Beetje lange verhalen, maar goed. Ik ga hier even de verhalen van al mijn OC's uit typen, voor mijzelf een erg handige richtlijn, maar als je de tijd hebt en ze hebt gelezen, en je denkt 'oh misschien kan ik wel een rol daarin spelen', super graag! Ben altijd in voor een plot!



E'vesdar
E'ves was een jonge hengst die zich al snel bewees in de kudde. Zijn ouders waren vroegtijdig overleden en de hengst was opgevoed door de alpha merrie van de kudde. Hij bezat een kracht die ongekend was voor de streek en werd getraind om later te dienen als persoonlijke beveiliging voor de belangrijkste leider. Ondanks dat hij zijn ouders nooit had gekend was hij een vriendelijke hengst, en hij deed niks kwaad als je hem maar niet uit lokte. Want een opvliegend temperament had de hengst wel. Het duurde ook niet lang voor E'vesdar werd opgemerkt door de leider, en al snel werd hij van de Alpha merrie weggetrokken en ondergebracht bij de hoogste der rangen. Hij mocht mee delen van de grootste geheimen en kreeg andere hengsten onder hem, alles om de leider te beschermen. En diens dochter, hij had een prachtig gevlekte dochter die elke hengst wel begeerde. E'vesdar was daar nooit één van geweest, hij hield niet van alle pracht en praal en de gelogen onschuld van de meeste merrie's. Ondanks dit deed hij zijn best om haar te beschermen en tot haar bediening te zijn.

Echter wist ook iedereen dat E'vesdar vrienden had die hem een blok aan het been waren. De hengst waar hij mee om ging was bekend om de duistere zaakjes die hij afhandelde, en als E'ves niet zo een goudeerlijke hengst was geweest dan zou iedereen de roddels geloven. Want zijn vriend was niet één van de vriendelijkste paarden, en deed ook eigenlijk niks voor de kudde. Toch bleef E'vesdar trouw aan zijn vriend en bleef hem steunen ondanks alle roddels. Dat was de eerste fout die hij maakte, hoe hard het ook klinkt hij had beter zijn vriend in de steek kunnen laten. Want het ging alsmaar slechter met zijn vriend en al snel kreeg E'ves de kriebels van alle duistere dingen die hij uitvoerde.

Uiteindelijk kwam de ommekeer en zijn vriend leek de contacten met alle duistere hengsten te hebben verboken. E'vesdar had niet blijer kunnen zijn. Hij begon zijn vriend bij zijn werk te betrekken en kreeg het voor elkaar om een plekje als wacht voor hem te regelen. Alles ging goed totdat er een nieuw gezicht in het leven van zijn vriend op dook, Sylver, een gitzwarte merrie met her en der zilveren aftekeningen. Ze was zo mooi als de nacht, en zo arrogant als maar kon. E'vesdar viel als een blok voor de bloedmooie merrie, maar verachte zichzelf dat hij niet eens naar haar karakter keek. Ze had een grillig randje dat er voor zorgde dat ze E'ves zijn aandacht volledig had. Helaas was ze het vriendinnetje van zijn beste vriend, behalve kijken kon hij niks doen. Daarnaast was zijn werk ook het allerbelangrijkste en het was een taak die hij graag uit voerde. Het duurde niet lang voor hij weer een promotie kreeg, en hierbij steeg zijn vriend ook een rang hoger. Zijn vriend was een echte rokkenjager, en het duurde niet lang voordat hij de prachtige dochter van de leider op het oog kreeg. Sylver werd jaloers, maar liet dit niet blijken, meer dan een speeltje was de hengst toch niet voor haar. Maar het zat haar dwars dat de andere merrie mooier werd gevonden. Ze begon E'vesdar lichtjes uit te dagen, en de arme hengst stond in tweestrijd. Uiteindelijk heeft hij haar afgewezen, en dat is iets wat Sylver hem nooit zou vergeven.

Zijn vriend werd steeds betere vrienden met de dochter van de leiding, en langzaam begon dit hem zorgen te baren, een simpele kudde hengst zou nooit goed genoeg zijn voor een leidersdochter, en daarnaast had hij Sylver ook nog. Hij probeerde de merrie te waarschuwen, maar zij vatte dit op alsof E'vesdar jaloers was, en zelf verliefd op haar. Hierna volgde een ruzie, en werd E'vesdar hevig toegesproken door de leider. Gekrenkt trok hij zich terug, hij zou zijn werk altijd met respect doen, maar de woorden van de leider hadden door zijn ziel gesneden. Hij had zijn hele leven gegeven aan het beschermen van de leidersfamilie, en had daarnaast nog zo zijn best gedaan om zijn vriend gelukkig te maken. Het was die avond dat alles fout ging. E'vesdar stond op wacht bij de dochter van de leider, en hield zijn ogen goed open. Het was laat in de avond toen zijn vriend op dook en een kort praatje met hem maken. De leidersdochter luisterde aandachtig mee, en volgde elke beweging die de vriend van E'vesdar maakte. Waarschijnlijk had ze toen der tijd een oogje op de vriend van E'vesdar gehad, waardoor het later moeilijker voor haar werd om E'ves zijn onschuld te accepteren.

Het was een gure nacht, en de vriend van E'vesdar zou het over nemen. Dus E'vesdar vertrok richting de leider, wat er die avond met de leidersdochter is gebeurt zou hij nooit weten. Wat hij wel weet is dat de vrolijkheid in haar ogen was verdwenen en ze niet langer meer kon lachen. Hij had haar nooit achter moeten laten met zijn vriend. E'vesdar zelf was op weg naar de plek van de leider, een grot diep verborgen in de bergen, hier leefde de gehele leidersfamilie. Het duurde niet lang voordat hij merkte dat er iets niet klopte. Er weerklonken gillende echo's, en angstige paarden renden weg. E'vesdar versnelde zich en volgde de rode sporen op de muren. Met zijn ogen wijd opengesperd keek hij toe hoe de vertrekken van de leiders waren overgenomen door de volgers van zijn vriend, de vrienden waarvan hij had gehoopt dat hij ze had losgelaten. De angstige ogen van de leider hengst schoten vuur van verraad.
" Jij! Jij hebt dit allemaal verzonnen, ik wist het! Al vanaf het moment dat je ouders waren vermoord wist ik dat er niks terecht kwam van dat zielige hoopje! " Luid briesend werd de hengst tegengehouden door de handlangers van E'ves zijn vriend. E'vesdar greep om zich heen, vocht tegen de hengsten, baande zich een weg naar de leider, om ondanks zijn woorden hem nog steeds te beschermen. Maar toen hij op keek zag hij dat het te laat was, de hengst zijn ogen stonden leeg in de ruimte te staren, en de rode vloeistof verspreidde zich rond zijn lichaam.
" Nee, nee, nee..-" E'vesdar stond aan de grond genageld, totdat hij word aangevallen door één van de hengsten die onder zijn toezicht stonden. Hij kon de hatende blik van de zwarte/zilveren merrie (Sylver) nu nog voelen, ze genoot van de situatie als geen ander. Niemand geloofde hem, en toen is hij gevlucht.





Imagnetrix
Lala





Libertad
Niks aan Libertad was gewoon geweest vanaf het moment dat hij was geboren. Zijn vacht had een kleur die maakte dat hij de kudde in gevaar bracht, hij was een te makkelijke prooi voor roofdieren, maar ook voor mensen. Zijn ouders hebben altijd van hem gehouden, maar hadden ook veel problemen met hunzelf. Zijn vader droeg de naam Swartnenth en was een afstammeling van de bloedmooie Mayalynde. Hij kende zijn voorouders voor de rest maar weinig, maar van wat zijn vader had verteld had hij een moeilijk verleden gehad. Zijn moeder droeg de naam Elegancia, en had heldere witte ogen, ze was bijzonder maar eveneens had ze de nijging om paarden schrik aan te jagen. Ze was was apart, ze hoorde niet in de kudde, ze kwam van ergens ver weg. Libertad heeft altijd geloofd dat zijn ouder van elkaar hebben gehouden, misschien niet als een normaal koppel, maar er was iets dat hen verbond. Iets wat maakte dat Libertad daar zijn hele leven naar zou blijven verlangen. Helaas bleven zijn ouders niet lang samen na zijn geboorte. Er was iets dat maakte dat zijn moeder in een haast verdween en Libertad achter bleef met zijn vader. Dat was de laatste keer dat hij zijn moeder zag, en hij koesterde het moment diep in zijn hart. Ze had er mooi uitgezien, zoals ze altijd had gedaan. Haar vacht was bruin, bijna rood en rond haar schoft stonden aan beide kanten twee witte vleugels als aftekeningen. Libertad had haar altijd aanbeden, niet alleen omdat ze zijn moeder was. Maar ook omdat ze speciaal was en anders.

Libertad bleef achter met zijn vader toen hij ongeveer één jaar was. Zijn vader kreeg constant de kritiek dat zijn zoon te licht gekleurd was, en de mensen steeds dichter bij de kudde kwamen. Swartnenth heeft Libertad toen met een smoes buiten het gebied moeten brengen, en heeft daar afscheid genomen van zijn zoon. Libertad begreep het niet, en dwaalde twee jaar lang rond. Hij werd vrij snel volwassen en leerde veel van de natuur op dat moment, toen hij drie jaar was kwam hij tot de ontdekking dat hij de beschikking had over vleugels, iets dat maakte dat hij nog meer gewild werd door de mens. Hij begon zijn spieren te trainen, en werd snel krachtig en kreeg een sterk uithoudingsvermogen. Hij trok door landen, vloog van bergtop naar bergtop. Maar nooit zou hij vergeten wat zijn thuis was, nooit zou hij zijn vader weer zien. Ondanks dat hij in de steek was gelaten voelde hij een intense liefde voor zijn ouders, ze hadden van hem gehouden en dat had hij ervaren. Hij snapte niet waarom hij was achter gelaten, en die vraag bleef hem zijn hele leven achter volgen. Op een avond was hij neergestreken in een berg gebied, hij had zijn vleugels gestrekt en als een deken over zijn lichaam gelegd. Hij had zijn ogen gesloten en was in slaap gevallen. Zijn dromen waren intens en helder. Alsof hij zich buiten zijn eigen lichaam begaf en zijn reis als een tweede persoon kon volgen. Het was een droom die hem lang was bijgebleven, het maakte dat hij meer en meer hunkerde naar zijn thuis. Naar zijn ouders, naar liefde van familie.

De volgende ochtend opende hij zijn ogen en probeert zich uit zijn liggende houding op te richten. Maar touwen striemen door zijn vlees en zijn lichaam word strak in toom gehouden door enkele mensen die hem behandelen alsof hij een voorwerp was. Vechtend tegen de touwen komt hij overeind en gooit zijn hoofd wil de lucht in. Maar al zijn pogingen waren tevergeefs. Uiteindelijk gaf hij het op en volgde de mensen, hij werd bij andere paarden gegooid, paarden zonder vleugels. Hij werd aangekeken alsof hij een monster was, en mensen kwamen van ver om hem te aanschouwen. Er was maar één klein indiaans meisje dat hem niet zag als een monster. S'avonds als iedereen richting bed ging, klom zij over de omheining heen en klom op de rug van Libertad. Ze was jong en naïef, maar had de juiste intentie's voor Libertad. Libertad verbleef er drie jaar, menig poging werd gedaan om hem te breken, maar uiteindelijk was er niemand die zijn rug mocht beklimmen. Het jonge meisje dat hem de afgelopen jaren elke avond had bezocht was volgroeid tot een jonge tiener en had enkele oude legendes vernomen. Ze was achter het geheim van Libertad's vleugels gekomen en deelde dit met de hengst. Ze liet hem zien hoe hij zijn vleugels kon laten verdwijnen.

Toen de indianen er achter kwamen dat Libertad niet meer was dan een normale hengst, en zijn vleugels weg waren, lieten ze hem met rust. Het was geen perfect leven, en Libertad hunkerde naar de wijde vlaktes. Hij voelde zich opgesloten en eenzaam, hij wilde reizen van land naar land. Hij wilde niet langer alleen zijn. Toen kwam de dag waarop alles veranderde. De stam werd aangevallen, en niemand was hier op voorbereid. Libertad zijn indiaanse vriendin is naar hem toe gekomen en heeft hem vrij gelaten. Niemand heeft de dag overleefd, en verdrietig denkt hij terug aan de tijd bij de indianen. Gelukkig brak er op dat moment een nieuwe tijd voor hem aan, hij was vrij, en kon niet wachten om zijn vleugels te strekken. Het duurde echter niet lang voor mensen weer achter hem aan zaten. En voor veiligheid kon hij ook niet rekenen op kuddes, hij werd gezien als een monster. Hij trok ver en liet alles achter, jaren heeft hij gereisd, om uiteindelijk paarden tegen te komen die hem accepteerde. Hij hield zijn vleugels veilig opgeborgen, maar ooit op een dag zou hij het hen laten zien. De hengst Thowra nam Libertad mee op zijn reizen, en samen trokken ze jaren rond, vrij als een vogel. Ze ontmoette de merrie Faolin en nam haar op in hun groep, samen vestigde zich in Blue Moon Horses, en daar leeft Libertad nog steeds.





Avareth
Er waren twee kuddes, gelijk aan grootte maar verschillend aan leiders, de ene leider: Valemar hield van een rustig leven, de ander: Alfadon wilde macht. Ze waren goed aan elkaar gewaagd, tot op de dag dat Alfadon het enige veulen van Valemar meenam, het veulen herbenoemde hij Avareth, zodat de link tussen Valemar's ontvoerde zoon Tiberias en Avareth niet snel gemaakt zou worden. Valemar was er kapot van, niet in staat om terug te slaan, waardoor het evenwicht tussen het aanzien van de kuddes verstoord was, Alfadon maakte dit extra duidelijk door Valemar's kudde iets uit te dunnen waardoor Alfadon's kudde vanaf dat moment boven die van Valemar zou staan. Valemar kreeg echter nog een zoon, Romano werd hij genoemd. rond diezelfde tijd was er een ander zwak veulentje de kudde ingestrompeld, haar naam was Mayalynde. ze was verlaten door haar moeder, en was op sterven na dood. Romano en Mayalynde zijn samen opgegroeid, ze speelden samen, ze waren toen nog onschuldig, maar Mayalynde werd ontvoerd, iedereen dacht door een paard uit Alfadon's kudde, maar dat was niet zo. ze verdween, maar dat was niet het laatste wat ze van haar zouden zien. Avareth was rond die tijd al een jonge sterke hengst. Alfadon had nooit gewild dat deze hengst zou opvallen, dat zou risico's met zich meebrengen en dus was Avareth als een normale kudde hengst opgegroeid. Maar, Avareth was geboren om op te vallen, zijn vader was ooit een geweldige vechter geweest, en dat bloed stroomde in zijn aderen. Alfadon wist dit, en hij had lucht gekregen van de ondertussen al 3 jaar oude nieuwe zoon van Valemar, Romano, Avareth's broer. hij besloot Avareth op pad te sturen met een groep om voor het eerst in 3 jaar weer een aanval op Valemar's kudde te plegen, Iedereen die zich zou verzetten moest dood. Maar Avareth had een goed hart en hij had nog nooit zomaar iemand vermoord. alleen Avareth was smoorverliefd op de dochter van Alfadon, Eleanor. En Alfadon beloofde hem dat als hij zijn taak had volbracht, Eleanor helemaal van hem zou zijn. en zo ging Avareth op pad.

Die avond na het oversteken van de wilde rivier die de twee kuddes scheidde, kwamen Avareth en zijn groep in volle galop de kudde binnengestormd, maar ze waren niet ongezien de rivier overgestoken. voor de kudde stond een klein groepje hengsten hun op te wachten, de twee groepen vielen elkaar aan. Een jongere hengst dan Avareth vloog hem aan, zijn eerste klappen waren raak, maar al snel begon Avareth terug te vechten, puur uit zelfverdediging, maar dat veranderde, hij leerde tijdens gevecht hoe hij moest terug vechten, en Avareth gooide de jonge hengst over de klif de diepte en de woeste rivier in. Daarop volgde een vreselijke kreet en alles stopte, Iedereen stopte met vechten, de hengsten die van Valemar's kant hadden meegevochten, waren terug gerend, ze hielden een een paard in bedwang, een merrie, ze gilde, ze bleef het herhalen, Romano, Romano! Avareth kon er niet naar kijken, of naar luisteren. hij wendde zijn blik snel af, daar stond een ander paard een iets oudere hengst, hij liep naar de merrie, Die was gestopt met gillen, ze was nu stil, en ik elkaar gezakt. wat had Avareth gedaan? De hengst keek op, zijn gezicht vol afschuw, maar zijn ogen, hadden een dode blik. Avareth wilde weg, maar die blik hield hem gevangen. De merrie liet nog 1 hartverscheurende kreet horen, Avareth legde schichtig zijn oren in zijn nek, en hij deinsde achteruit, de merrie haar schreeuw ging door merg en been, die hengst, die blik.. Avareth kneep zijn ogen dicht, hij wilde het niet meer horen, hij sloot zich af van de wereld, zo is hij terug gegaloppeerd, met, zijn groep op achter hem aan. zo is Avareth zijn ziel gebroken.

De jonge hengst, Romano, was echter nog niet gestorven. Nog maar half bij zijn bewustzijn had hij gevochten om boven water te blijven. en was hij aangespoeld, in het gebied van Alfadon. hij werd gevonden door Eleanor de dochter van Alfadon. Zonder te weten wie hij was verzorgde ze hem. hij was eerst wantrouwig naar haar, toen ze hem verteld had waar hij was en wie zij was. Maar dat ging al snel weg. een echte liefde groeide tussen hun, een liefde veel meer dan de kinderliefde die heel kort tussen Mayalynde en Romano gespeeld had. elke dag kwam Eleanor naar haar schuilplaats toe waar Romano was. Hij kon niet naar buiten komen, want als Alfadon hem zou vinden, was hij verloren. Eleanor droeg nu een groot geheim met zich mee, zij wist dat Avareth eigenlijk Libertad, de zoon van Valemar was, en dus dat hij en Romano broers waren. Ze had ook Romano's verhaal gehoord over het gevecht, nu wist ze dus, dat haar vader twee broers tegen elkaar opgezet had zonder dat ze het wisten. Broers, die allebei haar liefhadden, maar waarvan ze slechts één kon beantwoorden met liefde. Ze wist alleen niet dat haar vader haar al beloofd had aan de ander... Teruggekomen was Avareth weer gekalmeerd, maar hij was veranderd er was een muur gebouwd om de echte Avareth, een muur met slechts 1 poort.. Het nieuws was sneller gereisd als zij, en de groep werd juichend binnengehaald. aan het einde van de rij paarden stond Alfadon, grijnzend, met zijn mooie dochter Eleanor. Alfadon vertelde aan alle paarden hoe trots hij was op deze hengsten, en... dat hij als dank zijn dochter afstond aan Avareth. Eleanor riep
" Nee! " voordat ze er erg in had. En geschrokken draaide ze zich om en rende ze weg terug naar Romano. En daarmee had ze de poort naar Avareth gesloten. Terug bij Romano vertelde ze hem dat haar vader haar aan iemand beloofd heeft, en dat als ze niet vertrekt, ze aan die hengst vast zal zitten. Romano besloot haar mee te nemen naar zijn vaders kudde. samen vertrokken ze. Het was een lange reis, en de drachtige Eleanor had het er zwaar mee, enkele dagen voordat ze aan kwamen werd een veulen geboren, hun eerste dochter. Ze noemde haar Imagnetrix en koesterde haar als een godsgeschenk. Toen ze aankwamen in de kudde, deinsde iedereen voor hun achteruit. eerst dachten de paarden dat ze geesten zagen, maar een oude vriend van Romano durfde hem wel aan te spreken, en luisterde naar zijn verhaal. maar hij was niet de enige die moest luisteren, ook Romano moest worden ingelicht. Zijn moeder was bij het verliezen van een tweede zoon gestorven, en zijn vader was de dagen erna, levenloos geweest. hij is de bossen in gelopen en niet meer teruggekomen. en dat alles door een grote zwarte hengst. dit kwam voor Romano natuurlijk aan als een klap, en hij zweerde dat hij de hengst zou laten boeten, iets was Eleanor pijn deed, om te weten dat haar vader zoveel haat had gezaaid. 

Romano stapte in zijn vaders voetsporen, hij werd de nieuwe leider. Het ging beter met de kudde, ze kregen een tweede dochter genaamd Aaricia, maar ze kregen een onverwachte gast, Mayalynde was teruggekeerd, maar ze was compleet anders dan dat ze was toen ze voor het laatst gezien was. Ze was bloedmooi, de mooiste merrie die hij ooit had gezien, zelfs Eleanor kon niet tegen haar op. Ondanks dat Eleanor puur was met haar mooie blauwe ogen, Mayalynde was donker, opwindend en erg aantrekkelijk. Romano begon weer met haar op te trekken, zoals ze vroeger hadden gedaan. En langzaam begon hij zijn merrie en dochters te vergeten. Zijn leiderschap benam hem van zijn geduld en langzaamaan wilde hij meer en meer, hij wilde perfectie. Hij had geen tijd meer voor zijn geliefde Eleanor, hij had geen tijd meer om naar zijn kudde paarden te luisteren. Romano werd een harde hengst, die met een ijzeren hand regeerde. Soms wenste de kudde dat Valemar zou terug keren. Ondanks dat Romano van zijn dochters had gehouden, hij vond het zwak om dat te laten zien. Imagnetrix en Aaricia groeiden op tot de mooiste, liefhebbende en onschuldige merrie's die er waren, ze waren engelen die Romano niet verdiende. Zijn liefde voor Eleanor ebde weg, en de duistere sensuele Mayalynde hield hem in haar greep. Hij begon met haar te flikflooien en vergat zijn Eleanor volledig. Mayalynde was echter niet uit op een relatie en was enkel de tijd die ze hier bleef aan het verslijten met het verleiden van de hengst. Romano had niet langer oog voor Eleanor en keerde haar zijn rug toe. Imagnetrix en Aaricia moesten toe kijken hoe hun moeder langzaam stierf aan een pijnlijke ziekte, en vervloekten hun vader voor wat hij had gedaan. Romano gaf er echter niks om, en Aaricia vertrok direct, om nooit meer terug te keren naar haar thuis. Imagnetrix bleef, ze wilde helpen, ze wilde dat haar vader weer besefte wat goed was, want ergens had hij een goed hart. Maar Romano bleef kwaad op haar, haar de schuld gevend dat Eleanor was gestorven.

Imagnetrix was een reflectie van haar moeder, puur en wit, blauwe ogen en met alle goede intenties van de wereld. Elke dag werd Romano kwader op haar, hij kon het niet aan zien hoe zijn dochter hem tergde door continu het evenbeeld te zijn van zijn overleden geliefde. Rond dat moment had Mayalynde genoeg van Romano en ging er vandoor met een andere hengst, hem achter latend met een veulen. Romano ging door het lint en had zichzelf niet meer in de hand. Imagnetrix probeerde hem te kalmeren, maar ze maakte het alleen maar erger. Romano misbruikte haar en schold haar uit, vervloekte haar omdat ze er uit zag als haar moeder. Hij schreeuwde dat hij iedereen zou vertellen dat ze haar eigen vader had verleid als ze ook maar haar mond zou open trekken of zou weg lopen. Dus bleef ze angstig in het bos waar Romano haar achter liet. Ze baarde enkele veulens van hem, velen werden weg gebracht naar andere kuddes of vermoord. Gebroken en eenzaam kon Imagnetrix geen kant op en wachtte elke avond tot Romano weer zou verschijnen en haar zou mishandelen. Ze wachtte tot het moment dat ze zou kunnen weg rennen, net zoals Aaricia had gedaan. Alfadon kreeg snel te horen dat Eleanor naar Valemar's kudde was gegaan, met Romano, de opgestane uit de dood. en daar vermoord door dezelfde hengst, of het waar was interesseerde hem niet, hij gaf niet om zijn dochter. Weer stuurde hij Avareth om de klus nu goed te klaren, en dit maal wilde hij van de kudde af, geen overlevenden. Al die jaren was Avareth weg gestuurd van de ene naar de andere kudde, om moorden te plegen in de naam van Alfadon, hij had dingen gezien die hij niet wilde zien. Hij was verbitterd en koud tot op het bot. Hij vertrok samen met de hengsten waar hij al die jaren mee had gevochten en staken de rivier over die het land van Alfadon naar het land van Valemar scheidde. Het duurde niet lang voor de zwarte hengst met scherpe blauwe ogen tevoorschijn kwam.
" Jij, wie ben jij?" had Romano gevraagd, het antwoord was;
" Avareth " die naam bleef nagalmen, toen sloeg Avareth toe, Romano vocht terug. De twee bleven vechten, er kwam geen einde aan. Maar Romano werd afgeleid, hij dacht dat hij iets in de bossen zag bewegen waar Imagnetrix was, hij draaide zich terug, waar Avareth voor hem stond op zijn achterbenen klaar om hem te slaan. toen kwam vanaf de zijkant een grote hengst tegen Avareth aan, hij gaf Avareth een klap tegen zijn, hoofd. hij bracht Avareth uit evenwicht, Het was Alfadon, grijnzend sloeg hij nogmaals toe en kraste hij met zijn lange tanden over Avareth oog heen. verstijfd stond Romano toe te kijken. hoe zijn vijand, zijn andere vijand toetakelde. Alfadon hinnikte luid en over de heuvel kwam een grote groep hengsten aangestormd.
" Een mooie manier om toch samen ten onder te gaan" zij Alfadon nog hatelijk. Voor de twee hengsten was dit slechts een boodschap dat zij het niet zouden overleven als ze hier zouden blijven, ook al doelde Alfadon meer op hun broederschap, maar daar wist verder alleen Eleanor iets vanaf en zij niet. Romano draaide zich om en rende in volle vaart weg van het leger paarden. Op de voet gevolgd door een verzwakte Avareth, na een lange tijd rennen, was Romano ver uit het gebied. Hij kon het allemaal niet verwerken en besloot dat niet te doen. hij vergat Alfadon hij vergat het leger paarden, alles wat hij onthield was zijn haat voor Avareth. Avareth zelf stapte kilometers terug uitgeput door, ook hij was uit het gebied maar hij was heel wat minder ver als Romano.

Avareth, vervolg
Nadat Avareth het gebied van zijn voorouders was uitgevlucht kwam hij terecht in een kudde, een grote kudde. Waar hij makkelijk kon verdwijnen, en op krachten kon komen. Zijn lichaam heelde nooit helemaal, en zijn oog was volledig nutteloos geworden. Avareth zag er niks meer doorheen. Zijn gedachtes maakte overuren, hij zou waarschijnlijk nooit begrijpen waarom zijn eigen vader zich tegen hem had gekeerd. Misschien wilde hij het ook niet weten. Hij was nu hier. Zijn ogen doordrongen van woede, en zijn lichaam getekent door littekens. Van de hele kudde was er slechts één merrie die tot hem door kon dringen, en dat was de kleine tengere Aleera. Ze was een verschrikkelijke kwebbelkont, en was totaal niet bang voor de imposante shire-hengst. Dat heeft ze dan ook geweten toen Avareth daar misbruik van maakte, en haar opzadelde met hun dochter Aeriss. Toch verloor Aleera haar vertrouwen niet in de hengst, iets wat ze misschien beter wel had kunnen doen, wilde ze een normaal leven leiden met een gelukkig einde. Avareth vertrok echter al snel weer en liet Aleera voor dood achter. Ondanks hun steeds sterker wordende relatie, Avareth zou nooit van haar houden. Echter kreeg hij later te horen van iemand dat zijn broer zich aan Aleera had vergrepen, en zij enkele dagen later was gestorven. Avareth wist echter niks van een broer dus liet hij dit als een lachertje aan zich voorbij gaan.

Hij trok verder, steeds verder richting het Oosten, de paarden werden steeds ranker, en de kleuren steeds kleurrijker. Hij deed zich te goed aan de graag-willende merrie's, en deed zich te goed aan het rijke landschap. Het duurde echter niet lang voor er weer een eigenwijze merrie was die er op stond om zijn leven voor eens en voor altijd te veranderen. Lloyd was haar naam, en hun relatie valt niet echt te beschrijven, maar Avareth hield altijd innig van haar. In het geheim. Net als dat Lloyd in het geheim van Avareth hield. Ze verwekte samen één veulen, genaamt Elvérion. Daarna vertrok Avareth weer, niet in staat toe te geven aan de liefde die hij voor haar voelde. Of te accepteren dat hij afgewezen zou worden. Zo eindigde hun innige vriendschap. En sindsdien heeft hij Lloyd nooit meer gezien. Hierna begon een nieuwe tijd voor Avareth, het voelde voor hem onmogelijk om nog lief te hebben met Lloyd in zijn achter hoofd, hij werd een meester in het charmeren, en met zijn woorden en daden had hij de ene merrie na de ander in zijn greep. Hij verwekte veel veulens, en liet de moeders weer achter, zoals altijd. Avareth zou nooit lang bij één merrie kunnen blijven. Zijn ziel was daarvoor te gekwetst.

Avareth trok verder tot hij op een plek kwam waar vrijwel elk dier bloeddorstig was, en een kwade ziel had. Hier ontmoete hij de verschrikkelijk charmante Icecube, die hij tegelijkertijd ook onwijs irritant vond. Hij verleide de merrie, niet wetend dat ze de leider van het gebied was. Zij gaf leven aan een jonge zwart hengst genaamt Youkai. Avareth was echter niet bij de geboorte, hij was zowel de merrie als de omgeving al weer zat, en voor een lange periode vestigde hij zich in het gebied genaamt Three Palms and A Cherry Oak. Hier heeft hij zeer kort de taak als leider op zich mogen nemen, maar als snel ging dit volkomen fout en misbruikte hij zijn macht om de merrie's onder zich te imponeren. In deze periode heeft hij veel vijanden gemaakt. Hierna volgde ook enkele moordaanslagen op hem van menig merrie die zich wilde wreken op de zwarte hengst. Maar zoals verwacht hadden deze merrie's Avareth zeer onderschat. Hij hield zich zeer goed staande en liet zich niet uit het veld slaan. Slechts andersom, hij wist de feiten zo te verdraaien dat de merrie's vies aan werden gekeken en hij er als een held vanaf kwam.

Tot daar weer de merrie Icecube was, ze was weer hengstig en Avareth ging door het lint. Youkai, zijn bloedeigen zoon, heeft nog geprobeerd hem er van te weerhouden, en hier hield hij een lang litteken van over op zijn hals. Youkai trok zich met diepgewortelde haat voor zijn vader terug. En Icecube viel ten prooi aan Avareth. Avareth bleef echter de maanden er na, zorgde voor haar, en gedroeg zich als een ware heer tegenover haar. Ze hebben nooit een perfecte relatie gehad, maar ze was de eerste merrie waar hij een langere periode bij bleef. Echter was hij niet trouw aan haar, in die tijd kwam de kwebbelgrage hengstenverleidster Glow op zijn pas. Hij had zo een hekel aan haar dat hij haar leven op een gegeven moment zo een hel maakte, dat ze zich met een gebroken hart terug trok. Pas nadat Avareth hun zoon Jack had ontmoet is hij Glow weer eens gaan opzoeken, en vanaf dat moment werden ze een soort van vrienden 'with benefits'. Echter zag hij haar meer als zijn bezit, en volledig vertrouwen deed hij niet. Ook kwam hij in deze periode de zeer verleidelijke Mayalynde tegen. Waarschijnlijk was zij de enige merrie die hem zo uit het veld sloeg, dat hij ten prooi viel aan haar charmes. Ze daagde hem uit, verleide hem, en verliet hem weer wanneer hij zich begon te hechten. Mayalynde was net als Avareth een gebroken ziel. Maar haar verhaal kan je elders lezen.

Mayalynde wist van Avareth's broer, Romano, ze wist van zijn echte naam en zijn echte ouders. Spottend als ze was gebruikte ze de informatie om hem te chanteren, ze wilde een veulen van hem om Romano voor zich terug te winnen. Avareth ging door het lint, viel de merrie aan, welke absoluut geen weerstand kon bieden tegen Avareth's kracht. Avareth keerde die avond terug bij Icecube, waar hij nog steeds een relatie mee had, en hij lokte een hevige ruzie uit. Avareth verliet haar in het heetst van de ruzie en liet haar achter zich, net als hij Maya en Glow achter zich liet, en menig andere merrie's die hij niet bij naam herinnerde. Hij kwam op een plek waar magie leek te bestaan. En magie leek ook echt te bestaan toen hij zijn tegenpool Myou ontmoete. In alles was de kleine ranke merrie anders dan Avareth. Ze was rustig, elegant, tevreden met haar leven. Alles aan haar trok hem aan, en stootte hem even hard weer af. In het begin kon hij haar niet uitstaan met haar betweterige gebabbel over alles, hoe ze zich geluidloos kon voortbewegen, en hoe ze zijn muur steen bij steen neer haalde. Maar ze haalde zijn muur wel naar beneden, en het enige wat Avareth kon doen was terug vechten, of hopeloos toe kijken.

Hij vechte zeker terug, en toen het hem te veel werd is hij weg gegaan, haar gewoon achter gelaten. Hij bleef echter wel rond hangen in het gebied. Het duurde dan ook niet heel lang voor ze elkaar weer tegen kwamen. En toen heeft Myou haar liefde voor Avareth erkent. Avareth kon het echter niet waarderen en schreeuwde tegen haar, werd agressief en liet haar in tranen in elkaar storten. Zo is waarschijnlijk de haat van Ráva ontstaan, de dochter van Myou en Avareth. Avareth heeft haar achter nooit ontmoet, dus ik zou het niet zeker weten. Avareth liet opnieuw alles weer achter zich en vertrok, nu kwam hij terecht in het gebied van BMH, het gebied waar hij op de dag van vandaag nog steeds leeft. Hier ontmoete hij zijn broer Romano na jaren weer, dit liep uit op stil zwijgen, en agresieve gevechten. De hengsten begonnen elkaar tegen te werken met alle macht. De jaren er na heeft Avareth de hengst volkomen genegeerd en hem in koele bloeden dood gewenst. Het duurde echter niet lang voor een merrie weer een nieuwe twist in zijn leven gaf. Op een eenzame avond ontmoete hij de merrie Black Proud, zij zou voor eeuwig de verhoudingen in de famillie veranderen. Zij stamde echter af van de hengst Alvaro, een andere hengst met een grote stamboom. Avareth heeft haar maar één dag gekend, maar uit die dag is de hengst Axis voort gekomen. Avareth vetrok weer gebroken terug naar de kudde, waar hij opnieuw de merrie Myou tegen kwam, zij ontving hem met open armen, en Avareth storte in van vermoeidheid, van al het gevlucht van zijn hele leven.