Vespero de bruine en toch wel vriendelijke hengst stapte vlot door het gebied heen van rang vier. Hij was een lijfwacht geweest van een grootsleider, waarbij ze een bepaalde pas aan moesten nemen. En zo liep hij ook door het gebied heen. Zijn hoofd omhoog zijn borst naar voren zijn oren recht overeind en zijn stap ruim en flexibel. Het zag er groots en imposant uit en misschien wel een soort van wijs doenerij maar hij wist niet anders of beter. Hij was nou eenmaal wie hij was. Eenmaal bij een bosje te komen waar in eens daar achter een heerlijke appelboom zag staan zette hij zijn lichaam in een soepele draf en wenkte zich buigzaam langs de bomen heen. Hij had wel zin in een lekkere appel. Hij was gewoon door die lange winter bijna vergeten hoe ze smaakte. Oohh en wat was vespero dol op appels. Met deze gedachtes ging hij nog iets sneller in draf tot dat hij bij de boom was en hield vrolijk halt.

Hij strekte zijn hals waar hij dus bij elke appel net mis greep. Hij besloot even op zijn achterhand te staan en kon er toen makkelijk bij. Hij plukte de appel van de boom en beet de appel in twee stukken. Waarna hij het eerste stuk in zijn mond nam en er zachtjes op kauwde. Oh wat smaakte die appel lekker. Zo zoet, zo sappig en zo lekker van smaak.  " wowie " zei hij eventjes gewoon puur van genot en blijdschap. Hij had het eerste stukje op en likte even zijn lippen af en keek naar het tweede stukje die hij algauw tussen zijn lippen had en naar binnen werkte en die ook zo op was. Een rilling over zijn rug omdat ie zo lekker was.

Vespero vervolde zijn weg weer opnieuw nog nagenietend van de heerlijke zoete smaak van de appel zijn sprekende ogen tuurde het gebied af opzoek naar leven. Opzoek naar iemand om mee te praten. De bruine hengst vernam iemand te zien in de verte en een vriendelijk klein hinnikje liet hij door de wind meenemen naar het gene wat daar stond. Met zijn vriendelijke sprekende ogen bleef hij allert op degene de reactie wachten.