Iris had de laatste weken haar eigen leventje geleden. Ze had tijd nodig gehad om enkel dingen op een rijtje te zetten. Haar leven was de afgelopen jaren zoveel veranderd dat ze er eigenlijk zelf nog niet had bij stil gestaan. Het had allemaal een heuse impact op haar gehad maar toch bleef ze wie ze altijd al was geweest, alleen stond ze gewoon veel sterker in het leven. Vroeger was ze een naïve jonge merrie die niet beter wist dan wat ze had geleerd van haar eigen kudde. Maar nu stond hier een ervaren volwassen merrie met hopen ervaring van het leven. Het mocht mischien moeilijk zijn, je weet wel het leven maar toch heeft Iris nooit gedacht om dit leven te veranderen. Want moest ze de kans krijgen dit leven opnieuw te doen dan zou ze het juist hetzelfde doen. Haar gedachten hadden haar naar verschillende plaatsen hier in het gebied geleid maar zoals altijd kwam ze terug naar de schaduwen van de bomen. Het mocht dan wel niet de veiligste plek van dit gebied zijn toch had de vrees nooit de overhand genomen bij een beslissing van Iris. De schaduwen van de bomen brachten haar alleen maar rust.

Ze had de laatste tijd dus al heel wat kunnen nadenken. En Iris was tot een bepaalde beslissing gekomen, een beslissing die je niet iedere dag maakt maar ook niet alleen. Het was altijd al een droom voor haar geweest maar het leek nooit het goede moment geweest te zijn of ze vond nooit de juiste persoon om het te delen met haar. Maar nu leek haar biologische klok wel meer dan ooit te tikken. Dit kwam dan ook wel doordat haar liefde voor Erebus meer en meer aan het groeien was natuurlijk. Bij iedere gedachte kwam wel iedere keer de blik van erebus er bij te pas. Dan moet ze steeds glimlachen natuurlijk. Want dat gaf hij haar steeds, een reden om weer eens te glimlachen. Ze had al zoveel andere personen ontmoet maar nog nooit had een persoon haar zo diep geraakt als deze misterieuze hengst.

Ja en het was nu vandaag dat de hengstigheid kwam opzetten. Haar lichaam was helemaal in de ban voor het baren van een veulentje. Ze wil dan ook zo graag een veulen die met liefde is gewekt. Xenos ziet ze natuurlijk ook met heel haar hart graag maar hij was niet gewekt uit liefde. En Aeolus was natuurlijk even belangrijk dan dat haar veulen in de toekomst zal zijn maar toch zal het wel een andere band zijn dan die ze zal hebben met haar toekomstig veulen. Natuurlijk had Iris het haar al helemaal voor zich gehaald. Maar ze mocht natuurlijk nog niet te hard van stapel lopen. Ze had Erebus al een hele poos niet meer gesproken. Hij had namelijk tijd voor zichzelf nodig gehad net als zij had nodig gehad. Ze wist niet meteen hoe ze het aan boord zou brengen. Nuja het was allesinds al niet zo moeilijk om de hengstigheid weg te steken voor hem dus ze hoopte uit de grond van haar hart dat hij het ook zou zien zitten.

Ze wandelde dan maar de bosrand af op zoek naar zijn o zo bekende zwarte gedaante en geur. Haar oortjes waren oplettend aan het rond kijken of hij hier niet ergens rond liep of stond. Maar tegelijk lette ze ook wel op andere hengsten want die waren haar zo hard in de gaten aan het houden dat ze er eigenlijk ongemakkelijk bij liep op den duur. Haar staart drukte ze dan ook ongemakkelijk dichter tegen d'r aan. ze zag sommige hengsten dichter en dichter komen en begonnen hun hengsten gedrag boven te halen. Dit hate ze echt. Ze legde dan ook dreigend haar oren in d'r nek en snoof minachtend naar hen. Ze moest ze zien van d'r weg te houden ze wou dit niet weer opnieuw meemaken....

*voor jennypenny ^^

De zon scheen fel, gaf zijn warmte door aan alles wat warmte nodig had. De groeiende bloemen, groene bladeren, de komende veulens en zwangere merries. Na een donkere periode van sneeuw, mist en regen was deze zon het eerste teken van een nieuw begin, de lente. En iedereen werd door die warmte goedgezind. Hij keek toe vanuit de bossen, naar de jaarlingen die bokkend rondsprongen, naar de hengsten die hun dans uitvoerde voor hun merrie en naar de vogels die hun lentelied zongen. Het maakte een vredig gevoel los in de halve shire hengst. Hij zag dat iedereen gelukkig was en dat maakte hem zelf ook een deel gelukkiger. Zijn depressieve tijd had hij achter zich gelaten, hij voelde zich weer goed, hij was weer wie hij was lang lang lang geleden. De babbel met Myou had wonderen gedaan, ze had hem terug op het rechte pad gebracht, had hem terug uit die donkere put gehaald.

Hij gooide zijn hoofd in de lucht en zette zijn lichaam in een actieve krachtige draaf. Zijn hoeven stuurden trillingen onder de grond zodat iedereen wist dat het geen elegant fijn paardje was dat daar liep. Zijn zwarte oog leek voor het eerste vrede te nemen met zijn uiteindelijke beslissing om te vechten. Zijn paarse oog nam nooit vrede, met niets, dat wou enkel maar het schimmenleven. Vele zouden Axis niet herkennen hoe hij nu was want hij al lang teruggetrokken en arrogant geweest. Ieder paard die hij passeerde daar knikte hij kort naar voor hij bleef staan aan de rand van een veld. Hij blikte naar het lange gras en de grote appelboom er midden in. Weer maar eens overtuigde moeder natuur er hem van dat dit de juiste plaats was voor hem, dat dit zijn thuis was voor eeuwig en altijd.

De geuren uit de omgeving sprongen zijn neusgaten binnen. Hij wist ze één voor één te elimineren en uiteindelijk vond hij één geur die veel belangrijker was dan de anderen. Hij was Iris ontzettend dankbaar geweest, omdat ze hem tegen haar wil de afstand gaf die hij nodig had. Hij kon niet uit BMH weggaan, hij had te blijven. Maar haar geur was niet het enige dat hem zo fascineerde maar deels zo benijdde. Ze was hengstig en meteen schoten zijn oren in zijn hals. Hij draaide zijn hoofd en zette zijn lichaam in galop. De laatste keer dat dit gebeurde was ze bijna gestorven en had ze Xenos het leven gegeven. Dat was de laatste keer en hij zou het geen tweede keer meer laten gebeuren. Hengsten zag hij samenlopen, sommige volgden een spoor, hetzelfde spoor als Axis volgde. Als er één hengst was waar je geen ruzie tegen wou zoeken dan was het toch wel Axis. Hij vond haar, haar bijna witte lichaam, haar oren plat en staart tegen haar kont geplakt. Twee hengsten rondom haar proberend haar voor hen te winnen. Hij draafde tussen hen in en kwam tot stilstand voor Iris. Hij gooide zijn oren plat en klapte zijn tanden toe voor hen. 'Zoek andere merrie's om te teisteren uit jullie rang.' Even leek het of ze in opstand wouden komen maar dan weer zagen ze zijn haat en woede en liepen ze weg. Axis glimlachte tevreden en keek over zijn schouder naar Iris met de blik die hij haar lang geleden altijd gaf. 'Gaat het?' Vroeg hij voor de zekerheid waarna hij zijn neusje kort tegen haar aandrukt ...

Neen Iris zou haar niet laten kennen op momenten zoals nu. Die beelden van die avond stonden voor eeuwig in haar geheugen geschreven. Het was een lastige periode geweest daarachter om dat alles te vergeten. Ze had nachtmerries gehad met steeds die blik van Avanti erin. Natuurlijk was het nu niet echt erg voor haar stonden eigenlijk twee jonge hengsten die geen kwaad in hun hadden zoals Avanti. Maar toch boezemde dit een angst in haar. Maar toch wou ze haar niet laten kennen en stelde d'r dreigend tegen hen op. Iris zag je niet vaak met oren in haar nek maar ze kon niet anders. Bij iedere stap die zij nieuwsgierig en briesend dichter kwamen zette zij er twee naar achter. De schaduwen bleven haar maar bedekken en werden groter en groter naarmate ze dieper het bos achter d'r instapte. Diep vanbinnen riep een klein stemmetje om weg te rennen,maar wat zou dit uitmaken? ze zouden haar toch volgen dit was een spel voor hen. Dus bleef ze stand houden en probeerde haar wat minder kwetsbaarder op te stellen door haar hoger op haar benen te plaatsen en iets vastberadener naar hen te kijken en af en toe van haar af te snauwen wanneer ze te dicht kwamen. 'Ik heb veel geduld jongens maar dit is mij echt beu' haars tem was harder dan anders.

Maar natuurlijk hadden ze hier nog meer plezier in. Het leek een eeuwigheid te hebben geduurt maar wat ze stil vanbinnen had gehoopt gebeurde nu. Erebus was op komst hij kwam aangegalopeerd in haar richting. De wind had zijn vertrouwelijke geur met hem meegevoerd en tot Iris gebracht. Haar hart begon meteen sneller te kloppen. Haar glimlach begon weer te stralen wanneer ze zijn gedaante zag naderen. Integenstelling tot de hengsten die voor haar stonden waren die minder blij om hem te zien. Natuurlijk kende ze hem, en wisten ze de regels. Daarom waren ze nu ook plots bang en leek het ofdat ze niet meer wisten wat ze moesten doen. Pas wanneer Erebus voor Iris kwam te staan wisten ze wel dat ze het beter op een lopen zouden zetten. Die twee reikten maar tot aan Erebus' schouders ze zouden dan ook geen schijn van kans maken tegen hem. Ondertussen had ze geen enkele blik weg geschonken van Erebus' zwarte lichaam ze was nog blijer dan ooit om hem te zien. Waarschijnlijk zouden haar hormonen daar wel voor iets tussen zitten. Ze hoopte dat ze zich wel een beetje normaal zou kunnen gedragen want hengstigheid doet soms rare dingen met een merrie.

Zijn aanraking en woorden kwamen dan ook nog duizend maal beter tot haar over dan anders. Haar lichaam leek wel op hol te slaan maar ze wist haarzelf wel intoom te houden. Ze had enkele seconden haar ogen gesloten om dan weer naar zijn o zo vertrouwde ogen te kijken en te glimlachen met een knikkende beweging 'Nu wel ...' zei ze rustig en zacht , haar blik zei al genoeg dat ze blij was met hem te zien. Zijn blik was anders dan de laatste keer dat ze hem had gezien. Het leek weer zijn vertrouwde blik te zijn. 'met jou gaat het precies ook heel goed' ze kon haar gelukkige glimlach niet verbergen wanneer ze dit uitsprak want ze was zo blij dat hij in orde leek te zijn. Ondertussen was al in haar hoofd aan het nadenken over hoe ze het hem zou moeten vertellen ofja vragen... Het lijkt dan ook makkelijker dan het eigenlijk is, zoiets vraag je dan ook niet zomaar....

Axis keek over zijn schouder naar de rivalen, slechts kleine pionnen voor hem. Pionnen die hij met een stootje van zijn hoef zo onver kreeg. ERg gezegd maar hij was een machtige leider. Al gaf hij dat van zichzelf niet heel veel en niet heel graag toe. Hij werd liever behandeld als ieder ander. Gelijk en zonder oordelen of meningen. Maar toch, hoe hard hij ook probeerde, iedereen zag hem aan als die leider van rang 4 en ergens wou hij dat ook maar niet om de redenen waarvan iedereen dacht dat hij dat wou. Hij wilde niet aanzien worden als de machtige leider die bevelen gaf en straf toediende. Nee, hij wou aanzien worden als een leider waarmee je je problemen kon delen. Waartegen je iets kon zeggen of iets aan kon vragen. Maar weinigen van de paarden wisten dat en dat vond hij jammer doch beschermde hij ze stuk voor stuk.

Hij keerde zich naar Iris en glimlachte liefdevol, op een manier dat hij al lang niet meer had gedaan. Zijn neusgaten moesten zich niet sperren om gewaar te worden wat Iris haar lichaam deed. Maar geen spier in zijn lichaam gaf de hunkering weer als bij die andere hengsten. Als het iets was waar hij bang voor was dan was het om haar te kwetsen omdat zijn hormonen niet luisterde naar zijn innerlijk gezag. Er straalde geluk van zijn blik af toen ze zei dat ze gerust was, dat alles in orde was nu hij bij haar was. De volgende opmerking deed Axis weer glimlachen, oprecht en eerlijk. 'Er is een paard geweest die me het nodige daglicht heeft getoond, die me heeft gezegd dat er aan al het slechte ook een goede kant is.' Fluisterde hij waarna zijn neus kort tegen haar wang blijft rusten. De warme adem verspreidt zich over haar witte haren en weer was hij tevreden. 'Wijze oude Myou. Ken je haar?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was er zeker van dat Myou en Iris het uistekend zouden kunnen vinden. 'Ze heeft evenveel kennis over het leven en de natuur als jou ...' Hij zweeg even, de pretlichtjes in zijn zwarte oog zichtbaar. 'Alleen heeft ze vanwege haar leeftijd meer wijsheid.' Hij zuchtte dramatisch luid en greens dan zwak. 'Het spijt me dat ik je zo op afstand heb gehouden in dagen dat ik je het meest nodig had.' Fluisterde hij dan op een spijtige toon. Hij draaide zijn hoofd en keek haar met een intense blik afwachtend aan...