pompte. Nu. Nu was de tijd voor de paniek.