I don't suffer from insanity, I enjoy every minute of it.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Met ruime passen draaf ik door Anderfels heen, mijn ogen op de horizon gericht. Verschrikkelijk veel geuren dringen mijn neus binnen zodra de wind in mijn gezicht blaast. Geiriteerd snuif ik om de smerige geur van bloemen en natuur uit te snuiven. Nee, ik houd enkel van die mierzoete geur, die in de lente best veel te ruiken valt. De geur van hengstige merries, en voor mij de geur van spel en plezier. Met die gedachte in mijn misselijke hoofd draaf ik richting een van de vele stromen. Ietwat uitgeput duw ik mijn neus in het koele water. Gulzig drink ik voor mijn gevoel de hele beek leeg. Ik was gisternacht vertrokken richting Anderfels en heb sinds die tijd geen moment rust genomen. Mijn gigantische lichaam staat gespannen langs de beek, mijn lange manen ruw meedeinsend met de harde wind. Het weer had niet meegezeten sinds gisteren bedenk ik me, mijn ogen naar de hemel brengend. De wolken breken tergend langzaam open om zo nu en dan een straaltje zon door te laten. Het weer is chaotisch, zal het regenen of zal de zon toch schijnen? Nu ik stil sta voel ik de hoge tol die het tripje op mijn lichaam ge-eist heeft. Het zweet staat op mijn schouder en hals en mijn flanken gaan hevig op en neer. Geiriteerd door mijn eigen zwakte stamp ik weg van de rivier.

Waarom kan mijn lichaam niet eeuwig jong blijven? Waarom moet het zonodig verpulveren tot een hoopje stof. Ik schud ruw mijn hoofd terwijl ik mijn lichaam weer tot een draf dwing. Elegantie is ver te zoeken, en toch zullen velen naar me staren. Het is mijn hele aura die wat speciaals heeft, iets mysterieus. En geheel onbewust zijn de meeste kuddepaarden opzoek naar spanning en mysterieuze figuren. Eigenlijk kun je die paarden het beste met dom bestempelen, maar wie ben ik om paarden in hokjes te stoppen? Ik grimas op mijn eigen sarcasme en verruim mijn passen met moeite. Mijn gele ogen glijden speurend over de horizon heen. Als ik nu een andere hengst tegen kom en die is uit op niet veel goeds, betekent dat mijn dood. Met grote tegenzin concludeer ik dat ik moet rusten, slapen zelfs. Mijn ogen glijden naar een bescheiden plekje langs de stroom, een plek die je snel over het hoofd zou zien. Ik draaf er naar toe en laat me zonder pardon tegen een boom aanvallen. Ik kreun van de pijn die door mijn lichaam schiet als mijn verzuurde spieren neerkomen. Zuchtend richt ik mijn ogen op de stroom, diens geluid me al snel in een onrustige slaap waant.

De hemel is bezaaid met sterren wanneer ik wakker word, en vermoeid kijk ik om me heen. Even hebben mijn ogen moeite om ook maar iets te herkennen in mijn donkere omgeving. Al snel hoor ik het geluid van de rivier en beginnen mijn ogen te wennen aan het donker. Ik strek mijn hals en schud vluchtig mijn hoofd. Ik span mijn spieren een voor een aan en kom tot de conclusie dat alles pijn doet. Ik snuif geiriteerd en spring op mijn benen, mijn tanden op elkaar zettend zodra ik mijn spieren voel branden. Ik had beter niet kunnen slapen. Sis ik geiriteerd naar mezelf toe. Niet alleen mijn lichaam is verzuurd tijdens mijn slaap. Mijn hoofd heeft ook totaal geen rust gehad. Nachtmerries hebben mijn dromen verjaagd en enkel angstaanjagende beelden speelden af. Ik ben het gewend, en vind het niet erg meer, hoewel het me wel verward. Soms kan ik realiteit van droom niet meer onderscheiden, alles is zo realistisch. Ik knipper twee keer met mijn ogen en besef dan dat dit waarschijnlijk fictie is. Alles wat ik doe denk en zeg is niet waar.

Tergend langzaam open ik mijn ogen, om ze meteen weer te vernauwen bij het felle zonlicht. Ik kreun zachtjes en kom, zonder pijn, overeind. Langzaam wennen mijn ogen aan het felle ochtendlicht. Een kille blik ontstaat op mijn gezicht wanneer ik door heb dat ik de hele nacht en dag geslapen heb. Ik rek me met moeite uit en voel hier en daar een steek, afkomstig van een van mijn lichaamsdelen. Ik kreun uit irritatie en wil weg lopen, voordat ik een paar ogen op me voel. Spontaan wakker bekijk ik mijn omgeving nauwkeurig en ontdek al gauw een paard die naar me aan het kijken is. Ik schud mijn lange manen goed en geef het paard een geiriteerde blik. Kan je het zien? Vraag ik bitter, mijn gele ogen in die van hem/haar borend. Waarom moeten paarden me altijd lastig vallen wanneer ik pas wakker ben? Mijn ogen glijden over het lichaam van de ander heen. Ach, ik heb niets te klaren, het is tenminste een merrie.. Abrupt word mijn stemming beter en staat er een charmante grimas op mijn gezicht. Met mijn ruime passen ben ik binnen een paar seconden bij haar en grinnikend vraag ik haar; goedemorgen, schoonheid. Ach, stemmingswisselingen horen bij mijn misselijkmakende karakter. En dat allemaal dankzij mijn lieve zoontje. Ik grimas bij de gedachte terwijl ik verder ga met de merrie bekijken, observeren en analyseren.
For Delaney~

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

I don't suffer from insanity, I enjoy every minute of it. Dc3cc30dfa978e529b3de79

Haar lange witte manen dijnde schitterend op haar gespierde toch ranke halsje. De zelfverzekerde glimlach die haar mond streelde was al haar visitekaartje. Maar ja, dat was gewoon zij. Zij die hier rondliep om te zoeken wat ze wou vinden. Zachtjes schudde ze even haar hoofdje. En na die tijd dat ze hier al had gewoond was ze al bijna de paarden in haar eigen rang zat. Maar hier op deze plek moesten toch betere paarden te vinden zijn? Haar lachje was oppervlakkig in haar ogen. Maar ja, toch elke keer kreeg ze er weer hengsten mee. Haar hemelsblauwe ogen licht glinsterend in het maanlicht. Op zoek naar wat voor haar prooi was. Alles in haar leven bracht haar toch telkens weer bij hetzelfde punt als dit was. De behoefte aan een hengst. En dan vooral aan wat de hengst haar zou geven. Hoe hij er uit zag of wat zijn naam was interesseerde haar niet eens zo veel. Ze waren toch allemaal hetzelfde voor haar. En ze gaven haar allemaal hetzelfde, de een wat beter als de ander. Maar zo was het leven. En zo nam zij haar leven.

Haar ranke hoofdje lag perfect op haar licht gespierde borst. Haar nek schitterend gebogen, zo draafde ze verder. Haar spierwitte vacht licht opgelicht door het lauwe schijnsel van de maan. Haar ogen toch maar even gesloten, terugdenkend aan alles. Maar ja, alles was niets meer voor haar. Niets meer was alles en haar leven was een leven zoals vele merrie's die wellicht verachtte. Ze zouden haar verachten voor haar gedrag. Maar ze was zo gemaakt. Nieteens door haarzelf, nee door de mens was ze zo gemaakt. Kapotgemaakt. Haar trots was weggesmeten en had plaats gemaakt voor het eeuwige gevoel van hengsten die haar tegen haar wil bezwangerde. Uiteindelijk had de merrie er maar genoegen mee genomen en was begonnen met het leuk vinden. Smerig misschien.. Maar het was uiteindelijk haar drug geworden. Haar manier om door te gaan. En haar laatste hengst had toch maar weer bewezen dat ze dit nodig had. Al was dat al een tijdje geleden en begon het gevoel weer aan haar te knagen. Het gevoel dat ze hol was. En dat ze opgevuld moest worden. En de wonderschone spierwitte merrie was van plan zo snel mogelijk de stilte te laten vullen.

Haar lange passen hadden haar ondertussen naar het gebied gebracht dat de naam Anderfels met zich mee droeg. Waarom wou de merrie maar niet vragen. Dan kreeg ze waarschijnlijk een langgerekt verhaal waar ze compleet niet op stond te wachten. Maar toen ze daar in de stilte een paard zag, donker en duidelijk een hengst werd de lach om haar mond breder. Ja.. Hij was perfect. Ze wou uitdagend naar hem hinniken maar voor ze dat kon doen had hij haar opgemerkt. "Kan je het zien?" Klonk zijn norse stem en even schoten haar oren beledigend naar achteren. Zo diende ze op dit moment dan niet behandeld te worden. Pas toen hij merkte dat ze een merrie was veranderde zijn blik in wat Delaney dan maar moest beschrijven als charmant. "goedemorgen, schoonheid." Klonk zijn stem wat Delaney licht deed grinniken en naar voren stappen. Hij zag er goed uit, wellicht wat ouder, maar dat zou hem alleen maar ervaren maken toch? "Ook goede morgen." Klonk haar twinkelende stem die als een drug hoorde te werken terwijl ze hem recht aankeek met haar zachte en charmante glimlach. Perfect en verleidend. Zoals altijd.

Sexy, Naughty, Bitchy me.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn volledige aandacht is op de witte merrie voor me gericht. Haar stem intrigeerd me een beetje zodra ze antwoord op mijn begroeting. Het heeft wat magisch, iets verleidends concludeer ik dan aan mijn lichamelijke reacties. Mijn nek is opgezet en mijn gele ogen boren nieuwsgierig in de hare. Deze merrie hoewel ik haar pas ontmoet heb is tot dusver het meest interresante paard dat ik ben tegen gekomen. De meeste paarden keren zich tot hunzelf en besteeden maar weinig aandacht aan anderen, verzonken in hun eigen problemen en gedachten. Uiteindelijk behoor ik tot die paarden, ik ben tenslotte ook liever alleen. Mits er een merrie voorbij komt die het uiterlijk heeft zoals de merrie nu voor me. Ik grimas met een hint van charme en bekijk haar lichaam dan keurend. Er is daadwerkelijk geen enkel teken van een misvormd gedeelte, iets wat me opvalt aan haar. Bijna geen enkel paard is perfect, en toch.. Ik grinnik zacht zodra ik me besef dat ik haar waarschijnlijk op een roze wolk bekijk. Niet verliefd, nee verre van zelfs. Maar wel aangetrokken tot haar lichaam.

Een stilte vormt zich tussen ons en voor een moment weet ik niet wat ik moet zeggen tegen de merrie voor me. Uiteindelijk kom ik tot de woorden: Helemaal alleen hier? Niet bang voor de grote boze hengsten? Vraag ik haar opdringerig mijn lichaam een pas naar het hare toezettend. Mijn lichaam torend hoog boven haar uit, en mijn aanwezigheid is duidelijk te voelen. Bruut en ongegeneerd duw ik mijn neus tegen haar hals aan, om vervolgens een rondje om haar heen te stappen. Haar donkere ogen verlaat ik voor geen moment, al haar emoties in me opslaand. Emoties lezen is een handig instrument om iemands stemming te meten en hierop te reageren. Tenslotte wil ik geen pas verkeerd zetten in de aanwezigheid van zo'n prachtige verschijning. Nee ik wil niet dat ze wegrend zonder dat ik haar beter heb leren kennen. Ze lijkt tenslotte anders als de meeste merries die ik ben tegen gekomen. Bijna geen enkele merrie lijkt mijn aandacht waard te zijn, tot ik deze merrie getroffen heb. Een irriterende stilte vult de omgeving weer en om die zo snel mogelijk te verbreken vraag ik grimassend; Draagt de schoonheid een toepasselijke naam? Voor mij is het een onlogische vraag, aangezien ik totaal geen waarde hecht aan een naam. Namen worden gegeven door je ouders die van te voren geen flauw benul hebben wat je later voor een figuur word. Zo kende ik ooit een merrie die princess heette, ze bleek de gevaarlijkste merrie te zijn die ik ooit ben tegen gekomen. Om iets van haar vertrouwen te winnen spreek ik mijn naam eerst: Torak aangenaam.

Een huivering gaat door mijn lichaam heen, hopend dat ze binnekort weer haar mond zou open doen. Hopend dat ik mezelf even kan verliezen in haar magische stem zodat ik niet hoef na te denken over wat echt belangerijk is. Waarom zou je problemen opzoeken als je ze kan vermijden. Bovendien wilde ik niets liever als het spelletje van deze merrie meespelen. Boven alles ben ik namelijk nieuwsgierig naar hoe ons gesprek gaat eindigen. Tevens ben ik nieuwsgierig of ik mijn tanden zolang uit haar schoft kan houden. Ik grimas breed bij die gedachte, een gevaarlijke flikkering in mijn ogen.
Off: sorry heel klein beetje insploos. Bevat waarschijnlijk spelfouten en rare/nietlopende zinnen Razz

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Iets in zijn houding deed haar lachen, ja dit zou nog wel eens makkelijk kunnen worden. Hij was maar al te geïnteresseerd in haar lichaam. Niet dat hij er heel slecht uit zag. Maar alsnog wel een makkelijke prooi. Haar spierwitte maantjes dansde op de kalme bries terwijl ze hem met haar donkerblauwe oogjes bijna onschuldig aankeek. Al leek hij niet een hengst waarvoor ze spelletjes hoefde te spelen. Hij wou haar sowieso al en dat deed haar meer als gewoon goed. Af en toe liep ze wel eens tegen zo'n hengst. Misschien een gebroken geest of niet helemaal goed snik. Maar ja.. Dat waren meestal de beste. Bijna likte ze even haar lippen af terwijl ze hem inspecteerde en bedacht tot wat hij instaat zou zijn. Hij zag er uit dat zodra hij bovenop haar zou springen ruw zou zijn. Maar eigenlijk mocht ze dat meestal wel. Ja ze hielt wel van de zo gehete "bad boys" ze hadden iets speciaals. Of ze hielt er gewoon van om ruw behandelt te worden.. Wellicht zelfs verkracht, pijn te hebben.. Wat haar zo goed deed. Ze vond het nieteens smerig.. Ze walgde er niet van.. Ze hielt er van.. Ze wou gepijnigd worden.

"Helemaal alleen hier? Niet bang voor de grote boze hengsten?" Vroeg hij licht opdringerig en ze grinnikte even maar hielt nog haar mond. Eigenlijk verwachtte ze nietecht dat hij er een antwoord op zou willen. Zo'n hengst leek hij niet in haar ogen. Bruut duwde hij zijn neus tegen haar hals wat een tinteling veroorzaakte in haar lichaam. Zachtjes zwaaide ze met haar staart. Waar elke normaal functionerende merrie had toegebeten bij de aanraking van een wildvreemde hengst genoot zij er juist van. Elke aanraking, hoe bruter hoe liever.. Langzaam stapte hij een rondje om haar heen en bijna arrogant hief ze haar perfecte hoofdje en trok ze haar staart wat hoger. Wel uitnodigend maar alsnog.. Zij was perfect, wellicht niet in haar hoofd maar toch perfect qua uiterlijk. "Draagt de schoonheid een toepasselijke naam? " Klonk zijn stem die de stilte doorbrak. Weer hielt ze zich even stil. En keek hem met haar zachte doch donkere oogjes recht aan. Ze was niet echt gecharmeerd door zijn woorden. Hoewel het haar goed deed dat haar schoonheid weer geprijsd werd. Ze wist toch waar hij het voor deed. Hij wou op haar springen en wou het zo te zien nog een beetje netjes houden. Volkomen niet nodig voor haar, maar ze speelde maar even zijn spelletje mee. Het was toch slechts een questi van tijd voor ze zijn tanden in haar schoft zou voelen en het bevredigende gevoel haar lichaam zou verspreiden. Tot die tijd zou ze het maar braaf spelen.

"Torak aangenaam." Klonk zijn stem, duidelijk probeerde hij haar vertrouwen te winnen, iets compleet onnodig en onlogisch in haar ogen maar ja. Als dat meneer gelukkig maakte zou ze braaf naar zijn woorden luisteren. Zachtjes grinnikte ze, een lachje dat klonk als duizend belletjes die in perfecte harmonie met elkaar vrolijk ringelde. "Mijn naam past wellicht bij mij. Delaney is het, ooit was het Jane, maar dat is het al lang niet meer." Zachtjes glimlachte ze en draaide haar hoofd naar hem. Langzaam hief ze hem even en blies zachtjes haar adem in zijn neus. "En op je eerdere vraag te antwoorden Torak, ik hou wel van de gevaarlijke hengsten.. Ze geven me iets veel beters als die brave hengstjes." Bij die woorden grinnikte ze weer zachtjes terwijl ze haar hoofd zachtjes wegdraaide en ergens anders heen keek. Haar staart zwiepte zachtjes en in elk normaal opzicht leek ze gewoon normaal bij de hengst te staan. Maar als ze het goed had was deze hengst niet gewoon. En dat vond ze maar wat leuk.

Sexy, Naughty, Bitchy me.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn gele ogen houd ik op haar witte smalle lichaam gericht. Ze heeft iets anders, daar ben ik nu wel over uit, nu nog zoeken naar een motief. Haar blauwe ogen staren terug met een zekere onschuldigheid, maar ik weet meteen dat het allemaal maar schijn is. Ze is hier op uit, ze wil dat ik me zo gedraag. Een grimas verschijnt, wie ben ik nu om haar niet te geven waar ze zo naar verlangt? Maar nog niet, nee ze moet maar geduld hebben. Ik blijf rondjes om haar heen stappen, mijn hoofd hoog in de lucht geheven en mijn manen dansent achter mijn gespierde lichaam aan. Als je mij vanaf een afstandje zou bekijken zou je haast zeggen dat ik iets moois heb. Dat is dan ook meteen het probleem van al die jonge naïeve gevallen. De meeste paarden kijken enkel naar het uiterlijk en vormen daar hun mening op. Wat ze dan meestal niet doorhebben, is dat er achter die mooie verschijning een gestoorde ziel zit. Dat gebruik ik dan ook maar vaak genoeg in mijn voordeel. De merrie voor me is lang niet zo oud, maar zeker niet meer naïef. Nee de merrie voor me weet precies waar ze mee bezig is. Het zal me dan ook niets verbazen als ze al meer als 10 veulens op de aarde heeft rondlopen. Een fok merrie, puur voor het plezier. Ergens krijg ik de neiging om voor haar hoeven op de grond te spugen. Dat ze niet walgde van haar zielige leventje. Ik grinnik op die gedachtes, wat ben ik toch een hypocriet. Even kijk ik naar de merrie alsof ze mijn spiegelbeeld is. Tuurlijk ik ben geen merrie en laat me zeker niet misbruiken, maar ik heb minstens een even walgelijk leven als haar.

Het irriteert me in eerste instantie dat ze geen reactie geeft op mijn woorden, maar laat het voor nu nog maar voorbij gaan. Dit schijnen meer paarden te doen hier in BMH en misschien is het wel een soort handelsmerk. Waar ik vandaan kom zijn de paarden niet zo sloom. Wilde ze niet praten, dan zorgde je ervoor dat ze praten, of nog liever de informatie uitschreeuwden. Ik hoor haar grinniken om mijn woorden. Blijkbaar vindt ze al deze ontmoetingshit compleet onnodig, maar ik denk daar heel anders over. In tegenstelling tot haar hecht ik een heleboel waarde aan mezelf, en vind het dan ook maar al te prettig dan andere paarden daar wat vanaf weten. Je zou het arrogant en egocentrisch kunnen noemen, maar dat is maar hoe je het bekijkt. Nu pas dringt haar naam tot mijn oren door en ik grimas breed. Aan die woorden kun je dus duidelijk opmerken dat er meer achter deze merrie zit dan alleen haar façaden. Ze heette ooit Jane, waarom niet meer..? Okay Jane. besluit ik te zeggen, hopend op een of andere reactie van haar. Maar als ik ook maar een beetje dit soort merries kende, zou ze er niets op zeggen. Ik stop met lopen en kijk haar ietwat slaperig aan. Ze heft haar hoofd en al snel voel ik haar adem in mijn neusgaten branden. Ik snuif haar adem naar binnen en geniet er stilletjes van. Het is tenslotte al tijden geleden dat ik een merrie voor mijn neus heb gehad, laat staan een zo mooi als deze. Haar woorden doen me kort lachen en ik schud mijn hoofd afkeurend. Ik begin weer met rondom haar heen stappen en laat mijn blik keurend over haar heen glijden. Blijkbaar is ze een merrie die echt helemaal niet om haarzelf geeft. Waarom geef je jezelf dan niet meteen aan de schimmen? Vraag ik me hardop af, mijn ogen in de hare borend. Mijn oren deinzen langzaam mijn nek in terwijl ik haar vragend aanstaar. Er zijn tenslotte geen gevaarlijkere hengsten als de schimmen, Jane. Als ze niets om haar lichaam geeft, waarom dan niet meteen het loodje leggen. Zodra ik bij haar hals ben duw ik mijn neus tegen haar manen aan en streel zo zachtjes langs haar kaaklijn.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

"Waarom geef je jezelf dan niet meteen aan de schimmen?" Zijn stem leidde haar even af en haar oren vielen plat in haar nek terwijl ze hem bijn woest aankeek. "Waarom doe je het niet lekker zelf." Klonk haar stem zacht en neidig terwijl ze hem met ondoorgrondelijke ogen aankeek. Hij had een verkeerde snaar bij haar geraakt, en daar zou hij spijt van krijgen ook. Ze was heel wat meer paard dan wat er zichtbaar was voor de buitenwereld, en dat stuk onbenul zou eens moeten weten! "Er zijn tenslotte geen gevaarlijkere hengsten als de schimmen, Jane." Weer die naam, weer die vervloekte slavennaam, waarom had ze hem genoemd!? Dacht ze dat die hengst zo normaal was haar verleden met rust te laten? Ze vervloekte zichzelf met zo veel dingen als ze kom bedenken terwijl ze hem emotieloos aankeek. "De naam is Delaney." Klonk haar stem kil terwijl ze een stap achteruit zette en haar ogen nogsteeds kil in die van hem liet hangen. "En het is scheinbaar een grote vergissing om hier heen te komen!" Haar stem was bijna grommend terwijl ze zich met een ruk omdraaide en stug weg begon te stappen, hoever ze zou komen wist ze niet.. Hij zou haar toch inhalen.. En dan mocht hij haar op zijn blote knieën smeken te blijven!

**Profile**

» The little thing in life to enjoy. [Open]
» On the edge of insanity..||Lilith
» on the edge of insanity. (Theron?)
» Oooh all the insanity, this could be a lovely night - Achilles

I don't suffer from insanity, I enjoy every minute of it.

I don't suffer from insanity, I enjoy every minute of it.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen